Η ταράτσα και το παράθυρο... Οδυσσέας Ελύτης

Katrien de Blauwer

 

Στα σύρματα μπουγάδες απλωμένες

φέγγουν οι τοίχοι φέγγουνε οι αντένες

Αύγουστο μήνα μέσα στο φεγγάρι

παν οι ταράτσες παν χωρίς βαρκάρη

Κάπου σε μια κουζίνα πλένουν πιάτα

μυρίζει ψάρι και αγγουροσαλάτα

Κι ένας ψηλός αντίκρυ από μια σκάλα

με το τσιγάρο του κάνει σινιάλα

Ελάτε άγγελοι ώρα σας να βγείτε

με τα δικά σας κιάλια να μας δείτε

Να δείτε που φυλάγω καραούλι

σκαρφαλωμένος πάνω στο πεζούλι.

Όπα και να σου - μέσα στο σκοτάδι

ένα παρά - παράθυρο που ανάβει:

Βλέπω βιβλία βλέπω ένα κομμάτι

απ' τον καθρέφτη βλέπω το κρεβάτι

Και στα σεντόνια μισοξαπλωμένο

ένα κορίτσι - πως το περιμένω!

Κάθε που το 'να γόνατο σηκώνει

μια μυρωδιά κανέλας με λιγώνει

Και κάθε που το χέρι του γυρίζει

στο μέρος που σγουραίνει και μαυρίζει

Με παίρνει τ' αεράκι και πηγαίνω

στου Παραδείσου τα περβόλια μπαίνω

Οδυσσέας Ελύτης, τα ρω του έρωτα, εκδ. ύψιλον 1986

Αντηλιά... Τίτος Πατρίκιος

Τάκης Τλούπας, Σκόπελος

 

Τίποτα δεν αντιστεκόταν,

ήλιος μεσημεριού του Αυγούστου

φλόγιζε τον πηχτόν αέρα, πύρωνε τις στέγες.

Στο καφενείο πίναμε γκαζόζες

κι οι σκοτούρες μας βουίζανε σα ζαλισμένες μύγες.

Ως τη στιγμή

που θα ’βγαινε στ’ αντικρινό παράθυρο

η Στέλλα.

Στις τσίτινες μασχάλες της

είχε δυο τρίγωνα κομμάτια αντηλιάς.

Τίτος Πατρίκιος, Λυσιμελής Πόθος, εκδ. Κίχλη

Για να μπορείς... Ορέστης Αλεξάκης

Harold Feinstein

 

Στο τέλος, όλα σωπαίνουν

και μόνο στάζει μια βρύση.

Για να μπορείς να θυμάσαι.

Ορέστης Αλεξάκης,  Ο ληξίαρχος (1989)

Άλλαζε στάση... Γιάννης Ρίτσος

Sherrie Nickol

 

Όταν ακουμπούσες το χέρι σου

στο γόνατό μου ή στον ώμο μου

ή στη μέση μου

άλλαζε στάση ο κόσμος.

Γιάννης Ρίτσος, Τα ερωτικά, εκδ. Κέδρος

Αύγουστος... Κάρολος Τσίζεκ

Henri Matisse

 

Πέφτουν τα σύκα απ’ τη συκιά,

κανείς δεν τα μαζώνει,

πλήττει στο σπίτι η κοπελιά,

νιώθει έρημη και μόνη

σαν ώριμος καρπός μεστή,

που αν δεν τον θρέψει κάποιος

στο χώμα αύριο ίσως κυλιστεί

αχρείαστος και σάπιος.

Κάρολος Τσίζεκ, Στίχοι έρωτα και αγάπης, εκδ. Μπιλιέτο 2005

Ρεμβασμός Δεκαπενταύγουστου... Τάκης Παπατζώνης

Περικλής Βυζάντιος

 

                                                                              Στη μνήμη Εκείνου που τον ρέμβασε 

Είσαι ένα λιμανάκι ελληνικού νησιού όλο κατάρτια

περήφανα υψωμένα·

φτωχά καΐκια αραγμένα,

φτωχά, αλλά που γνωρίσαν την αντάρα και την τρομάρα,

που φορτώθηκαν μόχθο και μετάφεραν πλούτος.

Είσαι άσπρο ελληνικό ερημοκκλήσι δαρμένο

από την αντηλιά!.. Γύρω-γύρω αμπέλια, μποστάνια,

καρποφόρες συκιές και, κάπου-κάπου, μοναχική,

και κάποια ελιά... Χρυσοφρυγαννισμένα τα χορτάρια

αχνίζουνε-άχυρο πιά· κι αντίς γι' αγγέλους, τα τζιτζίκια

σου κανοναρχούνε το κάθε απομεσήμερο έως αργά

με το δικό τους τρόπο τον Παρακλητικό Κανόνα...

Αναστραμμένο σου θρονί όλο το γαλάζιο

ενός απλού ουρανού, που πάλαι γίνηκε το Μέτρο των Δωριέων

και που αναπαύεται στεριωμένος στα χρυσάφια

του ευλογημένου μας πελάγους...

Τάκης Παπατζώνης, Εκλογή Β΄, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1962

Όμορφα πόσο πουν' εδώ!.. Γεράσιμος Σπαταλάς

Βούλα Παπαϊωάννου, Κάρυστος 1950

 

Όμορφα πόσο πουν' εδώ! Λαφροκυματισμένη!

Πώς κατεβαίνει η αμμουδιά και μες στο πέλαο μπαίνει!

Πέρα, για γάμο, γίγαντες μενεξελί φοράνε

και στον καθρέφτη του γιαλού την όψη τους κοιτάνε.

Κ’ εκεί στη ράχη, σαν φωτιές από κεριά στημένα,

τα κυπαρίσσια, μοιάζουνε για λειτουργιά αναμμένα.

Όμορφα πόσο πουν’ εδώ! Ας σταματήσω ολίγο,

πριν φτάσει η νύχτα η σκοτεινή και πάρει με να φύγω... 

Γεράσιμος Σπαταλάς, Ο βίος μιας ψυχής, εκδ. Αρ. Μαυρίδης 1930

Το φως του ήλιου... Patrick Leigh Fermor

DsignerM, Σαντορίνη

 

"...The sun had gone down but the trees

and the first houses of Kampos were still glowing

with the sunlight they had been storing up since dawn.

It seemed to be shining from inside them with the private, 

interior radiance of summer in Greece

that lasts for about an hour after sundown so

that the white walls and the tree trunks and the stones fade 

into the darkness at last like slowly expiring lamps.”

Patrick Leigh Fermor, Mani - Travels in the Southern Peloponnese, Publisher New York Review Books

Ο ήλιος είχε πέσει, αλλά τα δέντρα

και τα πρώτα σπίτια του Κάμπου καιγόντουσαν ακόμα

από το φως του ήλιου πούχανε μαζέψει απ’ την αυγή

Μοιάζανε να λάμπουν από μέσα τους, απ’ τη δικιά τους εσωτερική ακτινοβολία 

του ελληνικού καλοκαιριού,

που διαρκεί μιαν ώρα περίπου μετά τη δύση του ήλιου,

έτσι που οι άσπροι τοίχοι και οι κορμοί των δέντρων κ’ οι πέτρες χάνονται 

επιτέλους, σιγά σιγά στο σκοτάδι, σαν λάμπες που αργοσβήνουν