Το τρίτο λάλημα ... Σωτήρης Σαράκης

Rembrandt van Rijn, The Denial of St Peter, 1660  

 

                                                                 πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι τρὶς ἀπαρνήσῃ με 

                                                                                                                            Κατά Ματθαίον κστ ‘75

Φταίει, πριν απ’ όλους ο Ματθαίος,

έτσι που απίθωσε το τρις,

ανάμεσα σε αλέκτορα και Πέτρο, φταίνε,

έκτοτε οι ιερείς, που, απρόσεχτα,

διαβάζουν, ψαλμωδώντας, τα ιστορούμενα,

γέρνει το τρις,

προς τον αλέκτορα χωρίς

καθόλου να τον αφορά, το λάθος

περνάει στο εκκλησίασμα, τι κι αν

Λουκάς και Ιωάννης δεν αφήνουν

κανένα περιθώριο παρανόησης, τι κι αν,

σχολαστικός, κατέγραψε ο Μάρκος

λεχθέντα και πραχθέντα επακριβώς,

χρεώνοντας σωστά αρνήσεις

και λαλήματα, εμείς,

παιδιόθεν πλανηθέντες μένουμε,

για πάντα εγκλωβισμένοι

στην πλάνη μας, πως τρεις,

ελάλησε, φορές ο πετεινός, μένουμε πάντα

εκεί να περιμένουμε

το τρίτο λάλημα, αυτό,

που ουδέποτε ακούστηκε ή μέλλη

ν’ ακουστή· ίσως γι’ αυτό,

κανείς μας δεν ανένηψε ποτέ,

ποτέ, κανείς μας, πουθενά,

που εξελθών,

να έκλαυσε πικρώς!

Σωτήρης Σαράκης, Σημαντικές λεπτομέρειες, εκδ. Κουκκίδα

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 45 https://diorthoseis.eu/

Μονάχα... Νίκος Καρούζος

Abraham Janssens, 1612

 

Η επωνυμία του πένθους

Τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες;

τίποτα-: μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς.

Νίκος Καρούζος, Τα ποιήματα Β

Απαύγασμα... Γιώργος Πατριαρχέας

James Fox in The Servant, 1963

 

Τα χέρια μου μέσα στα χέρια σου.

Τα χείλη μου πάνω στα γόνατά σου.

Δυσβάστακτο δάνειο σήμερα.

Με πλούτη δικά σου.

Γιώργος Πατριαρχέας, Ποίημα, 1960 

Είναι σπατάλη... Κώστας Μόντης

Wassily Kandinsky, 1911

 

Η αγάπη έτρεχε μπροστά μας

κι έγραφε χάμω τραγούδια,

έτρεχε μπροστά μας

και κρεμούσε μικρά αναμμένα φαναράκια στα δέντρα

και τακτοποιούσε ανεμώνες.

Αν είναι για μας όλη αυτή η άνοιξη,

είναι σπατάλη·

αν είναι για μας όλη αυτή η αγάπη,

είναι σπατάλη!

Κώστας Μόντης,  Στιγμές

Παράθυρα τα μάτια σου... Αντώνης Φωστιέρης

Rodney Smith

 

Παράθυρα τα μάτια σου

και περιτρίγυρα πουλιά

συναθροισμένα

σπάνια σε βρίσκω πίσω απ΄το πρεβάζι σου.

Όταν με βλέπεις νάρχομαι

πάντα τραβιέσαι.

Κάπου αποσύρεσαι.

Στο σώμα σου βυθίζεσαι

...

Κι ολοένα φεύγεις.

Αντώνης Φωστιέρης, Εσωτερικοί χώροι ή Τα είκοσι. Αθήνα, 1973

Απ’ το φεγγάρι... Χρίστος Λάσκαρης

Andrew Wyeth

 

Απ’ το φεγγάρι

μην ελπίζεις άλλο φως.

Αν είναι έτσι χλωμό

και ανεβαίνει κάθε βράδυ λυπημένο,

δε φταίει αυτό.

Φταίει ο άδειος ουρανός

κι ο δρόμος ο συνηθισμένος. 

Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ. Γαβριηλίδης

Δεν άλλαξε... Ε. Μύρων

Emmanuelle Béart in L'enfer (1994).

 

Δεν άλλαξε

με τα χρόνια το κυνηγητό,

τα μάτια μας σταμάτησαν

να τρέχουν…

Ε. Μύρων

Τελεία και παύλα... Έλενα Κορινιώτη

 

Amanda Seyfried by Alexi Lubomirski

Είσαι εκείνο

το -λίγο-

που πάντα γίνεται

-λίγο ακόμα-.

Έλενα Κορινιώτη, Λεκτικές Αλχημείες

Γι' αυτό σ' αγαπώ... Δ. Π. Παπαδίτσας

DDiArte

 Το πρώτο εφετινό χελιδόνι μπήκε απ' το φεγγίτη,

έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι -και ήσουν κατόπιν

όλα μαζί τα χελιδόνια!..

Είσαι μεριά ήρεμη της θάλασσας, όπου το κύμα

κόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο…

Τα χέρια μου τα γέμισες

με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου·

στα μαλλιά σου περνώ τα δάχτυλά μου

όπως περνάει ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού.

Είμαι ένα σπίτι εξοχικό,

κ’ έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι και κοιμάσαι.

Ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα, ανάβεις τη λάμπα

θυμάσαι·

γι' αυτό σ' αγαπώ!..

Κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμαστε μαζί

-κι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν' ανεβοκατεβαίνη…

Όταν σκύβω πάνω από πηγάδια,

βλέπω την επιφάνεια του νερού

και λέω: Να το ριζικό κ’ η ματιά της!..

Γι' αυτό σ' αγαπώ.

Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά

είσαι κείνο που γλύτωσε απ' τα σκάγια!..

Είμαι γεμάτος από σένα…

Και μπρος από κάθε σκέψη, αίσθηση, φωνή

κάτι δικό σου σαν αθλητής τερματίζει πρώτο!..

Γι' αυτό σ' αγαπώ.

Δ. Π. Παπαδίτσας, Ποίηση1

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Αφήσαμε τις ώρες μας... Γιάννης Ρίτσος

Odilon Redon

 

Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν

πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε

μια θέση στην αντίληψη των άλλων.

Ούτε ένα

δικό μας δευτερόλεπτο,

μέσα σε τόσα μεγάλα καλοκαίρια,

να δούμε τον ίσκιο ενός πουλιού

πάνω στα στάχυα — μια μικρή τριήρης

σε μια πάγχρυση θάλασσα· — μπορεί

μ’ αυτήν ν’ αρμενίζαμε

για έπαθλα σιωπηλά,

για κατακτήσεις πιο ένδοξες. Δεν αρμενίσαμε.

Γιάννης Ρίτσος, «Αγαμέμνων», Τέταρτη διάσταση.

Αποβραδινό κουβεντολόγι... Τέλλος Άγρας

Slavko Pjevcevic

 

Πέρασε δίχως συντροφιά

κ΄η Κυριακή στο σπίτι,

βούλλες στους τοίχους έρριξε

το δείλι απ΄το φεγγίτη.

Κ΄ήρθε του δρόμου τ΄όργανο

βαθιά πολύ απ΄τα ξένα

να δέση με την έρημη

καρδιά τα περασμένα,

να κάμη ακόμα πιότερο

καθημερνές τις σχόλες

-και πήρε πόλκες ο άνεμος,

ρομάντσες, βαρκαρόλες.

Μάγια σα νάταν του Καιρού,

βγαίναν οι νότες, ίδια

με ξόρκια, με καλέσματα

και μαγικά αντικλείδια.

Ήχος γλυκός κι αγύριστος

-που το σκοπό του χάνω-

τριγύριζε στα τέλια του

και στα κλειδιά του απάνω,

κ΄έλεγε, στ΄άψυχα, τ΄απλά

κι ασάλευτα-αγιασμένα-

γι΄άγραφες λύπες, άγραφες

χαρές και πάθη ξένα...

Κ΄ύστερα - στάση· κ΄η έρημη

η ψυχή γλυκά εκοιμήθη

σα νάειπε, νάειπε, νάκλαψε,

και σα να προσευχήθη.

Τέλλος Άγρας

περ. Τα Νέα Ελληνικά, τχ 4, Απρίλιος 1966

Α, εκείνο το γειτονικό κορίτσι... Γιάννης Ρίτσος

 

Gif from Henri Cartier-Bresson's foto, Αρτεμώνας Σίφνος 

-Α, εκείνο το γειτονικό κορίτσι, με το τσίτινο φόρεμα,

με τα σκληρά χέρια της δουλειάς, με το φρέσκο χορτάρι                                                                       στα μαλλιά της,

με τη μυρωδιά του πρωινού σαπουνιού στὸ βήμα της!..

Είχε δυο πρώιμες ανθισμένες πασχαλιές μες στην                                                                                        υπομονή της,

είχε ένα χνούδι μάνας στην αφή της!..

Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Η γεύση του απομεσήμερου... Έφη Αιλιανού

Νίκος Αλιάγας

 

Το σκίνο κι ο χρυσός γιαλός κ’ η γεύση του                                                                                απομεσήμερου

είναι η στιγμή του επόμενου καλοκαιριού

μες από το περασμένο καλοκαίρι.

Έφη Αιλιανού, Αυτά τα 30.

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Μοναχικά... Γιάννης Πανούσης

Christian Richter

 

Πώς πεθαίνουν οι άνθρωποι;

Απλά γυρίζουν την πλάτη στη ζωή

κι αφήνουν το ζεστό χέρι του πλαϊ

νού τους

να μετεωρήται.

Τόσο μοναχικά, τόσο τελεσίδικα. 

Γιάννης Πανούσης, Μοιρόγραφτο, εκδ. Ι. Σιδέρης  

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Σεπτέμβριος 2019, τχ 45 https://diorthoseis.eu/

Θα μου μιλήσει... Ανδρέας Καμπάς

Pablo Picasso, Open Window at St. Raphael, 1919

 

Το ξέρω

πως τώρα που θα 'ρθει η άνοιξη

θα μου μιλήσει.

Θα μου πει για τ` ανοικτά πανιά

πάνω στις γαλάζιες θάλασσες

που τρέχουνε και σμίγουνε με τα όνειρα.

Θα μου πει για τα δελφίνια

που ρυθμικά αργοφαίνονται

στο βάθος του ορίζοντα

σαν ασυνάρτητες γλυκιές ελπίδες.

Θα μου πει για τα πολλά χρωματιστά

λουλούδια της

που θα ξαναπνίξουνε τους κάμπους

σαν τα χαρούμενα φιλιά.

Θα μου πει για τις νέες καρδιές

που θα φουσκώσουν πάλι

όλο χαρά και έξαψη.

Θα 'ρθει και πάλι η άνοιξη

και σαν διάπλατη σημαία

θα κυματίσει στον αέρα

θριαμβευτικά.

Το ξέρω, το ξέρω πως θα μου μιλήσει,

και πως θα θέλει να μου πει

κάτι πιο ουσιαστικό

κάτι πιο μεγάλο.

Μα δεν ξέρω την γλώσσα της

δεν την καταλαβα

και τυραννιέμαι.

Ανδρέας Καμπάς, περ. Καινούργια Εποχή, 1958

Προθέρμανση... Πάρις Τακόπουλος

Sebastian Kisworo

 

Ήταν πρωταπριλιά,

κ’ εν τέλει τ’ αποφάσισα,

σαν πέρσι να σε πάρω.

Κι όπως ετοιμαζόμουνα

τι ψέμα να σου πω,

σκεπτόμουν πιο πολύ

το ψέμμα που

θα μου ‘λεγες εσύ,

κι ονειρευόμουνα.

Πάρις Τακόπουλος, Τα ποιητικά (2010-1950), εκδ. Ποταμός