Crave... Sarah Kane

Nina De Raadt and Bekim Trenova by Dylan Forsberg

 Λαχταρώ

Και θέλω να παίζουμε κρυφτό και να σου δίνω τα ρούχα μου

και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου

και να κάθομαι στα σκαλιά ενώ εσύ κάνεις ντουζ

και να σου τρίβω το σβέρκο

και να σου φιλάω τα πόδια και να σε κρατάω απ’ το χέρι

και να βγαίνουμε για φαγητό

και να μη με νοιάζει που τρως το δικό μου

και να σε συναντώ στου Ρούντυ και να μιλάμε για τον καιρό

και να πληκτρολογώ τα γράμματά σου

και να κουβαλάω τα πράγματά σου

και να γελάω με την παράνοιά σου

και να σου δίνω κασέτες που δεν τις ακούς

και να βλέπουμε σπουδαίες ταινίες και να βλέπουμε άθλιες ταινίες

και να γκρινιάζουμε για το ραδιόφωνο

και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι

και να σηκώνομαι για να σου φέρνω καφέ

και κουλούρια και κρουασάν

και να πηγαίνουμε στου Φλόρεντ

και να πίνουμε καφέ τα μεσάνυχτα

και να μου κλέβεις τα τσιγάρα

και ποτέ να μην μπορώ να βρω ένα σπίρτο

και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ

και να σε πηγαίνω στον οφθαλμίατρο

και να μη γελάω με τα αστεία σου

και να σε θέλω το πρωί μα να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα

και να φιλάω την πλάτη σου και να χαϊδεύω το δέρμα σου

και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα μαλλιά σου,

τα μάτια σου, τα χείλη σου,

ο λαιμός σου, το στήθος σου, ο κώλος σου

και να περιμένω στα σκαλιά καπνίζοντας

μέχρι εσύ να γυρίσεις σπίτι

και να ανησυχώ όταν αργείς

και να ξαφνιάζομαι όταν έρχεσαι νωρίς

και να σου δίνω ηλιοτρόπια

και να πηγαίνω στο πάρτι σου

και να χορεύω μέχρι τελικής πτώσης

και να μετανιώνω όταν κάνω λάθος

και να χαίρομαι όταν με συγχωρείς

και να κοιτάω τις φωτογραφίες σου

και να εύχομαι να σε ήξερα από πάντα

και ν’ ακούω τη φωνή σου στα αυτιά μου

και να νιώθω το δέρμα σου στο δέρμα μου

και να τρομάζω όταν θυμώνεις

και το ένα σου μάτι έχει γίνει κόκκινο

και το άλλο γαλάζιο και η χωρίστρα σου στα αριστερά

και το πρόσωπο σου σαν Κινέζου

και να σου λέω ότι είσαι πανέμορφος

και να σε αγκαλιάζω όταν αγχώνεσαι

και να σε κρατάω όταν πονάς

και να σε θέλω όταν σε μυρίζω

και να σε προσβάλλω όταν σε αγγίζω

και να κλαψουρίζω όταν είμαι δίπλα σου

και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι

και να μου τρέχουν τα σάλια στο στήθος σου

και να σε πνίγω τη νύχτα

και να κρυώνω όταν παίρνεις την κουβέρτα

και να ζεσταίνομαι όταν δεν την παίρνεις

και να λιώνω όταν χαμογελάς

και να διαλύομαι όταν γελάς

και να μην καταλαβαίνω γιατί νομίζεις ότι σε απορρίπτω

όταν δε σε απορρίπτω

και να αναρωτιέμαι πως σου πέρασε απ’ το μυαλό

ότι θα μπορούσα

ποτέ να σ’ απορρίψω

και να αναρωτιέμαι ποιος είσαι

αλλά να σε δέχομαι ούτως ή άλλως

και να σου λέω για το μαγεμένο ξωτικό του δάσους

που διέσχισε πετώντας τον ωκεανό επειδή σε αγαπούσε

και να σου γράφω ποιήματα

και να αναρωτιέμαι γιατί δε με πιστεύεις

και να αισθάνομαι κάτι τόσο βαθύ

που να μη βρίσκω λόγια να το περιγράψω

και να θέλω να σου αγοράσω ένα γατάκι

το οποίο θα ζηλεύω επειδή θα το προσέχεις περισσότερο από μένα

και να σε κρατάω στο κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις

και να κλαίω σα μικρό παιδί όταν τελικά το κάνεις

και να σου αγοράζω δώρα που δε θέλειςκαι να τα παίρνω πάλι πίσω

και να σου ζητάω να με παντρευτείς

και να λες πάλι όχι

αλλά να συνεχίζω να στο ζητάω

επειδή αν και νομίζεις ότι δεν το εννοώ

πάντα το εννοούσα από την πρώτη φορά που στο ζήτησα

και να περιπλανιέμαι στην πόλη

με τη σκέψη πως είναι άδεια χωρίς εσένα

και να θέλω ό,τι θέλεις

και να νομίζω ότι χάνω τον εαυτό μου

αλλά να ξέρω πως είμαι ασφαλής μαζί σου

και να σου λέω  για τη χειρότερη πλευρά μου

και να προσπαθώ να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου

επειδή δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο

και να απαντάω στις ερωτήσεις σου

όταν θα προτιμούσα να μην το κάνω

και να σου λέω την αλήθεια

όταν στην πραγματικότητα δεν το θέλω

και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής

επειδή ξέρω ότι το προτιμάς

και να νομίζω ότι όλα έχουν τελειώσει

αλλά να κρατιέμαι για δέκα λεπτά ακόμα

πριν με πετάξεις έξω από τη ζωή σου και ξεχάσω ποια είμαι

και να προσπαθώ να σε πλησιάσω

επειδή είναι όμορφα να σε μαθαίνω και αξίζει τον κόπο

και να σου μιλάω κακά γερμανικά και εβραϊκά χειρότερα

και να σου κάνω έρωτα στις τρεις το πρωί

και κάπως

με κάποιο τρόπο

να σου εκφράζω έστω και λίγο

τον ακάθεκτο

τον ακατάλυτο

τον ακατάσβεστο

τον μεταρσιωτικό

τον ψυχαναλυτικό

τον άνευ όρων

τον τα πάντα πληρούντα

τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,

ερωτά μου για σένα.

Sarah Kane, μετ Τζένη Μαστοράκη

Θέλω να κάνουμε μαζί... Elvira Sastre

                                                                                     

Béatrice Dalle and Jean-Hugues Anglade in Betty Blue

Αντικρίζοντάς σε, καθένας θα έλεγε

ότι οι καταστροφολόγοι απέτυχαν:

δεν ήταν το τέλος του κόσμου που πλησίαζε,

ήσουν εσύ.

Μπαίνεις στο σπίτι μου

—στη ζωή μου—

με την αγκαλιά ανοιχτή

λες και τούτη τη νύχτα

μου προσφέρεις να πιώ ελεύθερα ποίηση

από το στήθος σου,

και τα χέρια σου είναι γεμάτα, τόσο

που νιώθω ότι με αγγίζει ο κόσμος όλος

κι όχι η πιο όμορφη κοπέλα της γειτονιάς.

Χαμογελάς

κι ανακαλύπτεις το ανατρίχιασμα στην πλάτη μου

και λες ότι ζωή δίχως θάρρος

είναι δρόμος γυρισμού ατελείωτος.

Φιλώ

ένα προς ένα

όλα τα δευτερόλεπτα που σ’ έχω στο κρεβάτι

για να πάρω τα ρολόγια με το μέρος μου.

Έχεις το ομορφότερο δέρμα του κόσμου

για να γαντζωθώ επάνω του

μέχρι τον χειμώνα που έρχεται.

Έχεις μάτια που μιλούν καλύτερα απ’ τα χείλη σου

και χείλη που με βλέπουν καλύτερα

κι από τα μάτια σου.

Έχεις έναν ξεσηκωμό που φωτίζει τους τοίχους

πριν από το φως του ήλιου.

Αν η λέξη είναι πράξη

τότε έλα να μου διηγηθείς τον έρωτα,

γιατί θέλω να κάνουμε μαζί

όσα η ποίηση ακόμη δεν έχει γράψει.

Elvira Sastre, μετ. Ούρσουλα Φωσκόλου

http://frear.gr/

 

Κανένα... Γιάννης Πατίλης

 

                                                                      Daniel Pellegata

Τι τεράστια ανωνυμία ο θάνατος.

(Και τι Μνήμη,

Θεέ μου!

Κ α ν έ ν α

Δεν ξεχνάει!)

Γιάννης Πατίλης, Ζεστό μεσημέρι, εκδ. Ύψιλον,1984

Ένας περιέργος Αχιλλέας... Κώστας Μόντης

Maria Frodl

 

Ήταν ένας περιέργος  Αχιλλέας.

Ακύρωσε τ’ άτρωτο

κ’ έγραψε και στην άλλη φτέρνα

και στο πρόσωπο και στο στήθος:

Τρωτά, όλα τρωτά.

Κώστας Μόντης, Άπαντα,  Ποίηση, εκδ. Ίδρυμα Aναστασίου Γ. Λεβέντη 

Η ποίηση κ’ η ζωή... Νικηφόρος Βρεττάκος

Από την ταινία Τοπίο στην ομίχλη του Θ. Αγγελόπουλου

 

Δεν τελειώνει η ποίηση, 

όπως κι ο ουρανός δεν τελειώνει.

Όπως οι ώρες του Θεού

κ’ οι στροφές του πλανήτη μας.

Οι ανταύγειες της ζωής,

διατηρούν το σχήμα της

μέσα στην ποίηση.

Όσο θα πηγαίνει και θάρχεται η θάλασσα,

όσο θα γεννιούνται λουλούδια και χρώματα,

όσο θα δίνουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλο το χέρι τους,

θα υπάρχει κι η ποίηση.

Η ποίηση γεννιέται

μαζί με τα πράγματα,

μαζί με τον έρωτα,

μαζί με τον πόνο.

Παραδείγματος χάρη,

πολλών μου σελίδων η ποίηση γεννήθηκε

μαζί με τα μάτια σου.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Τα ποιήματα, εκδ. Τρία φύλλα

Λυπημένα δειλινά... Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Giorgio de Chirico, 1915

 

Στης γειτονιάς της φτωχικής

γυρίζει ο νους μου τα στενά·

τα λυπημένα δειλινά

στοχάζομαι της Κυριακής.

Μέσα στην κόκκινη αντηλιά

το μαραμένο θηλυκό

δίχως ελπίδα και μιλιά

ποτίζει το βασιλικό…

Κανείς διαβάτης δεν περνά,

κανένα αυτή δεν καρτερεί

που στο μπαλκόνι ορθή φορεί

το γιορτινό της το γκρενά…

Σα μοίρα κάθεται μια γριά…

Στο φως μιας πόρτας ρημαδιού

μακραίνει ο ίσκιος του παιδιού…

Καμπάνα ακούγεται μακριά…

Στο σύννεφο το βυσσινί

θα πέσει ο ήλιος να κρυφτή…

Ψαλμός ακούγεται ή φωνή

του τελευταίου πραματευτή…

Όλα σταμάτησαν εκεί…

Αργεί πολύ ναρθή ή βραδιά…

Πώς έχω την ψυχή βαριά,

το δειλινό την Κυριακή!..

Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Τα θεία δώρα. εκδ. Εστία

Ν' ακούς... Δημήτρης Π. Παπαδίτσας

Bruno Barbie, Rome Italy, 1964

 

Ν’ ακούς πάντα.

Ν’ ακούς το μεγάλωμα της νύχτας.

Ν’ ακούς των χεριών τον ψαλμό, το ξεκόλλημα της πέτρας απ’ τον τοίχο.

Ν’ ακούς το φυτό που τρίζει το πρωί, το μεγάλωμα της νύχτας στο δέρμα.

Ν’ ακούς τον αγέρα στων πουλιών τα κόκαλα.

Ν’ ακούς του πουλιού το δρόμο, την αγάπη του σπιτιού, του νερού το φως.

Ν’ ακούς των ματιών τη δόνηση καθώς απ’ τον ορίζοντα γυρίζουν

και ακινητούν σ’ άλλων ματιών την αιώρα.

Ν’ ακούς της φωτιάς τον πανικό, του ζώου το θρήνο

το άχυρο που καίγεται στον ήλιο

τον ήλιο ν’ ακούς που δέρνεται απ’ το φέγγος της σταγόνας.

Ν’ ακούς του άστρου το χρώμα.

Ν’ ακούς του άστρου την ευωδιά που ο κόσμος την ανάσανε κι έγινε περιβόλι.

Ν’ ακούς στην ερημιά το χοροπηδητό της ρίζας.

Ν’ ακούς μες στους θορύβους το ψιθύρισμα του νου που τον καρφώνουμε στον τοίχο.

Ν’ ακούς τα μαλλιά, τα φρύδια, το μέτωπο, και τη θλίψη τους

όπως όταν ακούμε στο μυαλό μαχαίρια ν’ ακονίζονται.

Ν’ ακούς τα χέρια ή τις παρειές που είναι μες στα χέρια ζεστές και τρέμουν.

Ν’ ακούς την τουφεκιά που αστοχεί όμως που κόβει στα δυο τα πάντα

κι ύστερα ο ύπνος πάλι τα ενώνει.

Ν’ ακούς της χαραμάδας την οδύνη που ευρύνεται να πεταχτεί ο Θεός.

Ν’ ακούς το Θεό μες στο φόνο σαν το φλουρί στη νύχτα

σαν την αστραπή πάνω στο φλουρί.

Την καρδιά ν’ ακούς.

Ν’ ακούς τον ουρανό που σαλεύει στου εμβρύου τον ύπνο.

Την καρδιά ν’ ακούς που γεμίζει τον κόσμο παιδιά κι άλλα φεγγάρια.

Ν’ ακούς στο χώμα το άλογο, στο χώμα το σκάψιμο, την πληγή του νερού,

το τρίψιμο του αλόγου στον αέρα

Ν’ ακούς πάντα.

Δημήτρης Π. Παπαδίτσας, Νυχτερινά, Ποίηση, εκδ. Μέγας Αστρολάβος-Ευθύνη, Αθήνα:1997.

Επιμένει... Κώστας Στεργιόπουλος

Betina La Plante

 

Τάχα αγαπώ τη θύμησή σου

ή είναι το πιάνο που επιμένει;..

Κώστας Στεργιόπουλος, Τα τοπεία του φεγγαριού