Καλοκαίρι... Κάρολος Τσίζεκ

Gilles Rigoulet, Paris, Summer 1985

Πλάκωσε η ζέστη, χάθηκε η ντροπή

κόντυνε η φούστα μέχρι το βρακί,

μάρσιπου σχήμα πήρε το τσαντάκι,

τρων τα κορίτσια παγωτό χωνάκι,

λαίμαργη η γλώσσα, ευκίνητη σαν σμίλη,

λιώνουν τ’ αγόρια που δεν έχουν φίλη.

Κάρολος Τσίζεκ, περ. Πλανόδιον, τχ. 41

Γαλήνη... Διονύσιος Σολωμός

Στη στράτα προς το Μπατσί (Άνδρος) περί το 1900-1910... Φωτ. αγνώστου

Δεν ακούεται ούτ’ ένα κύμα

εις την έρμη ακρογιαλιά·

λες κι η θάλασσα κοιμάται

μες της γης την αγκαλιά.

Διονύσιος Σολωμός, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, 1961

Παρρησία... Έλενα Γιασεμάκη

Massimo Della Latta

Ήθελα να ήμουν σκύλος στην ξέφραγη αυλή

Να παριστάνω τον πεθαμένο με τα πόδια ανάσκελα

Να γλείφω τ’ αχαμνά μου με σπουδή όταν ξυπνάω

Να ζητιανεύω με ξελιγωμένο βλέμμα

την τελευταία μπουκιά στο λαδόχαρτο

Να μπαινοβγαίνω στις ανοιχτές πόρτες

Να τους αφήνω να με πείθουν πως με θέλουν

Να μάθω να ξεχωρίζω το ξουτ απ’ το ουστ

Να τους κάνω χαρούλες όταν έρχονται

Να κάνω πως δεν καταλαβαίνω όταν με διώχνουν

κι ας τους ακούω τελευταία

να ψάχνουν κλειδαριά για την ξέφραγη αυλή

Μπορεί και να θέλουν να με κρατήσουν μέσα 

Έλενα Γιασεμάκη

https://apodyoptes.com/

Νησάκι... Jim Potts

Άγγελος Ευαγγελόπουλος

Για ένα καλοκαίρι

κάπου στη δεκαετία του ’60,

το Νησάκι ήταν ο τόπος μου.

Ένα ασκητικό κελί πλάι στην παραλία

όπου η ζωή μου ήταν απλή

και ήμουν ελεύθερος  ν α  υ π ά ρ χ ω.

Τολμάμε να πούμε τη λέξη «ευτυχία»;

Θεέ μου τέτοιες μέρες χαράς δώσ’ μου

και τώρα που είμαι στα εξήντα.

Jim Potts, Corfu Blues, (Ars Interpres Publications, 2006) μετ. Βασίλης Πανδής

Έτσι θα κυλήσουν;.. Γιώργος Πρεβεδουράκης

Bruno Vekemans, gif by Joel Remy

δηλαδή, έτσι θα κυλήσουν οι εποχές εφεξής;

με προαισθήματα, νύξεις της παρουσίας σου,

υπαινιγμούς, γούστα λεπτά και στοιχήματα

μέσα στα ερτζιανά της Κυριακής;

έτσι θα κυλήσουν οι εποχές εφεξής;

χωρίς εσένα;

Γιώργος Πρεβεδουράκης, Μικρά ονόματα, εκδ.Πανοπτικόν 2020

Φυγή... Γιώργος Σεφέρης

Katrien De Blauwer

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας

έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε

ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό

ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στο πρωινό χορτάρι

ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε

να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε

σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν

να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε

με τόσο πάθος.

Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε

μ' όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες

κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα

εκείνου του ανθρώπου

κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη

μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε

μέσα στη φυγή.

Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος 1974

Είν’ η ψυχή μου... Νίκος Εγγονόπουλος

Andreas H. Bitesnich, Μύκονος 1993

Είν’ η ψυχή µου συχνά

ένα σοκάκι στη Μύκονο

σαν αρχινάει να βραδιάζει

και πιάνουν οι γυναίκες

και τοποθετούν ερωτικά

χάµω στο δρόµο

σε σχήµατα γεωµετρικά

µονότονα

όλο µπλε γυαλιά

–µπλε ποτήρια

µπλε καράφες

πόθους µπλε

βιολιά

λουλούδια

χαλίκια

όλα

από µπλε γυαλί–

µακριά απ’ τον ήλιο

πάνω στο χώµα

στο δρόµο

απ’ όπου πέρας ο ήλιος

και δεν πρόκειται

–άλλωστε–

να ξαναπεράση πια

Νίκος Εγγονόπουλος, Μην οµιλείτε εις τον οδηγόν. Τα κλειδοκύµβαλα της σιωπής, εκδ. Ίκαρος, 1966

Σιγάρο ατελεύτητο... Οδυσσέας Ελύτης

Paul Hogarth, Μύκονος

Ψελλιστί παίρνεται ο υπνάκος

μέσα σ’ ένα στεντόρειο μεσημέρι,

γεμάτο τζιτζίκια που μαίνονται. Ιούλιος.

Α, νάρθει η ώρα που θα

δαγκώνεις το περγαμόντο

και που ύστερα θα πίνεις 
πίνεις δροσερό νερό, καφέδες,

και σιγάρο ατελεύτητο σαν την Ελλάδα.

Οδυσσέας Ελύτης, Εκ του πλησίον, εκδ. Ίκαρος

1:19 am... Αγγελική Μαυρομμάτη

 Marlon Brando by John Engstead, in  A Streetcar names Desire,  1951

Αν ήμουν τραγούδι

θα ήθελα να είμαι ένα από εκείνα

τα σιγανά jazz κομμάτια.

Μια βραχνή γυναικεία φωνή,

ένα πιάνο και δυο τρεις στίχοι

που αποτυπώνονται στο μυαλό σου

από την πρώτη φορά.

Θα ήθελα να είμαι

ένα από εκείνα τα κομμάτια

για να με ακούς το βράδυ

ξαπλωμένος στο κρεβάτι

μετά από μια ατελείωτη ημέρα

και, με σβησμένα τα φώτα,

να χαμογελάς στο σκοτάδι λίγο πριν αποκοιμηθείς.

Αγγελική Μαυρομμάτη 

https://y.youropia.gr/

Δεμένοι πόθοι... Δημήτρης Καμπάκος

Bruno Bruni

Παγιδευμένος πια στη λογική

σα να μην είναι άλλη λύση

ζητά απεγνωσμένα διαφυγή

καθένας για να ζήσει.

Της ερημιάς του πάντα νοσταλγός

μα και της πρώτης νιότης ναυαγός…

Ακροπατώντας τώρα δα

πάνω σε χλένες και σκουτιά

πασχίζει να ποθήσει

ψάχνει της λήθης τα σκαλιά

θαρρείς σα νάναι αποκοτιά

κανείς να προσπαθήσει.

Δημήτρης Καμπάκος, Ψελλίσματα

Δεν ήταν για σένα... Χρήστος Α. Χωμενίδης

Kathy Grieb Kennedy

«Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη…»

µου ’χε πει κάποτε ο Οδυσσέας.

«Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια οµορφιά πόσο να την αντέξεις;»

Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του.

Ότι µε έπνιγε η καλλονή της

ή το πένθος της ή η µπερδεµένη, αξεδίψαστη ψυχή της.

Έπειθαν.

Μα δεν ίσχυαν.

Ακούστε τη δική µου αλήθεια.

Την άφησα να φύγει

επειδή την αγαπούσα.

Και ήξερα,

ένιωθα,

λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς.

Η µοίρα της δική µου µοίρα.

Αν πέθαινε η Ελένη, θα θαβόταν η καρδιά µου.

Όταν την είδα να σαλπάρει µε τον Πάρη,

φρέσκος αέρας,

δροσερός,

φύσηξε εντός µου.

«Σου άρπαξε τη γυναίκα το κωλόπαιδο!»

Καγχάζω.

Μου ανήκε η Ελένη;

Δε µας ανήκει τίποτα – το παρελθόν; το µέλλον;

ό,τι µπορούµε να αγκαλιάσουµε

ή να κουβαλήσουµε στην πλάτη µας;

όχι! τίποτα, τίποτα!

Τη στιγµή µόνο έχουµε.

Και για να µη µας φύγει,

τη λιώνουµε µες στην παλάµη µας.

Εγώ δεν την έλιωσα τη στιγµή.

Την άφησα να φτερουγίσει.

Μακριά µου.

Η ιστορία µας βάφτηκε στο αίµα και στο ψέµα.

Συνέβησαν όλα διαφορετικά

από ό,τι τα έχετε ακούσει,

συνέβησαν πάντως

και θα ξανασυµβούν χίλιες χιλιάδες φορές

ως τη συντέλεια του κόσµου – και λοιπόν;

Βρίσκετε τίποτα ωραίο σε αυτά;

Ωραίο ήταν το δειλινό που το ’σκασε η Ελένη

µε τον Μενέλαο.

Ωραίο ήταν το χάραµα που ανοίχτηκε στο πέλαγος

µε τον Πάρη.

Παραδοµένη στη θεϊκή χαρά της.

Εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω της.

Αυτό θα έπρεπε να ψάλλουν οι αοιδοί.

Χρήστος Α. Χωμενίδης, Ο Βασιλιάς της, εκδ. Πατάκης

Η ποίηση γίνεται μέσα σ’ ένα κρεβάτι... André Breton

Nicola Perfetto

Η ποίηση γίνεται μέσα σ’ ένα κρεβάτι

όπως ο έρωτας.

Τα ξεστρωμένα σεντόνια είναι

η αυγή των πραγμάτων

…

Το ποιητικό αγκάλιασμα

όπως η περίπτυξη της σάρκας

όσο διαρκεί

εμποδίζει κάθε φυγή

στη μιζέρια του κόσμου.

André Breton, Παγκόσμια ποιητική ανθολογία, μετ. Σταύρος Καρακάσης

7/7/2013-7/7/2020

ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ''ΤΟΙΧΟΥ ΤΟΥ ΕΤΕΡΟΥ'' 

ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΙΗΣΗ...

Το καλοκαίρι είσαι εσύ... γιώργος δομιανός

Στέλιος Κλεάνθους

μια μύγα.

μια μύγα έρχεται

στην αριστερή σου γάμπα

την ώρα που κοιμάσαι. δεν περνάν δύο δευτερόλεπτα

και κουνάς το πόδι.

η μύγα φεύγει. πρόλαβε να σε αγγίξει.

…

ζηλεύω.

έρχομαι και έτσι όπως κοιμάσαι ανάσκελα

και με τις δύο μου παλάμες

αγγίζω τα βυζιά σου.

χαμογελάς στον ύπνο σου.

κοιτάω λίγο τα δόντια σου που ξεπροβάλλουν

μέσα από τα χείλη σου.

λευκά.

κοιτάω τα σεντόνια. σκληρά,

χωρίς μαλακτικά και αρώματα.

λευκά και αυτά.

κοιτάω το κάτω μέρος της πόρτας

που αφήνει τον ήλιο

να μπαίνει έρποντας στο δωμάτιο.

λευκός σε λευκό πάτωμα.

μου αρέσεις γιατί σε κάθε σου υποταγή

με τσιμπάς και με ένα μικρό αγκάθι αβεβαιότητας.

στις κοφτές σου ανάσες

οι γάτες που περνάνε τις νύχτες έξω από το δωμάτιο

σταματάνε.

γιατί η αφήγηση σου ξεπερνά το συμβάν.

γιατί το δέρμα σου έχει ένα χρώμα

που μου προκαλεί πυρετό.

γιατί όταν κολυμπάς

η θάλασσα μετατρέπεται σε υγρή αγκαλιά για την υφήλιο.

γιατί υπάρχουν πια τριών ειδών τσίπουρα.

με γλυκάνισο,

χωρίς γλυκάνισο

και το τσίπουρο που πίνω μαζί σου.

γυρνάω πάλι να σε κοιτάξω.

δεν είναι έξω το καλοκαίρι.

το καλοκαίρι είσαι εσύ.

γιώργος δομιανός, τα καλοκαίρια ως αποθεματικό αντοχής, 

πρώτη δημοσίευση Μπαχάρ, τεύχος 5