Σαΐτεψες... Δημήτρης Μαρουδάς

 You And Me, dir. Fritz Lang, 1938

Σαΐτεψές μου την καρδιά και μ’ έστειλές στον Άδη,

μα Ανάσταση μου χάρισ’ ένα γλυκό σου χάδι.

Δημήτρης Μαρουδάς, Αποδράσεις 

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Μεγάλη Παρασκευή... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Caravaggio, 1609

Κλαιν οι καμπάνες!..

Τον αποκαθηλώνουν!

Για να τον ξανασταυρώσουν!..

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας

Τον Βαραββάν!.. Άννα Ε. Πετράκη

Roland Hoffmann

Πάντοτε ήτανε θέμα προσωπικής επιλογής

και όχι επιπόλαια επιλογή του όχλου, εκ παραδρομής

ο Βαραββάς

ο ένοχος

ο ποταπός

να αθωωθεί

Μας μοιάζει ο Βαραββάς

Την άφεσή του επιθυμούμε

Στο βρώμικο τζάμι των ματιών του

το είδωλό μας φευγαλέα να καθρεφτιστεί

Μας τρομάζει το φως το εκτυφλωτικό

Μας τρομάζει το φως στις ακρώρειες της ουτοπίας του

Δεν αντέχουμε το φως

Σταύρωσον!

Σταύρωσον αυτό… 

Άννα Ε. Πετράκη, Αθήνα, 2021 μ.Χ.

Τι έστιν η αλήθεια;.. Κώστας Σοφιανός

Hieronymus Bosch

Είδος τµήµατος µεταγωγών αυτός ο κόσµος — είδος φυλακής υποδίκων του είδους. Στο µέγα Πραιτώριο ρόλοι κριτών και κρινοµένων, στρατιωτών και αιχµαλώτων, φυλάκων και φυλακισµένων συγχέονται καθώς παίζονται απ’ όλους προς όλους ακατάπαυστα. Θεάται ο θάνατος τη ζωή και είναι πλήρες το βλέµµα του ανεστραµµένων ειδώλων.

Κάποτε στο Πραιτώριο θα τους ξαναδείς όλους. Θα σε βρίζουν και θα σε χτυπούν και θα σε φτύνουν και δε θα µπορείς και δε θα θέλεις να τους φτύσεις καν.

Ολους θα τους ξαναδείς εκεί: και τους στρατιώτες και τους γραµµατείς και τους φαρισαίους και τους εχθρούς και τους φίλους.

Κι ανάµεσά τους το φίλο των εχθρών - το βιρτουόζο των εσκεµµένων φιληµάτων: Ραβί - Ραβί…

Και βέβαια τον ενδιαφερότερο ανάµεσά τους - τον ίδιο τον προπραίτωρα της Ιουδαίας!

Άψογοι οι τρόποι του Πιλάτου - τρόποι κυρίου πάντα. Ψύχραιµος και λογικός θα γυρέψει λεκάνη κι όπως θ’ απλώνει το βρεµένο χέρι στην πετσέτα - το βλέµµα του φωτισµένο από την ένταση της ειρωνείας - θα σου αναγνωρίσει, ασφαλώς, τη βασιλεία των ουρανών, ψέγοντάς σου όµως την άκοµψη αυτή εµµονή στην αλήθεια:

-Τι έστιν η αλήθεια;

Αλήθεια, ποιά είναι η αλήθεια;

Μεγάλη πίκρα

µεγάλη προσβολή

για τίµιον άντρα –

να ‘χει ανέντιµους εχθρούς!..

Μεγαλύτερη ακόµα

- κι η πίκρα και η προσβολή -

όταν

εχθρούς έχει τους φίλους:

αυτούς που µοιράστηκαν την καρδιά του,

αυτούς που λεηλάτησαν τη σκέψη του

κρατώντας,

ράκη ασύνδετα,

κάλυκες που τους φάνταξαν πιο όµορφοι

δίχως τη γόµωση των επιθετικών του νοηµάτων -

κενές σµπαραλιασµένες λέξεις,

σαν τις οβίδες που κουβαλάνε άδειες οι άκαπνοι

απ’ τα πεδία των µαχών,

όταν ο θάνατος έχει σηκώσει ό,τι δικαιούται,

όταν έχει καθίσει ο κουρνιαχτός

κ’ οι νικηµένοι

κ’ οι νικητές

δένουνε

καθένας

τις πληγές του.

Μ’ αυτές τις άδειες λέξεις

µ’ αυτούς τους άδειους κάλυκες

φτιάχνουνε τώρα ασήµαντες µορφές,

γελοία υποστηλώµατα

των ταπεινών εγωισµών των.

Με τέτοια «κατορθώματα»

- τέτοιος που είναι ο καιρός -

µε τέτοια «επιτεύγµατα»

γινήκαν πάλι «κάποιοι» στο παζάρι,

αισθάνονται - επιτέλους - αυτοδύναµοι,

έµποροι µε δικό τους µαγαζί,

ίσοι προς ίσους µε τους εαυτούς των…

Ω, βεβαιότατα:

έγιναν επιτέλους αυτό που ήσαν.

Κώστας Σοφιανός

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ.31

Απλώς αναφέρω... Κώστας Μόντης

Banksy

Απλώς αναφέρω, Κύριε,

πως στα προγράμματα των ψυχαγωγικών εκδρομών μας

περιλαμβάνεται πολύ συχνά κι ο Γολγοθάς σου.

Κώστας Μόντης, Στιγμές

Τα καθίκια... Τάσος Ζερβός

Kasia Derwinska

Με δισταγμό μπήκανε στον αιώνα

με φόβους για ένα δύσκολο χειμώνα…

Διακριτικά ανέκαθεν κρυμμένα

με τα δικά του σχέδια το καθένα…

Τά 'πιανε πανικός σε κάθε οσμή μεγάλη

κρυφά αλλάζαν μεταξύ τους τη σκυτάλη…

Κι ήξεραν πως μπορούσαν να επιζήσουν

μόνον αν έλθουν κι άλλοι να καθίσουν…

Κι η πρόοδος ήρθε διακριτικά

με νέες ιδέες κι αποσμητικά.

Βήμα το βήμα κυκλοφόρησαν τα νέα

πως γίνονται τ΄ ασήμαντα σπουδαία…

Κι αφού είδαν πως περπάταγε ο μύθος

αντικατέστησαν το ήθος με το πλήθος…

Κι όταν επήλθε πλήρης σύγχυση στων ιδεών τις γεύσεις

όλα τους συγχωνεύτηκαν σ΄ ομαδικές αποχετεύσεις…

Κι επικαλούμενα εν τέλει και τη χούντα

έγιναν πλέον δοχεία συγκοινωνούντα… 

Τάσος Ζερβός, Πάραλος {1981-1983)

Τα μαλλιά σου... Δημήτρης Αντωνίου

Philippe Pache

… Λοιπόν,

αγρυπνώ καθώς σε συλλογίζουμαι,

και σου γράφω όλ’ αυτά,

εσένα,

που ο καπνός του καραβιού

ταξιδεύοντας

μου θύμισε τα μαλλιά σου.

Δημήτρης Αντωνίου, Ινδίες. (Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)

Τα καραβόσκυλα... Γιάννης Τόλιας

Lucian Freud

Στα παλιά χρόνια οι ναυτικοί πάνω στα καράβια τους

είχαν τα επονομαζόμενα Καραβόσκυλα.

Σκυλιά τα οποία είχαν εκπαιδευτεί

να οσμίζονται τις καταιγίδες.

Τα έτρεφαν με εκλεκτά ψάρια.

Όταν αυτά τα σκυλιά γερνούσαν,

τα άφηναν στη στεριά για να πεθάνουν

τουλάχιστον πάνω στο χώμα.

Έτσι, λίγο πριν το θάνατο, τριγύριζαν σαν                                                                                            Χασαπόσκυλα

κάτω από τα τραπέζια των πανηγυριών

και -ανεχόμενα τις κλωτσιές- άρπαζαν τα πεταμένα                                                                                      κόκαλα.

Αν μπορούσες να διαβάσεις τα λυπημένα τους μάτια,

θα έβλεπες ότι νοσταλγούσαν τις φουρτούνες.

Γιάννης Τόλιας, Ασκήσεις Συναισθήματος

Ολόκληρη ζωσμένη... Γιάννης Ρίτσος

Χαρά Αγγελούση, Δάφνις και Χλόη (Οι Μικροί Ερασταί) 1968

                                         

Ολόκληρη ζωσμένη όλη τη γύμνια σου,

τόσο περήφανα απροστάτευτη,

σαν ένα δάσος μες στην πυρκαϊά!..

Γιάννης Ρίτσος

Langueur d' amour... Ναπολέων Λαπαθιώτης

Brigitte Bardot, Stephen Boyd in The Night Heaven Fell, 1958

Ἄχ, να φιλοῦσα τὰ δυὸ χείλη σου,

τὰ πορφυρά σου χείλη, τόσο,

τόσο τρελὰ καὶ τόσο ἀχόρταγα,

ποὺ ἀπ' τὰ φιλιὰ νὰ τὰ ματώσω...

Νὰ τὰ ματώσω τὰ δυὸ χείλη σου!

Τὰ χέρια νὰ σοῦ πλέξω γύρω

καὶ μὲς στὰ βάθη τὰ ὁλοσκότεινα

τῶν μαύρων ἴσκιων νὰ σὲ σύρω...

Καὶ νὰ μοῦ λές: «Μὴ τὰ χειλάκια μου!

Μὴν τὰ ματώνεις, τί σοῦ φταῖνε;

Ἄχ, μοῦ πονέσαν τὰ χειλάκια μου!

Σώνει, γλυκέ μου ἀγαπημένε!...».

Καὶ νὰ περνάνε τὰ μεσάνυχτα,

οἱ αὐγοῦλες, οἱ βραδιές, οἱ χρόνοι,

καὶ νὰ σοῦ λέω: «Ἀκόμα, ἀγάπη μου,

ἀκόμα, ἀγάπη μου... Δὲ σώνει!...».

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Κάτι να σε κυνηγάει... Σίσσυ Αληφραγκή

Kurt Hutton

Κάτι να σε κυνηγάει.

Κάτι να υπόσχεται.

Κάτι να σου αθετεί.

Κάτι να σου χαλάει την εικόνα.

Κάτι να σου χάνεται.

Κάτι να σε λυπεί.

Δεν υπάρχει ισορροπία όταν όλα είναι σε ισορροπία.

Σίσσυ Αληφραγκή, A contrario, 2015

Ιεροτελεστία... Χλόη Κουτσουμπέλη

Joanne Leah

Πρώτα βγάζει το πουκάμισο

μετά το αστραφτερό χαμόγελο,

έχει σειρά η φούστα

ύστερα το μεσοφόρι από δαντέλα.

Ντύνεται ολόκληρη το κόκκινο κραγιόν.

Έξω η νύχτα βάφει με πινέλο μαύρο το σκοτάδι της.

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

Προφυλάξεις... Κική Δημουλά

Yvette Depaepe, Normandy

Όταν βρέχει

δεν παίρνω ομπρέλα.

Το θεωρώ δειλία να προφυλάσσομαι

από το ξεκάθαρο.

Όταν δε βρέχει

όσο κι αν ευτυχεί ο ουρανός

όσο κι αν τον πιστεύω

ανοίγω την ομπρέλα μου

δεν είναι ξεκάθαρη

καιρική συνθήκη η ευτυχία.

Κική Δημουλά, Δημόσιος καιρός

Ανόρεχτα... Αργύρης Παλιούκας

Simon Kerola

Ούτε τη βροχή δεν εννοεί ο καιρός

Ανόρεχτα τη ρίχνει όπως εσύ το φιλί

Αργύρης Παλούκας, Άνθρωποι που γελάνε

Κόπηκε το θηλύκι σου... Ι. Μοσχονάς

G. L. Steinman

Κόπηκε το θηλύκι σου και το αφρισμένο κύμα
του κόρφου σου εσηκώθηκε γεμάτο αέρα…-κρίμα!
Σκαρί δεν είχα, ούτε πανί, ν’ ανοίξω, ν’ αρμενίσω,
και μου ήταν και παραπολύ μόνο να κοκκινίσω!.. 

Ι.Μοσχονάς

(Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)