Τους πεθαμένους σκέφτομαι... Ζωή Καρέλλη

Ibai Acevedo

Τους πεθαμένους σκέφτομαι βιαίως,

εκείνους που πέθαναν, δίχως να θέλουν

να τελειώσει η ζωή τους, εκείνους

που να ζήσουν ήθελαν ακόμα

κι όμως έχασαν τη ζωή τους…

Είναι αυτοί, που ζούνε μέσα μας.

Κρατούμε τη ζωή τους, μέσα μας

απήχηση οδυνηρή, βάρος

απάνω στην ψυχή απ’ το σώμα μας

η ζωή τους, που τη φανταζόμαστε καλή

και ξέρουμε πως δεν την έζησαν…

Γίνονται οι κινήσεις που δεν έκαναν

μέρος της ζωής μας, και σταματούν…

Τα μάτια μας πασκίζουν

να τους κοιτάζουν - τι θα έκαναν,

θέλουν να τους ιδούν... Έτσι τους αγαπούν...

Πασκίζουν να μη λησμονήσουν τις κινήσεις

που οι πεθαμένοι θα έκαναν

-ώσπου πια λησμονούν...

Ζωή Καρέλλη, Η εποχή του θανάτου