Γι' αυτό μ' αγάπησες... Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Sharon Stone and William Baldwin in Sliver 

Η ζωή μέσα στο ποίημα

Γιατί είμαι αναίσχυντη, μου έλεγε,

γι’ αυτό μ’ αγάπησες.

Γιατί όταν βγαίνουμε τα μεσημέρια για καφέ

δεν φοράω βρακί κάτω απ’ το φουστανάκι μου

και τα βράδια του καλοκαιριού στο μπαλκόνι μας

μένω με το στήθος γυμνό και πίνω breezer lime.

Γιατί στην παραλία που μας καίει ο ήλιος

βρέχω το χέρι μου και το χώνω μεσ’ από το μαγιό σου

και μ’ αρέσει να φιλάω τους φίλους σου στο στόμα

κι εσύ να ζηλεύεις και να γελάς.

Γιατί είμαι αναίσχυντη, μου έλεγε, γι’ αυτό μ’ αγαπάς

και το βράδυ που ξαπλώνουμε, πριν σβήσουμε το φως

σου διαβάζω Πεντζίκη και Βασίλη Στεριάδη,

κι επειδή κάποτε δραπετεύω από το ποίημα

και σε συναντώ.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής

Καβαλέτο... rupi kaur

Gwyneth Paltrow & Ethan Hawke in Great Expectations (1998)

στη σκέψη σου

τα πόδια μου ανοίγουν

σαν ένα καβαλέτο με καμβά

που εκλιπαρει

για τέχνη

 rupi kaur, γάλα και μέλι, μετ γιώτα λιβάνη

Ο αγώνας... Ντέμης Κωνσταντινίδης

Mario Di Girolamo, Rome 1952

Ο αγώνας ήταν απολαυστικός.

Βάλαμε γκολ

και η ιαχή του πλήθους πρέπει να ακούστηκε χιλιόμετρα                                                                                                     μακριά.

Πετάχτηκα επάνω σα να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα.

Φώναζα και χοροπηδούσα.

Κοίταξα γύρω μου τα πρόσωπα των φιλάθλων: Ήτανε όλοι                                                                           τους ευτυχισμένοι!

Σάμπως, νομίζεις, τι είναι η ευτυχία; Πόσο κρατάει                                                                                                           παραπάνω

απ’ ό,τι η φάση ενός γκολ;

Τύλιξα το κασκόλ στο χέρι μου

και ύψωσα τις γροθιές μου στον αέρα!

Ο φίλος μου χαμογελούσε.

«Είναι οφσάιντ«, είπε.

«Το ακύρωσε ο διαιτητής».

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Σε κλειστά βιβλία

Οι ώρες... Δημήτρης Π. Νάσκος

Wassili Kandinsky

Οι ώρες

Σαν αλεξιπτωτιστές

αθόρυβα προσεδαφίζονται τη νύχτα

μες στα χωράφια της ζωής μου.

Κι εγώ γερνάω

βλέποντάς τες να πληθαίνουν.

Δημήτρης Π. Νάσκος, Όσα Φύλαξε ο Καιρός

Άνευ όρων... Κων. Μ. Μάστρακας

Annemarie Heinrich

Ξαφνικά κει που πολεμάς

σκαρφαλώνει ως πάνω την έπαλξη

η τρυφερότητα,

η συμπάθεια,

η κατανόηση.

Τότε,

παρά που νικούσες,

παραδίνεσαι άνευ όρων.

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Γαλαξίας... Νίκος Σκούτας

Valerie Kaprisky in Breathless (1983)

Γαλαξίας

το στήθος σου,

στάλα στάλα

τρυπάει

το μυαλό μου.

Νίκος Σκούτας, ξι

Μακάριοι οι αγνοούντες... Δημήτρης Μαρουδάς

Stan Laurel & Oliver Hardy dancing in WAY OUT WEST (1937)

Δεν τους έμαθαν τίποτε οι Θερμοπύλες!

Τώρα βάζουν τον Εφιάλτη

να φυλάη τις Κερκόπορτες

Του έδωσαν μάλιστα

μιαν αρμαθιά κλειδιά

για να μπαινοβγαίνη ελεύθερα

στις αυλές και τα σπίτια τους!..

Δημήτρης Μαρουδάς, Αποδράσεις

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Δίκαιη αναδιανομή... Μιράντα Παπαδοπούλου

Jean-Pierre Laffont

Κι όσο εσύ θα φλυαρείς

για δίκαιη αναδιανομή

του πλούτου,

εγώ θα κάνω απεργία πείνας.

Για δίκαιη αναδιανομή

της τρυφερότητάς σου.

Μιράντα Παπαδοπούλου, Xωρίς

Δυσκολία διάγνωσης... Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Jeff Robb

-Είναι τώρα λίγος καιρός

που δεν μπορώ να διαβάσω τα μάτια σου

γιατί το ήμερο βλέμμα σου

έχει κάτι το μή αναγνωρίσιμο.

Όπως τα εικονοστασάκια

στην άκρη του δρόμου

που έτσι καθώς περνάς

δεν ξέρεις αν αναφέρονται

σε κάποιον που σκοτώθηκε

ή σε κάποιον που σώθηκε.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Πτωχόν Μετάλλευμα (1990)

Η γενική χρησιμότης των φελλών... Τάσος Ζερβός

Ποιος είπε πως οι φελλοί δεν ωφελούν;

Ύλη ελαστική, οσμή ουδετέρα, αδιάβροχη

σ΄ όλες τις καταστάσεις,

κατάλληλη για επενδύσεις, για μονώσεις

και γι΄ αλιεία, σε θολά – κατ΄ εξοχήν – νερά…

Αρέσουν σ΄ όσους θέλουν να πατούν σε φελλοτάπητες

ή και σ΄ αυτούς που θέλουν

– για τη δική τους τη βαρύτητα –

ένα μέτρο να συμφέρει…

Ναι, τους αρέσουν… Γιατί έτσι που επιπλέουν στη σειρά,

όλοι οι φελλοί σε κάθε μέγεθος,

γαλήνη τους γεμίζουν κι ησυχία,

γιατί με λίγη πίεση,

είναι άριστοι οι φελλοί στη μόνωση

από θερμότητα, υγρασία, ήχους και αλήθεια,

γιατί ποτέ τους δεν θ΄ αφήσουν να φανούν

των κρατικών δεξαμενών οι πάτοι…

Έτσι εν τέλει οι φελλοί ωφελούν.

Παίρνουν κι αυτοί, στον τόπο αυτό,

βαρύτητα. Και μάλιστα φροντίζουν να τονίζουν

ότι κατάγονται απ΄ τη δρυ…

Γι΄ αυτό όση τρικυμία κι αν σηκωθεί

στον  τόπο αυτό

δεν θα ξεράσει τους φελλούς στις άκρες…

Γιατί με τόσες θάλασσες,

τόσες ακτές από αιώνες εθισμένες

να εξοστρακίζουν τα πιο καλά μας κύματα

υπόγεια ρεύματα κι ασήμαντοι θα υποκλέπτουνε τη νίκη

και τους φελλούς θα σώζουν πάλι μεσοπέλαγα… 

Τάσος Ζερβός, Έφοδος, 1966-1980

Το γράμμα... Γιάννης Βαρβέρης

Rita Hayworth in Gilda, photo by  Robert Coburn, 1946

Στην τσέπη του παλτού σου

παλιό σουσάμι

φλούδια φιστικιών

και το τσαλακωμένο γράμμα μου.

Ξύπνησαν λέξεις

φράσεις ανακλαδίστηκαν

έτριξα μήνες εκεί μέσα

μέρες του κρύου

νύχτες απ’ την κρεμάστρα μέσα στη σιωπή

μήπως ακούσεις

άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς

κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου

κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.

Μα τώρα πια που μπαίνει το καλοκαιράκι

κι είναι σαφείς οι προοπτικές του μέλλοντός μας

αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας

ή αντί να με ξεγράψεις

στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο

θα σφίξω θα μαζέψω

σε σουσάμι ή φλούδι

κι απ’ τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα.

Κάποτε θα μ’ αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.

Γιάννης Βαρβέρης, Αναπήρων πολέμου, Κέδρος 1982

Παρατήρηση... Κώστας Μόντης

Lee Jeffries

Δεν λέω Θέ μου, δεν είν’ όμορφος ο κόσμος Σου,

δεν ξέρω τις δικές Σου απόψεις για το ζήτημα,

δεν ξέρω αν μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση,

όμως επίτρεψέ μου ταπεινά

να κάνω κάποια παρατήρηση

λιγάκι δημοκρατικά

όπως τόσον ορθά

μας έμαθαν οι πιο σοφοί συνάνθρωποί μας:

Ανεξαρτήτως άλλων επιφυλάξεων

κι άλλων σημείων συζητησίμων

δεν δέχεται αμφισβήτηση, θαρρώ, το πώς

(πράμα π’ αυξάνει διηνεκώς

το χρέος της θλίψης της ανθρώπινης)

η σύντομη χαρά των ερχομών μας, Θέ μου,

δεν είν’ ουδόλως αρκετή να ισοσταθμίση

την άμετρη κι’ ατέλειωτην

οδύνη των αναχωρήσεων.

Κώστας Μόντης, Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής

Από το τίποτα...Ελένη Αλεξίου

Francesco Sambati

Κάθισα με θέα πρὸς τὴν εἴσοδο τοῦ βιβλιοπωλείου.

Ἡ πόρτα πρέπει νὰ ἄνοιξε μέχρι καὶ εἴκοσι φορές.

Δὲν ἤσουν σὲ κανένα ἄνοιγμα. Ἀλλὰ κάθε φορά, περιμένοντας ὅτι ἤσουν ἐσύ, καρδιοχτυποῦσα.

«Ἀπὸ τὸ τίποτα φτιάχνεται ὁ Παράδεισος»

ἀνέφερε ὁ συγγραφέας τὰ λόγια τοῦ Ἐλύτη.

Ἔτσι, ὅσες φορὲς ἀνοιγόκλεισε αὐτὴ ἡ πόρτα,

ἀκόμη κι ἂν ποτὲ δὲν μπῆκες,

τόσες φορὲς αἰσθάνθηκα εὐτυχισμένη.

Ελένη Αλεξίου 

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/

Μέλι και γιασεμί... Γιάννης Κοντός

Αντώνης Αναγνώπουλος, Ελατόβρυση Ορεινής Ναυπακτίας 

Μυρίζεις πλάι μου μέλι και γιασεμί
κι ας ρίχνει έξω μαύρο χιόνι
Γιάννης Κοντός, Η στάθμη του σώματος 

Θέλω να κάνω μαζί σου... Pablo Neruda

by Ashraful Arefin

[…]

Θα σου φέρω απ’ τα βουνά λουλούδια εξαίσια,

κλέλιες, ζουμπούλια

και βελανίδια γεράνια, κι ένα κοφίνι φιλιά.

Θέλω να κάνω μαζί σου

αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές.

Pablo Neruda, Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα, μετ: Γιώργος Κεντρωτής

Λείπεις... Παντελής Μπουκάλας

David Lebe

Τώρα μαθαίνω πως η λύπη

γράφεται μ’ έψιλον και γιώτα.

Λείπεις – κι όλος ο κόσμος λείπει.

Λείπεις και νύχτωσαν τα φώτα.

Παντελής Μπουκάλας, Ρήματα