Κυρία μπροστά στον καθρέφτη... Rainer Maria Rilke

Nora Arnezeder,  Angelika 2013

Σάμπως μες σε μια ζάλην από βαριά μύρα,

λύνει σιγά-σιγά μες στον διαυγή, νερένιο

καθρέφτη της, την κουρασμένη κίνησή της,

ρίχνοντας πάνω του ακέριο το χαμόγελό της

και περιμένει η νερένια επιφάνεια να φουσκώσει

απ’ αυτό το χαμόγελον ύστερα, τα μαλλιά της

μες στον καθρέφτη χύνει κ’ ενώ τον εξαίσιον

ώμον, από την βραδινή τουαλέττα βγάζει,

σιωπηλά πίνει απ’ την εικόνα της. Και πίνει

ότι ένας εραστής θα έπινε, σε μια μέθη,

ερευνητικά, δυσπιστία γιομάτος. Και δεν νεύει

στην καμαριέρα της παρά μόνον όταν

στο βάθος του καθρέφτη της βρει φώτα, ντουλάπες

και τη θαμπάδα μιας νυχτωμένης ώρας.

Rainer Maria Rilke, Άρη Δικταίου, Εκλογή από το ποιητικό έργο του Rainer Maria Rilke. Αθήνα, Κάδμος 1957. Μετ: Άρης Δικταίος

Βραδινό αεράκι... Λεωνίδας Κακαρόγλου

Κωστής Αντωνιάδης

Όταν μπήκες

Ήταν σαν βραδινό αεράκι

Να φύσηξε

Και να ηρέμησε

Το άδειο σπίτι

Μέχρι που έφυγες

Και το σπίτι πρόλαβε να ψιθυρίσει:

"Δύσκολα θα περνούν οι νύχτες"

Λεωνίδας Κακαρόγλου, Οι τίγρεις των δωματίων

Ον τρόπον επιποθεί... Χρίστος Ρουμελιωτάκης

Romain  Esteban

Στην Επίδαυρο ένα βράδυ
έβαλε τα χέρια της και ήπια νερό
πολύ καιρό μετά στις μέρες της ανυδρίας
ον τρόπον επιποθεί η έλαφος
επί τας πηγάς των υδάτων
η λεπτομέρεια αύτη με τυράννησε.
Χρίστος Ρουμελιωτάκης, Κλειστή θάλασσα

Χορικό... Νικηφόρος Βρεττάκος

Hossein Zare

Ὑπάρχουνε λύπες πού κανείς δέν τίς ξέρει.

Ὑπάρχουνε βάθη πού δέν τ’ ἀνιχνεύει

ὁ ἥλιος. Ὄρη σιωπῆς περιβάλλουν τά χείλη.

Καί σιωποῦν ὅλοι οἱ μάρτυρες. Τά μάτια δέ λένε.

Δέν ὑπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες

νά κατέβει κανείς ὡς ἐκεῖ πού ταράζεται

τοῦ ἀνθρώπου ὁ πυρήνας. 

Ἄν μιλοῦσε ἡ σιωπή,

ἄν φυσοῦσε, ἄν ξέσπαγε – θά ξερίζωνεν ὅλα

τά δέντρα τοῦ κόσμου.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου

Τοπογραφία... Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Anna Karina in Vivre sa vie (My Life to Live), 1962

Πολλά την ενοχλούσαν και την κούραζαν στην πόλη,

η μιζέρια, κάτι σαν παρακμή τις τελευταίες δεκαετίες.

Ύστερα εν τη ρύμη του λόγου συνέχισε:

«Στον σφοδρότερο έρωτα μου έδινα ραντεβού

στην πλατεία Άθωνος.

Με ταξί ή περπατώντας καταλήγαμε στο δωμάτιο του,

σε ένα από τα πολυτελέστερα ξενοδοχεία στο Βαρδάρι,

επί της Μοναστηρίου.

Υπέρ το δέον φλογερή η έξαψη μας,

άρχιζε και κορυφωνόταν στον έρωτα,

ένα ρίγος για ό,τι φανερό ή μυστικά ανεκδήλωτο μας έδενε.

Από τότε στο μυαλό μου νοσταλγικά κουβαλάω

την εικόνα της πόλης από την Άθωνος μέχρι το Βαρδάρι,

τους ενδιάμεσους δρόμους, την αγορά».

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ηδονή και εξουσία

Ουλαλούμ... Γιάννης Σκαρίμπας

Billy Bob Thornton in The Man Who Wasn't There (2001)

Ήταν σαν να σε πρόσμενα Κερά

απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,

κι έλεγα: θα ‘ρθει απόψε απ ‘τα νερά

κι από τα δάσα.

Θα ’ρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,

αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι

και θα μυρίζει φώτα και βροχή

και νειό φεγγάρι…

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,

στολνώ την κάμαρά μας άγρια μέντα,

και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ

χρυσή κουβέντα:

...Πώς – να, θα μείνει ο κόσμος με το “μπα”

που μ’ έλεγε τρελό πως είχες γίνει

καπνός και – τάχα – σύννεφα θαμπά

προς τη σελήνη…

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ·

κίνησα να σε βρω στο δρόμο – ωιμένα –

μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή

κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά,

που άκουγα διπλά τα βήματά μου!

Πάταγα ‘γω – στραβός – μες ’τα νερά;

Κι εσύ κοντά μου… 

Γιάννης Σκαρίμπας, Ποιητική Aνθολογία Λ. Πολίτη

Προσμένω... Αλ. Ίσαρης

Arina Vital

...Με βλέμμα άτονο την παγωνιά προσμένω

Νοέμβριος

και στο μυαλό μου βρέχει

καλοκαίρια.

Αλέξανδρος Ίσαρης

Ν’ αγγίζεις πάντα... Σωτήρης Σελαβής

Irène Jacob & Guillaume de Tonquédec, La Double Vie de Véronique

Ν’ αγγίζεις πάντα τη γυναίκα που κοιμάται
να εξαντλείς το χέρι στα μαλλιά της.
Να την αγγίζεις πάντα όταν κοιμάται
σαν να ζητάς συγγνώμη.

Με την υπομονή του γεωργού
να σκύβεις στη σιωπή της
να την ακούς να μεγαλώνει
ν’ ανθίζει, να ονειρεύεται.

Να χαϊδεύεις πάντα την κοιλιά της
να την κρατάς ζεστή γιατί είναι μόνη
γεμάτη άγχος, αίμα και θάλασσα
γεμάτη χαμηλά, σβησμένα πάθη.

Ν’ αγγίζεις πάντα τη γυναίκα
γιατί κοιμάται όπως δακρύζει·
αν γίνεις άτσαλος με την ψυχή
νευρική και λαμπερή θα φύγει.

Κι αν τα μάτια της ανοίξει ξαφνικά
φέρ’ τη στο πλάι, με τα γόνατα ψηλά
και πίσω της ξαπλώνοντας
αγκάλιασέ την, φίλησέ την.

Τότε μπορείς το στήθος της ν’ αγγίξεις
αλλά ποτέ, ποτέ το πρόσωπό της
αφού τα όνειρά της θα ερεθίσεις
μονάχα αν σ’ αγαπώ της ψιθυρίσεις.
Σωτήρης Σελαβής, Bleuballet

Προφήτες και τσαρλατάνοι... Franz Kafka

Julien Carette, “La grande Illusion” (Jean Renoir, 1937)

«Τριγυρνάμε σκοντάφτοντας απ’ τη μια οφθαλμαπάτη στην άλλη, αποπροσανατολισμένα θύματα

προφητών και τσαρλατάνων,

που τα θαυματουργά γιατροσόφια τους για φτηνή ευτυχία

δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μας βουλώνουν τα αυτιά και τα μάτια:

και πέφτουμε από τη μια άβυσσο στην άλλη, περνώντας μες απ’ τους καθρέφτες

σαν μες από παγίδες.»

Franz Kafka, 

Κώστας Δεσποινιάδης: Φραντς Κάφκα, ο Ανατόμος της Εξουσίας

Τελειώνει κάποτε το καλοκαίρι... Κώστας Σοφιανός

Dim. Babousis, Γαύριον Άνδρου

Τελειώνει κάποτε το καλοκαίρι·

σύννεφα πλησιάζουν

τα νησιά εγκαταλείπονται

οι έρωτες επιστρέφουν στην πολιτεία

ψάχνουν για κανένα δωμάτιο

δαπανούν τα μελαμψά τους σώματα

κάτω απ’ τις κουβέρτες…

… Κατέβηκα στο μώλο·

στο φως ενός σπίρτου

είδα πόσο είμαι μόνος·

κ’ ήταν

τόσο βαθύ το σκοτάδι·

μόλις ξεχώριζε η θάλασσα

απ’ την υπόλοιπη

νύχτα.

Κώστας Σοφιανός, Το φάντασμα του υποβολέα

Στο θέατρο... Κων. Καβάφης

Lou Tombe, model

Βαρέθηκα να βλέπω την σκηνή,

και σήκωσα τα μάτια μου στα θεωρεία.

Και μέσα σ’ ένα θεωρείο είδα σένα

με την παράξενη εμορφιά σου και τα διεφθαρμένα                                                                                             νιάτα.

Κι αμέσως γύρισαν στο νου μου πίσω

όσα με είπανε το απόγευμα για σένα,

κι η σκέψις και το σώμα μου συγκινηθήκαν.

Κι ενώ κοίταζα γοητευμένος

την κουρασμένη σου εμορφιά, τα κουρασμένα νιάτα,

το ντύσιμό σου το εκλεκτικό,

σε φανταζόμουν και σε εικόνιζα,

καθώς με είπανε το απόγευμα για σένα.

Κωνσταντίνος Καβάφης, Κρυμμένα ποιήματα, εκδ. Ίκαρος.

Να θυμάσαι... Σταύρος Σταυρόπουλος

François Le Diascorn, Αstypalaia

Τις νύχτες όταν σβήνεις το φως,

να θυμάσαι πάντα να βγάζεις

εκείνον τον Αύγουστο από την πρίζα.

Μπορεί να ανατιναχτούμε.

Μπορεί να ναυαγήσαμε.

Αλλά κρατήσαμε μέσα μας

όλη τη μαγεία του ταξιδιού

Σταύρος Σταυρόπουλος

Η Ξανθούλα... Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Κοσμάς Κουμιανός

«Μ’ αρέσει η θάλασσα γιατί μου μοιάζει,

μ’ αρέσει», σ’ άκουσα να λες κρυφά,

«πότε αγριεύεται, βόγκει, στενάζει,

και πότε ολόχαρη παίζει, γελά.

»Δεν είν’ ολόξανθη σαν τα μαλλιά μου;

Δεν είν’ ο κόρφος μου σαν τον αφρό;

Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μου

δεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό;

»Μ’ αρέσει η θάλασσα γιατί μου μοιάζει

κι ας έχει μέσα της κόσμο θεριά…

Μη στην καρδούλα μου, μη δε φωλιάζει

αγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά;»

Κι εγώ εχαιρόμουνα που χολιασμένη

φαρμάκι μόσταζες μες στην ψυχή,

τη ζήλια σου έβλεπα ξαγριωμένη,

στα χείλη σου έβραζε κάθε πνοή.

Τότ’ εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σου

τη φλόγα σόσβησα με δυο φιλιά,

την όψη εβύθισα μες στα μαλλιά σου,

στον κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά.

«Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φθάνει.

Μη μ’ αγριεύεσαι, πλάγιασ’ εδώ…

Θα ’μαι για σένανε γλυκό λιμάνι…

Τι αξίζει η θάλασσα χωρίς γιαλό;»

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης