Η φωνή της... Χρίστος Λάσκαρης

Ashley Armitage

Με ξεκουράζει η φωνή της στο τηλέφωνο

όταν μάλιστα

δεν έχει τίποτα να πει

και φλυαρεί ασταμάτητα.

Χρίστος Λάσκαρης

Αύγουστος... Δώρα Μοάτσου-Βάρναλη

Σκορπά το κλήμα γύρω τους χυμούς του

τρυγούν μέσα στ' αμπέλι τα σταφύλια.

Κι' απ' τη γυρτή του μπαλκονιού μας γρύλλια,

μέσα σταπομεσήμερο τ' Αυγούστου,

η μυρουδιά του πατημένου μούστου

στην κάμαρά μας μπαίνει την ανήλια,

κ' ηδονικά χαϊδεύει μου τα χείλια

το κλήμα με τους ώριμους καρπούς του.

Τριγύρω μας απλώνει πονηρά

τη μέθη με τα φλόγινα φτερά.

Δε φταίμε μεις αν μέσα στις καρδιές μας

ξυπνούν αμαρτωλές οι επιθυμιές μας...

Ζεστό τ' απομεσήμερο τ' Αυγούστου,

μεθυστικιά κ' η μυρουδιά του μούστου.

Δώρα Μοάτσου-Βάρναλη, Χανιά 1917

Μαγική εικόνα... Θωμάς Γκόρπας

Ph: Joulia, Κύθνος

Αύγουστος Κυριακή η Ελλάδα πλάι στη θάλασσα:

ήλιος δροσιά πεύκα φαΐ κρασί κι αγάπη.

Στο πικάπ                                       

έπαιζε ασταμάτητα

του Τσιτσάνη η «Συννεφιασμένη Κυριακή».

Και κανείς δεν είπε ν’ αλλάξει ο δίσκος…

Θωμάς Γκόρπας, Τα Ποιήματα (1957-1983) εκδ Ποταμός.

Κοιτάσματα της αγάπης... Ρένος Αποστολίδης

Pablo Picasso

Μὰ ἐσὺ δὲ θὲς ν' ἀκούσεις τίποτα –

«δὲν καταλαβαίνεις» ἔλεγες

«τί θὰ πεῖ π ο ί η σ η μὲς στὸ καλοκαίρι»·

μόνο ζήταγες νὰ μὴν παίρνω τὸ χέρι μου ἀπ' τὸ στῆθος σου,

ὅλες τὶς ὧρες ποὺ ὁ ἥλιος χύνονταν στὶς φλέβες μας·

νὰ τὸ κρατάω ἐκεί,

πάνω στὴν καρδιά σου,

ἀσάλευτο,

ν' ἀφήσει τὸ σημάδι του ὣς τὸ χειμώνα,

ὣς τὸ ἄλλο καλοκαίρι!..

Τὰ βράδια, ἔλεγες,

τὸ φθινόπωρο,

τὰ βράδια τὸ χειμώνα,

κάτω ἀπ' τὰ φῶτα, κάτω ἀπ' τὶς μαρκίζες,

θὰ φοροῦσες φορέματα ἀνοιχτὰ - νὰ σὲ ρωτᾶνε πάντα:

«Μὰ τ' εἶναι αὐτὸ τὸ χέρι πάνω στὸ στῆθος σου, Μόνικα;»

Κ' ἐσὺ ν' ἀπαντᾶς - νὰ μπορεῖς ν' ἀπαντᾶς,

τὴν ἀ λ ή θ ε ι α μόνο,

κατὰ γράμμα (ὄχι «ποίηση», ὄχι ψέμα):

«Εἶν' ὁ ἥλιος, κουτοί,

κλεμένος ἀπὸ κάποιον - ὁ ἥλιος ὅλος κρυμένος..,

ἡ σκιὰ στὴ ζωή μου αὐτὸ τὸ καλοκαίρι...».

Ρένος Αποστολίδης, «Κοιτάσματα τῆς ἀγάπης στὴ Μόνικα»

Πηγή: fb Ρένος Αποστολίδης

Βγάλε και το δαχτυλίδι σου... Γιάννης Ρίτσος

Ferdinando Scianna

Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι.

Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο

κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε,

είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα. Από κει

κατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους, κι ένα άρωμα

από σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο.

Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματα

στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου –

μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.

Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 4ος, Κέδρος

Παραλία, bar καφέ γωνιακό… Γιώργος Ρούσκας

Trisha Lambi

Παραλία, bar καφέ γωνιακό…

Η θεά Αμφιλύκη

τζιν σορτσάκι κοντό… κορμί σφιχτό… μαλλιά καστανά μακριά

… Να σηκωθώ,

της φύσης το ποίημα να πλησιάσω

έτοιμος ‘‘στη χειρότερη’’ να καώ

να κάνω πως αλλού κοιτάζω

ή να συνεχίσω από μακριά θαυμάζοντας

για την άλλη ποίηση να μιλώ;

Γιώργος Ρούσκας, Ερώ, Εκδ. Σοκόλη

http://frear.gr/

Είναι εκεί... Χρίστος Λάσκαρης

Sydney Noelle

Εἶναι ἐκεῖ,

σὰν ὥριμη ὀπώρα ξαπλωμένη

μὲ τὸ λαιμὸ γυμνό,

τὸ στῆθος της σὰν πίδακας

 

καὶ σὺ

σκυμμένος πάνω της,

σὰν πάνω ἀπὸ γκρεμό,

 

νὰ θὲς νὰ πιεῖς

καὶ νὰ καταποντίζεσαι.

Χρίστος Λάσκαρης

Απλανής αστέρας... Τίτος Πατρίκιος

Henri Cartier Breton

Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες

μ’ έτη φωτός, δεν μου λένε  τίποτα.

Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά

και δεν μπορούσα να σ’ αγγίξω

σαν απλησίαστο απλανή αστέρα.

Τίτος Πατρίκιος, Λυσιμελής πόθος, εκδ Κίχλη