Μὲς στὴν καρδιά μου... Τέλλος Άγρας

James Jacques Tissot

Η πολιτεία, καταχνιασμένη,

φεύγει, διαλύεται, ξεθυμαίνει.

Στο βράδυ αυτό το νοτερό,

είν' όλα αχλύ κι όλα νερό.

Μες στα νερά, πώς τρεμοσβήνει

μια κατακίτρινη σελήνη,

κι αυτά τα δέντρα, στη σειρά,

κι οι εκκλησιές, μες στα νερά!

Μέσα μου κλαίει απόψε πάλι

υγρός αχνός, ώχρα κι αθάλη.

Κι είν' η καρδιά μου σφαλιστή,

σα μια μητρόπολη σβηστή.

Μες στην καρδιά μου έχω κλεισμένο

ένα μεγάλο Εσταυρωμένο.

Στα πόδια του - φτωχιά πιστή!

- η Ελλάδα κλαίει, γονατιστή.

Τέλλος Άγρας

ΑΜΛΕΤ... Boris Pasternak

Jacopo Tintoretto (1566)

ΑΜΛΕΤ

Αφού όλα ηρέμησαν, βγήκα στη σκηνή.

Στην παραστάδα της πόρτας,

με τα νώτα ακουμπώντας,

αρπάζω, από τη μακρινήν ηχώ,

του αιώνα μου τα γεγονότα.

Τις χιλιάδες τα κιάλια της,

πάνωθέ μου, ρίχνει η μαύρη νυχτιά,

που μ' έχει βάλει στόχο της.

Το ποτήρι αυτό, Θεέ μου,

πάρε μακρυά μου

αν λύση υπάρχει κι άλλη.

Το γιομάτο πείσμα σχέδιο σου μ' αρέσει.

Σύμφωνοι. Θα τον παίξω αυτόν τον ρόλο.

Αλλά τώρα

κάποιο άλλο δράμα είναι στη μέση.

Λυπήσου με, Θεέ μου, τούτη τη φορά.

Πλην η σειρά των πράξεων έχει πια οριστεί.

Μη και δεν είναι ανέκκλητο το τέλος τάχα;

Μοναχός μου, κι οι Φαρισαίοι τριγύρω μου.

Η ζωή δεν είναι του κάμπου το πέρασμα μονάχα.

 Boris Pasternak, (1890-1960), μετ: Άρης Δικταίος

Μεγάλη Τρίτη... Νίκος Γκάτσος

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (El Greco}: Μαγδαληνή

Επόρνευσον οι βασιλείς και εκ του οίνου της πορνείας

εμεθύσθησαν οι κατοικούντες την γην.

Κάτω απ' τα λάβαρα της Ρώμης

στην τέντα της Μαγδαληνής

εσύ πατέρας της συγγνώμης

κι εμείς παιδιά της ηδονής.

Ζοφώδης και ασέληνος ο έρως της αμαρτίας.

Βραχνή ακούστηκε η κραυγή

στα καπηλειά της πολιτείας

εσύ αμνίo για σφαγή

κι εμείς κριοί της αμαρτίας.

Το πολύτιμον μύρον η πόρνη έμιξε μετά δακρύων και εξέχεεν

είς τους άχράντους πόδας σου.

Δε σε πτοήσαν οι Πιλάτοι

ούτ’ ο καιρός πού είν’ εγγύς

εσύ στων ουρανών τα πλάτη

κι εμείς παρείσακτοι της γης.

Εγώ το φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις

εμέ εν τη σκοτία μη μείνη.

Nίκος Γκάτσος, Μέρες Επιταφίου 

Έφτασα στο σημείο... Οδυσσέας Ελύτης

Salvador Dali

Έφτασα στο σημείο να ονειρεύομαι για τον άνθρωπο

μια καινούργια Σαρακοστή,

όπου να νηστεύει όλους τους καρπούς της επικαιρότητας

και να μη συντηρείται παρά μόνον

από τη στοιχειακή έννοια των πραγμάτων

και τη μεταφυσική τους προέκταση.

Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική Οδός

Είμαστε σαν το γρασίδι... Αργύρης Χιόνης

"Είπα στην ψυχή μου,

στάσου ακίνητη και περίμενε χωρίς

ελπίδα.

Γιατί η

ελπίδα

μπορεί να είναι

ελπίδα

για κάτι που είναι λάθος."

Thomas Eliot

Ε ρε γλέντια…

Τους τσακίσανε τους ανάλγητους-εκβιαστές ετέρους…

Τους βάλανε να φτιάξουνε κι άλλο μνημόνιο μέσα σε οκτώ μήνες…

Έχουν χάσει τον ύπνο τους οι «θεσμοί»… από τον τσαμπουκά των κατεχόντων το ηθικό πλεονέκτημα…

… κατάλαβαν ότι… τέρμα οι γονυκλισίες…

Κι όλοι πια σήμερα ομολογούν, ότι το 4^ο είναι μια γροθιά στο στομάχι των τοκογλύφων…

Οι εγχώριοι δοσίλογοι έχουν καταπιεί πια τη γλώσσα τους, βλέποντας τον νταουλιέρη σε χρόνο dt να φέρνει και δεύτερο, δικό του, μνημόνιο και μάλιστα με κάβα…

Και τώρα…

… αναμένονται οι χορευτές της πλατείας Συντάγματος…, από τους πιο χθαμαλούς παπαγάλους έως και τους πιο περισπούδαστους διανοούμενους-αρχοντοχωριάτες, να ξαναρίξουν τις βόλτες τους…

Καθότι καλό μνημόνιο είναι το δικό μας μνημόνιο…

Κι εμείς;

Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα καθώς…

Είμαστε σαν το γρασίδι 

των δημόσιων κήπων.

Κάθε τόσο μας κουρεύουν σύρριζα

χάριν συμμετρίας.

Αργύρης Χιόνης

Πάλι Σιωπή... Ηλίας Κεφάλας

Henri de Toulouse Loutrec

Ξέρω πως έχει ανοιχτό το παραθύρι της

και τη θωπεύει ο άνεμος.

Σιωπή που εκτείνεται.

Ακούω ως εδώ το σάλι της που ανεμίζει.

Και τρίζει το μετάξι από τις κάλτσες της,

σαν ένα αρπακτικό που άδραξε

τα δυο της πόδια και τα σφίγγει.

Τρίβω τα χέρια μου να σπάσει η κρούστα της σιωπής,

αφού αν καλέσει σε βοήθεια μόνον εγώ θ' ακούσω.

 Ηλίας Κεφάλας, περ. "Μπιλιέτο", τχ 4-5/2004.

Τα διακηρυττόμενα... Τάκης Παυλοστάθης

Jean-Michael Basquiat

Τα διακηρυττόμενα,

τα δημοσίως λεγόμενα

και αναγραφόμενα,

τα καθημερινώς,

στην αργή παρέλκυση του χρόνου,

διαμειβόμενα

σχεδόν τίποτα, τίποτα δεν είναι.

Αν και μέρος –εννοείται-

της πραγματικότητας,

όλα τους ελάχιστα είναι πραγματικά.

Και μονάχα τα θρυλούμενα,

τα σιωπηρώς συμφραζόμενα,

τα μόλις υπονοούμενα

και διαφαινόμενα,

τα επιμελώς συγκαλυπτόμενα,

τα κακοβούλως διαδιδόμενα

και ιδιωτικώς μεταγγιζόμενα,

κάτω απ’ τη –σαν μια αψίδα-

σύγκλιση των κεφαλών,

περνώντας από στόματα σε στόματα

είναι επιτέλους κάτι,

ήτοι περισσότερο πραγματικά...

Τάκης Παυλοστάθης

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

http://www.diorthoseis.eu

Μια νότα υγρή... Μαρία Μαρκαντωνάτου

Ph: Cinty Buske

Σε πήρα για «χρόνια πολλά».

                  «Έλα»

        με παρακάλεσες,

            «δε θάρθης;»

    Κ’ έπιασα στη φωνή σου

           μια νότα υγρή,

              υπόκωφη

             σα νάσταζε

        λαγήνι ραγισμένο

      ν’ άδειαζε λίγο-λίγο

              από νερό.

             Ανέβαλα

    βαριέμαι τα ταξίδια

 αυτή τη μάταιη κίνηση

           απ’ το εδώ

             στο εδώ…

            Κι όμως

ίσως αν σε προλάβαινα

          -ίσως λέω-

 να λέγαμε ακόμα κάτι,

κάτι που θ’ άνοιγε διάπλατα

        το κλειδωμένο

           μέσα μας

          στερέωμα.

Μαρία Μαρκαντωνάτου

περιοδικό Διορθώσεις τχ 24

Τα μάτια... Κώστας Μόντης

Catherine Deneuve

Τα μάτια δεν είν’ κρυμμένα

όπως είναι το μυαλό κι η καρδία,

τα μάτια δε μιλάν εκ του αφανούς

όπως μιλάν το μυαλό κι η καρδιά,

γι αυτό τα εμπιστεύομαι

όποιο χρώμα και νάχουν

Κώστας Μόντης, Στιγμές

Μπροστά σου... Γιάννης Πατίλης

Omar Ortiz

Μπροστά σου πρέπει

ενός λεπτού σιγή σε

όλες τις λέξεις

Γιάννης Πατίλης

... και ανοίγει το ταβάνι... Γιάννης Ζέρβας

Leonor de la Vega... 15th century

Ἡ βλακεία εἶναι, γιὰ τὸν ἀγαθό, πιό ἐπικίνδυνος ἐχθρὸς ἀπ' τὴν κακία. Κατὰ τῆς κακίας μπορεῖς νὰ διαμαρτυρηθῇς – νὰ την εξεμπροστιάσῃς… Στὴ βλακεία μπροστὰ στέκουμε ἀνυπεράσπιστοι!

Ρήση τοῦ Dietrich Bonhoeffer. (πηγή: http://dieleusi.map-in-box.gr)

Καθώς το Πάσχα προχωρά!!! που λέει και η Άντζελα…

… και καθώς παρακαλάμε το Θεό να μας έχει καλά για να δούμε κι εμείς την εκτόξευση της ελληνικής οικονομίας… που θα πραγματοποιηθεί το Πάσχα… (δεν έχει διευκρινισθεί ακόμα… αν θα γίνει ανήμερα ή την Δευτέρα του Πάσχα…)

… και ενώ ο Πάκης, ως άλλος Θησέας, καταδιώκει τον Μινώταυρο…

… και ενώ ο Ν.Ξυδάκης, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών (sic),  μας προτρέπει, εν μέσω σαρακοστής ο αθεόφοβος, να τεκνοποιήσουμε με τους μετανάστες…

… και ενώ οι κομπλεξικοί… «εκδίωξαν» τις τσουτσούνες του Fabr…

… και ενώ ο Πάνος, ζηλώσας τον φίλο Μαδούρο, δεν βγάζει την στολή παραλλαγής από πάνω του…

… έρχεται ο θυμόσοφος λεβεντοκρητίκαρος και ταφοσκαφτιάς, Π. Πολάκης, αναπλ. υπουργός υγείας (sic) και γράφει στο fb: «Τα σκυλιά ουρλιάζουν, το καραβάνι προχωρά»…

Και καθώς τα παραπάνω νομίζετε… ότι δεν έχουν έναν κοινό παρονομαστή…

… έρχεται κι ο Νταουλιέρης… και γράφει στο twitter…, φεύγοντας από το Παρίσι για να πάει στο Στρασβούργο…: «αναχωρήσαμε απ’τη Γαλλία…» !!!

Ε! και τώρα όλοι καταλαβαίνετε τον κοινό παρονομαστή…

… και ανοίγει το ταβάνι.

Μπαίνει ένα καραβάνι

τρία πλοία που πετάνε

χιμπατζήδες που γελάνε.

Γιάννης Ζέρβας, περ. Πλανόδιον, τχ. 29

Ήθελα... Ζαχαρίας Στούφης

Sophie Marceau

ΑΧ

ήθελα τόσο πολύ να σ’ αγγίξω

που την αυγή

βρήκα τα χέρια μου

παραμορφωμένα

Ζαχαρίας Στούφης

Ραγίζουν... Γιώργος Ποταμίτης

Steve Hanks

Υπάρχουν κάτι πράγματα

που ραγίζουν μόνο όταν δεν τ’ αγγίζεις.

Γιώργος Ποταμίτης

Έφυγες... Αντρέας Μιχελιουδάκης

Dave Kelley

Τις νύχτες θαρρείς και το δωμάτιο

γεμίζει από παλιούς, σκονισμένους ψιθύρους,

που τους φέρνει πίσω το σκοτάδι.

Τις μέρες, συνήθως,

γράφω τ’ όνομά σου

σε εισιτήρια και σε κουτιά από τσιγάρα,

που τα κλείνω μετά σε μπουκάλια

και τα ρίχνω στο νερό.

Κι είναι κάτι αυγές

που όλα σημαίνουν «έφυγες».

Αντρέας Μιχελιουδάκης, Ποιήματα και Πρόζες 1975-1981, Εκδόσεις Χάος & Κουλτούρα, 1990

Περιορίσου... Χρ. Λάσκαρης

Antonio Abellan

Χρίστος Λάσκαρης, περ. Πλανόδιον, τχ 21

Ενύπνιον... Χρίστος Ρουμελιωτάκης

Philip McKay

περ. Πλανόδιον, τχ 12

Αλησμόνητος μένει στο μυαλό μου... Αλεξάνδρα Μπακονίκα

R. Mc Ginnis

Ενάργεια είχαν τα λόγια της:

“Από ένστικτο και πείρα δύσκολα ενδίδω.

Θέλω ο άνδρας να με πολιορκεί επίμονα,

να παρακαλάει, να χάνει τον εαυτό του για χάρη μου.

Αλησμόνητος μένει στο μυαλό μου ένας θαυμαστής

σε κάποιο ταξίδι.

Πριν πέσουμε στο κρεβάτι και όπως ήμουν όρθια,

με λατρεία έσκυψε στα πόδια μου, κι έκανε μετάνοιες

στο γυμνό μου σώμα,

μετά από τα γόνατα άρχισε να με φιλάει”.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, “Ηδονή και εξουσία”, Μεταίχμιο, 2009