 |
| Walter Girotto |
Η γυμνή αλήθεια
(απόσπασμα)
...Και ο
άγνωστος εξακολούθησε να γυρεύει την αλήθεια δεξιά κι αριστερά. Τον είχα χάσει
κάμποσες ημέρες. Προχθές η τύχη τον έβγαλε πάλι μπροστά μου. Φαινότανε
ευχαριστημένος, σαν άνθρωπος που είχε επιτύχει το σκοπό του.
-Τη βρήκατε;
τον ερώτησα.
-Τη βρήκα επιτέλους… μου αποκρίθηκε και το πρόσωπό του έλαμπε από χαρά.
Τη βρήκα, αλλά δεν ήτανε γυμνή. Απεναντίας. Φορούσε απάνω της του κόσμου τα
κουρέλια. Το μόνο γυμνό μέρος του κορμιού της ήταν η μύτη της. Και προσπαθούσε
να την κρύψει κι αυτή. Πώς να τη γνωρίσω; Δε θα τη γνώριζα ποτέ μου, αν δε με
βεβαίωνε η ίδια πως είναι η Αλήθεια.
-Από πότε ντύθηκες, γλυκύτατη θεά, την ερώτησα σαστισμένος. Σε ήξερα
πάντα γυμνή.
-Λάθος κάνετε, κύριε… μου αποκρίθηκε. Ποτέ μου δεν παρουσιάστηκα γυμνή
στον κόσμο.
-Από σεμνότητα;
-Όχι από σεμνότητα, κύριε. Από υπερηφάνεια.
Είμαι πάρα πολύ άσχημη και γριά, ώστε να παρουσιάζομαι γυμνή στον κόσμο.
Παρουσιάζομαι πάντα ντυμένη, όπως με βλέπετε.
-Ώστε η φήμη της περίφημης γύμνιας σας;
-Πρόληψη, καθαρή πρόληψη, κύριε.
-Κι εκείνοι που καυχιούνται πως σας παρουσιάζουν γυμνή;
-Απατούν τον κόσμο, απλούστατα. Ποτέ κανένας
δε με παρουσίασε γυμνή. Μονάχα η Ψευτιά παρουσιάζεται γυμνή. Γιατί η Ψευτιά
είναι πάντα ωραία και πάντα νέα.
Αυτά μου είπε η Αλήθεια, κύριε. Και με ρώτησε να της πω τι θέλω απ’
αυτήν. «Θέλω, της είπα, να δω κι εγώ μια φορά γυμνή την Αλήθεια». Και την
παρακάλεσα να γδυθεί. Εστάθηκε αδύνατο να την πείσω. «Ποτέ δε με είδε γυμνή
ανθρώπινο μάτι… μου είπε. Αν μ’ έβλεπαν γυμνή οι άνθρωποι, δε θα μπορούσα πια
να ζήσω. Και θα ήτανε το τέλος του κόσμου».
Αυτή την
καταπληκτική αποκάλυψη μου έκανε ο άνθρωπος που γύρευε να βρει την Αλήθεια
γυμνή και τη βρήκε ντυμένη, εξαφανισμένη μέσα στα πιο βαριά και αδιαφανή ρούχα.
Έτσι, μέσα στη θριαμβική γύμνια της εποχής μας, η μόνη γυναίκα που απόμεινε
ντυμένη είναι, ως φαίνεται, η Αλήθεια. Ας μη δοκιμάσει κανένας να τη γδύσει. Θα
πέσει νεκρός στα πόδια της.
Παύλος Νιρβάνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου