Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας: Το κόκκινο τραπέζι. |
[…] Αὐτὴ ἡ πραγματικότητα, δομεῖται πάνω σ’ ἕνα
σύστημα ποὺ θέλει τοὺς ἀνθρώπους στρατιῶτες νεκρῶν ἰδανικῶν κι ἀδρανὴ δοχεῖα ἐκμετάλλευσης.
Μᾶς θέλει σκουπίδια, ἀποψιλωμένους ἀπὸ κάθε ζωτικὸ ἔνστικτο, ψυχικὰ κενοὺς κι ἀποξενωμένους,
ὥστε νὰ χύνῃ μέσα μας μπετὸ καὶ λάσπη, ἀφήνοντάς τα νὰ ὡριμάσουν σὲ τσιμέντο.
Στὴ συνέχεια μπορεῖ εὔκολα νὰ μᾶς στέλνῃ στὸν καθημερινό μας θάνατο,
προσφέροντάς ἁπλόχερα μιὰ ἐπίπλαστη ἐλευθερία τυλιγνένη σὲ χρωματιστὲς κορδέλλες, μέσῳ τῆς ἀφθονίας ἄχρηστων «ἀγαθῶν» κ’ ὑπηρεσιῶν ποὺ μᾶς
ταΐζει. Ἔτσι τὰ θρεφτάρια θάναι χαμογελαστὰ τὶς ὧρες ποὺ σφαγιάζονται ξανὰ καὶ
ξανά, τραβῶντας selfies!..
Βαρεθήκαμε.
Ἀπ᾿
τὴν ἱδρυτικὴ διακήρυξη τῆς Vita Activa (facebook/va.vitaactiva):
Διορθώσεις,
τεῦχος 33, Ἰούνιος
2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου