 |
| Νίκος Χατζηκυριάκος - Γκίκας, θέα από την οδό Κριεζώτου, 1983 |
Σαν ψίθυρος ακούονται
της αγωνίας οι φωνές,
όταν είναι έ ξ ω
από τους τοίχους του σπιτιού μας.
Νίκος Νομικός, Στου κύρη μου τα χνάρια, Κάιρο 1965
(Ανθολογία
Η.&Ρ. Αποστολίδη)
-----------
Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων.
Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα
(Ανθολογία
Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Leonard Freed |
Φτυαρίζει φύλλα στην αυλή του.
Φτιάχνει έναν σωρό
γέρνει το φτυάρι του.
Ανάβει φωτιά και τα καίει.
Ευωδία πλημμυρίζει το δάσος.
Τα παιδιά σταματούν το παιχνίδι,
κοντοστέκουν και οσφραίνονται
αυτό που θα γίνη νοσταλγία
χρόνια μετά.
James Douglas Morrison, Ποιήματα 1966-’71, μετ. Βαγγέλης Δουβαλέρης
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 22, Απρίλιος 2013, https://diorthoseis.eu/
-------------
Πότε ήταν που γελούσαμε
έχοντας αγκαλιά τις έμορφες
μέρες που έφυγαν;..
Ζωή Καρέλλη, Φαντασία του χρόνου, 1949
(Ανθολογία Η.&Ρ.
Αποστολίδη)
 |
| Robert de Niro in Last Vegas, 2013 |
Είναι βολικό
να παίρνης μεγάλες αποφάσεις,
μα είναι σοφό
να παραιτήσαι από τις καλοσύνες σου..-
προ πάντων
όταν συνηθίζεται η καλή πράξη
να προκαλή
δυσπιστία.
Καλό είναι
να υπάρχουν αμφιβολίες
για τις εξαρτήσεις σου·
αρέσει στους απέξω
το υπονοούμενο,
η ψιλή κουβέντα,
το κουτσομπολιό..-
τους εξάπτει,
προσπαθώντας να διαγνώσουν
αποχρώσεις.
Γέλα μαζί τους
-όχι πολύ δυνατά·
θα τους προξενήσης αναστολές·
γέλα μαζί τους
τόσο
όσο να ‘χουν τη σιγουριά
πως γελάς
τόσο
όσο να μη μπορούν
να επισυνάψουν προθέσεις
στο γέλοιο σου.
Και τότε
θ’ ανακαλύψης
πόσο ωφέλιμο είναι
να γελάς
και να νιώθεις
το γέλοιο σου.
Νατάσα Χατζηδάκη, Στις εξόδους των πόλεων, 1971
(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)
------------
Κι αν σε πείραζε κανένας []
έκανες πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας…
Κώστας Βάρναλης, Σκλάβοι πολιορκημένοι, 1927
Κωνσταντίνος Μ.
Μάστρακας, Αλφαβητικά Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις,
Αθήνα 2024
 |
| Ζαχαρίας Στέλλας, Μήλος 1970 |
Τελείωσαν οι μέρες της θάλασσας,
ακούω πια μόνο τη φωνή της σε κοχύλι. []
Στέλλα Αλεξοπούλου, Οικογενειακό δέντρο, 2011
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 26, Ayg. 2013 https://diorthoseis.eu/
----------
Άμα πεθαίνη το καλοκαίρι
πρόωρο θάνατο τον λες!..
Κική Δημουλά, Το τελευταίο σώμα μου.
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ.21, Μάρτιος 2013 https://diorthoseis.eu/
 |
| Dominique Issermann |
Πλατιά που ήταν η Σταδίου
καθώς χωρούσε
το μεσημέρι το εύχυμο,
τον ανδρισμό σου,
κι εμένα
βαδίζοντας πλάι σου
σε απόσταση
μιας ολόκληρης θλίψης.
Κική Δημουλά, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος
------------
…Μα τη βουβή δεν ένιωσες τη λύπη μου- δεν είδες []
πως σα ζητιάνα σιγαλή διάβαινε κάποια αγάπη…
Πέτρος Βλαστός, Η Αργώ κι άλλα ποιήματα, 1921
(Ανθ. Η.&Ρ.
Αποστολίδη)
 |
| Γιάννης Σεργουλόπουλος, Άνδρος |
Τ’ άσπρα σπιτάκια του, ένα-ένα,
σκόρπια, ασυντρόφευτα κι ανάρια,
στη θάλασσα αντίκρυ απλωμένα,
σα μονοκόμματα λιθάρια.
Γεώργιος Δροσίνης, Γαλήνη, 1902
(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)
------------
Ανεξίκακος
στο κέντρο του χωριού
η Παναγία.
Μαρία Μαρκαντωνάτου, Σπαρτολούλουδα, εκδ. Παρασκήνιο 2020
Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Αλφαβητικά Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις,
Αθήνα 2024
 |
| Max Ernst, 1956 |
Άξιος που ζη σαν άγνωρος με τη δική του γνώση,
σα ‘νάχη, όχι να δώση,
μα σα να θέλη να γυρέψη.
Κωστής Παλαμάς, Τα παράκαιρα, 1919
(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)
------------
Θα δης την ερημιά και θα της δώσης το δικό σου νόημα.
Οδυσσέας Ελύτης, Το Άξιον εστί
Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας,
Αλφαβητικά Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις, Αθήνα 2024
 |
| Τάκης Τλούπας, Τύρναβος 1964 |
…Τρίζει το κάρρο στη δημοσιά…
Το στερνό μήλο νυστάζει στο μεγάλο καλάθι…
Υπάρχει κ’ ένα κυδώνι χρυσό…
Γαβγίζει ένα σκυλί.
Γαυγίζει τον οδοιπόρο.
Θέλει να υπάρξη, γαβγίζει!
Η νύχτα ολοένα βαθαίνει…
Τι γλυκά που βαθαίνει,
με το κάρρο στη δημοσιά,
[]το κυδώνι το χρυσό στο καλάθι,
[]το σκυλί που γαβγίζει
[]να υπάρξη!..
Ι. Μ.Παναγιωτόπουλος, Τα ποιήματα, 1970
(Ανθολογία Η.&Ρ. Αποστολίδη)
----------
Και μην ανοίγης, όσο κι α’ χτυπούν!
Φωνάζουν, μα δεν έχουν τι να πουν!
Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη, εκδ. Ίκαρος
Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Αλφαβητικά Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις,
Αθήνα 2024
 |
| Δημήτρης Πικιώνης |
Καλοσυνάτη η ζωή, – σαν τη νοικοκυρά ενός περασμένου
καιρού, με τη μπροστοποδιά και το φακιόλι,
στην πόρτα ή στο παράθυρο, για ν’ ανταλλάξει,
με τη γειτόνισσα, μια φιλική κουβέντα
σε δυο δουλειές ανάμεσα. Κι έρχεται ο ξένος,
άξαφνα, σαν ζαλισμένος απ’ τον δρόμο, σαν χαμένος
σε δρόμους που αυτός μόνο γνώρισε, και μέσα
στη σκοτεινή δροσιά του πόρτεγου
τον μπάζει,
ένα ποτήρι κρύο νερό να του προσφέρει.
Κι αυτός, σάμπως να βρήκε, απρόσμενα, τον δρόμο
που αληθινά έπρεπε να πάρει, αμέσως
πολύ περίεργος γίνεται γι’ αυτό και κείνο
το καθημερινό, το ελάχιστο, που το γνωρίζει, εντούτοις,
που έναν καιρό άλλον, έφηβος, το είχε ρωτήσει…[]
Άρης Δικταίος, Τα ποιήματα 1934-1965
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
------------
Κεφαλαίωσον τον λόγον, εν ολίγοις πολλά.
Παλαιά Διαθήκη, Σοφία Σειράχ ΑΒ’ 8
Κωνσταντίνος Μ.
Μάστρακας, Αλφαβητικά Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις,
Αθήνα 2024
 |
| Βούλα Παπαϊωάννου Τ’ αξεδιάλυτα σημάδια του ήλιου -που ανεβαίνει μόνος, λαμπρός, ανέγγιχτος στο φοβερό γαλάζιο… Λύντια Στεφάνου Κωνσταντίνος Μ.
Μάστρακας, Αλφαβητικά Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις,
Αθήνα 2024 ------------- Τότε τα παιδιά αρνιόντανε να κοιμηθούν τα μεσημέρια, μην κλείσουν μια στιγμή τα μάτια τους στο θαύμα του ήλιου! Γιάννης Ρίτσος, Όταν έρχεται ο Ξένος, 1958 Κωνσταντίνος Μ.
Μάστρακας, Αλφαβητικά Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις,
Αθήνα 2024 |
