Μουσικό τετράδιο της θάλασσας... Στέλιος Γεράνης

Bruno Blais

Η Αννούλα σκάλιζε στ᾿ ακρογιάλι τα λευκά βότσαλα

για να βρει το χαμένο ψίθυρο τής θάλασσας

που δεν τον στέγνωσε η πρωινή λιακάδα τού Φθινόπωρου,

που δεν τον βρήκαν τα μικρά παιδιά

που σκάλιζαν την άμμο.

Στάθηκε έξω απ᾿ την δράση των πραγμάτων.

Και, γέρνοντας πάνω απ᾿ το μικρό κοχύλι τού γιαλού,

πήρε με την ανάσα της τον πρώτο ψίθυρο τής θάλασσας.

Κι όπως αθώα γύριζε το βλέμμα της

στην πρώτη αρμύρα της παρθενικής ντροπής,

έσταξε από τα μάτια της το πρωτοδάκρυ της αυγής,

έτσι όπως τρέμει ένας καρπός

σαν παίρνει να ωριμάζει.

Κ᾿ είπα να κρύψω την καρδιά τής θάλασσας

σ᾿ ένα γαλάζιο βλέφαρο.

Κ᾿ είπα ν᾿ ανοίξω τη μικρή παλάμη της

για να διαβάσω το αίνιγμα.

Μα πριν προλάβω να συλλαβίσω το χρυσό λόγο

άρχισε να φυτρώνει μόνος του

απ᾿ τις λεπτές φλεβίτσες των δάχτυλων της.

Κ᾿ έγειρε τότε το κεφάλι της απ᾿ το κλωνάρι τού λαιμού

κι άφησε να κατρακυλήσει στην καρδιά μου

ο πρώτος ψίθυρος τής θάλασσας...

Από τότε, κρατάει στο βάθος των ματιών

μια γαλανή καρδιά γεμάτη αρμύρα και χυμούς

που δεν μπορούν οι κόκκινες φωνές της πρωινής λιακάδας

και το βαθύ σκοτάδι της νυχτιάς,

ούτε τη μελωδία της να πιουν,

ούτ᾿ ένα δάκρυ να στεγνώσουν.

Στέλιος Γεράνης, περ. Τα Νέα Ελληνικά,  τχ.6, Ιούνιος1952 

Χειρομαντεία... Γιώργος Γεραλής

Shuichi Machimoto

 

Οι παλάμες του ήταν γεμάτες νομίσματα.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη γραμμή της ζωής…

Κι όμως, δεν έχεις πεθάνει…

Γιώργος Γεραλής, Κλειστός κήπος 1966 

Βροχές... Τάσος Ζερβός

Adolf Fassbender, 1940

Τι να προσμένουμε απ’ τις βροχὲς του Σεπτεμβρίου

εμείς που λίγο πριν τόσο την άνοιξη αγαπήσαμε;

Τάσος Ζερβός, Μορφές και Σύμβολά,1957

 

Φούσκες στον αφρό... William Shakespeare

Αρκάς

 

Tα ίδια σαλιαρίσματα θα 'κανε

και με τη ρώγα της μάνας του πριν τη βυζάξει.

Και δεν είναι μόνο αυτός.

Είναι ολόκληρο σμήνος από δαύτους.

Βουίζουν γύρω μας

και η εκφυλισμένη εποχή μας τους λατρεύει.

Έχουν πάρει τον αέρα των ημερών,

κι έτσι αεράτοι επιπλέουν

σαν φούσκες στον αφρό της κοινής γνώμης.

Αλλά έτσι και τις φυσήξεις θα σκάσουν.

William Shakespeare, Άμλετ, εκδ. Gutenberg, μετ. Δ. Καψάλης

Ελλάδα... Νίκος Σκαρλάτος

Γιώργος Ροϊλός

 

Ύστερα από τριάντα χρόνια

έπεσε το τσιγάρο μέσα στο πιάτο []

και μοσχοβόλισε το λιόλαδο

γιαγιά σαββατιάτικη,

χρόνια, καντήλια,

σεντόνια κι όνειρα καθαρά.

Εικόνες μιας γιαγιάς,

Ελλάδας ειδωλολάτρισσας,

που μ’ αγαπούσε και την αγαπούσα,

όπως κανείς.

Νίκος Σκαρλάτος, Persona non grata, Αθ. 1979

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 27

https://diorthoseis.eu/

Hampstead... Γιώργος Σεφέρης

Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, 1941, μολύβι σε χαρτί.

[...]

Τώρα γυρεύω λίγη ησυχία

θα μου ’φτανε μια καλύβα σ’ ένα λόφο

ή σε μια ακρογιαλιά

θα μου ’φτανε μπροστά στο παράθυρό μου

ένα σεντόνι βουτημένο στο λουλάκι

απλωμένο σαν τη θάλασσα

θα μου ’φτανε στη γλάστρα μου

έστω κι ένα ψεύτικο γαρούφαλο

ένα κόκκινο χαρτί σ’ ένα τέλι

έτσι που να μπορεί ο αγέρας

ο αγέρας να το κυβερνά χωρίς προσπάθεια

όσο θέλει.

Θα ’πεφτε το βράδυ

τα κοπάδια θ’ αντιλαλούσαν κατεβαίνοντας στο μαντρί τους

σα μια πολύ απλή κι ευτυχισμένη σκέψη

και θα ’πεφτα να κοιμηθώ

γιατί δε θα ’χα

ούτε ένα κερί ν’ ανάψω,

φως,

να διαβάσω.

Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος
 

Ο μέγας της Φάσσας φάρος... Ανδρέας Εμπειρίκος

Φάρος της Φάσσας, Άνδρος

Εκεί,

στην απωτέραν άκραν του νησιού,

στο μάτι του βορρά,

στην μπούκα της τραμουντάνας,

όρθιος πάντοτε και στιλπνός,

ο τηλαυγής νηοπομπός,

επάνω από τα κύματα και επάνω από τον τρόμον

σαρώνει κάθε νύκτα τον ορίζοντα,

με εκθαμβωτικάς κάθε νυχτιάς εκλάμψεις,

ακοίμητος πάντοτε και ισχυρός,

οδηγητής και ψυχοσώστης,

των ποντοπόρων ο άγρυπνος φρουρός,

ο μέγας της Φάσσας φάρος.

Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα, εκδ. Ίκαρος

 

Αναβολές... Δημήτρης Μαρουδάς

Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, 1986 

 

Ήθελα πάντα κάτι να σου πω

μα το άφηνα για αύριο.

Και τώρα που με άφησες

τι ‘θελα να σου πω ψάχνω

και δε θυμάμαι.

Μόνο σφίγγω τα χείλη

και δακρύζω, στις τύψεις ανοίγοντας

την πόρτα της τιμωρίας

για τη χθεσινή ολιγωρία μου

και τη σημερινή ασθενική μου μνήμη.

Δημήτρης Μαρουδάς

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ.15, Σεπτέμβριος 2012

https://diorthoseis.eu/

Καλύβι ανεμοσάλευτο... Αλέκος Φωτιάδης

Ράλλης Κοψίδης, παριανό καλύβι, μεταξοτυπία 1978. Εθνική Πινακοθήκη

 

Καλύβι ανεμοσάλευτο, σαν πόσα δεν μου λέγει

το βραδινό σου κάπνισμα κ’ η χαμηλή σου στέγη!

Στην ερημιά που ολόγυρα σε ζώνει πάντα μόνο,

λησμονημένο στέκεσαι με τον κρυφό σου πόνο.

Μια Μοίρα, σαν επέρασε στην έρημή σου στράτα,

πούχε από πλούτη την ποδιά, τα χέρια της γεμάτα,

Είπε: «–Δεν βλέπω τίποτα, καλύβα, να σου λείπη.

Δεν έχεις ούτε ένα σκαμνί για να καθίσει η Λύπη.»

Αλέκος Φωτιάδης, Ανοιχτά μυστικά, εκδ. Παναθηναίων 1909

Στο πρωινό ακουμπισμένος... Χρίστος Λάσκαρης

Δημήτρης Καρβουντζής 

 

Είναι ωραίο να υπάρχεις

στο πρωινό ακουμπισμένος.

Αλλά να υπάρχεις

δεν είναι εύκολο.

Χρειάζεται μια καρδιά αθώα.

Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα, εκδ.Γαβριηλίδης 2009

Ένα παιδάκι γύρω στα πέντε… Gabriel García Marquez

Quim Fabregas Elias

 

EΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ γύρω στα πέντε,

που είχε χάσει την μητέρα του

ανάμεσα στο πλήθος ενὸς πανηγυριού,

πλησιάζει έναν αστυνομικὸ

και τον ρωτά: «Μήπως είδατε μια κυρία να περπατάει

χωρὶς ένα παιδάκι σαν εμένα;»

Gabriel García Márquez 

Μετάφραση απὸ τα ισπανικά: Βασιλική Χρηστάκου 

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com

Ούτε ένα βραβείο... Γιάννης Υφαντής

Izis Bidermanas

 

Ούτε ένα βραβείο σε μένα οι τσίφτες των κλικών.

Στο διάολο.

Τα ‘δωσαν όλα στους δικούς τους και σε μένα

''πρέπει να προσεχτεί ο Υφαντής'' και τέτοια πούστικα.

Όμως ένα βραβείο το ‘θελα ρε αδερφέ.

Το ‘θελα να το πάω στη μάνα μου

και να της κάνω τον σπουδαίο.

Γιάννης Υφαντής, Οι μεταμορφώσεις του μηδενός,εκδ. Άγκυρα

Μ' ένα τριαντάφυλλο στο χέρι... Πόπη Λαμπρινέα- Γαβριλάκη

Ugo Mulas, Milano 1953

 

Ο θιάσος διαλυμένος εδώ και καιρό

μαζεύτηκε με αφορμή την απουσία σου.

Ένας θυμήθηκε τα δικά του και δάκρυσε·

άλλος χαχάνιζε, κάποιοι χειροκροτούσαν.

Κανείς δεν καταλάβαινε.

Στα πλαίσια μιας παντοδυναμίας παιδικής:

«Εμείς δε θα πεθάνουμε…»

Άλλοτε μ’ ένα νεύμα

καταργούμε τις αλήθειες που φοβόμαστε

κι άλλοτε μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι

κανακεύουμε τα ψέμματα που λέμε.

Πόπη Λαμπρινέα- Γαβριλάκη, Χώμα και νερό, Αθ. 1997

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ιούλιος 2013, τχ 25 

https://diorthoseis.eu/

Στοχάσου... Πέτρος Χρονάς

Trent Mitchell

 

Στοχάσου[]

τους λιγομίλητους σοφούς… Τι θάλασσα ξοδεύεται

για δυο μικρά χαλίκια!..

Πέτρος Χρονάς

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Πες τους... Νικηφόρος Βρεττάκος

Ειρήνη Ηλιοπούλου 

 

[]

Κατὰ μήκος του ποταμιού

που κατεβαίνει στην κοιλάδα,

δίπλα στις λεύκες που σου νανουρίζαν

τη λύπη, γράψε στο νερὸ

τ’ όνομά μου: Ελπίδα

τ’ όνομά μου: Αγάπη

τ’ όνομά μου: Σιωπή.

Τάραξε πάλι το νερό. Σβύσε τα ίχνη μου πάλι.

Πες τους πως είμαι ένας ελεύθερος άνεμος που γυρνά

μέσα στο μέλλον.

[…]

Πες τους πως

εγώ κι ο ήλιος είμαστε πάντοτε σε πορεία.

Πως όταν κάθε Κυριακή ντύνομαι τις ελπίδες μου

γιομίζει καθώς περπατώ ο κόσμος.

Εσύ, έτσι πες τους.

Πως δε σου ‘γραψα τίποτα. Πως σου ‘στειλα μονάχα

το παιδικό μου αλάβωτο χαμόγελο σαν ένα

φεγγάρι μέσα σε μια στέρνα.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Η εκλογή μου, ποιήματα 1933-1991 εκδ. Ποταμός, 2008

Το μυστικό... Νίκος Βασιλάκης

Παναγιώτης Τέτσης

 

Τα δέντρα της αυλής μας με περίμεναν.

Η μουριά φούντωσε, η ροδιά στα κέφια της

η αγριοτριανταφυλλιά έχει σκαρφαλώσει ως τη στέγη,

η μυγδαλιά τρελάθηκε στο άνθος,

η δάφνη πέρασε τη μάντρα.

Όλα βγήκαν στο δρόμο έξω.

Τα δέντρα με περιμένουν στο πατρικό μου,

αυτά δεν ξεριζώνονται, έχουν βαθιές ρίζες,

αυτό είναι το μυστικό τους που ζουν τόσα χρόνια

χωρίς περιποίηση.

Νίκος Βασιλάκης, περ. Το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, τχ. 63