 |
| Jack Delano, 1937 |
Ποίημα σε παλιό θέμα
Νύχτωσε νωρίς… Ποιος θα δαμάση
την πικρή ερημιά του Νοεμβρίου;..
Άδεια που είναι η 3ᶯᶳ Σεπτεμβρίου
και ψυχρά σκοτάδια που έχει μάσει!
Των προγόνων τ’ όργανο στενάζει
και γεμίζει ο τόπος μουσική…
̶ Άμαξα, παλιά, περαστική,
στάσου δεν ακούς; Κάποιος φωνάζει.
Κάποιος που έχει λίγο αργοπορήσει
και κρυώνει μες στην άδεια οδό…
(Δέκα χρόνια έχω να σε δω,
κάθε βράδυ λέω: Πώς έχει αργήσει;)
Σταμάτης Μαράντος
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Γιάννης Δήμου |
Κοπιάστε φίλοι και δικοί -ν’ αχτίδα ηλιού θα παίζει-
και απόψε το Ζιτσιώτικο θ’ ανοίξω στο τραπέζι.
Τ’ αψήλου η τάπα θ’ ανεβεί κι αφρός θα ξεφαντώσει
να τρικυμίσει την καρδιά το νου να βαλαντώσει.
... Παλιό κρασί του στοχασμού, της έγνοιας κεχριμπάρι,
ήλιε χρυσήλιε του Μαγιού, τ’ Αυγούστου εσύ φεγγάρι,
αυγερινέ της θύμησης, του νόστου χρυσαστέρι,
από το κλήμα που ’βαλε της βάβως μου το χέρι.
Αίμα απ’ την άγρια φλέβα της που η θύμηση πυρώνει
με ριζωμένη την ευχή «στην πέτρα να φυτρώνει».
Να πιουν οι νιοι, να πιουν οι νιες κι απ’ τη δική σου χάρη
«να πιει κι ο γέρος μια σταλιά να γίνει παλικάρι».
Στον Αϊσωτήρα, νιόβγαλτο τσαμπί, σε λειτουργήσαν.
Κοπέλες ασπρομάντιλες με γέλια σε τρυγήσαν.
Στα πατητήρια της χαράς λεβέντες σε πατήσαν.
Βούλες εφτά σε σφράγισαν κι εφτά καημοί σε κλείσαν.
Κοπιάστε φίλοι και δικοί -μεταλαβιά η σταλίτσα-
να σας κεράσω απ’ το κρασί που στείλαν απ’ τη Ζίτσα.
Μέσα στα φύλλα της καρδιάς, φίλτρα θα στάξει, μάγια.
Θα στρώσει και του γυρισμού το δρόμο με τα βάγια,
ρουμπίνι πεντακάθαρο του τόπου μου τ’ ανάμα.
Σταγόνα τρέμω μη χυθεί σαν αγιασμένο τάμα.
Μόνο στην κούπα της ψυχής και του καημού τ’ αδειάζω.
... Καλοί μου, συμπαθάτε με, για τούτα π’ αραδιάζω.
Παράξενα με βλέπετε, δύσκολα τα ξηγάτε,
ξενοτοπίτες είσαστε και δεν πολυγροικάτε,
κι εγώ παραλοΐστηκα κι άλλα αντί άλλα λέω
μέθυσα ακόμα πριν το πιω και μια γελώ μια κλαίω.
Χρυσάνθη Ζιτσαία, Λυρικοί δρόμοι
(1955)
 |
| Ζαχαρίας Στέλλας, Μύκονος |
Απλόχωρα οι επιθυμίες να κυκλοφέρνουνε·
τη συμφωνία της ύπαρξης·
συνοδείες πετούμενα
να προβοδάνε τη γαλάζια δόξα·
έντονα ρόδα να κολπώνωνται
την ξαναμένη δύση·
η λεύκα να λικνίζει τ’ όνειρο,
οι κόρφοι να παιδεύουνε τα αισθήματα,
ένα κορίτσι να γελάη του Χρόνου…
Θεόδωρος Αιγιαλινός, Συναίσθημα και παραλλαγές 1948
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Guerra Pasquale |
Όπως με την επανάσταση,
έτσι και με σένα γίνεται πάντα.
Γιατί είσαι και συ όμορφη όπως η επανάσταση,
γιατί είσαι και συ σκληρή όπως η επανάσταση,
γιατί δεν έχω άλλο καταφύγιο έξω απ’ αυτή κι από σένα,
και συ όπως και κείνη άλλη από μένα διέξοδο
-γι’ αυτό
φιλώ το μαχαίρι που με σφάζει!..
Θανάσης Κωσταβάρας,
Συμπληρώματα.
Εκδόσεις της Τετάρτης, 1970
 |
| Morris Huberland, 1960 |
Σε ένα δρόμο όλο επιστρέφω-
βράδυ μπροστά σε μιαν αυλόπορτα
χτυπώντας το κουδούνι.
Μ' αρέσει να βλέπω το φως π' ανάβει,
μ' αρέσει ν' ακούω βήματα
και τη σκιά στο βάθος
με μια λάμπα να προβάλλει.
Χρίστος
Λάσκαρης, Σύντομο Βιογραφικό, εκδ.
Διαγώνιος
 |
| Kenneth Josephson |
Νερό είν’ ο Χρόνος και κυλάει
μα οι άνθρωποι διψούνε.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Πιστοποιητικά θνητότητας, εκδ. Σύγχρονη Έκφραση
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 41, https://diorthoseis.eu/
 |
| Hadi Malijani |
Ζωή κι άνθρωποι
Μπορεί να ‘ν οι μόνοι που παραπονούνται
μα είναι κι οι μόνοι που σ’ αγάπησαν τόσο πολύ.
Κώστας
Μόντης, Κύπρος εν Αυλίδι (1976)
 |
| Ray K. Metzker, 1966 |
…Λέω να φτιάξω κ’ ένα πακέτο με τις άχρηστες θύμησες
-πιάνουν πολύν τόπο στην καρδιά
κ’ είναι μακρύς ο φετεινός χειμώνας…
Ζώης Μάναρης
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
