 |
| Karel Chladek |
Σαν τον Αλκιβιάδη
πριν
τη σικελική εκστρατεία
δεν μου περνάει
καν
απ’ το μυαλό
η σίγουρη
καταστροφή
κι η προδοσία
που συνήθως
ακολουθεί
Βλέπω μονάχα
το λάφυρο
της πεθυμιάς μου
το σώμα-πόλη
που είσαι
εσύ
Ιάσων Λειδινός, Πραξικοποιήματα, εκδ. Εύμαρος
 |
| Αντιγόνη Κουράκου Σήμερα η μοίρα τόκανε και μ’ έφερε εδωπέρα, μες στην πολυκοσμίτισσα να μπω τη Σαλονίκη!.. Τούρκικο χάνι, κιρχανάς κι οβρέϊκο ταβατούρι!.. -Παρά να ζήσω μετά σε, Λενιώ, σ’ αυτή τη βράση, κάλλια να πάω στην ερημιά, να πάω στην Προσωτσάνη, να πα’ να βρω τη Βαγγελιώ π’ άφηκα πικραμένη, τη χωριανή, την αρφανή, την αγαπητικιά μου!.. Μια μέρα την αντάμωσα στον ποταμό να πλένη· τα μπράτσα τ’ ανεσκουμπωτά τα μάτια μου μαγέψαν, τ’ άσπρα τα πόδια τα γυμνά το νου μου ξεσηκώσαν, του κόρφου της ο πηδηχτός με τράβηξε κοντά της. -Έχει φωτιά, κοπέλλα μου, να ψήσω καλαμπόκι;.. -Όση κι α θέλης!.. Κόπιασε να ψήσης καλαμπόκι!.. Μα σαν το ψήσης, έλληνα, θέλω κ’ εγώ κομμάτι!.. Το καλαμπόκι τόψησα και φάγαμε κ’ οι δυο μας· κ’ έβαλε κείνη τον καφέ κ’ ήπιαμε και τα δυο μας· και σαν αποχωρίζαμε, κατά το βράδι – βράδι, το σπίτι της μ’ αρμήνεψε και μ’ είπε τ’όνομά της, κ’ εγω της είπα ψέμματα, το πως με λένε Γιάννη! Βρανάς Μπεγιάζης Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη |
 |
| Toru Takagi |
Μπαίνει καὶ μοῦ ρημάζει τὸ περιβόλι.
Ξέρω ἀπ’ τὶς πατημασιὲς πὼς εἶν’ αὐτό,
κάτι μικρές, ἀνάλαφρες πατημασιές,
πού μὲ βουρλίζουν.
Στὴν ἀρχὴ τὸ θεώρησα ἁπλὸ
καί, φτιάχνοντας,
ἔστησα μιὰ πρόχειρη παγίδα.
Ὅμως ἐκεῖνο ἦταν πονηρὸ
καὶ μὲ κορόιδευε.
Σοφίστηκα ἕνα σωρὸ τεχνάσματα,
ἔκανα ξόρκια,
ὡς καὶ φαρμάκι τοῦ ’βαλα·
μὰ τίποτα.
Στὸ τέλος ἀπελπισμένος παραιτήθηκα.
Ὅ,τι ἀπομένει εἶπα,
ὅ,τι ἀπομένει.
Χρίστος Λάσκαρης, Ποιήματα,
εκδ. Γαβριηλίδης
 |
| Caroline Mackintosh |
Ως κι ο αέρας
το κορμί σου φυσώντας
σπούδασε γλύπτης
Γιάννης Πατίλης, Εικόνες από μια νέα, Σαν-χαϊ-κού, εκδ.
Gutenberg
 |
| Dmitry Chapala |
Τοπία βροχερά του φθινοπώρου, με απώλειαν των νηπενθών ανθέων,
με ακαριαίας πτώσεις φύλλων, και βαθμιαίαν σβέσιν
των φωνών του υψηλού καλοκαιριού [...]
Ανδρέας Εμπειρίκος Οκτάνα
Τώρα που έφυγε ο Ιούνιος, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος.
Τώρα που ξεμαύρισες και δεν μιλάς καλοκαιρινά.
Στη λευκή σου εποχή.
Χωρίς τον ήλιο τον ηλιάτορα να σου χαρίζει αναίδεια,
γλωσσάρα και λαμπερό δέρμα.
Χωρίς κρυμμένες κυτταρίτιδες στα κόπερτον.
Χωρίς παραλίες. Χωρίς τις λέξεις- σαράντα υπό σκιάν.
Γιατί τον Αύγουστο η γλώσσα μαυρίζει και ψήνεται.
Τον Αύγουστο λες θέλω,
έρχομαι,
δε γαμιέται,
σ' αγαπάω,
εσένα μόνο,
χούφτωσέ με,
καίγομαι,
κι άλλο, μη σταματάς.
Ενώ τον Σεπτέμβριο η γλώσσα ξασπρίζει και ψιχαλίζει.
Τον Σεπτέμβριο λες δεν ξέρω,
φοβάμαι,
έβγαλε ψυχρούλα,
θα βρέξει,
άστο για μετά,
τι να σου πω τώρα,
θα βράσω φασόλια.
Όσα πρόλαβες να πεις τα είπες.
Κι όσα δεν πρόλαβες θα τα πεις του χρόνου.
Τώρα μπορείς να μελαγχολήσεις για το καλοκαίρι
που ξαναέφυγε και θα ξαναφύγει
μέχρι να ξανάρθει.
Το ίδιο έκαναν και πριν από σένα
κι ο Ρεμπώ,
κι ο Γκαίτε,
κι ο Ασλάνογλου
κι η φίλη μου η Καίτη
που έχει κομμωτήριο στην Πάτρα.
Γλυκερία Μπασδέκη
Πηγή Lifo
 |
| Kelly Macdonald & Ewan McGregor in Trainspotting |
Στο ντιβάνι απλώνομαι ευχαριστημένος, εκείνη γερτή
στη φτερούγα μου, μετά τον έρωτα.
Εκείνη μετρά τα
παΐδια μου, εγώ ραχατεύω. Το παντελόνι μου στο πάτωμα
χάμω. Σκαλωμένη η κάλτσα της, σ’
έναν τόμο της
Ανθολογίας του μαύρου χιούμορ, στο
κομοδίνο.
Η βουή -απ’ όξω- της μεγαλούπολης,
μία λογοτεχνία
αστυνομοκρατούμενη.
- Θοδωρή;
- Ε! της κάνω
- Τίποτα! Έτσι μούρθε απλώς να πω τ’
όνομά σου…
Μια χαρά! Μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό, αυτό της το
«τίποτα» με βαστάει στη ζωή μπορεί
και μια ολάκερη εβδομάδα.
Θεόδωρος Μπασιάκος, Αγγούρια και Μαργαρίτες, μοντέρνα ποιήματα
 |
| Eleonora Bruscolini |
Για τα μικρά να γράφης.
Για τ’ «ασήμαντα».
Γι’ αυτά που οι άλλοι προσπερνούν
σα νάναι αόρατα:
Για το λουλούδι στη σχισμή του βράχου
για το θλιμένο βλέμμα του αδέσποτου
για το μοναδικό ξερόφυλλο
μέσα στο πράσινο.
Μαίρη Γυφτάκη, Άτολμοι χαρταετοί
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 24 https://diorthoseis.eu/
 |
| Kat Irlin |
Παλιώνει το διαμέρισμα
μαζί με την ένοικό του.
Τη βλέπω που βγαίνει στο μπαλκόνι
μετρώντας τους περαστικούς
με μια σιωπηλή
και τόσο ευγενική απελπισία.
Ποτίζει τις γλάστρες της
βρέχει τα γυμνά της πόδια
κι ονειρεύεται ακρογιαλιές
πολύ μακρινές.
Ούτε που φαντάζεται πως το μακρινό
θα το έκανα, τώρα κιόλας, κοντινό.
Μα δεν είναι αυτό.
Ποτίζει τις γλάστρες της
βρέχει τα γυμνά της πόδια
κι ονειρεύεται ακρογιαλιές
προ πολλού χαμένες.
Ντέμης Κωνσταντινίδης, Οι
ψυχές αυτές μένουν απούλητες
 |
| Bino Laguvardo, Urban Argentina |
Αν διψάσεις εγώ θα σου γίνω νερό
Σε μένα θα σκύψει το στόμα σου εμένα θα ευχαριστήσεις
Σε μένα θα δώσεις τη γδύμνια σου
Εσύ η ρίζα από μένα το υγρό χώμα θα περιβληθείς
κι ο κόσμος θ’ ακούσει τη χαρούμενη κραυγή σου
[…]
Αν νυστάξεις εγώ θα σου γίνω μαλακό κρεβάτι να κοιμηθείς
Κι από κάθε της καρδιά μου χτύπο θα πετιέται
κι ένα όνειρο. Το πρωί εγώ θα ‘μαι τα παιδιά
που θα τους λες τα όνειρα
Εγώ θα ‘μαι η χαρά τους να σ’ ακούν και να σε βλέπουν
Να σ’ αγγίζουν με των ματιών τους το μυστήριο
και να σ’ αφήνουν ύστερα μ’ έναν τρόπο σαν τα πουλιά
Αν κρυώνεις εγώ θα σου γίνω το ένδυμα
Κι αν ήμουν ως τώρα κρύος αγέρας θα το ξεχάσω
Θα γίνω η γλυκιά φωτιά σ’ όσους κρυώνουν
Αχ τα κρύα χέρια των ανθρώπων κι η φωτιά
Αν πεινάσεις εγώ θα ‘μαι το ψωμί
το ξεχασμένο στη σκοτεινιά του ντουλαπιού
Θέ μου η ψυχή του πεινασμένου
φωτίζει πάντα ένα ψωμί.
Δ. Π. Παπαδίτσας, Νυχτερινά
(1956), Ποίηση, εκδ. Μέγας Αστρολάβος-Ευθύνη
 |
| Evabritt Strandberg in Amour 65 (1965) |
Δε ζούμε
εκεί που ζει το σώμα μας
ζούμε εκεί που βρίσκεται το βλέμμα μας.
Raquel Angel-Nagler, 365 ημέρες Το ημερολόγιο ενός νησιού, εκδ. Σμίλη,
μετ. Μαρία Δ. Ευθυμίου
