Παλιές ιστορίες... Γιώργος Σεφέρης

Vincent Van Gogh

Το σπίτι σαν το καλοκοιτάξεις μέσα από τις παλιές κορνίζες

ξυπνά με τα πατήματα της μητέρας στα σκαλοπάτια

το χέρι που φτιάνει τα σκεπάσματα

ή διορθώνει την κουνουπιέρα

τα χείλια που σβήνουν τη φλόγα του κεριού.

Κι όλα τούτα είναι παλιές ιστορίες

που δεν ενδιαφέρουν πια κανέναν

δέσαμε την καρδιά μας και μεγαλώσαμε.

Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο καταστώματος, Α΄

Δεν είμαι κούνια... Ιφιγένεια Βήττα

Γιώργος Μαυρόπουλος 

Ε, όχι!

Όσες φορές

κι αν σε πλησίασα

με έσπρωξες.

Δεν είμαι κούνια

για να ξαναγυρνάω… 

Ιφιγένεια Βήττα

Θεμελιώδης προϋπόθεση... Κική Δημουλά

Stephen Clough

[…]

Αυτά για σήμερα.

Τα ίδια ελπίζουμε και για αύριο.

Υπό τη θεμελιώδη προϋπόθεση

πως θα εφημερεύουνε και αύριο τα μάτια μας.

Κική Δημουλά, Χλόη θερμοκηπίου, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2005

Παντού... Γιώργος Πρεβεδουράκης

Magdalena Frąckowiak by James Lima for Louis Vuitton

παντού δρομάκια αδίστακτα

να βγάζουν καρφί

στο κορμί της

Γιώργος Πρεβεδουράκης, Χαρτάκια

Άφθαρτο... Τόλης Νικηφόρου

Φλώρα Μάστρακα

Ήταν ένα κοινό παλτό,

τίποτα παραπάνω.

Πλάι στην εξώπορτα,

αργά το μεσημέρι,

όταν γυρνούσε ο πατέρας

με τα σημάδια της ζωής στο πρόσωπο.

Σαν το ζεστό παλτό

θυμάμαι τον πατέρα.

Στην επιφάνεια κοινό

και από μέσα άφθαρτο.

Τόλης Νικηφόρου, Ο πλοηγός του απείρου 

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 25

https://diorthoseis.eu/

Μη γυρεύεις Άλλο... Ρένος Αποστολίδης

Peter Kemp

Κυνήγα τις στιγμές!

Και να χαίρεσαι!

Αλλιώς, θα σε κυνηγάνε!

Και θα φεύγεις!

Θα λες «Να σταθούν!»

και δε θα στέκονται-

δε θα στέκεσαι!

Μην τις ψάχνεις

που στέκονται…

Καλό που στέκονται

άδειες-

             όλες από σένα!

Καλό που  Ε σ ύ

όλο το  Κ ά τ ι!

Μ η  γ υ ρ ε ύ η ς  Ά λ λ ο!

Ρένος Αποστολίδης, Το μαύρο καράβι

Λυγίζω... Ιάσων Ιωαννίδης

Cara Delevingne

Λυγίζω σα δέντρο αγκαλιασμένο από φωτιά.

Κόκκινα,

               κόκκινα,

                             κόκκινα

                                           τα χείλια σου!

Ιάσων Ιωαννίδης

(Ανθ. Η.Ρ.Η.Σ. Αποστολίδη)

Γέφυρα... Θωμάς Γκόρπας

Chriseastmids

Κρατάω τα πόδια σου ψηλά

[...]

Είναι σα να πεθαίνω

γιατί εδώ που τα λέμε

ένας άνδρας νορμάλ δεν πεθαίνει

για μια γυναίκα – ονειρεύεται μονάχα πως πεθαίνει

στο περιβόλι της.

Κρατάω τα πόδια σου ψηλά

σε κρατάω μακριά από την ποταπότητα των σ’αγαπώ.

Θωμας Γκόρπας, Τα ποιήματα [1957-1983]

Αφημένο... Ανδρέας Κυριαζής

Georgie Jerzyna Pauwels

Αγαπάς

μα η αγάπη σου αλλάζει με το μήνα

τ’ όνομα της.

Κ’ εμένα μ’ έχεις πάντα αφημένο

στο Φλεβάρη τον κουτσό

να περιμένω.

Ανδρέας Κυριαζής

Διπλός πόνος... Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας

Ernst Haas, NYC 60's

Όπως συνωθούμαι 

με συνομηλίκους μου,

προχωρώντας γι’ απέναντι,

κάποιοι μικροί πόνοι,

απρόσκλητοι,

με κάνουν να θυμάμαι

ξαφνικούς μορφασμούς,

κάποτε κι αναστεναγμούς,

αυτών που προηγήθηκαν.

Κι όταν βλέπω τους νέους,

άπονους,

πονώ διπλά γι αυτούς,

καθώς για μένα, άλλοτε,

οι δικοί μου! 

Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας,

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 32

https://diorthoseis.eu/

Τόσο φως... Νικηφόρος Βρεττάκος

Lindsey Wixson by Amanda Charchian

Έγινε σήμερα τόσο

φως,

που οι τυφλοί,

καθισμένοι στις πέτρες,

τ’ ακούν σαν κελάηδημα!..

Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου

Θα στρώσω έναν Αύγουστο... Μαρία Θεοχάρη

Brett Walker

Θα στρώσω έναν Αύγουστο

να ‘χεις να περπατάς.

Θα τον απλώσω γύρω μου

να ‘χω να σε κοιτώ.

Τώρα που χάθηκες στην πρώτη τη βροχή

τώρα σε θέλω πίσω.

…

Εκατόν τριάντα δύο βήματα

δύο λεπτά και μία ανάσα.

Η απόσταση μας.

Δύο στροφές και δυο περαστικοί.

Μία αδιάκριτη ματιά

και μία χούφτα εγωισμού.

Όσα μας χωρίζουν.

Μαρία Θεοχάρη

Κει που νομίζεις… Τίλλα Μπαλή

Franz Lazi, 1949

Κει που νομίζεις πως η χοάνη του χρόνου

τους έχει εξαφανίσει,

ξάφνου προβάλλουν

επίσημα…

Πράγματα καθημερινά

ακούς να λένε:

Ένα ποτήρι νερό!.. Ένα πουκάμισο καθαρό!..

Κινήσεις βλέπεις, χειρονομίες

-και πάλι χάνονται…

Περιμένεις ακόμα να τους ξαναδείς,

ακίνητη περιμένεις

-μ’ αυτοί ταξίδεψαν πάλι…

Τίλλα Μπαλή, Ελεγείες, 1957

Αδίκως... Πάρις Τακόπουλος

Angela Buron

Ξέχασες πάλι τη γιορτή μου!

Κ’ όταν στο θύμησα,

(να βρώ μιαν αφορμή,

έτσι, να σου μιλήσω)

αφού μου ζήτησες συγγνώμη

για την παράληψή σου,

με ρώτησες, χαρούμενα,

το πώς και πού το βράδυ,

σκεπτόμουν να γλεντήσω.

Και σου ‘πα: σπίτι μόνος μου,

κι αδίκως, σαν απάντηση,

ή δώρο σε περίμενα.

Πάρις Τακόπουλος, Τα ποιητικά (2010-1950), εκδ. Ποταμός

Λιακάδες μες στο καταχείμωνο... Οδυσσέας Ελύτης

Bauer Sándor, Πειραιάς

Κείνες οι ξαφνικές λιακάδες μες στο καταχείμωνο

δεν είναι παρά οι προσπάθειες που κάνει

ένα παραπλανημένο περσινό τζιτζίκι

να ξαναβρεί τον προσεχή του Ιούλιο.

Οδυσσέας Ελύτης, Εκ του πλησίον