 |
| Κωνσταντίνος Σκοπελίτης |
Έρχεσαι και μου λες:
«θα σε κεράσω
ένα ποτό,
ένα σφηνάκι» στην άκρη του μπάρ.
Κι εγώ θα το δεχτώ,
έτσι είμαι
φτιαγμένος.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό,
ξέρω τη
συνέχεια,
περνάνε από μπροστά μου χιλιάδες αισθηματικές ταινίες.
Όλα έτσι
αρχίζουν και μετά,
το ουίσκι βγάζει δόντια και ορμάει,
σαν πιράνχας σε ταινία
τρόμου,
εν τη πορεία μετάλλαξη αίσθησης.
Το αλκοόλ θα αλλάξει γεύση,
θα
μειώσει βαθμούς,
θα γίνει ήπια εξάρτηση και καθημερινή τροφή.
Κάθε μέρα το ίδιο
πιάτο
φέρνει κόπωση και πίκρα.
Κι αν οι ανιδιοτελείς σου σκοποί
μετακινηθούν
στο στρατόπεδο της ιδιοτέλειας,
αυτό το ποτήρι που εγώ τώρα πίνω
με
ευχαρίστηση,
θα γίνει διάτρητο και θα στραγγίξει
όλο το υγρό που με τον
ενθουσιασμό σου τώρα
μου προσφέρεις.
Αν σκεφτόμασταν, όμως, όλοι έτσι,
ποιος θα
πήγαινε στα μπαρ και τα πορνεία,
ποιος θαμώνας θα μπορούσε να αποκαλείται
έτσι
και ποιο ποτό θα άντεχε αναμονή
δεκαπέντε ετών,
για να στεγνώσει στο πρώτο
τυχών λαρύγγι;
Βασίλης Κωνσταντινίδης, Δολοφόνος ταχυδρομικών περιστεριών
