Το πλούσιο χάδι...Άγγελος Σικελιανός

Mario Cattaneo, Naples 1955

Σὰν τὸ κλειδί, ποὺ τὴ σκουριὰ τοῦ καταλεῖ τὸ λάδι,

μοῦ περιχύνει τὴν καρδιά, βαθιά, τὸ πλούσιο χάδι! 

Άγγελος Σικελιανός, Λυρικός Βίος

Τα μάτια σου... Μιχάλης Πασιαρδής

Monica Bellucci, “Malèna” (Giuseppe Tornatore, 2000)

Τα μάτια σου – θάλασσα,

φουρτουνιασμένη θάλασσα,

που σαν μου ρίχνονται

πνίγουμαι!

Μιχάλης Πασιαρδής, Ο δρόμος της ποίησης: ποιήμτα 1959-1969 

(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)

Τίποτα... Κώστας Μόντης

Alberto Giacometti at the Venice Biennale (1962)
photographer unknown

ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΕΚΠΡΟΘΕΣΜΑ

Ασχοληθήκαμε τόσο πολύ με την ορθογραφία,

που αρχίσαμε να γινόμαστε ανορθόγραφοι

βεβαιωθήκαμε τόσο πολύ για όλα,

που αρχίσαμε ν’ αμφιβάλλουμε για το παραμικρό

μάθαμε τόσα πολλά,

που αρχίσαμε να μην ξέρουμε τίποτα!

Κώστας Μόντης

Ειρωνεία... Γιώργος Πρεβεδουράκης

Vincent Willem Van Gogh 

τι ειρωνεία χρόνε κι αυτή

εμείς να είμαστε ελάχιστοι
κι Εσύ
να λιγοστεύεις.
Γιώργος Πρεβεδουράκης, χαρτάκια

Τα παραμύθια... Ιωάννης Βηλαράς

Έκτωρ

Σε ταύτα η Αλήθεια στρέγοντας, το Ψέμα αγκαλιασμένη,

στης φορεσιά του εφάνηκε με ταύτο σκεπασμένη.

Κι’ αφόντης ανταμώθηκαν το Ψέμα κι η Αλήθεια,

στης γης τη σφαίρα επλήθυναν τα τόσα παραμύθια.  

Ιωάννης Βηλαράς

Να λυώνω... Ιωάννης Γρυπάρης

Leonardo DiCaprio, Kate Winslet in Titanic

Τις φράουλες πιπιλίζοντας

του στήθους σου να λυώνω-

να λυώνω όχι τις φράουλες,

μα εγώ μαθές να λυώνω!..

Ιωάννης Γρυπάρης

Ο πλοηγός... Δημήτρης Χαρίτος

Margo Davis, Caraibi 1967

Προσεκτικά ο πλοηγός

Οδηγώντας στον όρμο σου

Έσβησε το φως

Κι άναψε τον πόθο.

Δημήτρης Χαρίτος, Τα τριακόσια εξήντα πέντε και το ένα για τα δίσεχτα χρόνια, εκδ. Κίχλη

Touch me... Walt Whitman

David Galstyan

Touch me,

touch the palm of your hand to my body as I pass,

Be not afraid of my body.

Walt Whitman, Leaves of Grass.

Η δεσποτεία... Τάκης Παπατζώνης

Τι γρήγορα που επήλθαν τούτες οι αλλαγές!

Πώς κυριαρχούν τώρα τα νέα τεφρά μαντάτα!

Υπήρχε γνώση των και την καταπροδίδαμε

με χάχανα στον κήπον!.. Έως ότου εγκαταστάθη.

Κ’ έκτοτε θλιβερά πια ετούτης μας διέπη

η δεσποτεία!..

Τάκης Παπατζώνης, Εκλογή

Προτροπή... Κώστας Σοφιανός

Stefania Sandrelli & Robert Hoffmann, io la conoscevo bene, 1965

Πάρε βαφή απ’ το αίμα μου

τα χείλη σου να βάψης!

Θέλω να γεύωνται πικρά

οι άλλοι τα φιλιά σου!..

Κώστας Σοφιανός, Το φάντασμα του υποβολέα, εκδ. Πλανόδιον

Αναμνήσεις από 'να «τρωκτικό»... Θεοδόσης Αγγ. Παπαδημητρόπουλος

Alexey Bednij

Ξετρύπωσα παλιά ἀλληλογραφία

μὲ κάποιον «ἀρουραῖο».

Τοῦ 'γραφα γιὰ ὀμορφιά

κι ὁ χυδαῖος μ' ἀπαντοῦσε

γιὰ τὸ τυρὶ τῆς φάκας!..

Προχθὲς τὸν βρῆκα

μὲ κομμένο τὸ κεφάλι

καὶ τὴ μπουκιὰ στὸ στόμα

κάτω ἀπ’ τὸ τεντωμένο σίδερο...

Πάει κι ἄλλος ἕνας «ποντικός»,

σκέφτηκα… Καὶ τώρα,.. τί θὰ γένουμε

χωρίς ὑπόγειους «ἐπαναστάτες»;..

Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος 

http://dieleusi.map-in-box.gr/

Το μόνο πράγμα... Οδυσσέας Ελύτης

Giuseppe Colombo

Το μόνο πράγμα
που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος
είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του
που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο.
Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές
δυο τρεις νότες κυμάτων,
την ώρα που το μαλλί το παίρνει ο αέρας
με τα γλυκά ψιθυρίσματα
μες στο σκοτάδι
ολίγες μέντες από δυο κοντά κοντά βαλμένες ανάσες
ένα τραγούδι, βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος
και το δάκρυ,
το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντα.
Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν
την αληθινή του φωτογραφία,
την καταδικασμένη,
να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ. 
Οδυσσέας Ελύτης, ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ

Άσσος στο μανίκι... Μιχάλης Γκανάς

Francine Van Hove 

Τι να σου κάνω χωρίς άσσο στο μανίκι

μέτριος παίχτης

που δεν μαθαίνει κιόλας απ’ τα λάθη του

όλο θυμάται όσα θα ‘πρεπε να ζει

κι όλο ξεχνάει να ζήσει 

Μιχάλης Γκανάς, Ποιήματα 1978-2012, εκδ. Μελάνι

Ν' αφήνεσαι... Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Νίκος Αλιάγας, Sunset from Hydra 

Ν' αφήνεσαι ράθυμα στο ρεύμα της θάλασσας, να                                                                                      λιμνάζεις

σε τόπους που πρόσκαιρα αγάπησες ή ν' αναλώνεσαι

διαγνώνοντας άσκοπα αθεράπευτες περιπτώσεις

Να προσμένεις μιαν άνοιξη πως τάχα πλησιάζει

με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας που ξάφνου                                                                                        ναυάγησε

μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες κωμοπόλεις

Να 'σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος σε χίλιες                                                                                          καρδιές

να περάσεις στο αίμα αυτών που σ' αγκάλιασαν                                                                                     πρόσκαιρα

να πληθαίνεις

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ο δύσκολος θάνατος

Κομμένα πόδια... Ντέμης Κωνσταντινίδης

Pamela Hanson

Περπατήσαμε 

ως τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα.

Εσύ φοιτήτρια

εγώ μαθητής στα δεκαεφτά.

Κομμένα πόδια

δε θυμάμαι τι ψέλλιζα·

Μόνο το ανάλαφρό σου βάδισμα

και το χαμόγελο―

Το φωτεινό σταυρό ψηλά

του μαρτυρίου.

Ντέμης Κωνσταντινίδης, Κι όμως γελούν καλύτερα οι τζίτζικες.

Κλείνουν... Νίκος Βασιλάκης

Federico Patellani, Milano 1945

Κλείνουν ένα ένα και τα σινεμά

που χώνονταν τα βράδια η μοναξιά μας.

Στη θέση τους ξεφυτρώνουν τράπεζες

για τις καταθέσεις των εμπόρων και τις συναλλαγές.

Κι εμείς που δεν έχουμε να καταθέσουμε

τίποτε άλλο από μοναξιά

μείναμε στο δρόμο… 

Νίκος Βασιλάκης Τα ποιήματα που γίναν χόβολη, 1986-2004

Τειχοσκοπία... Γιάννης Πατίλης

Andre Kertesz

Στης μαιζονέτας του την πέτρινη θαμμένος κουστουμιά

για όσα κακά στον εαυτό του έχει κάνει

η αντίμαχή του μοίρα τού προκάνει

βάσανο και γλυκειά παρηγοριά

ωραίας γειτόνισσας να βλέπει τον χορό

όταν τα ρούχα στη βεράντα της απλώνει

ή όταν σκύβει να τινάξει το σεντόνι

της ομορφιάς της σπέρνοντας εικόνες στο κενό

Γιάννης Πατίλης, Απόδρομή του αλκοόλ

Η συντροφιά... Νικηφόρος Βρεττάκος

Francesc Català-Roca, Bakery in Cuenca, Spain 1955

Σάν Εὐαγγέλιο κλειστό στό τραπέζι

τό μαῦρο ψωμί. Καί μέσα του χέρια.

Ἐκεῖνο πού κράτησε τό στάρι καί τὄσπειρε,

αὐτό πού τό θέρισε, αὐτό πού τό ζύμωσε.

Δέν εἶμαι μόνος.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Επιθεώρηση Τέχνης 1963