Συναυλίες...και εξουσίες... Μιχάλης Κατσαρός.

Με αφορμή τη συναυλία της κ. Χαρούλας Αλεξίου στην πλατεία Συντάγματος, για τις απολυμένες καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ και την ατάκα της δημοφιλούς αοιδού «απόψε είμαστε όλοι καθαρίστριες» !..

Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται

σαν ερωτιάρες γάτες

πάνω στις στέγες μας

Μιχάλης Κατσαρός

Μου άφηναν την ανάμνηση... Τάσος Λειβαδίτης

Τόσο φοβισμένος, που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του.

Τάσος Λειβαδίτης

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;.. Μανόλης Αναγνωστάκης

Koho Shoda

Ἡ ἀπόφαση

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;

Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.

Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ

Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε

Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ

Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα

Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες

Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια

Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.

Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.

Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.

Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε

τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας

τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις

στὸ κουρεῖο τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.

Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;

Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Δω κάτω... Φαίδρος Μπαρλάς

ΘΟΥΡΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΤΤΑΚΙΣΤΑΝ

Δω κάτω στο Παττακιστάν

καραβανάδες κυβερνάν

και τρων και πίνουν και γλεντάν

και τις εικόνες προσκυνάν!

Σκύψ' το κεφάλι πιο καλά,

λύγα τη μέση σου, ραγιά,

τον πισινό σου τουρλωτό –

να πέφτη το λουρί στρωτό!

Δω κάτω στο Παττακιστάν

νταούλια, πίπιζες βροντάν –

καραβανάς στο γιώτα-χι

πάει τη γκόμενα εξοχή!..

Αφού σ' αφήνουν και βοσκάς,

γιατί, ραγιά, να χολοσκάς;

Κι αν σου τραβήξουνε τ' αφτί,

γέλα - και πες πως δεν πονεί!

Έξω αγιάζι και βροχή –

τί ζέστα πόχει το μαντρί!

(Για να μην πέφτουμε σε λάκκους

μάς βάλανε χωροφυλάκους!..)

Δω κάτω στο Παττακιστάν

οι μέρες μας γλυκά κυλάν:

το Σαββατόβραδο Προ-πό,

την Κυριακή με το θεό!

Παν τα κορόιδα φυλακή –

κ' εμείς οι άλλοι στη γραμμή,

με ξεσκονόπανο στο χέρι

και με γαρούφαλο στ' αφτί!

Ασίκη μου καραβανά,

η Παναγιά να σε φυλά!

Είν' ο ραγιάς πιστό σκυλί,

που γλείφει και παρακαλεί:

«Νάχα μαχαίρι - την κοιλιά

να σκίσω του καραβανά,

ζεστό το αίμα να κυλήση,

καφτή χαρά να με ποτίση!»

Μα πού μαχαίρι, πού ψυχή!..

Έρμη, σερνάμενη στη γη,

μας μένει μόνο μια φτωχή

και τρεμουλιάρα απαντοχή...

...Δω κάτω στο Παττακιστάν

νταούλια, πίπιζες βροντάν!

Καραβανάδες κυβερνάν

και τρων και πίνουν και γλεντάν!..

Φαίδρος Μπαρλάς, Άπαντα, εκδ. Τα Νέα Ελληνικά

Θα βουλιάξεις... Ιωάννης Δρόσσος

Και αν δεν μιλάω είναι γιατί δεν έμαθες να ακούς.

Αν πάλι ξέρεις να ακούς, δεν μπορείς να καταλάβεις.

Και αν επιλέγω να μένω σιωπηλός είναι γιατί δεν αντέχεις την αλήθεια.

Και αν η σιωπή μου είναι αδυναμία, αδυνατείς να σωπάσεις.

Αν πάλι σωπάσεις, θα ‘ναι γιατί δεν θά ‘χεις τίποτα να πεις.

Και αν βρεις κάτι να πεις, δεν θα αντέξεις την σιωπή και θα σπάσεις.

Και όταν σπάσεις, θα βουλιάξεις στον βούρκο της μηδαμινότητάς σου.

Και θα βουλιάξεις, γιατί σε περιφρονώ…

Σιωπηλά.

 Ιωάννης Δρόσσος

Της Αναλήψεως... Αργ. Μαρνέρος

Gerhard Haderer 

ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ

Σήμερα είναι της Αναλήψεως,

είπε ο γραμματέας στο Δεσπότη

την ώρα που έφευγε βιαστικά.

Καλά που μου το θύμισες παιδί μου,

πρέπει να φύγω αμέσως για την τράπεζα.

Αργύρης Μαρνέρος

Η γενιά των παππούδων μου... Κορνήλιος Καστοριάδης

Κώστας Μπαλάφας

Στη χώρα απ' όπου έρχομαι, η γενιά των παππούδων μου δεν είχε ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για μακροπρόθεσμη σχεδιοποίηση, για εξωτερικότητες, για μετακίνηση των ηπείρων ή για διαστολή του σύμπαντος. Όμως εξακολουθούσαν, και στα γηρατειά τους ακόμη, να φυτεύουν ελιές και κυπαρίσσια, χωρίς να τους απασχολούν ζητήματα κόστους και απόδοσης. Ήξεραν ότι θα πεθάνουν, έσκαβαν όμως τη γη για τους επερχόμενους, αλλά ίσως και για τη γη την ίδια.

Ήξεραν ότι οποιαδήποτε "ισχύ" κι αν είχαν, η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα, αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους, αν δεν σέβονταν την ευμετάβλητη Μεσόγειο, αν δεν έκοβαν τα δέντρα την ώρα που έπρεπε και αν δεν άφηναν στο μούστο τον καιρό που του χρειαζόταν για να βράσει.

Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας - ίσως και να μην καταλάβαιναν και την έννοια της λέξης - όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν σ' ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος.

 Προφανώς η χώρα δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί...

Η τωρινή κρίση οδηγεί σ' ένα σημείο όπου, είτε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια φυσική ή κοινωνική καταστροφή, είτε πριν ή μετά από αυτό, οι άνθρωποι θ' αντιδράσουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο και θα προσπαθήσουν να εγκαθιδρύσουν νέες μορφές κοινωνικής ζωής, που θα έχουν γι' αυτούς κάποιο νόημα.

Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς, για λογαριασμό τους και στη θέση τους, όπως και δεν μπορούμε να πούμε πώς θα μπορούσε να γίνει. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταστρέψουμε τους μύθους που, περισσότερο από το χρήμα και τα όπλα, συνιστούν το τρομαχτικότερο εμπόδιο στο δρόμο μιας ανασυγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας.

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ, ΧΩΡΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ειδικό ψαλίδι...Αργύρης Μαρνέρος

Altan

ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ

Η δασκάλα έλεγε

Πάντα

πως η καθαριότητα

είναι

μισή αρχοντιά.

Η μαμά σας

θα κόβει τα νύχια,

ο κουρέας τα μαλλιά.

‘Οσο για το μυαλό σας

μου δώσαν ειδικό ψαλίδι

να σας το παίρνω

πάντα σύρριζα’.

Αργύρης Μαρνέρος

Οι «θυσίες»...

‘’Οι θυσίες του ελληνικού λαού”. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απάτη από το 1821. Το λένε, όμως, φόρα παρτίδα. Το λένε, το ξαναλένε, δεν έχουν σταματήσει να το λένε. “Οι θυσίες του ελληνικού λαού”. Για τέτοια κοροϊδία μιλάμε. Βάζουν το χέρι στην τσέπη να στα πάρουν όλα, ό, τι απέμεινε επάνω σου και πώς ξηγιούνται; Μπράβο σου, χίλια μπράβο σου γι' αυτά που μας δίνεις!

Εσύ, όμως, δεν δίνεις τίποτα. Δεν θέλεις να δώσεις τίποτα. Αυτοί στα παίρνουν! Και πέφτει το δούλεμα. “Οι θυσίες του ελληνικού λαού”. Ξανά μανά δούλεμα. Ότι με τη θέλησή του ο κοσμάκης, και σε βάρος της τσέπης του συμβάλλει εδώ και τέσσερα χρόνια για να βγει η χώρα από το λούκι.

Θα σου πω τι σημαίνει Θυσιάζω, επειδή τυχαίνει να γνωρίζουμε ελληνικά. Τι θα πει Θυσία. Πρόκειται για δική σου απόφαση να στερηθείς κάτι, για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό που επιδιώκεις. Να πραγματοποιηθεί μία επιθυμία σου.

Δεν γνωρίζω ούτε έναν στην Ελλάδα που συμφωνεί, που συμφώνησε να μειωθεί ο μισθός του, να πετσοκοφτεί η σύνταξή του, να πληρώνει υψηλότερους φόρους και χαράτσια από επάνω. Για ποιες, λοιπόν, θυσίες του ελληνικού λαού μιλάνε;

Δεν υπάρχει αυτό που λέμε “Γίνομαι θυσία”, που σημαίνει πως κάνω ό, τι μπορώ, ό, τι περνάει από το χέρι μου για το παιδί μου, την οικογένειά μου, την πατρίδα μου, το μέλλον μου.

Πηγή: apodytiriakias.gr  16/7/14

Όρκοι ενοχής... Σπύρος Βέργος

ΚΥΡ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ…

Μέσος φόρος 1.433 ευρώ σε όποιον υπέβαλε δήλωση. «Ψυχρολουσία» για τους αυτοαπασχολούμενους, που φορολογούνται βάσει τεκμηρίων για... εξωπραγματικά εισοδήματα με συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ. 15/7/14 protothema.gr

ΣΧΟΛΙΟΝ…

Πωλείται η σκελετωμένη αδιαφορία

Και τα σπίτια γέρνουν θλιμμένα

Κόπιες αυτοδικίας

Επαναφορά στην εξουσία των νεκρών

μέσα σε κοινωνίες

ντυμένες το πέπλο του νόμου

και όρκους ενοχής

Σπύρος Βέργος

Ο ρόλος μου... Τάσος Λειβαδίτης

Vincent van Gogh 

Ο ρόλος μου σ' αυτήν την τρομερή υπόθεση, που τόση σύγχυση

έμελλε να προκαλέσει, ήταν να σηκώσω το μεγάλο καθρέπτη –

μυστήριο, τι μπορεί να χρησιμέψει ένας καθρέπτης σε τέτοιες στιγμές –

ύστερα κάποιος θά 'δινε το σύνθημα και θ' άρχιζε η εξέγερση,

αλλά ποιός θά 'δινε το σύνθημα;

άλλοι έλεγαν ο φύλακας του πάρκου,

 άλλοι ο αντικρινός φαρμακοποιός

κι άλλοι αυτός ο άγνωστος που περνούσε τ' απογέματα με το μαύρο καπέλο,

αλλά τι σημασία έχει το ποιός,

άλλοι κάνουν τις εξεγέρσεις κι ας μην τους θυμάται η Ιστορία –

αλλά και ποιό θα ήταν το σύνθημα; άλλοι επέμεναν στη λέξη "χίμαιρα",

άλλοι στη λέξη "αθώος",

πολλοί έδειχναν το μεγάλο εκκρεμές της πόλης που είχε από χρόνια σταματήσει,

αν έμπαινε άξαφνα μπροστά αυτό θα ήταν το σημάδι,

άλλοι πάλι κάθονταν στα καφενεία κι ισχυρίζονταν πως

θα τους ειδοποιήσουν εν καιρώ.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Η πείνα... Knut Hamsun

Βάσω Κατράκη, χαρακτικό

Η πείνα (απόσπασμα)

Ξαφνικά, μου έρχεται η ιδέα να πάω στην Κρεαταγορά και να ζητήσω ένα κομμάτι ωμό κρέας. Σηκώνομαι, κατεβαίνω τα σκαλιά και κατευθύνομαι προς την Αγορά. Μόλις φτάνω στους πρώτους πάγκους, αρχίζω να φωνάζω και να χειρονομώ, σαν να μιλούσα σε ένα σκυλί που βρισκόταν πίσω μου. Και με θράσος, απευθύνομαι στον πρώτο κρεοπώλη που συναντώ.

— Θα είχατε την καλοσύνη να μου δώσετε ένα κόκαλο για το σκυλί μου, λέω. Μόνον ένα κόκαλο, δεν χρειάζεται να έχει κρέας πάνω του· έτσι, για να έχει κάτι να κουβαλάει στο στόμα του.

Μου έδωσε ένα κόκαλο, ένα υπέροχο μικρό κόκαλο, όπου είχε μείνει λίγο κρέας, και το έχωσα κάτω απ΄το σακάκι μου. Ευχαρίστησα εκείνον τον άνθρωπο, τόσο θερμά, που με κοίταξε έκπληκτος...

— Παρακαλώ, είπε.

— Μην το λέτε, ψέλισα, είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σας.

Κι έφυγα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

Χώθηκα στην πάροδο των Σιδηρουργών, όσο πιο μακριά μπορούσα, και σταμάτησα μπροστά στη σαραβαλιασμένη πόρτα μιας αυλής. Δεν υπήρχε καθόλου φως, ένα ευλογημένο σκοτάδι βασίλευε γύρω μου· άρχισα να μασουλάω το κρέας που υπήρχε πάνω στο κόκαλο. Δεν είχε γεύση· έβγαζε μια αηδιαστική μυρωδιά αίματος που μ’ έκανε να ξεράσω αμέσως. Προσπάθησα πάλι. Αν τουλάχιστον το στομάχι μου κρατούσε εκείνο το κομματάκι κρέας θα ένοιωθα καλύτερα· το πρόβλημα ήταν να το κάνω να μείνει μέσα. Όμως πάλι μου ήρθε τάση για εμετό. Έγινα έξαλλος, δάγκωσα άγρια το κρέας, ξεκόλλησα ένα κομματάκι και το κατάπια με το ζόρι. Όμως δεν χρησίμευε σε τίποτα· μόλις έμεινε για λίγο στο στομάχι μου άρχισε πάλι ν΄ ανεβαίνει. Έσφιξα με λύσσα τις γροθιές, άρχισα να κλαίω από απόγνωση και να δαγκώνω το κόκαλο σαν δαιμονισμένος· έκλαψα τόσο που το κόκαλο μούσκεψε από τα δάκρυα, ξέρασα, έβριζα και μασουλούσα βάζοντας τα δυνατά μου, έκλαιγα λες και η καρδιά μου είχε σπάσει, και ξέρασα γι’ άλλη μια φορά. Τότε, με δυνατή φωνή, καταράστηκα όλες τις δυνάμεις του κόσμου να πάνε στο πυρ το εξώτερο.

Knut Hamsun (4 Αυγούστου 1859- 19 Φεβρουαρίου 1952) , 

Η Ιδανική κοπέλα... Ρένος Αποστολίδης.

Dan Cretu

Εἶδατε, λοιπόν, πῶς συμβαίνει πάντα νά μήν εἶναι δικιά μας μιά ἰδανική κοπέλα; [...]

Καί στέκουν μπρός της τόσα παλικάρια, τό καθένα μέ κάτι ἔξοχο πάνω του. Λέν ἀστεία, χορεύουν, τήν παίρνουν ἀγκαζέ, τήν κοιτοῦν στά μάτια... Κι αὐτή τούς κοιτᾶ· μπορεῖ νά διαλέξει, ὅποτε θέλει, ὅποιον θέλει. Κ' ἴσως κιόλα ἔχει διαλέξει, τόν καλύτερο, τόν πιό ἀγαπητό - γιατί τάχα νά κοιτάξει ἐμᾶς πού προσπερνοῦμε; ᾿Εσᾶς; ᾿Εμένα;.. [...]

᾿Εμᾶς - ἐσᾶς, ἐμένα - οὔτε μᾶς βλέπει. Καί δέν εἶναι οὖτε σκληρόκαρδη πού δέ μᾶς βλέπει. Εἶναι ξ έ ν η -ποῦ μᾶς ξέρει;

Εἴδατε, λοιπόν, πῶς συμβαίνει πάντα νά μήν εἶναι δικιά μας μιά ἰδανική κοπέλα;

Καί τ' ἀσημένια βράδια, τά δειλινά, τίς νύχτες, στά κατάφωτα κέντρα τῆς ἀκτῆς, στά πάρκα, στούς ἥσυχους δρόμους, ἄλλοι τήν κρατοῦν ἀπ' τή μέση -κ' ἐκείνη γέρνει στόν ὦμο τους, ἰδανική καί δικιά τους (ὄχι δικιά μας, δική σας, δική μου!.. Ξ έ ν η!)

Εἴδατε πῶς συμβαίνει;

Καί τα πράγματα τά τέλεια, τά ἰδανικά, κι αὐτά ποτέ δικά μας! Πάντα κάποιων ἄλλων -- σέ ξένα χέρια πάντα !..

Ρένος Αποστολίδης Ἱστορίες ἀπὸ τὶς νότιες ἀκτές

Kiss... William Shakespeare

Donna Feldman Lasky

... Thus with a kiss I die.

William Shakespeare, Romeo and Juliet (1595)

Δεν αγρυπνούν πια οι φύλακες… Παναγιώτης Κανελλόπουλος

Νίκος Εγγονόπουλος

Δεν αγρυπνούν πια οι φύλακες… Τα τείχη

τα παρατήσανε σε χέρια γυναικών.

Τα προστατεύει, λένε, η τύχη-

και η αλλαγή τα προστατεύει των καιρών…

Ας έρθει ο Αττίλας πάλι- και χτυπάμε

την ώρα εκείνη το συναγερμό

(Ναι! Θα προφτάσουμε να πάμε

ν΄ ανοίξουμε τις πύλες στον εχθρό!...)

Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Απλοί φθόγγοι, 1938