Ποιότητα... Χρ. Γιανναράς

Εγγονόπουλος

Όχι τον ήχο την

ηχώ ν’ ακούς

όχι το σώμα τη

σκιά να βλέπεις

Ορέστης Αλεξάκης

Του Χρ. Γιανναρά

 αποσπάσματα

Εκ παραδρομής η αποκάλυψη…

Αρκούν κλάσματα δευτερολέπτου για να συμβεί. Μια απροσεξία, απρονοησία, κακοτυχία – η κάμερα καταγράφει «εκ παραδρομής». Και ο δημόσιος άνδρας ξεγυμνώνεται μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών.

 Είναι αλάνθαστος καθρέφτης η πηγαία, ανεπιτήδευτη εκφραστική. Οταν οι πρώτες λέξεις που έρχονται στα χείλη
με την αυθόρμητη έκρηξη είναι η αργκό του υποκόσμου, η σεξουαλική χυδαιότητα, τότε η γλώσσα και μόνο, αυτοδύναμη, παραπέμπει σε περίπτωση έσχατης ποιοτικής υποστάθμης.

 Ο αιφνιδιασμός είναι ακαταμάχητος καταλύτης για τον θρυμματισμό των προσωπείων, τη διαπόμπευση της υποκρισίας ή της ασημαντότητας.

Πρώτη ελεεινή αποκάλυψη, πριν κάποιους μήνες, αποτέλεσε ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων – διορισμένος βέβαια από τον πρωθυπουργό, αλλά συνταγματικά δεύτερος στην ιεράρχηση των πολιτειακών αξιωμάτων. Προβλήθηκε δημόσια να εκστομίζει σεξουαλικές βωμολοχίες απίστευτης αδιαντροπιάς. Και δεύτερη αποκάλυψη, πριν λίγες μέρες, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, με ανάλογο (αμβλυμένο από την πολυχρησία) λεξιλόγιο, σε έκρηξη αυθορμησίας δίχως ανασταλτικά αιδούς.

Τώρα το πανελλήνιο και η διεθνής κοινή γνώμη ξέρουν, τεκμηριωμένα, ποια ανθρώπινη ποιότητα διαχειρίζεται τον σημερινό εφιάλτη των Ελλήνων και την αυριανή τους μοίρα στην Ιστορία. 

Βέβαια, με τη λογική της αβάσταχτης σήμερα λαϊκής οδύνης, του σαδιστικού βασανισμού αθώων από κοινωνικά κακουργήματα, κατά συρροήν, των κυβερνώντων, η λεκτική χυδαιότητα μοιάζει ασήμαντο πταίσμα.  Οσο κοινωνικό χρήμα, προορισμένο για την άμυνα της χώρας, κι αν κατάκλεψε ο επί χρόνια «νούμερο δύο του ΠΑΣΟΚ, το έγκλημά του δεν προκάλεσε τον ριζικό «μετασχηματισμό» της ελλαδικής κοινωνίας που πέτυχε ο Ανδρέας Παπανδρέου με μία και μόνη (στυγνού αμοραλισμού) φράση του: «Δικαιούτο (ο κ. τάδε) να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια!».

Με μία φράση (ίσως και αυτή εκ παραδρομής) η κλοπή, η ατιμία, η απιστία περί το κοινωνικό λειτούργημα έγιναν αυτονόητη συμπεριφορά, με την προτροπή απλώς να έχει το έγκλημα «πλαφόν» (κάποια οροφή, κάποιο όριο). Η πρωθυπουργική τότε φράση μετάγγισε στην κοινή συνείδηση τη βεβαιότητα ότι «όλα επιτρέπονται»…