 |
| Robert DeNiro and Al Pacino by Philip Montgomery |
Φοβόμαστε λοιπόν να πάρουμε ό,τι θέλουμε,
μην αποδείξουμε στον εαυτό μας την ανεπάρκειά του;
Φοβόμαστε να δοθούμε, μην αδειάσουμε;
Μη λιγοστέψη η περιφάνεια μας;..
(Ποιος φόβος;..
Ποια ανεπάρκεια;..
Ποιο άδειασμα;..)
Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-‘60
 |
| Κώστας Πλακωτάρης |
Λεϊμόνια, μανταρίνια, πορτοκάλια,
κοφίνια, γλυκοπώρες φορτωμένη
η σκούνα, απὸ μακριὰ ταξιδεμένη,
άραξε μες στο πόρτο αγάλι’–αγάλια.
Στ’ ανάλαφρα του λιμανιού μαϊστρεάλια
κλαίγουν οι κούντροι ξεστιγγαρισμένοι–
ράντες και παπαφίγγοι ρουλιασμένοι
δένουνται στ’ άρμπουρα απὸ χέρια ατσάλια.
Φτάνουν η Μάριον, η Ζαζά κ’ η Λίνα–
και γλυκογνέφουν… Γύρω, τα χαμίνια
σάπιες οπώρες γλείφουν απ’ την πείνα–
Κ’ οι ναύτες κουβαλούν και βαριαστένουν·
τη δύναμη έχουν δώσει στα κοφίνια,
μα την ψυχὴ στις κόρες που προσμένουν.
-----
Ο καπετάνιος δέθηκε στο νάζι
με κάποιο μητραπάρθενο κοράσι
και για τις βέρες όλοι κάνουν χάζι:
«Το κορόιδο! Να πα’ ν’ αρρεβωνιάση
μια μύξα–λὲς και δεν μπόρειε ν’ αγοράζῃ!..»
Μα σα δεν παίρνει λόγια, τι τους νοιάζει;..
Κι απ’ τη δουλειὰ ξεχύνουνται με βιάση
στα Βούρλα, ποιος (τι μούρλα!) θα προφτάση
γυναίκα και ταβέρνα – το γιορτάσι!
Και πίνουν και μεθούν κ’ αισχρολογάνε–
τη ζωὴ να γευτούν όπως νογάνε…
Το άλλο πρώι μπαρκάρουν νυσταγμένοι,
απένταροι–ψυχὴ και σκέψη χάλια…
Μα θα ξανάρθουν πλούσιοι, φορτωμένοι
λεϊμόνια, μανταρίνια, πορτοκάλια…
Ρ. Δαρρίγος, 1929
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Joan Miró, portrait I, 1938 |
Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ’ όνομά του, κ’ η περιβολή κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε: άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ’ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά…
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω-κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάση την καλούτσικην εντύπωση
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα Ελληνικά,
κ’ οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους- οι απαίσιοι…
Γι’ αυτό και περιωρίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.
Κων. Π. Καβάφης, Ποιήματα,
εκδ. Νέα Ελληνικά
 |
| Wassily Kandinsky |
Ας το επαναλάβω, τρέχει
με την πιο γρήγορη ταχύτητα
του κόσμου, ποιος
το κυνηγάει;
Ποιος κυνηγάει το φως σ᾿ αυτόν τον κόσμο;
Σωτήρης Σαράκης,
Χάρτης, ηλεκτρονικό περιοδικό, τχ. 38
..jpg) |
| Leonardo DiCaprio and Daniel Day-Lewis on the set of Gangs of New York (2002). |
Όλα αυτά ήταν ωραία.
Σύννεφα που χαμήλωναν ή κατολίσθαιναν,
γκρεμνά λαμπερά που σχημάτιζαν
οι τεθλασμένες γραμμές των κεραυνών στον αιθέρα,
αλλαγές και διαλείμματα με διάφανα, ωραία,
διαυγή ή μουντά, παράδοξα χρώματα.
Όλα αυτά ήταν ωραία.
Όλη αυτή η διαδρομή σε μυθώδη τοπία
καταστάσεις του πόνου που μοιάζαν με όρη
υψηλά, αλλεπάλληλα. Η διαρκής μου πορεία,
η διαρκής μου αντίσταση, η διαρκής μου ελπίδα,
η παλάμη στο μέτωπο ν’ αναγγείλω ένα άστρο
που δεν θα ανάτελλε· τα εμπόδια, το σκόνταμα,
το πέσιμο μπρούμυτα πάνω στο χώμα,
η φωνή για βοήθεια κ’ η ποίηση
που τρέχει απ’ του τρύπιου μου πλευρού το λουλούδι.
Όλα αυτά ήταν ωραία.
Η ζωή: ένας διάδρομος μέσα στην άβυσσο,
ο χρόνος σχισμένος· ένας εξώστης,
ένα παράρτημα του θανάτου η ζωή, ένα όνειρο
στερεό και ρευστό, απατηλό και γιγάντιο.
Εκστρατεία σ’ ένα διάδρομο
που έλαβα μέρος και πέφτω όπου νάναι,
κοιτάζοντας πάνω μου το αίνιγμα ανάσκελα.
Τώρα, που ακόμη δεν έχει νυχτώσει και κάθομαι
και το σκέφτομαι και θυμάμαι, αλήθεια:
Όλα αυτά ήταν ωραία.
Νικηφόρος
Βρεττάκος, Τα Ποιήματα, εκδ. Τρια Φύλλα
 |
| Έκτωρ |
Η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης.
Κι η κόρη της;
Η κόρη της μάθησης,
αυτό μ’ενδιαφέρει.
Χριστίνα Καραντώνη, περ Πλανόδιο, τχ. 12
 |
| Γιώργος Ρόρρης |
Υπήρξεν ενάρετη.
Στάθηκε πάντα
υπόδειγμα συμπεριφορας.
Ώσπου πολτοποιήθηκε
υπό των αρετών της
το βάρος.
Γιώργος Χ. Θεοχάρης,
Πλησμονή οστών, εκδ. Μελάνι
 |
| Γιάννης Μόραλης |
Μια μονάχα στιγμή
-πόσο θα κρατήση;
Θάρθη και θα φύγη.
Πόσο η αγάπη σου
κράτησε
-η αγάπη σου,
εσύ,
και το καλοκαίρι;..
Κώστας Ταχτσής, Μικρά ποιήματα 1952
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Παναγιώτα Κάπελα, 2012 |
Όταν σου τρώη ο Αετός το σκώτι
είναι μικρή παρηγοριά το να ξέρης
πως σε λεν Προμηθέα
και θα προτιμούσες σίγουρα να σ’ έλεγαν
Γιάννη, Κώστα, Μιχάλη ή Χαράλαμπο
και να κατοικούσες στην Πετρομαγούλα
παρά να έλεγες πως πας να σώσης
το ανθρώπινο γένος!
Θεόφιλος Δ. Φραγκόπουλος, Ιδιωτική διάβασις
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
 |
| Joan Miró, 1927 |
Παιδική ζωγραφιά
Προσπάθεια κ’ εκείνη όμως η παλιά,
να στήσω σ’ ένα χαρτί τον κόσμο.
[]
Πόπη Λαμπρινέα- Γαβριλάκη, Χώμα και νερό, Αθ. 1997
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ιούλιος 2013, τχ 25
https://diorthoseis.eu/
 |
| Salvador Dali |
Έχει πολλά να θυμηθεί απ’ τη ζωή του!
(Όσα ίσως κανείς θνητός). Η γοητεία
της Κίρκης βαραίνει την ανάμνησή του.
Κι όταν έφυγε απ’ την Κίρκη, η τρικυμία.
Εκινδύνεψε πολλές φορές. Μα η πανουργία
(και η τύχη) τον οδήγησαν σώο στο νησί του.
Ο Πολύφημος, τυφλός, ωρύεται. Η κραυγή του
ακόμα του φέρνει αγωνία.
Στη μνήμη του έρχονται του γυρισμού του
οι περιπέτειες και οι δόλοι. (Του παλατιού του
γαλήνιος απλώνεται εμπρός του τώρα ο κήπος).
Ξάφνου ταράζει την καρδιά του χτύπος
μεγάλος. Το φοβερό τέχνασμα του νου του
ιδού: ο Δούρειος ίππος.
Άθως Δημουλάς, Τα ποιήματα, εκδ. Στιγμή.
 |
| Bastian Fischer, Αθήνα. |
Φωτογραφίες απὸ άλλες ζωές.
Εδώ στη θάλασσα γυμνόστηθη
καπνίζει ένα τσιγάρο.
Εκεί κοιμισμένη τρυφερά, μετὰ απὸ τὸν έρωτα,
ακουμπάει το κεφάλι της
σε μια γωνιὰ του κορμιού μου.
Και εδώ γυμνὴ κατεβαίνει τα κοφτερὰ βράχια
για την πρώτη βουτιά.
Αγάπησα, ερωτεύτηκα,
ξενιτεύτηκα για μια φωτογραφία.
Και αυτὴ ερασιτεχνική.
Περικλής Κοροβέσης, Παράπλευρες καθημερινὲς απώλειες. Οι εκδόσεις των συναδέλφων, 2014.
https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/
 |
| Γιάννης Κρίκης, Άγιο Όρος, 2018 |
Απ’ τη νύχτα της θάλασσας
ξεπήδησαν τρεις γλάροι.
Σύρανε κάτασπρες ευθείες στον ορίζοντα
κ’ ύστερα γίναν βάρκες κι ονειρεύτηκαν…
Τρεις γλάροι-ίδιοι, ολόιδιοι.
(Ποιος απ’ τους τρεις ναν’ άραγε ο μόνος;)
Ολυμπία Καράγιωργα, Τα μεγάφωνα, 1966
(Ανθ. Η.&Ρ. Αποστολίδη)
