Το σταφύλι... Μάτση Ανδρέου

André De Dienes

Την πιο ηδονική αφή την έχει το σταφύλι το πρωί,

σαν είναι δροσερό και σκεπασμένο με κείνη την άχνη

τη λεπτή. Πιάνω την κοιλιά σου, με τα τρία μου δάχτυλα,

και μου γεννιέται πάλι η εικόνα της δροσιάς του αμπελιού. Μάτση Ανδρέου, ΜΑΗΣ ΙΟΥΝΗΣ ΚΑΙ ΝΟΕΜΒΡΗΣ

Η νύχτα... Μυρσίνη Γκανά

D. G-Kanellos, Γαύριον Άνδρου

Άνοιξα ένα σύκο

και είδα τη νύχτα

που καταπίνει

σιγά σιγά

τον Αύγουστο.

Μυρσίνη Γκανά, Τα πέρα μέρη

Τα μεσημέρια... Ντέμης Κωνσταντινίδης

Anisja Rossi

Πόσο πιο απλά ήταν τα πράματα
σαν καβάλαγες το ποδήλατό σου
τα μεσημέρια ―όταν όλοι κοιμόντουσαν,
χωρίς να υπολογίζεις το κάμα
που ζάλιζε τις κότες κι άφηνε ανάπηρη
τη θάλασσα.

Σε κατέβαζε μέχρι τα ηλεκτρονικά
ή, άλλοτε, πίσω απ’ τον λόφο
ως της αλάνας τ’ αναχώματα,
κι από εκεί ίσια-καρφί για το σπίτι της…
απλά και μόνο για να την πετύχεις
στο μπαλκόνι.
Ντέμης Κωνσταντινίδης
http://staxtes.com

Το κουτάλι... Δημήτρης Χαρίτος

Έλλη Τρίγγου, Suntan

Είσαι το κουτάλι

που υπομονετικά κι επίμονα

γεμίζει με θάλασσα τον ύπνο μου.

«Ταξίδι όμως δεν βλέπω»

μου λέει κάθε φορά η χαρτορίχτρα.

Δημήτρης Χαρίτος, Τα τριακόσια εξήντα πέντε και το ένα για τα δίσεχτα χρόνια, εκδ. Κίχλη

Παραμονές Δεκαπενταύγουστου... Μάνος Ελευθερίου

andrekal, Άνδρος

Σαν τη λαίδη Μακμπέθ σε υπνοβασία
πιτσιλισμένη απ' τον ασβέστη
στα μαλλιά και το φόρεμα.

Και τα δωμάτια μοσχοβολούσαν
παραμονές Δεκαπενταύγουστου.
Οι φωτιές της ροδιάς. Η αυλή με τη βρύση.
Τα μυρμήγκια που τρέχουν για να γλιτώσουν.
Τα σκούπιζες και τα 'ριχνες στο κηπάκι
για να σωθούν.

Ωρα έξι το απόγευμα και μάζευες
την άγκυρα να ελευθερωθεί το σπίτι.

Μάζευες τα σκοινιά κι άναβες τις μηχανές
να φύγει το σπίτι, να σαλπάρει το σπίτι
και να ταξιδέψει
στο άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε
και σ' εκείνο το θεόνυμφε που υποσχόταν δόξες.
Μάνος Ελευθερίου

Με το παραμικρό... Κώστας Μόντης

Victoria Ivanova

Με το παραμικρό άνοιγμα

εισορμά η ανάμνησή σου

έτσι όπως το γατάκι

που καραδοκεί έξω απ’ την κλειστή πόρτα.

Κώστας Μόντης

Θέλω... Κατερίνα Έσσλιν

Amanda Seyfried in Mamma Mia,

Θέλω να κυλιστώ

στον κήπο τού καλοκαιρινού σου πουκάμισου.

Θέλω να φιλήσω το στόμα σου, 

τα μάτια σου, τα δάχτυλά σου,

τον ήχο του γέλιου σου, τις ανίατες λέξεις σου.

Θέλω να φιλήσω τον περασμένο σου Μάρτιο,

τη φωτογραφία που ήσουν μικρός,

τη μισοτελειωμένη ανυπομονησία σου.

Θέλω να φιλήσω το αγαπημένο σου φαγητό,

να πάρω αγκαλιά όλα σου τα σαββατοκύριακα 

-να τα κοιμήσω πάνω μου.

Θέλω την επιθυμία σου. Να φιλήσω το ρήμα "θέλω".

Να παρηγορηθεί το "σε".

Θέλω να μικρύνουμε μαζί.

Να σπρώξουμε δεκαπέντε χρόνια από πάνω μας

στον γκρεμό.

Να αγκαλιαστούμε σαν να γνωριζόμαστε από παιδιά.

Θέλω να φιλήσω τα γενέθλιά σου.

Tο καταλαβαίνεις; 

Κατερίνα Έσσλιν

Η σιωπή σου... Γιάννης Κοντός

Anisja Rossi

Κάπου κρύβεται η σιωπή σου.

Αναμμένο σπίρτο, έτοιμο να με πυρπολήσει

Γιάννης Κοντός

Ο αγέρωχος μήνας Αύγουστος… Νίκος Καρούζος

Ιωάννης Λάμπρου

Αυτός ο αγέρωχος μήνας Αύγουστος…

Φρικώδης του μεγάλου θέρους αναφώνηση

ο τέττιγας που γίνεται ελέφαντας κοινοτοπίας

προβοσκίδα η υπνώττουσα σκιά μες στο χορτάρι

τις νύχτες τρέχουν οι κομήτες που δεν είδαμε

διάττοντες πότε – πότε χαλαλίζουν το φως από πλήξη

κανένα σχίσμα δεν υπήρξε τρομερότερο -:

ειν’ ο άνθρωπος και η φύση.

Ας αυτοσχεδιάζουμε ας πίνουμε καφέδες κάνοντας: Α!…

Ν. Καρούζος, Τα ποιήματα, τ. Β’, εκδόσεις Ίκαρος

τέττιγας = τζιτζίκι