Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017
Τρίτη 27 Ιουνίου 2017
Σαν ωραίες γυναίκες... Ζωή Καρέλλη
Adolphe Sylvain, Tahiti 1950s |
Σὰν ὡραῖες γυναῖκες
γυμνὲς
τοῦτες οἱ
μέρες οἱ καλοκαιρινὲς
ὑπάρχουν μὲ
τὴ στιλπνότητα
τῶν λαμπρῶν
σωμάτων,
μὲ τὴν
ἔκθαμβη προσφορά τῶν,
μὲ τὴν
ἔντονη περηφάνεια,
μ’ ἐκείνη τὴ
σταθερότητα
που ἔχουν οἱ
γυναῖκες
ὅταν εἰν’
ὡραῖες,
πολὐ βέβαιες γιἀ
τἠν ἐμορφιά
τῶν,
τόσο ποὺ μένουν ἔξαφνα
σκεφτικές, ὅμως, ἀτάραχες,
γεμᾶτες προσμονὴ
στέκονται,
μ’ ὑπομονὴ
γνωρίζουν,
γνωρίζουν νὰ περιμένουν,
περιέχοντας τέλεια τὴν ἡδονή
τοῦ ἑαυτοῦ των…
Ἔτσι
οἱ ἔντονες
τοῦ καλοκαιριοῦ
μέρες
φαίνονται ἀκέριες –
καθώς
τὶς περιβάλλουν νύχτες ἐξαίσιες,
μὲ πολὺν
ἔρωτα, μυστικόν…
Ζωή Καρέλλη, Ποιήματα, εκδ. Ερμής
Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017
Σχεδόν... Αλκυόνη Παπαδάκη
Urlich Knoblauch |
Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. Σχεδόν μαζί.
Σχεδόν οριστικά. Σχεδόν ανέπαφα.
Σχεδόν επιφανειακά. Σχεδόν μηχανικά.
Σχεδόν αθώος. Σχεδόν μετανιωμένος.
Σχεδόν αποφασισμένος. Σχεδόν ηλίθιος.
Σ’ αυτή τη λέξη, την πονηρή, ναυάγησε
ολόκληρη η ζωή σου!
Τι κρίμα!
Κι ήταν, σχεδόν, δυο βήματα η
στεριά!
Αλκυόνη Παπαδάκη, Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή
Κυριακή 25 Ιουνίου 2017
Σάββατο 24 Ιουνίου 2017
Κι άστραψε ο γιαλός... Κώστας Παππής Γεωργίου
Camille Rowe by Jason Lee |
ΒΗΣΑΛΑ
Στὴν Σουβάλα, κάποιο καλοκαίρι,
μιὰ κοπέλα μετὰ
τὸ μπάνιο στὴν
θάλασσα,
ἤθελε νὰ
φορέσει στεγνὰ ροῦχα καὶ
τυλίχτηκε μὲ μιὰ
πετσέτα.
Προσπαθώντας νὰ ντυθεῖ
τῆς ἔπεσε
ἡ πετσέτα...
κι ἄστραψε ὁ
γιαλός,
ἔλαμψε ὁ
κόσμος ὅλος...
Κώστας Παππὴς Γεωργίου, περ. Τὰ Νεφούρια 29, Ἰανουάριος
2012, Χαλκίδα
(βήσαλο(ν): θραῦσμα
πλίνθου ἢ
κ. κεράμου, ὄστρακον,
κεραμι- δοκόμματο (Λεξικὸ
Δημητράκου).
Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017
Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017
Αγάπησα... Umberto Saba
Φωτο από την ταινία Μικρά Αγγλία του Π. Βούλγαρη |
Αγάπησα λέξεις φτηνές,
που δεν
τολμούσε κανένας.
Η ρίμα fiore
amore
με γοήτευσε
- η πιο παλιά και δύσκολη του κόσμου –
Αγάπησα την αλήθεια, που μένει στο
βυθό
σαν ξεχασμένο όνειρο και φίλη την
ανακαλύπτει ο πόνος. Φοβισμένη η
καρδιά
την πλησιάζει χωρίς να την
εγκαταλείπει πια.
Αγαπώ εσένα που μ’ ακούς, και το καλό
μου φύλλο
το φυλαγμένο για το τέλος της
παρτίδας.
(fiore/ amore: άνθος/ αγάπη)
Umberto Saba,
μετ: Σωτήρης Παστάκας.
http://www.poiein.gr
Τρίτη 20 Ιουνίου 2017
Κυριακή 18 Ιουνίου 2017
Σάββατο 17 Ιουνίου 2017
Τὸ πουλημένο παιγνίδι... Γιώργος Θεοχάρης
F. Botero |
Να επαινείς με θράσος τον εαυτό σου. Όλο
και κάτι θα μείνει.
Francis Bacon (Φραγκίσκος
Βάκων ),1561-1626, Άγγλος φιλόσοφος
Μα τι έπαθε ο κόσμος;..
Τι ψόφια πράγματα είναι αυτά;..
Ήρθε από τας Ευρώπας συμφωνία Μαμούθ…, που
όμοιά της δεν είχαμε ματαδεί και η πλατεία Συντάγματος παραμένει άδεια από
νταούλια, ζουρνάδες και χαρούμενους χορευτές…
Ρε αχάριστοι θα βλέπατε τέτοια συμφωνία από τους… εις τα τέσσερα πεσμένους;
Ποιος θα σας εξασφάλιζε τέτοιο μνημόνιο;
Τόσο ΜΕΓΑΛΟ, τόσο ΒΑΘΥ, τόσο ΜΑΚΡΥ…, μέχρι το
2060 λέει…
… και να δεν το πανηγυρίζει κανείς σας;..
Πού είναι ο Ευκλείδης με τους «περήφανους»
συναγωνιστές του, ο Γαβρόγλου με τους gipsy-επιστήμονες, ο τσαμπουκαλής λεβεντοκρητίκαρος, ο
φαλλογραβατομένος και ενίοτε ακομβίωτος Πάνος;.. Πού είναι οι σωτήρες των λαών
της Ευρώπης…
… να κατεβάσουν το popolo στο Σύνταγμα και να σύρουν πρώτοι τον χορό;..
Πού ‘ναι οεο;..
Τὸ πουλημένο παιγνίδι
Τ’ ἀγυιόπαιδ’ ἀγγελιάζονται
ἀπὸ
κακιάν ἀγγούσα,
κ’ ἐσὺ
κοιτᾶς τὰ
κάλλη σου
καὶ τ’ ἀκριβά
σου λοῦσα!
Ἀγύρτες κι ἀκαλίγωτοι
πηδοῦν στὸ
κανναβάτσο,
θίασος στέρφος καὶ σαπρός,
ἔργο ραιβό, στραπάτσο.
Σακάτης καὶ παράτροπος
καιρός, μ’ ἀνόλβιο τέλος,
καὶ σύ, ἀντὶς γι’ ἀντίδωρο,
ρίχνεις τὸ πάρθιον βέλος.
Κοιλάρφανοι γεννιόμαστε,
σὲ παραστιὰ
σβησμένη,
Ἑλλάδα, μάνα μας ζαβή,
μ’ ἀνίσκιωτη εἱμαρμένη.
Γιῶργος Χ. Θεοχάρης
http://www.diorthoseis.eu
Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017
Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017
Τυχαία... Johann Wolfgang Goethe
Sharon Stone by Ellen Von Unwerth |
[…]
Αχ! Τι είναι αυτό που νοιώθω να
διατρέχει τις φλέβες μου,
όταν το δάχτυλό μου αγγίζει
τυχαία το δικό της,
όταν τα πόδια μας συναντηθούν
τυχαία κάτω από το τραπέζι!
Τραβιέμαι πίσω σαν να ‘χω
αγγίξει φωτιά
και μια μυστική δύναμη με
τραβάει πάλι μπροστά,
ένας ίλιγγος καταλαμβάνει τις
αισθήσεις μου.
– Ω, και η αθωότητά της, η
αγνότητα της ψυχής της
δεν νοιώθει πόσο με βασανίζουν
αυτές οι μικρές οικειότητες.
Όταν, καθώς μιλάμε, ακουμπάει το
χέρι της πάνω στο δικό μου,
και πάνω στο άναμμα της
συζήτησης με πλησιάζει έτσι
που η ουράνια ανάσα της φτάνει
στα χείλη μου…
νομίζω πως βυθίζομαι σαν να μ’
έχει χτυπήσει κεραυνός.
– Και, Βιλέλμ, αυτόν τον ουρανό,
αυτήν την εμπιστοσύνη,
αν ποτέ τολμήσω να…
Με καταλαβαίνεις. Όχι, η καρδιά μου
δεν είναι τόσο διεφθαρμένη!
Αλλά αδύνατη, πολύ αδύνατη!
Και μήπως αυτό δεν είναι
διαφθορά;
[…]
Johann Wolfgang Goethe ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ
ΒΕΡΘΕΡΟΥ, μετ Στέλλα Νικολούδη
Τρίτη 13 Ιουνίου 2017
Κυριακή 11 Ιουνίου 2017
Σάββατο 10 Ιουνίου 2017
Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)