Κατάρες... Ζαχαρίας Στούφης

Κώστας Σκοπελίτης

Να με θέλεις όσο τίποτα στον κόσμο

κι εγώ να σε εξορίζω στην σιωπή.

Να σαπίζεις μοναχή σου στην πόλη

κι εγώ να γκομενιάζω στα Αιγαία πέλαγα.

Να αδειάζεις τα μπουκάλια από πόνο

κι εγώ να κάνω πως δεν καταλαβαίνω

…όπως μου κάνεις εσύ δηλαδή.

Μα αυτό που παθαίνω τώρα εγώ

είναι οι κατάρες σου που πιάσανε.

Αγαπημένη μου.

Ζαχαρίας Στουφής

http://www.thraca.gr

Γύθειο... Γιάννης Σ. Κωτσαδάμ

Xing Jianjian

Πολιτεία τῆς μοναξιᾶς

πνιγμένη στὴν πλήμυρα τοῦ κόσμου… 

Ἀνηφόρισα τὰ στενὰ σοκάκια

στὴν πλαγιὰ μὲ τὶς θεόρατες φραγκοσυκιὲς

τρυγῶντας ἀναμνήσεις σκαλὶ τὸ σκαλί.

Κάθε θάμνος μιὰ μνήμη… 

σταλάζοντας δάκρυα γιὰ τὴ χαμένη Ἑλένη.

Γιάννης Σ. Κωτσαδάμ, Σκληροὶ δρόμοι, Ἀθ. 2011

http://www.diorthoseis.gr

Εκεί στην άκρη... Μενέλαος Λουντέμης

Μάνος Κατράκης και Ζωή Λάσκαρη στην ταινία ''Η ιστορία μιας ζωής''

Εκεί

στην άκρη του μικρού της δαχτύλου

τελείωνε ο κόσμος.

Μενέλαος Λουντέμης

Τι συμβαίνει θάλασσα;.. Κική Δημουλά

Frank Horvat, Bahamas 1976

Τι συμβαίνει θάλασσα

Ανησυχώ

ώρες περιμένω καθηλωμένη

σε βραχώδη ακτή που πλεύριζες

άλλοτε να επιβιβαστώ.

[...]

Ξεροσταλιάζω εγώ

ανεμίζω τις αποσκευές μου να με δουν

αλλά τα κύματά σου δεν πλευρίζουν

με προσπερνούν.

Τί συμβαίνει θάλασσα

άγονη γραμμή πλέον θεωρούμαι;

Κική Δημουλά, Δημόσιος Καιρός

Βοή θανάτου... Κων. Μ. Μάστρακας

Κωνσταντίνος Μάνος

               Κων. Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 30

http://www.diorthoseis.eu

Φιλί με αναπάντεχη ποιότητα... Σάκης Σερέφας

Romy Schneider by Giancarlo Botti

Τι στόμα ήταν –αίφνης– απόψε αυτό

απύθμενο

αλανιάρικο

αδηφάγο

με τίποτε δεν χόρταινε

και τι γλώσσα ήταν αυτή απόψε

άστατη

περιηγήτρια

σβέλτη

έτοιμη να διδάξει την αταξία

δεν είσαι κορίτσι εσύ

ψιλοβρόχι απάνω σε λαμαρίνα είσαι–

κοσκινίζεις σιγανά

Σάκης Σερέφας,

Θα λακπατήση η ερπύστρια... Ρένος Αποστολίδης

Έκτωρ

Ρένος Ηρ. Αποστολίδης

Και φύλαξον ημάς... Γιάννης Πατίλης

ΚΥΡ

(εκ της προσευχής πολύ μεταγενέστερης γενιάς):

«… και φύλαξον ημάς, Κύριε, από παντός λοιμού, λιμού,

σεισμού, πνιγμού, κανταποντισμού,

καπιταλισμού, κομμουνισμού…-»

Γιάννης Πατίλης,

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 26

http://www.diorthoseis.eu

Κ’ έπινα μέσ’ από τα χείλια Σου... Ναπολέων Λαπαθιώτης

Maggie Sheung by Wong Kar-wai 

Κ’ οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

                κι ήταν άσπρο το κρεβάτι,

Κ’ όλο θόλωνε, όλο μέλωνε

                               το γλυκό Σου μάτι,

Και τα χέρια Σου πλεκόντουσαν

                 στο κορμί μου γύρω-γύρω

Κ’ έπινα μέσ’ από τα χείλια Σου,

                 γλυκιάν άχνα σαν το μύρο,

Και σταλάζανε απ’ τα χείλια Σου

                   γλυκά λόγια σαν τα μύρα,

Κ’ ήταν άσπρό το κρεβάτι μας

       κι οι μπερντέδες -σαν πορφύρα…

Έτσι, Αγάπη μου, Σε χόρτασα

           κι έτσι, τη γλυκάδα Σου ήπια

Μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα,

             στ’ άνομα τα καρδιοχτύπια,

Κ’, απ’ το μέλι, ποθοπλάνταζε

                  το κορμί Σου και το μάτι

Κ’ οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι

             Κ’  ήταν- άσπρο το κρεβάτι…

Ν. Λαπαθιώτης, περ. Ανεμώνη, τχ 3-4, Μάης-Ιούνης 1910

Πίσωθέ της... Gerrit Bekker

Pablo Picasso

Μετ: Γεωργία Ταρσούλη
Νέα Εστία, τχ 1390

Τυφλός... Σταύρος Σταυρόπουλος

Cecil Beaton photographing Marilyn Monroe by Ed Pfizenmaier, NYC 1956

Δεν θέλω να ξανασκοντάψεις στα μάτια μου

Θα τα βγάλω

να μη με κοροϊδεύουν άλλο

οι φωτογραφίες σου

Σταύρος Σταυρόπουλος, Ο άνθρωπος έσπασε, εκδ. Γαβριηλίδης

Το δόντι... Μαρία Μαρή

Shamim Sasanpour

Μαρία Μαρή

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 37

http://www.diorthoseis.eu

Η σιωπή... Γιώργης Παυλόπουλος

Aitor Lara

Η Σιωπή είναι μια άγνωστη

που έρχεται τη νύχτα.

Ανεβαίνει τη σκάλα

χωρίς ν' ακούγονται πατήματα

μπαίνει στην κάμαρα

και κάθεται στο κρεβάτι μου.

Μου φοράει το δαχτυλίδι της

και με φιλεί στο στόμα.

Τη γδύνω.

Μου δίνει τότε τις βελόνες

και τα τρία χρώματα

το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.

Κι αρχίζω να κεντάω

πάνω στο δέρμα της

όλα όσα δε σου είπα

και ποτέ πια δε θα σου πω.

Γιώργης Παυλόπουλος

Μας εξαπάτησαν... Γιώργος Ποταμίτης

Ιωάννης Λάμπρου, Ύδρα

Μας εξαπάτησαν οι τυπογράφοι…

Σε όλα τα ημερολόγια

μέρες που δεν ζήσαμε υπάρχουν.

Γιώργος Ποταμίτης

Σιωπηλός χωρισμός... Γιάννης Ρίτσος

Philippe Pache

Ξεκρέμασε τη ζακέτα της δίχως να κλάψει κι έφυγε-

σα να ξεκρέμασε το φεγγάρι απ’ τον καλοκαιριάτικο ουρανό.

Αυτός δεν πίστευε. Περίμενε την ίδια νύχτα,

την άλλη μέρα, και την άλλη. Περίμενε.

Σαν κλείσαν δυό βδομάδες, με το γύρισμα του φεγγαριού,

τόξερε πως δε θάρθει. Μοναχά ο καθρέφτης

έμεινε να θυμάται σαν παράθυρο ανοιχτό

σ’ έναν ουρανό χωρίς φεγγάρι.

Γιατί είχε πάρει μαζί της τη ζακέτα της.

Γιάννης Ρίτσος

Επιστροφή... Ελένη Αλεξίου

Παντελής Μαράκης

Νόμιζες ότι θα στέκω

αρχαίο άγαλμα στην προκυμαία

απολιθωμένη στήλη άλατος

να ατενίζω νυχθημερόν

τα αναστυλωμένα Σόδομα.

Νόμιζες θα καμαρώνω

τους άθλους και τους τίτλους σου

«τον άνδρα τον πολύτροπο

που ανθρώπων γνώρισε πολλών

τους τόπους και τα ήθη».

Νόμιζες ότι θα ρήμαζε το βιος σου

δεν θα ‘βρισκες αμπέλι

ούτε παλάτι ούτε σκυλί.

Μα τώρα προσκυνώντας τον ανίδεο

ποιος να τολμήσει να σου πει

«Τα πήγαμε περίφημα χωρίς εσένα»;

Πώς να μάθουμε

να σε έχουμε ξανά ανάγκη;

Ελένη Αλεξίου.

http://www.thraca.gr

Στη λίστα... Κατερίνα Έσσλιν

J. Malinowski

Στη λίστα με όλα τα λευκά που κάνουν κακό

(αλάτι, ζάχαρη, σύννεφα,

βότκα, άνθρωποι,αλεύρι,

κοκαίνη)

πρέπει αμέσως να προσθέσουμε το επείγον

λευκό σου πουκάμισο...

Ηλεκτροφόρος φράχτης,

το ύφασμά του,

απομακρύνει τα δάχτυλά μου

με το κιλό,

με φτυαριές να πούμε καλύτερα –

σαν να θέλει επειγόντως να τα θάψει…

Κατερίνα Έσσλιν

Στο σχοινί για το άπλωμα... James Tate

Tatiana Ferkova

Η Μίλλυ ήταν στην πίσω αυλή απλώνοντας

τα ρούχα. Την παρακολουθούσα απ’ το παράθυρο

της κουζίνας. Γιατί αυτό να με ευχαριστεί τόσο πολύ;

Γιατί την αγαπώ με χίλιους τρόπους, και γιατί

αγαπάω την ιδέα της καθαρής μπουγάδας που την χτυπάει

ο άνεμος. Είναι διαχρονική, μια νέα αρχή, μια

υπόσχεση για το αύριο. Μανταλάκια! Θεέ μου, αγαπώ

τα μανταλάκια. Θα ’πρεπε να κρατάμε αποθέματα απ’ αυτά.

Κάποτε, μπορεί να σταματήσουν να τα φτιάχνουν, κι ύστερα τι;

Αν ήμουνα ζωγράφος, θα ζωγράφιζα τη Μίλλυ να απλώνει

την μπουγάδα. Αυτός θα ήταν ένας πίνακας να

σε γεμίζει μ’ ευτυχία, και να σου σπάει την καρδιά.

Ποτέ δεν ήξερες τι είχε στο μυαλό της, μεγάλες

σκέψεις, μικρές σκέψεις, καμία σκέψη. Έβλεπε

το γεράκι που έκανε κύκλους από πάνω της; Μισούσε

το ν’ απλώνει ρούχα; Σκόπευε να το σκάσει

με κανέναν ναύτη; Φούσκωναν τα σεντόνια σαν πανιά

επάνω σε αρχαίο σκάφος, οι κάλτσες ένευαν αντίο.

Μίλλυ, ω Μίλλυ, με θυμάσαι; Ο άντρας που ταξίδευε

με υφασμάτινες πετσέτες και σ’ αγαπούσε

μέσα στη μεγάλη καταιγίδα.

James Tate, μτφρ. Σοφία Γιοβάνογλου

At the Clothesline  Millie was in the backyard hanging the

laundry. I was watching her from the kitchen

window. Why does this give me so much pleasure?

Because I love her in a million ways, and because

I love the idea of clean laundry flapping in

the wind. It’s timeless, a new beginning, a

promise of tomorrow. Clothespins! God, I love

clothespins. We should stock up on them. Some

day they may stop making them, and then what?

If I were a painter, I would paint Millie hanging

the laundry. That would be a painting that

would make you happy, and break your heart.

You would never know what was in her mind, big

thoughts, little thoughts, no thoughts. Did she

see the hawk circling overhead? Did she

hate hanging laundry? Was she going to run away

with a sailor? The sheets billowing like sails

on an ancient skiff, the socks waving goodbye.

Millie, O Millie, do you remember me? The man

who traveled with cloth napkins and loved you

in the great storm.

James Tate

Έλα να παίξουμε... Χριστιάνα Αβρααμίδου

Allan Grant, 1955

«ΈΛΑ να παίξουμε σχοινάκι.

Εγώ θα γυρίζω την αγάπη

κι εσύ μονάχα θα μετράς»

Χριστιάνα Αβρααμίδου, Ένας λόγος ν’ αγαπήσεις τη νύχτα, εκδ. Πλανόδιον

Ο «Έφηβος των Αντικυθήρων»... Ντ.Χριστιανόπουλος

Elliott Erwitt, Acropolis Museum, 1976

Ο «Έφηβος των Αντικυθήρων», ένα παλιοκαιρίσιο ποίημα,

που ετοιμάζεται να το διαβάσει μια κοπέλα

σε ένα ποιητικό βραδυνό.

Εκφώνησε ήδη τον τίτλο,

μα το μικρόφωνο δεν είναι καλά ρυθμισμένο.

Ο νεαρός ηχο- λήπτης σαλτέρνει αμέσως στη σκηνή

και το τακτοποιεί.

Η κοπέλα του ρίχνει μια ματιά,

μα όταν έρχεται η ώρα για το ποίημα,

της έχει φύγει η διάθεση.

Τι κι αν μιλάει για τον έφηβο των Αντικυθήρων;

Είναι μπαγιάτικο.

Ενώ ο παίδαρος που σάλταρε μπροστά της

λάμπει από νιάτα κι ομορφιά.

Αυτός είναι το ποίημα.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Πεζά ποιήματα