Καταζητείσαι... Διονυσία Ντάλιου

David Lynch and Isabella Rossellini by Helmut Newton

ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ  

Καταζητείσαι.

Για ματιές που με ταξίδεψαν

έτη φωτός πέρα απ’ την απόσταση,

στις μαύρες τρύπες του περιπόθητου

και στο Σείριο της προσδοκίας.

Καταζητείσαι.

Για σωρεία αδικήματα

που διέπραξε ο τοκετός της αλήθειας μου

πάνω στα ξέφτια της ελπίδας μου.

Καταζητείσαι επίσης,

για εγκλήματα, ιδιαζόντως ειδεχθή,

που σκόρπισαν οι ημιθανείς υποσχέσεις σου

στις ανώμαλες επιφάνειες

των αυτοκινητόδρομων της φαντασίας μου

και στα ικριώματα της αυταπάτης μου.

Σε βρήκε σε μια φωτογραφία ο αδελφός μου.

Ποιος είναι αυτός ο καταζητούμενος; ρώτησε

Διονυσία Ντάλιου

Το τρίτο πληθυντικό... Μαρίνα Αποστόλου

Eric Benier Burckel

Ποιοι είναι αυτοί που κρύβονται πίσω απ’ το τρίτο                                                                                                     πληθυντικό;

Ποια είναι τα πρόσωπα που για μας αποφασίζουν μα είναι η                                                                ταυτότητά τους  μυστικό;

Οι άγνωστοι γνωστοί το μέλλον μας υπογράφουν

τις τύχες μας κόβουν και ράβουν, στις πλάκες της ζωής μας                                                             τις ιδέες τους επιγράφουν

Ποιοι είναι εκείνοι που αντιστοιχούν στο τρίτο πρόσωπο                                                                              του πληθυντικού;

Αυτοί που μας πληρώνουν, αυτοί που αν θέλουν μας                            διακόπτουν στα πλαίσια ενός σχεδίου εμπρηστικού

Χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα, το πρώτο και το τρίτο

‘’εμείς’’ κι ‘’αυτοί’’ , μ’ ένα κομμάτι ψωμί που μας πετούν                                                                               κραυγάζουμε ζήτω

Το τρίτο πληθυντικό

δεσποτικό και σκιερό

Μαρίνα Αποστόλου«Θα περπατήσουμε μαζί»

http://staxtes.com/

Ήθελα... Χριστιάνα Αβρααμίδου

Romy Schneider by Giancarlo Botti, 1974

ΤΟ ΜΟΝΟ που μπορούσα να δω απ’ τη θέση μου,

ήταν οι κύκλοι από καπνό που ανάπνεες.

Και ήθελα να σου κλείσω το μάτι

- το δεξί –

και ας μην το ξανάκανα ποτέ μου.

Αν τα προβλήματά σου είναι πολλά,

δώσε μου να λύσω έστω και ένα.

Χριστιάνα Αβρααμίδου:«Όλες οι Μέρες Χιόνι» Εκδόσεις Πλανόδιον

http://staxtes.com

Η Ελευθερία... Θανάσης Παπαθανασόπουλος

Αλ. Αλεξανδράκης

Η Ελευθερία γράφει στους αφωσιωμένους της

με συμπαθητική μελάνη

Για να διαβάσης τα μηνύματά της

πρέπει να πλησιάσης τη φωτιά

Θανάσης Παπαθανασόπουλος, Αέναον παρόν, Αθ. 2004

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ. 26, https://diorthoseis.eu/

Σκάκι...Marco Paladini

Nicola Borissov

Ἡ Βασίλισσά σου

μετὰ τὶς πρῶτες κινήσεις

άπὸ σπίτι σὲ σπίτι

όδηγεῖ τὴν παρτίδα

άναποφάσιστη ἀνάμεσα στὸ ἀνοιχτὸ

ή κλειστὸ παιχνίδι. Ὁ Βασιλιάς μου

κάνει σωστὸ ροκὲ καὶ περιμένει

ότι οἱ ἀνταλλαγὲς τῶν κομματιῶν

θὰ τοῦ δώσουν κάποιο πλεονέκτημα.

Ὅμως ἐὰν μέσα στὴν δίνη τῶν θέσεων

γλιστρᾶμε στὸ πάτ, ἃς μηχανευθοῦμε

σὲ παρακαλῶ ἕνα ἄλλο σχέδιο,

ένα συνδυασμὸ ἀνταποδοτικὸ καὶ

νικηφόρο

ώς λύση ἢ ὡς κρίση,

όπως θέλεις,

άλλὰ μὴν μᾶς ἀφήνεις ἔτσι,

ώς ἄνοστη βορὰ καὶ forever,

αθάνατους ὁμήρους του σκακιοῦ.

Marco Paladini, μετ: Γιάννης Η. Παππᾶς, Ἀνθολογία Ἰταλικῆς ποίησης, Ὁδὸς Πανός, 2011

Υ.Γ. Ὃ ὅρος «πᾶτ» στὸ σκάκι δηλώνει τὴν ἰσοπαλία..

Συνταγή γιατρού... Κατερίνα Καπουλέα

Girotto

Σμικρύνομαι

για να με χωρέσεις.

Μα εσύ με φτύνεις

πάνω στο χέρι

σαν παιδί

την πρώτη του μετάληψη.

Είχες όλη

την καλή πρόθεση

να με καταβροχθίσεις

αλλά αδυνατείς

να καταπιείς

τη δραστική ουσία μου.

Πάντοτέ σου

διάβαζες

τις παρενέργειες.

Κατερίνας Καπουλέα

Δεν απαντάς... Ζωή Καρέλλη

Richard Avedon

Aκέραια, λαμπρότατη, πλησιφαής!

Mαίνεται η αγάπη, μες στη σφοδρή ψυχή μου,

που η όψη σου κρατάει προσηλωμένη,

ενώ σφαδάζει το βίαιο σώμα μου.

Eσύ, η τόσο υπέροχα αδιάφορη που κατέχεις

του ονείρου μου τη μυστική μεγαλοπρέπεια.

Eσύ, που έχεις το πόθο μου έξαλλο

δίχως απάντηση,

γνωρίζεις

κι όμως δεν απαντάς.

[...]

Ζωή Καρέλλη, Ποιήματα, εκδ. Eρμής 1996

Το φιλί της... Μενέλαος Λουντέμης

Jean-Léon Gérôme

Ο ανήφορος είναι απότομος

και τα βήματά σου δεν είναι διόλου στέρεα.

Ό,τι και να πεις όμως,

κι όσο κι αν είναι η αγάπη της άπιαστη,

χαμένη έξω απ' τα σύνορα της καρδιάς,

το φιλί της... δε θα ξεχαστεί.

Το φιλί της κείνο το δυνατό σαν χαμός.

Να, όπως σαν να θέλεις ν' ανασάνεις

κι έρχεται ένα φιλί και σου φράζει το στόμα.

Κι εσύ πια δε θέλεις ν' ανασαίνεις...

δεν έχεις ανάγκη πια ούτε από ανάσα,

ούτ' από τίποτα.

Μενέλαος Λουντέμης, Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους

Σέ μιά περαστική... Charles Baudelaire

John Collier

Γύρω μου ὁ δρόμος, πολυθόρυβος, βομβοῦσε.

Ψηλή, λεπτή, πενθοφορούσα, ξαφνικά

πέρασε μιά γυναίκα. Μέ τό χέρι της βαστοῦσε

τή δαντελένια της μπορντούρα ἀρχοντικά.

Σβέλτη, ἀεράτη, ἀγαλματένιο πόδι ἁπλώνει.

Κι ἐγώ, βουβός, σάν ἀπό κόσμο μακρινό,

ἔπινα μές στό βλέμμα της, θολό σάν σκοτεινό οὐρανό,

τή γλύκα πού μεθάει, τήν ἡδονή πού μᾶς σκοτώνει.

Ἄστραψε φῶς… κι ἔπειτα ἡ νύχτα! – Ὡραία περαστική,

πού ἕνα σου βλέμμα μ’ ἔκανε ξάφνου νά ξαναζήσω,

μόνο στήν αἰωνιότητα πάλι θά σ’ ἀντικρίσω;

Ἀλλοῦ, μακριά ἀπο δῶ! Πολύ ἀργά! Κι ἴσως ποτέ!

Ποῦ πᾶς δέν ξέρω, κι ἀγνοεῖς ποῦ ὁ δρόμος θά μέ στρέψει,

ὦ ἐσύ πού θ’ ἀγαποῦσα, ἐσύ πού ἤδη τό ‘χες μαντέψει!

Charles Baudelaire, (1821-1867), «Άνθη του Κακού», 1857, μετ: Παναγιώτης Μουλλάς

Οι «βροχοποιοί»... Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος

Οἱ στιγμιαῖες, ἀπροσδόκητες μεταλλαγὲς διεγεῖρουν τὸ θυμικό —ὅπως ὁ κεραυνός!—, κ’ ὑπενθυμίζουν τὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς σ’ ὅλη του τὴ μεγαλοπρέπεια· ὅποιος ἔχει λίγη ψυχὴ μέσα του, ὁραματίζεται κι ἀναμένει κρυφίως ἐπαναστάσεις… Καὶ τὸ ἀπροσδόκητο δὲν εἶναι οὔτε διαχειρίσιμο, οὔτ’ ἐπιβάλλεται τεχνητά· ἔρχεται μὲ τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὡς γεγονὸς  ἔ κ τ α κ τ ο  ποὺ πιάνει στὸν ὕπνο τὴν παλιὰ τάξη τῶν πραγμάτων. Μὰ ἡ διάθεση τοῦ καθενὸς ἐλέγχεται κι ἀσκεῖται – ἡ ἑτοιμότητά του νὰ συγκατανεύσῃ στὴ νέα ἀξία, νὰ τὴν ἐντσερνιστῇ κ’ ὕστερα νὰ ἐργαστῇ κοπιαστικά, ὥστε αὐτὴ κι ὁ ἴδιος μαζὶ νὰ ὀρθοποδήσουν μές στ’ ἀνθρώπινα: Ὁ πραγματικός ἐπαναστάτης εἶναι πρῶτα ἄρτιος ἐργάτης· σὰν τὸ σωστὸ γεωργό, σπέρνει συνεχῶς τὴ γῆ καὶ περιμένει ὑπομονετικά τὴ βροχή.

Δέ λείπουν, ὅμως, κ’ οἱ ἀπατεῶνες ποὺ μ’ ἐπικλήσεις σ’ ἄγνωστες θεότητες καὶ τραγελαφικούς «χοροὺς τῆς βροχῆς» τάζουν ἀλλαγές, ἐξαναστάσεις καὶ χρυσές ἐποχὲς δίχως τὸν  ἐ λ ά χ ι σ τ ο  κόπο – μονάχα μ’ ἕνα χαρτάκι νὰ πέφτῃ σὲ ξύλινο κιβώτιο μὲ τ’ ὄνομά τους πάνω. Οἱ κίβδηλοι αὐτοί, δὲν ἐπιφέρουν τίποτα θετικό, παρὰ μονάχα πόνο· ἀκόμα χειρότερα: Γιὰ κάμποσες γενιὲς καθιστοῦν τὸ χωράφι τῆς Ἱστορίας ἄγονο, ὡσότου καθαριστῇ τὸ ἔδαφος ἀπὸ τὰ τοξικά ματζούνια τους…

Ἐπειδή, ὅμως, οἱ φαρσοκωμῳδίες, ποὺ προσφέρονται ὡς τελετές «σωτήριες», γητεύοντας προκαλοῦν τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συναίσθημα μὲ τὶς στιγμιαῖες κι ἀσποσδόκητες μεταβολές, τέρπουν τὶς ψυχὲς τῶν ἀπροετοίμαστων κι ἄκριτων· τότε, ἐκεῖνοι σέρνουν τό «χορὸ τῆς βροχῆς» μὲ πρωτοκορυφαῖο τὸν ἀπατεῶνα. Καὶ λούζονται πολλά,.. πάμπολλα, σὰν πατᾶνε καταστροφικὰ τοὺς σπόρους πούθεσαν οἱ νουνεχεῖς ἀνοίγοντας ἐπίμονα τ’ αὐλάκι…  

Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος

Πηγή: dieleusi.map-in box.gr