Το οριζόντιο ύψος...Αργύρης Χιόνης

Π. Τέτσης

Μ

ια φορά κι έναν καιρό, πλάι σ’ ένα πανύψηλο, υπερήφανο κυπαρίσσι, ζούσε μια ελάχιστη, ταπεινή αγριάδα, που ζήλευε το μπόι του κυπαρισσιού κι ήθελε να το φτάσει, γι’ αυτό και τεντωνότανε αδιάκοπα στις άκρες των ριζών της, πασχίζοντας να σηκωθεί πιο πάνω από το χώμα. Μάταιη προσπάθεια και αρκετά οδυνηρή, γιατί, κάθε φορά που έκανε αυτήν τη γυμναστική, για μέρες μετά, την πόναγε ανυπόφορα η μέση της.

 Το κυπαρίσσι, που παρακολουθούσε αφ’ υψηλού τον αγώνα της αγριάδας, σειόταν και λυγιόταν καμαρωτό και της έλεγε υπεροπτικά, με προφορά σχεδόν εγγλέζικη, της Οξφόρδης:  ” Δεν γνωρίζετε τι χάνετε, αγαπητή μου αγριάδα, εκεί στην επιφάνεια του εδάφους όπου βρίσκεσθε. Δίχως να θέλω διόλου να υπερηφανευθώ, σας πληροφορώ ότι από την κορυφή μου έχω απεριόριστη θέα του κόσμου και θα ήταν ακόμη πιο απεριόριστη, θα έβλεπα ως τη Γουατεμάλα, αν κάποια αναιδή βουνά, γύρω τριγύρω, δεν την περιόριζαν. Ωστόσο ευελπιστώ ή, μάλλον, έχω τη βεβαιότητα ότι η βροχή θα λιώσει, σιγά σιγά,αυτά τα αναιδή βουνά και τότε θα δω και τη Γουατεμάλα. Το σχέδιο αυτό είναι βεβαίως μακροπρόθεσμο, αλλά μπορώ να περιμένω, αφού, ως γνωστόν, ζω επτακόσια χρόνια.”

 Η αγριάδα, αν και δεν ήξερε ούτε πού βρίσκεται αυτή η Γουατεμάλα ούτε αν τα βουνά λιώνουν απ’ τη βροχή ούτε, ακόμη, αν είναι πολλά τα επτακόσια χρόνια, ακούγοντας αυτά τ’ ανήκουστα λόγια, ένιωθε την καρδιά της να μαραζώνει και, τις νύχτες που κοιμόταν, έβλεπε πάντα το ίδιο όνειρο. Ψήλωνε, λέει, ψήλωνε τόσο, που ξεπερνούσε κατά πολύ στο μπόι το κυπαρίσσι, ξεπερνούσε ακόμη και τα πιο ψηλά βουνά κι έβλεπε από κει πάνω όχι μόνο τη Γουατεμάλα αλλά και το Ακαλακούμπα, χώρα ακόμα πιο μακρινή, ακόμη πιο ωραία, όπου οι άνθρωποι χόρευαν ένα γρήγορο χορό που τονε λέγαν ρούμπα.

 Βέβαια, όταν ξύπναγε, το πρώτο πράγμα που έβλεπε μπροστά της ήταν ένα σαλιγκάρι τόσο αργοκίνητο, που έμενε στο οπτικό πεδίο της όλη τη μέρα, προκαλώντας της κατάθλιψη και κάνοντάς την να μη βλέπει την ώρα πότε θα ξανανυχτώσει, για να κοιμηθεί και να ονειρευτεί το μακρυνό Ακαλακούμπα και τον γρήγορο χορό που τόνε λένε ρούμπα. Έτσι ζούσαν κυπαρίσσι κι αγριάδα, πλάι πλάι, αλλά το καθένα στον κόσμο του, ώσπου μια μέρα φθινοπωρινή          ( χρόνια πολλά, πάρα πολλά πριν από τα επτακόσια), που ο ουρανός είχ’ ένα χρώμα μολυβί, μια λάμψη ξαφνική, ονόματι αστροπελέκι, χτύπησε κατακέφαλα το κυπαρίσσι και το έκαψε. Η βροχή που ακολούθησε, μπόρα τρικούβερτη, αντί να λιώσει τα βουνά που του ‘κρυβαν τη Γουατεμάλα, τη στάχτη του έλιωσε και γκρίζα λάσπη την υπερηφάνεια του έκανε.

 Η αγριάδα, άναυδη στην αρχή, όταν συνήλθε κάπως, μακάρισε το ελάχιστό της μπόι και θρήνησε το κυπαρίσσι που – πώς να το κάνουμε;- αν και φλύαρο και υπερφίαλο, της είχε χαρίσει το όνειρο των μεγάλων αποστάσεων, του απέραντου κόσμου. Μετά απ’ αυτό το θλιβερό γεγονός, σταμάτησε την έτσι κι αλλιώς ανώφελη γυμναστική της και μόνο αραιά και πού έβλεπε στον ύπνο της το εξωτικό Ακαλακούμπα. Κανένας όμως δε χόρευε εκεί τη ρούμπα. Ήτανε, βέβαια, ακόμη νεαρά και εστερείτο πείρας, τόσο εστερείτο πείρας, που καν δεν γνώριζε τις φυσικές της ιδιότητες.

 Έτσι, ένα ανοιξιάτικο πρωί, παραξενεύτηκε πολύ, νιώθοντας να τη φαγουρίζουνε οι ρίζες της, κι ακόμα πιο πολύ παραξενεύτηκε σαν είδε, δυο μέρες τρεις αργότερα, λίγο πιο κει, μέσα απ’ το χώμα να προβάλλει ένα μικρό, χλωροπράσινο βλαστάρι αγριάδας.” Μπα, καινούργια απόχτησα γειτόνισσα!” ήταν η πρώτη σκέψη της, αλλά όταν είπε” καλωσόρισες, γειτόνισσα”, άκουσε, την ίδια ακριβώς στιγμή, να λέει και το βλαστάρι τα ίδια λόγια, να την καλωσορίζει, δηλαδή με τη φωνή της. Το ίδιο έγινε, ακριβώς, άλλες δυο μέρες τρεις αργότερα, όταν καινούργιο εμφανίστηκε, πιο πέρα, βλασταράκι. Μπορεί, λοιπόν, να ήταν άπειρη, αλλά κουτή δεν ήταν. Έτσι, κατάλαβε ότι στον εαυτό της μίλαγε, αφού τα νέα αυτά βλαστάρια από τις ρίζες της ξεπήδαγαν και σαρξ εκ της σαρκός της ήσαν. Λόγια πολλά για να μη λέμε και χρόνο να μην κλέβουμε απ’ την αιωνιότητα, μέσα σε χρόνια ελάχιστα, πολύ πιο λίγα από επτακόσια, η αγριάδα είχε, ρίζα τη ρίζα, καταβολάδα την καταβολάδα, βλαστάρι το βλαστάρι, όλο τον κάμπο καταχτήσει κι όλα τα βουνά ως την κορφή τους και πιο πέρα. Για πιο πέρα δεν μπορώ να πω· τα μάτια μου μονάχα ως τις βουνοκορφές την ακολούθησαν· πιο πέρα δεν άντεξαν. Έμαθα ωστόσο, από έγκυρες πηγές, πως έφτασε στο Ακαλακούμπα και πως στο δροσερό και καταπράσινο χαλί της χορεύουν τώρα γυμνοπόδαροι εραστές τη ρούμπα.

 Επιμύθιο Ι: Όσο πιο κοντά στη γη βρίσκεσαι, τόσο πιο μακριά από τ’αστροπελέκια είσαι.

 Επιμύθιο ΙΙ: Δια του οριζοντίου ύψους, η απόστασις, έως το Ακαλούμπα, καλύπτεται εις χρόνον κατά πολύ συντομότερον των επτακοσίων ετών.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

Στ' αστεία παίζαμε... Μ. Αναγνωστάκης

φωτ: Joe Wehner

ΕΙΔΗΣΙΣ…

Σοκαριστικά είναι τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για τους ληξιπρόθεσμους οφειλέτες του Δημοσίου. Περίπου 2,5 εκατ. φορολογούμενοι αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους τους, με αποτέλεσμα στο διάστημα Ιανουαρίου - Απριλίου οι νέες οφειλές στο Δημόσιο να ξεπερνούν τα 4,3 δισ. ευρώ. Δηλαδή κάθε μήνα από την αρχή του έτους δεν πληρώνονται φόροι ύψους 1,075 δισ. ευρώ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε χθες το υπουργείο Οικονομικών τα ληξιπρόθεσμα χρέη (παλαιά και νέα) έχουν φθάσει στο αστρονομικό ποσό των 65,9 δισ. ευρώ. 30/5/14 Kathimerini.gr

ΣΧΟΛΙΟΝ…

Στ᾿ Ἀστεῖα Παίζαμε!

Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας

Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας

Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε

Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.

Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας

Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη

Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα

Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;

Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας

Κλέφτες!

Στὰ ψέματα παίζαμε!

Μ Αναγνωστάκης

What a picture... Alfred de Musset

Demi Moore, in Striptease (1996)

''What a picture!'' She shivered,

making her breasts quiver,

and I realized that this confession,

far from horrifying her,

was feeding her lust.

You'll send the devil back into our flesh.

Alfred de Musset, Gamiani, or Two Nights of Excess, translator John Baxter

Η σκέψη των προγόνων μας... Θωμάς Γκόρπας

René Maltête

Η σκέψη των προγόνων μας μοναδικών κι ωραίων

αρχαίων, αλεξανδρινών, βυζαντινών και νέων

παράκατσε στη ξενιτιά, παράκατσε στη Δύση

και η Δύση εκαρδάμωσε και η Ελλάδα πάει να σβήσει.

Θωμάς Γκόρπας, Τα ποιήματα» [1957-1983], εκδόσεις Κέδρος

Ένα μάτσο ανόητοι... Saul Bellow

“Δείτε τους πολιτικούς μας: ένα μάτσο ανόητοι. Η Προεδρία είναι πλέον μια διασταύρωση ανάμεσα σε ένα διαγωνισμό δημοτικότητας και μια συζήτηση στο γυμνάσιο, με πρώτο βραβείο μια εγκυκλοπαίδεια κοινοτυπιών“.

Saul Bellow, Καναδός συγγραφέας, 1915 – 2005

Η βάση φταίει για τους πολιτικούς της... Ρένος Αποστολίδης

”Η γνώμη σας κι η ψήφος σας, σας γυρεύεται για να επενδυθούν οι αυθαιρεσίες αυτών που θα σας κυβερνήσουν αύριο. 

Καί τις επενδύετε, δυστυχώς, Ε σ ε ί ς !

Εσείς στήνετε τις μάσκες τους. 

Τις οπoίες ,κατόπιν, τις παίρνετε για πρόσωπά τους.

Αυτός που ρήξατε κι αυτός που ανεβάσατε είναι ίδιοι.

Αυτό που ρήξατε κι αυτό που ανεβάσατε είναι το ίδιο. Β λ ά κ ε ς!

Γιατί η βάση φταίει για τους πολιτικούς της’’

Ρένος Αποστολίδης

Καταστρέφει τη ψυχή του έθνους... Marcus Tullius Cicero

Στο παρελθόν…

• Σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ υποστηρίζουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (17.11.2004) να δοθεί ψήφος στους μετανάστες.

Στο μέλλον…

• Κρίτων Αρσένης: Ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 2οο9, σήμερα υποψήφιος με το ΣΥΡΙΖΑ. Τον Ιούλιο του 2002 ήταν ο πρώτος μη Τούρκος εργαζόμενος στην ιστορία του Υπουργείου Οικονομικών της Τουρκίας, στην Άγκυρα, όπως ανέφερε η επίσημη ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ.  ( Βέβαια είναι απορίας άξιο πως ο 25χρονος τότε Κρίτων Αρσένης με πτυχίο Μηχανικού προσελήφθη από το τουρκικό υπουργείο Οικονομικών για να συμμετάσχει στις επίπονες διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ.)
• Στ. Κούλογλου , υποψ. Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ: «Αποκαλώ την Μακεδονία με το όνομά της: Μακεδονία, όπως ο υπόλοιπος κόσμος». telegraf.mk,
• Δημήτρης Χριστόπουλος, υποψ. Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ (πρώην στενός συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου αλλά και του Γιώργου Καμίνη): «Η μεγάλη πλειοψηφία της μειονότητας (στη Θράκη) νιώθει τουρκική με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού».

ΣΧΟΛΙΟΝ

Ένα έθνος μπορεί να επιζήσει των ανοησιών του, ακόμα και των φιλοδοξιών του. Όμως δεν μπορεί να επιζήσει της εσωτερικής εθνικής προδοσίας.

Ένας εχθρός προ των πυλών είναι λιγότερο φοβερός, γιατί είναι γνωστός και ανεμίζει τη σημαία του.

Ο προδότης όμως μετακινείται ελεύθερα μεταξύ όλων που βρίσκονται πίσω από τις πύλες, ψίθυρίζοντας τις ύπουλες διαδόσεις του σε όλα τα σοκάκια, για να φτάσουν μέχρι και στους υψηλούς προθαλάμους της ίδιας της κυβέρνησης.

Γιατί ο προδότης δεν μοιάζει με προδότη. Μιλάει με προφορά ίδια με τα θύματα του, μοιάζει μαζί τους στο πρόσωπο και στις φορεσιές, και απευθύνεται στην ποταπότητα που κρύβεται βαθειά στις καρδιές όλων των ανθρώπων.

Καταστρέφει τη ψυχή του έθνους, εργάζεται μυστικά άγνωστος στο σκοτάδι για να υπονομεύσει τους στύλους της πόλης. Μολύνει το σώμα της πολιτικής ώστε να μην αντιστέκεται πλέον.

Λιγότερο πρέπει να φοβούμαστε ένα δολοφόνο.

Marcus Tullius Cicero, 43BC

Η Αρετή...Γιώργος Βαρθαλίτης

Victoria Ivanova

Η ΕΙΔΗΣΙΣ…

Συμφώνα με απόφαση του Ειρηνοδικείου Μονάχου η οποία έχει καταστεί αμετάκλητη, ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ο τέως Διευθύνων Σύμβουλος της SIEMENS κύριος Μιχάλης Χριστοφοράκος ΓΙΑ ΔΩΡΟΔΟΚΙΑ των πολιτικών κομμάτων...

Στην ανωτέρω δικαστική απόφαση, περιγράφεται όλος ο παραβατικός τρόπος συμπεριφοράς των πολιτικών κομμάτων… «Τα χρήματα θα έπρεπε να φθάνουν ισότιμα στα ταμεία των κομμάτων και από εκεί ενδεχομένως να μοιραστούν περαιτέρω. Για τον σκοπό αυτόν οι δύο ταμίες, όπως από κοινού είχανε συμφωνήσει, θα ασκούσαν ο καθ’ ένας επί των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι ανήκαν στο δικό τους κόμμα την απαιτούμενη επιρροή, ώστε να παρακινήσουν τους υπαλλήλους αυτoύς, να χρησιμοποιούν την κρίση τους περί της απόφασης παραλαβής [του C4I] κατά τέτοιο τρόπο, ώστε σε περιπτώσεις αμφιβολίας να αποφασίζουν υπέρ της εταιρίας SIEMENS, ενδεχομένως και ενάντια στο καθήκον τους.»

13-08-2009  ΤΟ ΒΗΜΑ

Ο ΝΟΜΟΣ…

Άρθρο 159 παράγραφος 5 του Π.Κ.: «Όσοι έχουν καταδικαστεί για δωροδοκία υφίσταται και τις συνέπειες του άρθρου 63 παράγραφος 1 του Π.Κ. [… οι καταδικασθέντες για δωροδοκία, χάνουν οριστικά τα αιρετά δημόσια αξιώματα που κατέχουν, καθώς επίσης αποστερούνται και των πολιτικών τους δικαιωμάτων από ένα έως πέντε χρόνια όπως και άρθρο 61 του Π.Κ. ορίζει.]»

ΣΧΟΛΙΟΝ…

Την Αρετή στης πόλης είδα χθες τη μέση,

μαυροντυμένη, σκυθρωπή, γεμάτη θλίψη.

Τι έπαθες, ρώτησα. Κι εκείνη μου είπε: στέκουν

η Τόλμη, η Γνώση, η Φρονιμάδα στις γωνίες,

η Άγνοια κυβερνά κι η Μέθη κι η Δειλία.

Βαρθαλίτης Γιώργος

Πρόθυμοι να εξαπατηθούν...Niccolo Machiavelli

Όμως οι άνθρωποι είναι τόσο απλοϊκοί και τόσο απόλυτα εξαρτώμενοι από τις άμεσες ανάγκες τους, ώστε όποιος σκοπεύει να τους εξαπατήσει δεν θα αποτύχει ποτέ του στην προσπάθεια να βρει πρόθυμους να εξαπατηθούν.

Niccolo Machiavelli, Ο Ηγεμών

Ποτέ δεν θα μάθω... Julio Cortázar

Marilyn Monroe & Tony Curtis in Some Like It Hot (1959)

Ποτέ δεν θα μάθω γιατί η γλώσσα σου μπήκε στο στόμα μου

όταν χωρίσαμε στο ξενοδοχείο σου

μετά από ένα φιλικό περίπατο στην πόλη

και μια αναγκαία εκτίμηση των αποστάσεων.

Πίστεψα πως μου έδινες για μια στιγμή

ένα μελλοντικό ραντεβού,

πως άνοιγες μια νεκρή ζώνη, κάποια μεσοβασιλεία

όπου να αγγίξω τα μικρούλικά σου βρύα.

Κυκλωμένη από φίλες με φίλησες,

εγώ η εξαίρεση, εγώ το τέρας,

κι εσύ η παραβάτης που μουρμούριζε.

Μακάρι να ʽξερα ποιον φίλαγες,

ποιον αποχαιρετούσες.

Υπήρξα ο ευτυχισμένος εφημέριος για μια στιγμή,

αυτός που φορές βρίσκει μες στο σάλιο του

μια μικρή γεύση από αγιόκλημα/κάτω από νότιους ουρανούς.

Julio Cortázar, Ποιήματα για την Κρίς, μτφρ.: Βασίλης Λαλιώτης

My mistress' eyes... William Shakespeare

Claudia Cardinale in  Girl with a Suitcase, 1961

My mistress' eyes are nothing like the sun;

Coral is far more red than her lips' red:

If snow be white, why then her breasts are dun;

If hairs be wires, black wires grow on her head.

I have seen roses damask'd, red and white,

But no such roses see I in her cheeks;

And in some perfumes is there more delight

Than in the breath that from my mistress reeks.

I love to hear her speak, yet well I know

That music hath a far more pleasing sound.

I grant I never saw a goddess go:

My mistress, when she walks, treads on the ground. 

And yet, by heaven, I think my love as rare

As any she belied with false compare.

William Shakespeare, Sonnet 130

H συμφορά... Οδ. Ελύτης

Όταν η συμφορά συμφέρει

                 λογάριαζέ την για πόρνη.

Οδυσσέας Ελύτης

Όπως οι μύγες γύρω από το μέλι... Mika Waltari

Όλα επιστρέφουν και τίποτα δεν αλλάζει κάτω από τον ήλιο, ούτε καν ο άνθρωπος, μολονότι αλλάζουν τα ρούχα του, αλλάζουν και οι λέξεις της γλώσσας του. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει ούτε στις εποχές που έρχονται. Οι άνθρωποι, βλέπεις, μαζεύονται γύρω από το ψέμα όπως οι μύγες γύρω από το μέλι και τα λόγια του παραμυθά ευωδιάζουν καθώς αυτός κάθεται πάνω σε μια σβουνιά στη γωνιά του δρόμου, απέχουν όμως από την αλήθεια.

 Όμως εγώ, ο Σινουχέ, ο γιος του Σενμούτ, το βαρέθηκα το ψέμα.

MIKA WALTARI, ΣΙΝΟΥΧΕ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ

Το καταστρεπτικό δυναμικό του ηλίθιου ατόμου …CARLO M. CIPOLLA

Όπως όλα τα ανθρώπινα όντα, έτσι και οι ηλίθιοι άνθρωποι παρουσιάζουν τεράστιες διακυμάνσεις αναφορικά με τη δυνατότητα τους να επηρεάζουν τους συνανθρώπους τους. Ορισμένοι ηλίθιοι άνθρωποι υπό φυσιολογικές συνθήκες προκαλούν μόνο περιορισμένες ζημίες, ενώ άλλοι καταφανώς επιτυγχάνουν να προκαλούν ανείπωτες και εκτεταμένες καταστροφές όχι απλά σε ένα ή δυο άτομα αλλά σε ολόκληρες κοινότητες ή κοινωνίες. Το καταστρεπτικό δυναμικό του ηλίθιου ατόμου συναρτάται από δυο κυρίους παράγοντες. Πρώτα από όλα, εξαρτάται από το γενετικό παράγοντα. Μερικά άτομα κληρονομούν εξαιρετικές δόσεις του γονιδίου της ηλιθιότητας και ελέω κληρονομικότητας ανήκουν εκ γενετής στην αριστοκρατία της ομάδας τους. Ο δεύτερος παράγοντας που καθορίζει το δυναμικό ενός ηλίθιου ατόμου σχετίζεται με την ισχύ και τις ευθύνες της θέσης που καταλαμβάνει στην κοινωνία. Μεταξύ των γραφειοκρατών, των στρατηγών, των πολιτικών και των αρχηγών κρατών είναι αρκετά εύκολο να εντοπιστούν εξαιρετικά παραδείγματα, ουσιαστικά, ηλίθιων ανθρώπων, των οποίων η καταστροφική δυνατότητα είχε (ή έχει) αυξηθεί τρομακτικά λόγω της θέσης εξουσίας που κατείχαν (ή κατέχουν). Δε θα πρέπει εδώ να παραβλέψουμε και τους θρησκευτικούς αξιωματούχους.

 Το ερώτημα, που συχνά εγείρουν οι λογικοί άνθρωποι, είναι πώς και γιατί τα ηλίθια άτομα καταφέρνουν να καταλάβουν υπεύθυνες θέσεις εξουσίας.

 Η τάξη και οι κάστες ήταν οι κοινωνικές ρυθμίσεις που σταθερά ευνοούσαν την προώθηση ηλίθιων ατόμων σε θέσεις εξουσίας, στις περισσότερες κοινωνίες πριν από τη βιομηχανική επανάσταση. Η θρησκεία ήταν ένας ακόμη παράγοντας που συνέτεινε στην επιδείνωση του φαινομένου. Στο σύγχρονο εκβιομηχανισμένο κόσμο, οι τάξεις και οι κάστες έχουν ξορκιστεί τόσο ως λέξεις αλλά και ως έννοιες, και η θρησκεία φθίνει. Αλλά αντί για τάξεις και κάστες έχουμε πολιτικά κόμματα και γραφειοκρατία, και αντί για θρησκεία έχουμε τη δημοκρατία. Σε ένα δημοκρατικό σύστημα, οι βουλευτικές εκλογές είναι ένα αποτελεσματικότατο εργαλείο για να διασφαλιστεί σταθερό το ποσοστό μεταξύ των ισχυρών. Πρέπει να μην ξεχνάμε πως ένα ποσοστό του εκλογικού σώματος είναι ηλίθιοι άνθρωποι και οι εκλογές παρέχουν σε όλους τους μία θαυμάσια ευκαιρία για να βλάψουν όλους τους υπόλοιπους χωρίς να κερδίσουν το παραμικρό από τις ενέργειες τους.

CARLO M. CIPOLLA: ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑΣ

Γεγονότα...πολύ σοβαρά... Κ. Μάστρακας

Εἰς τὴν Πατρίδα

Ἑλλάς, πατρίς μου, δέν σ’ ἀγαπῶ,

γιὰ σέ δέν καίω κ’ ἐγώ λιβάνι,

πάντα γιὰ σένα κακά θὰ πῶ

κι οὔτε σοῦ πλέκω ποτέ στεφάνι!

Ὅμως συγχώρει τὸν μισητόν,

πατρὶς γλυκεία καὶ τροφοδότις·

κ’ εἰς τόσο πλῆθος πατριωτῶν

ἄς εἶναι κ’ ἕνας μή πατριώτης!

Γεώργιος Σουρὴς

Ἀνθολογία Η.Ρ.Η.Σ. Ἀποστολίδη, Ἀθ. 2010, Τὰ Νέα Ἑλληνικά, 12^η ἔκδ., σελ. 1413.

Γεγονότα!.. Εἶναι πολύύύ σοβαρά!.. Ἐκφωνοῦσε τὴν πραμάτεια του κάθε μεσημέρι ὁ πλανόδιος ἐφημεριδοπώλης τῶν παιδικῶν μου χρόνων, μὲ μιὰ φωνὴ κοφτή, ποὺ ἀνεβοκατέβαινε σὰ λόξυγγας, μὰ δὲν μπορῶ νὰ τὴν ἀναπαραστήσω γραπτά!..

Γεγονότα συνεχῶς ὑπάρχουν. Πάντα τὰ θνητὰ μεταβολὰς ἔχει, λέγει ὁ Ἡσίοδος, ἂν δὲν κάνω λάθος. Αὐτὲς τὶς μεταβολές, ὀνομάζομε γεγονότα, πράγματα δηλαδὴ ποὺ ἔγιναν!

Θεωρητικά, κάθε μεταβολή, καὶ ἡ παραμικρή, εἶναι σοβαρή, ἀφοῦ ἔχει συνέπειες ἀναπόφευκτες. Ἀλλὰ κάθε συνέπεια δὲν εἶναι σημαντική, Α σ η μ α ί ν ο υ σ α δηλαδή, παρ’ ἀσήμαντη πολλὲς φορές, μηδαμινή, σὰν τὸ γεγονὸς ποὺ τὴν προκάλεσε. Ἐκεῖνος ὅμως ἐπέμενε καθημερινά, πὼς τά, μέχρι στιγμῆς, γεγονότα ἦταν σο-βαρά καὶ μάλιστα πολύύύ!..

Τὰ παιδιὰ νιώθουν δ ε δ ο μ έ ν ο, ἀπαρασάλευτο τὸν κόσμο στὸν ὁποῖο βρίσκονται. Σιγά-σιγά, προσπαθοῦν νὰ τὸν ἑρμηνεύσουν, νὰ τὸν ἀπομυθοποιήσουν, νὰ τὸν καταλάβουν. Σπάζουν ἕνα παιγνίδι γιὰ νὰ δοῦν τί ἔχει μέσα!..

Προχωρῶντας, διερωτήθηκα ἂν πράγματι ὅ,τι συνέβαινε κάθε μέρα ἦταν σοβαρό! –Εἶσαι μεγάλο παιδὶ πιά, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ σὲ μαλώνω, μοῦ εἶπε στὰ δεκαπέντε ἡ μητέρα, ἐννοῶντας πὼς ἤμουν πλέον ἱκανὸς γι’ ἀνάλογη ἐπίγνωση κι ὤφειλα στὸν ἑαυτό μου αὐτεπιστασία καὶ σύνεση!.. Ἡ μεσημεριανὴ ὅμως καθημερινότητα, τὴ σοβαρότητα τῆς ὁποίας διαλαλοῦσε, κάθιδρος καὶ περιτρέχων τοὺς δρόμους, μὲ τὴν ἀλησμόνητη φωνή του ὁ ἐφημεριδο-πώλης, μ’ ἔβαζε σὲ σκέψεις...

Α ὐ τ ό ν θυμᾶμαι, κι οὔτε κἄν τὸ πρόσωπό του, μὰ τὴ χαρακτηριστικὴ φωνή, τὸν ἱδρῶτα του, τὸ λουρί, δεμένο ἀπ’ τὴ ζώνη του καὶ τ’ ἀριστερό του χέρι ποὺ συγκατοῦσε ἕναν τεράστιο ὄγκο καὶ βάρος ἐφημερίδων καὶ τὴν ἔναγχη ἀγωνία καὶ φροντίδα του νὰ τὶς πουλήσῃ, ἐπιμένοντας γιὰ τὴ σοβαρότητα τῆς κατάστασης, ν’ ἀπαλλαγῇ, στάγδην, ἀπ’ τὸ βάρος τοῦ χαρτιοῦ καὶ νὰ γεμίσῃ τὶς τσέπες του μὲ τὰ πολύτιμα, γιὰ τὴν ἐπιβίωσή του, κέρματα!.. Ψάχνω νὰ βρῶ ὅλα τὰ περισπούδαστα δῆθεν σοβαρὰ γεγονότα, τοὺς διαλάμποντες ἀστέρες, τὶς διασημότητες τοῦ τότε καὶ δὲν βρίσκω παρὰ μιὰ μπετονένια, ἀσήκωτη, ἀδιάτρητη, νεκρικὴ λήθη! Ἆραγε, σοβαρὸ γεγονός, καὶ μάλιστα τὸ μόνο, ἦταν ὁ διαλαλητὴς ἀνύπαρκτης σοβαρότητας;..

Ὑπάρχουν, θὰ πῆτε, πῶς! Στ’ ἀρχεῖα τῶν ἐφημερίδων, τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν, στὰ πρακτικὰ τῆς Βουλῆς, καὶ τώρα, ψηφιοποιημένα, εἶναι ἀσφαλέστερα γιὰ τὸ μέλλον καὶ χρειάζεται ἀπειροελάχιστος χῶρος!

Δὲν ἀμφισβητῶ τὴν τεχνολογία. Ὅμως μ’ ἀπασχολεῖ ἡ ἀνθρώπινη μνήμη -ὄχι ἡ ἠλεκτρονική! Κι ἀπὸ τοὺς νεκρούς μας ἀκόμα τ ί θυμόμαστε π ό τ ε καὶ κ ά θ ε  π ό τ ε; Ποιανοῦ ἡ μνήμη εἶναι, κατὰ τὸ δυνατὸν πλήρης, σφαιρική, συνεχής; Ναί, αὐτὴ ποὺ εὐχόμαστε, καὶ πρὸς στιγμήν, ἐπιθυμοῦμε α ἰ ω ν ί α;

Κι ἂν πρόκειται σύντομα – πολὺ πιὸ σύντομα ἀπ’ ὅσο νομίζω – νὰ τὸ ξεχάσω, γιατὶ νὰ μ’ ἀπασχολῇ τὴν ὥρα ποὺ γίνεται, «λαβαίνει χώραν», γιατὶ νὰ καταλαμβάνει πολύτιμο χ ῶ ρ ο στὴ συνείδησή μου, γιατὶ νὰ μοῦ τρώῃ  χ ρ ό ν ο ἀπ’ τὸν ὡρισμένο τῆς ζωῆς μου, τὸ μ η δ ὲ ν καὶ τὸ τ ί π ο τ α; Γιατὶ δὲν τὸ ἀγνοῶ, τελούμενο, τὸ ἀσήμαντο, ὥστε νὰ μὴ χρειαστῇ οὔτε κἄν νὰ τὸ ξεχάσω, περιφρουρῶντας καὶ φυλάσσοντας τὴ ζωή μου, τὶς λειτουργίες μου, τὴ λήθη καὶ τὴ μνήμη μου γιὰ ὅ,τι ἄξιο καὶ σημαντικό; Γιατί νὰ ζῶ μὲ τ’ ἀσήμαντα μιὰ ζωὴ ἀσήμαντη κι ὄχι σημαντικὴ μὲ τὰ σημαντικά, τ’ ἀξιοσημείωτα, τ’ ἀξέχαστα. Γιατὶ μὲ τὰ ἐξίτηλα κι ὄχι μὲ τ’ ἀνεξίτηλα; Τὰ κορυφαῖα, τὰ σπουδαῖα;..

Ὁ ἐφημεριδοπώλης ἦταν μιὰ ζωγραφικὴ φιγούρα ἐποχῆς γι’ αὐτὸ καρφώθηκε στὴ μνήμη, ὅμως ἡ κυρία ποὺ τρέμει κάθε βράδυ στὸ γυαλί, μὴν κάνῃ κανένα σαρδὰμ καὶ χάσει σ’ ἀκροα-ματικότητα, τσίμα-τσίμα μὲ τόν «σεμνοπρεπῶς» καὶ «νοημόνως» ὠρυόμενο συνεργάτη καὶ τοὺς λοιποὺς συνομιλητές της θὰ χαθῇ καὶ θ’ ἀποξεχασθῇ, ὅπως τόσες καὶ τόσοι ἄλλοι τοῦ πρόσφατου παρελθόντος. Ἀγωνίζονται κάθε βράδυ ν’ «ἀναδείξουν» ὅλα τὰ δῆθεν καὶ τὰ τίποτα τῆς καθημερινότητας καὶ τὸ ἄγχος τους συνίσταται στὸ μπὰς καὶ τοὺς ξεφύγῃ ἀσχολίαστη κάποια ἀσημαντότητα!..

Δὲν ἐνδιαφέρουν ὅμως οὔτε οἱ, μήτε γραφικοὶ πλέον, διαλαλητές! Ἀλλ’ ἐκεῖνο ποὺ «διαφεύγει», τὸ κ α ί ρ ι ο, χωρὶς καμμιά νύξη, καμμιά ἐπισήμανση –ὄχι κἄν ἀναφορά! Ἡ μοναδικὴ ὄ ν τ ω ς ε ἴ δ η σ η καὶ π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α:

Οἱ πολῖτες μένουν μ ε τ έ ω ρ ο ι καὶ πλήρως ἀποκομμένοι, ἐντελῶς ξ έ ν ο ι ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἐψήφισαν ἢ προτίθενται νὰ ψηφίσουν σ’ ὅποιες ἐκλογές! Ἀσχολοῦνται οἱ πάντες μὲ τὴν ἀνάλυση τῆς αὐξομείωσης τῶν δημοσκοπικῶν ποσοστῶν, καὶ τῆς μιᾶς ἢ τῆς ἄλλης πρόσθεσης γιὰ μιὰ ἐνδεχόμενη κυβερνητικὴ πλειοψηφία αὐτῆς ἢ διαφορετικῆς τάχα, πολιτικῆς ἀχρωματοψίας. Γίνεται πολὺς λόγος γιὰ τὴν ὀργὴ ποὺ διέπει τοὺς πάντες μ’ ἀποδίδεται στὴν κρίση, τὴ φτώχεια, τὰ μνημόνια, τὴ μιζέρια. Ἡ ὀργὴ ὅμως ὀφείλεται στὴν τραγικὴ γ ν ώ σ η ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ πλέον νὰ ἐκφράσῃ κι ἀντιπροσωπεύση πράγματι τὴν πολιτικὴ προδιάθεση κανενός!.. Εἶναι πολὺ περισσότερο ὠργισμένος ὁ πολίτης ἐναντίον ἐκείνου ποὺ ἐψήφισε, ψηφίζει ἢ θέλει νὰ ψηφίσῃ, παρὰ ἐναντίον οἱουδήποτε πολιτικοῦ ἀντιπάλου! Πρὸς τὸν ὁποῖον προσέβλεπαν κάποτε καὶ μ’ ἐνδόμυχη ἐλπίδα, ἐνῶ τώρα ἔχουν πλήρη βεβαιότητα ἀλληλανικανότητας τῶν πάντων.

Τὰ κόμματα ὑπεβιβάσθησαν σὲ ἀποκόμματα. Τὰ ἐπιχειρηθέντα ἀποκόμματα παρέμειναν τοιαῦτα. Κανένα δὲν ἔχει καμμιὰ δυναμική, παρὰ πλήρη ἀδυναμία. Καὶ οἱ ἑκάστοτε συνασπιζόμενες «προσωπικότητες», οἱ δηλοῦντες δῆθεν αἱρετικοὶ ἐντὸς οἱασδήποτε κομματικῆς μάντρας, οἱ ἐπιχειροῦντες ἡγετικὲς κομματικὲς ἀπόπειρες, τὸ μόνο ποὺ ἐπιτυγχάνουν εἶναι ν’ ἀποσπάσουν τὴν παγερὴ ἀδιαφορία.

Κάποτε ἀγανάκτησα μὲ τὸν ἑαυτό μου γιατὶ ἀνέβηκα σὲ λάθος κτήριο τῆς Εὐελπίδων, χωρὶς νὰ προσκεφθῶ τί ἀκριβῶς ἤθελα καὶ ποῦ ἦταν ἡ ἁρμοδία Γραμματεία. Ἦταν μεσημέρι Ἰουνίου καὶ ζέστη. Κάθησα στὸ παγκάκι τοῦ ὀρόφου κ’ ἔβγαλα χαρτὶ καὶ μολύβι προσπαθῶντας νὰ ὀργανώσω τὶς ἐργασίες ποὺ εἶχα νὰ κάνω ἔστω τὴν ἑπομένη. Καί, ὦ τοῦ θαύματος! Ἄκουσα διαφυγὸν ἐπιφώνημα συναδέλφου ποὺ γύρισε νὰ κατέβη καθυβρίζων ἑαυτόν! Καὶ μετὰ κι ἄλλου κι ἄλλης καὶ τοὐλάχιστον δεκαπέντε!.. Διασκέδασα τὸ θυμό μου. Δὲν ἤμουν ὁ μόνος! Μὰ καὶ βέβαια ἀνόητε! Δὲν εἶσαι ὁ μόνος! Τί σημαίνει ὅμως αὐτό; Εἶναι ἀνακουφιστικὸ ἢ ἐπιτατικὸ τῆς ἀνεπαρκείας σου;.. (Ἀπηύθυνα κι ἄλλη, βαρύτερη, ὕβρι κατ’ ἐμοῦ, μὰ δὲ θὰ τὴν καταγράψω!)

Ὑπάρχει ἡ αἴσθηση ὅτι τὰ κακὰ ποὺ μᾶς δέρνουν συμβαίνουν μόνον ἐδῶ, στὸ «θέμα Ἑλλάδος», τὴν ἀείποτε Ψωροκώσταινα! Κι ὅμως: συμβαίνουν καὶ εἰς Παρισίους!.. Στὴν Εὐρώπη, τὶς χῶρες τῶν μνημονίων, τὶς πάλαι ποτὲ θαλασσοκράτηρες Πορτογαλία, Ἱσπανία, τὴν ἑτοιμομνημονιακὴ Ἰταλία τῶν «μπούγκα-μπούγκα» καὶ τῆς Τσιτσιολίνας, τὴν ἀπωλέσασα τὰ τρία ἄλφα της, παραδοσιακὰ πλήρη ἐκνευριστικῆς arrogance, Γαλλία, τὴν βλαχοσνὸμπ Ἀγγλία, τὶς «θαυματουργές» Κάτω Χῶρες, τὴν αὐτοκτονικὰ «ὠργανωμένη» καὶ πυροβολημένη Σκανδιναβία, μὲ τὴ σκωληλωειδῆ ἀπόφυσή της τὴ Δανία, τὴν καθυστερημένη καὶ ἡμιάγρια (ναί! ναί!) Ἑλβετία, τὴν ἀειναζίζουσα Αὐστρία, τὴν μονίμως παρωπιδάτη καὶ ἰδεοληπτικὴ Γερμανία, τὴν πολύπαθη Πολωνία, κι ὅλα τά πρώην ἀνατολικά, νῦν νεοφιλελεύθερα, καθεστωτικὰ μορφώματα ἀπὸ τὶς Βαλτικὲς Χῶρες, τὴν Οὐκρανία, τὴ Ρωσία μέχρι δῶ κάτω τὰ Βαλκάνια. Ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀμερική, τὴ φτωχὴ Νότια καὶ τὴν «πλούσια» Βόρεια, τὴν Ἀσία κι ὅλον ἐντέλει τὸν Κόσμο, χωρὶς ἀτυχῶς καμμία ἐξαίρεση.

Ποιό «θρίαμβο» προεξοφλοῦσαν, γιὰ παράδειγμα, οἱ προεκλογικὲς δημοσκοπήσεις στὴ Γερμανία καὶ τί πανηγύρισε μετεκλογικά, ἡ ζακέτα; Τ’ ὅτι τρεῖς μῆνες κυβερνᾶ «ὑπηρεσιακῶς» γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ σχηματίσῃ κυβέρνηση; Ἢ ὅταν σχηματισθῇ δὲν γνωρίζουμε, παγκοσμίως, ὅτι ἡ μόνη συγκολλητική της συνισταμένη θὰ εἶναι ἡ ἀρχομανία τους, ἀφοῦ πρόκειται περὶ ἐκ διαμέτρου ἀντιθέτων πολιτικῶν, ποὺ πῶς ἆραγε θὰ μποροῦσαν νὰ «συντεθοῦν»; Ἔχει καταφέρει νὰ τετραγωνίσῃ τὸν κύκλο ὁ «πολιτικὸς πολιτισμός» τους μὲ τὴ μακρὰ «κουλτούρα» τῶν «κυβερνήσεων συνεργασίας», διάβαζε: μοιρασιᾶς τῆς πάντα ἐξουσίας;

Θὰ μποροῦσε νὰ καταγραφῇ γιὰ κάθε χώρα τὸ κρίσιμο ἀδιέξοδο τῆς λογικῆς, τῆς ἠθικῆς, τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας, τῆς πολιτείας καὶ τῆς κοινωνίας. Ἀλλὰ δὲν ὠφελεῖ ἡ ἐπανάληψη. Τὰ διαβάζουμε, τ’ ἀκοῦμε, τὰ βλέπουμε καθημερινὰ μὲ τὰ ἴδια μας τὰ μάτια!..

Τί σημαίνει ὅμως αὐτὴ ἡ μαύρη ἀλήθεια; Ἀνακουφίζει τὴν ἐγχώρια ἡ παγκόσμια ἀθλιότητα; Ἢ τὴν ἐπιτείνει; Καὶ τί μένει νὰ κάνῃ τὸ πρόσωπο μές στὸν ὠκεανὸ τοῦ μηδενός; Νὰ πνιγῇ; Ἤ…

Νὰ μὴν περιμένῃ τίποτα ἔ ξ ω ἀπ’ τὸν ἑαυτό του! Νὰ μὴ συστρατεύεται μὲ κανένα! Μὲ καμμιὰ ὁμάδα, μερίδα, «πλατφόρμα», κόμμα, κίνημα, συνδικαλιστικὴ παράταξη, ἑταιρία ἢ συνεταιρισμό! Νὰ γνωρίζῃ ὅτι μέσα σ’ ὅλ’ αὐτὰ κρύβεται ἡ ἀλλοίωση τῆς οὐσίας, τὸ κίβδηλο τοῦ δηλουμένου, ἡ κεκρυμένη πολλαπλῆ καὶ πολυποίκιλη σκοπιμότητα τῶν πάντων ἐναντίον τῆς ἀλήθειας. Μ’ ἄλλα λόγια ὁ διάβολος! Τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ἀποφεύγῃ ὅπως «ἐκεῖνος τὸ λιβάνι»!..[…]

Γιὰ τὸ καλὸ τῆς Χώρας μας,

ὅλοι ἐμεῖς ἐδῶ ποὺ βλέπεις,

εἴμαστε πρόθυμοι νὰ κάμουμε κάθε κακό!..

Ζήτω, λοιπόν, τὸ Ἔθνος!.. 

Φῶτος Πολίτης

Ἀνθολογία Η.Ρ.Η.Σ. Ἀποστολίδη, Ἀθ. 2010, Τὰ Νέα Ἑλληνικά, 12^η ἔκδ., σελ. 1148.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ

Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ