 |
| Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Κάρβουνο σε χαρτί, 1948 |
Ησυχία χρειάζεται.
Δεν είναι ανάγκη ν’ ανεβαίνη ο τόνος.
Έτσι θ’ ακούσωμε καλύτερα το γέρο καπετάνιο
-μιλεί από καιρο όλομόναχος με το ξεδοντιασμένο στόμα του
κάτι δύσκολα λόγια (τάχει ακουστά της θάλασσας)
και τα λέει τόσο χαμηλά, που τα καταλαβαίνομε.
Μέλπω Αξιώτη, Κοντραμπάντο, 1959
 |
| Ανδρέας Αθανασόπουλος |
Τίποτε δεν παράγγειλα…
Κι αν με τη θάλασσα μιλώ,
κι αν στέκω στα μουράγια,
είναι γιατί συνήθισα…
Χρυσάνθη Ζιτσαία
πηγή: Κωνσταντίνος Μ. Μάστρακας, Αλφαβητικά
Ενθυμήματα, εκδ. Διορθώσεις, Αθήνα 2024
 |
| Herbert List, Σούνιο 1937 |
Κ’ ήρθε ο μεγάλος Νόμος, ο Θάνατος
χώμα να κάνη το γερό-Χαράλαμπο…
Κάρφωσαν δυο σανίδες να χωρούν
και την αγάπη μέσα όχι μονάχο
το γέροντα
βάλαν και φύλλα πορτοκαλιάς γιατί αγαπούσε
την ευωδιά τους γιατί δεν μαραίνονται
κι όταν τον πέρασαν ανάμεσά μας
ήμασταν εμείς ολόρθοι και κρατούσαμε
στους ώμους τους δικούς μας ό,τι πρίν κρατούσεν
η πεσμένη κολώνα της ζωής
το κομμάτι τ’ ουρανού μας που έμεινεν αστήριχτο.
Γιώργος
Φωτεινός, Στην πίκρα και στην ελπίδα, 1963
 |
| Kiyo Murakami |
Χτες βράδυ είδα στο τσίρκο
ένα θαυματοποιό.
Έβγαζε
λαγούς απ’ το καπέλλο του,
περιστέρια απ’ τα μανίκια του,
με καταπληκτική δεξιοτεχνία παρουσίαζε
ζωντανούς ανθρώπους, λίγο πριν
κομμένους στα δύο!..
Πλησίασα.
Τον ρώτησα αν μπορή
να κάνη κάτι για μένα…[]
Λένα Παππά, Αυτόγραφα, 1967
 |
| Αλέκος Φασιανός |
Και το πρωί,
αν τα πουλιά που μου στέλνει
ο θεός
είναι πάλι μαύρα
τα βάφω
πράσινα
κίτρινα
κόκκινα!..
Μίλτος Σαχτούρης, Τα στίγματα
Ανθ.
Η.& Ρ. Αποστολίδη
 |
| Κωνσταντίνος Γραμματόπουλος, Ύδρα, λιθογραφία |
Άξιον εστί το ξύλινο τραπέζι,
το κρασί το ξανθό με την κηλίδα του ήλιου
του νερού τα παιχνίδια στο ταβάνι,
στη γωνιά το φυλλόδεντρο που εφημερεύει,
οι λιθιές και τα κύματα χέρι με χέρι,
μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο
ένας τζίτζικας που έπεισε χιλιάδες άλλους
η συνείδηση πάμφωτη σαν καλοκαίρι[]
οι δεκάξι νομάτοι που τραβούν την τράτα,
ο ακάθιστος γλάρος ο αργοπλεύστης,
οι φωνές οι αδέσποτες της ερημίας
ενός ίσκιου το πέρασμα μέσα στον τοίχο
τα νησιά με το μίνιο και με το φούμο
τα νησιά με το σπόνδυλο κάποιανου Δία
τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες
τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια[]
Άξιον εστί στο πέτρινο πεζούλι
αντίκρυ του πελάγους η Μυρτώ να στέκει
σαν ωραίο οκτώ ή σαν κανάτι
με την ψάθα του ήλιου στο ένα χέρι.[]
Οδυσσέας Ελύτης, Το Άξιον Εστί
