Το ουράνιο τόξο της αφής... Αλίς Πονηρού

Augusto Ferrari

Τόσα χρόνια ζούσε σ’ έναν κόσμο αποστειρωμένο.

Παντελής έλλειψη της αφής.

Μια μέρα που απ’ την αρχή φαινόταν διαφορετική απ’ τις                                                                                                   άλλες,

ένα χέρι τον άγγιξε κι ύστερα τον τράβηξε.

Το είδε, μα δεν το ένιωσε.

Το είδε κι έτσι κατάλαβε πως ήταν αληθινό.

Η όραση, η γεύση, η όσφρηση, η ακοή,

όλα εκεί εκτός απ’ την αφή.

Τώρα ήταν σ’ έναν άλλο κόσμο.

Μαγικό μέρος. Αληθινό.

Κι εκεί έμαθε σιγά - σιγά ν’ αγγίζει.

Και μετά να χαϊδεύει.

Τα μαλλιά της, το πρόσωπο της,

τον ώμο της, την κοιλιά της,

τα δάχτυλά της.

Να μπλέκονται τα δικά του με τα δικά της.

Να μη διακρίνει ποια είναι ποιου.

Να μην τον νοιάζει.

Μόνο ν’ αγγίζει. Μα σε ποιον κόσμο ζούσε πριν από ’κείνη;

Αλίς Πονηρού