Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Κατάρες... Ζαχαρίας Στούφης

Κώστας Σκοπελίτης

Να με θέλεις όσο τίποτα στον κόσμο
κι εγώ να σε εξορίζω στην σιωπή.
Να σαπίζεις μοναχή σου στην πόλη
κι εγώ να γκομενιάζω στα Αιγαία πέλαγα.
Να αδειάζεις τα μπουκάλια από πόνο
κι εγώ να κάνω πως δεν καταλαβαίνω
…όπως μου κάνεις εσύ δηλαδή.
Μα αυτό που παθαίνω τώρα εγώ
είναι οι κατάρες σου που πιάσανε.
Αγαπημένη μου.
Ζαχαρίας Στουφής

http://www.thraca.gr

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Γύθειο... Γιάννης Σ. Κωτσαδάμ

Xing Jianjian

Πολιτεία τς μοναξις
πνιγμένη στν πλήμυρα το κόσμου… 
νηφόρισα τ στεν σοκάκια
στν πλαγι μ τς θεόρατες φραγκοσυκις
τρυγντας ναμνήσεις σκαλ τ σκαλί.
Κάθε θάμνος μι μνήμη… 
σταλάζοντας δάκρυα γι τ χαμένη λένη.
Γιάννης Σ. Κωτσαδάμ, Σκληρο δρόμοι, θ. 2011

http://www.diorthoseis.gr


Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Εκεί στην άκρη... Μενέλαος Λουντέμης

Μάνος Κατράκης και Ζωή Λάσκαρη στην ταινία ''Η ιστορία μιας ζωής''

Εκεί
στην άκρη του μικρού της δαχτύλου
τελείωνε ο κόσμος.

Μενέλαος Λουντέμης


Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Τι συμβαίνει θάλασσα;.. Κική Δημουλά

Frank Horvat, Bahamas 1976

Τι συμβαίνει θάλασσα
Ανησυχώ

ώρες περιμένω καθηλωμένη
σε βραχώδη ακτή που πλεύριζες
άλλοτε να επιβιβαστώ.

[...]

Ξεροσταλιάζω εγώ
ανεμίζω τις αποσκευές μου να με δουν
αλλά τα κύματά σου δεν πλευρίζουν
με προσπερνούν.

Τί συμβαίνει θάλασσα
άγονη γραμμή πλέον θεωρούμαι;

Κική Δημουλά, Δημόσιος Καιρός

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Βοή θανάτου... Κων. Μ. Μάστρακας

Κωνσταντίνος Μάνος

               Κων. Μ. Μάστρακας, Ζώνη Ασφαλείας, εκδ. Andy’s

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 30
http://www.diorthoseis.eu



Σάββατο 20 Μαΐου 2017

Φιλί με αναπάντεχη ποιότητα... Σάκης Σερέφας

Romy Schneider by Giancarlo Botti

Τι στόμα ήταν –αίφνης– απόψε αυτό
απύθμενο
αλανιάρικο
αδηφάγο
με τίποτε δεν χόρταινε

και τι γλώσσα ήταν αυτή απόψε
άστατη
περιηγήτρια
σβέλτη
έτοιμη να διδάξει την αταξία

δεν είσαι κορίτσι εσύ
ψιλοβρόχι απάνω σε λαμαρίνα είσαι–
κοσκινίζεις σιγανά
Σάκης Σερέφας,



Τετάρτη 17 Μαΐου 2017

Και φύλαξον ημάς... Γιάννης Πατίλης

ΚΥΡ

(εκ της προσευχής πολύ μεταγενέστερης γενιάς):

«… και φύλαξον ημάς, Κύριε, από παντός λοιμού, λιμού,
σεισμού, πνιγμού, κανταποντισμού,
καπιταλισμού, κομμουνισμού…-»
Γιάννης Πατίλης,
Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ 26

http://www.diorthoseis.eu


Τρίτη 16 Μαΐου 2017

Κ’ έπινα μέσ’ από τα χείλια Σου... Ναπολέων Λαπαθιώτης

Maggie Sheung by Wong Kar-wai 


Κ’ οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
                κι ήταν άσπρο το κρεβάτι,

Κ’ όλο θόλωνε, όλο μέλωνε
                               το γλυκό Σου μάτι,

Και τα χέρια Σου πλεκόντουσαν
                 στο κορμί μου γύρω-γύρω

Κ’ έπινα μέσ’ από τα χείλια Σου,
                 γλυκιάν άχνα σαν το μύρο,

Και σταλάζανε απ’ τα χείλια Σου
                   γλυκά λόγια σαν τα μύρα,

Κ’ ήταν άσπρό το κρεβάτι μας
       κι οι μπερντέδες -σαν πορφύρα…

Έτσι, Αγάπη μου, Σε χόρτασα
           κι έτσι, τη γλυκάδα Σου ήπια

Μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα,
             στ’ άνομα τα καρδιοχτύπια,

Κ’, απ’ το μέλι, ποθοπλάνταζε
                  το κορμί Σου και το μάτι

Κ’ οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
             Κ’  ήταν- άσπρο το κρεβάτι…

Ν. Λαπαθιώτης, περ. Ανεμώνη, τχ 3-4, Μάης-Ιούνης 1910
sarantakos.wordpress.com




Σάββατο 13 Μαΐου 2017

Τυφλός... Σταύρος Σταυρόπουλος

Nik Skioth

Δεν θέλω να ξανασκοντάψεις στα μάτια μου
Θα τα βγάλω
να μη με κοροϊδεύουν άλλο

οι φωτογραφίες σου

Σταύρος Σταυρόπουλος, Ο άνθρωπος έσπασε, εκδ. Γαβριηλίδης





Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

Η σιωπή... Γιώργης Παυλόπουλος

Aitor Lara

Η Σιωπή είναι μια άγνωστη
που έρχεται τη νύχτα.
Ανεβαίνει τη σκάλα
χωρίς ν' ακούγονται πατήματα
μπαίνει στην κάμαρα
και κάθεται στο κρεβάτι μου.
Μου φοράει το δαχτυλίδι της
και με φιλεί στο στόμα.
Τη γδύνω.
Μου δίνει τότε τις βελόνες
και τα τρία χρώματα
το κόκκινο το μαύρο και το κίτρινο.
Κι αρχίζω να κεντάω
πάνω στο δέρμα της
όλα όσα δε σου είπα
και ποτέ πια δε θα σου πω.

Γιώργης Παυλόπουλος


Τρίτη 9 Μαΐου 2017

Μας εξαπάτησαν... Γιώργος Ποταμίτης

Ιωάννης Λάμπρου, Ύδρα

Μας εξαπάτησαν οι τυπογράφοι…
Σε όλα τα ημερολόγια
μέρες που δεν ζήσαμε υπάρχουν.

Γιώργος Ποταμίτης


Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

Σιωπηλός χωρισμός... Γιάννης Ρίτσος

Philippe Pache

Ξεκρέμασε τη ζακέτα της δίχως να κλάψει κι έφυγε-
σα να ξεκρέμασε το φεγγάρι απ’ τον καλοκαιριάτικο ουρανό.
Αυτός δεν πίστευε. Περίμενε την ίδια νύχτα,
την άλλη μέρα, και την άλλη. Περίμενε.
Σαν κλείσαν δυό βδομάδες, με το γύρισμα του φεγγαριού,
τόξερε πως δε θάρθει. Μοναχά ο καθρέφτης
έμεινε να θυμάται σαν παράθυρο ανοιχτό
σ’ έναν ουρανό χωρίς φεγγάρι.
Γιατί είχε πάρει μαζί της τη ζακέτα της.

Γιάννης Ρίτσος



Κυριακή 7 Μαΐου 2017

Επιστροφή... Ελένη Αλεξίου

Παντελής Μαράκης

Νόμιζες ότι θα στέκω
αρχαίο άγαλμα στην προκυμαία
απολιθωμένη στήλη άλατος
να ατενίζω νυχθημερόν
τα αναστυλωμένα Σόδομα.
Νόμιζες θα καμαρώνω
τους άθλους και τους τίτλους σου
«τον άνδρα τον πολύτροπο
που ανθρώπων γνώρισε πολλών
τους τόπους και τα ήθη».
Νόμιζες ότι θα ρήμαζε το βιος σου
δεν θα ‘βρισκες αμπέλι
ούτε παλάτι ούτε σκυλί.

Μα τώρα προσκυνώντας τον ανίδεο
ποιος να τολμήσει να σου πει
«Τα πήγαμε περίφημα χωρίς εσένα»;

Πώς να μάθουμε
να σε έχουμε ξανά ανάγκη;
Ελένη Αλεξίου.

http://www.thraca.gr


Σάββατο 6 Μαΐου 2017

Στη λίστα... Κατερίνα Έσσλιν

J. Malinowski


Στη λίστα με όλα τα λευκά που κάνουν κακό
(αλάτι, ζάχαρη, σύννεφα,
βότκα, άνθρωποι,αλεύρι,
κοκαίνη)
πρέπει αμέσως να προσθέσουμε το επείγον
λευκό σου πουκάμισο...

Ηλεκτροφόρος φράχτης,
το ύφασμά του,
απομακρύνει τα δάχτυλά μου
με το κιλό,
με φτυαριές να πούμε καλύτερα –
σαν να θέλει επειγόντως να τα θάψει…

Κατερίνα Έσσλιν



Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Στο σχοινί για το άπλωμα... James Tate

Tatiana Ferkova

Η Μίλλυ ήταν στην πίσω αυλή απλώνοντας
τα ρούχα. Την παρακολουθούσα απ’ το παράθυρο
της κουζίνας. Γιατί αυτό να με ευχαριστεί τόσο πολύ;
Γιατί την αγαπώ με χίλιους τρόπους, και γιατί
αγαπάω την ιδέα της καθαρής μπουγάδας που την χτυπάει
ο άνεμος. Είναι διαχρονική, μια νέα αρχή, μια
υπόσχεση για το αύριο. Μανταλάκια! Θεέ μου, αγαπώ
τα μανταλάκια. Θα ’πρεπε να κρατάμε αποθέματα απ’ αυτά.
Κάποτε, μπορεί να σταματήσουν να τα φτιάχνουν, κι ύστερα τι;
Αν ήμουνα ζωγράφος, θα ζωγράφιζα τη Μίλλυ να απλώνει
την μπουγάδα. Αυτός θα ήταν ένας πίνακας να
σε γεμίζει μ’ ευτυχία, και να σου σπάει την καρδιά.
Ποτέ δεν ήξερες τι είχε στο μυαλό της, μεγάλες
σκέψεις, μικρές σκέψεις, καμία σκέψη. Έβλεπε
το γεράκι που έκανε κύκλους από πάνω της; Μισούσε
το ν’ απλώνει ρούχα; Σκόπευε να το σκάσει
με κανέναν ναύτη; Φούσκωναν τα σεντόνια σαν πανιά
επάνω σε αρχαίο σκάφος, οι κάλτσες ένευαν αντίο.
Μίλλυ, ω Μίλλυ, με θυμάσαι; Ο άντρας που ταξίδευε
με υφασμάτινες πετσέτες και σ’ αγαπούσε
μέσα στη μεγάλη καταιγίδα.
James Tate, μτφρ. Σοφία Γιοβάνογλου

At the Clothesline  Millie was in the backyard hanging the
laundry. I was watching her from the kitchen
window. Why does this give me so much pleasure?
Because I love her in a million ways, and because
I love the idea of clean laundry flapping in
the wind. It’s timeless, a new beginning, a
promise of tomorrow. Clothespins! God, I love
clothespins. We should stock up on them. Some
day they may stop making them, and then what?
If I were a painter, I would paint Millie hanging
the laundry. That would be a painting that
would make you happy, and break your heart.
You would never know what was in her mind, big
thoughts, little thoughts, no thoughts. Did she
see the hawk circling overhead? Did she
hate hanging laundry? Was she going to run away
with a sailor? The sheets billowing like sails
on an ancient skiff, the socks waving goodbye.
Millie, O Millie, do you remember me? The man
who traveled with cloth napkins and loved you
in the great storm.

James Tate


Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

Έλα να παίξουμε... Χριστιάνα Αβρααμίδου

Allan Grant, 1955

«ΈΛΑ να παίξουμε σχοινάκι.
Εγώ θα γυρίζω την αγάπη
κι εσύ μονάχα θα μετράς»

Χριστιάνα Αβρααμίδου, Ένας λόγος ν’ αγαπήσεις τη νύχτα, εκδ. Πλανόδιον

Τρίτη 2 Μαΐου 2017

Ο «Έφηβος των Αντικυθήρων»... Ντ.Χριστιανόπουλος

Elliott Erwitt, Acropolis Museum, 1976


Ο «Έφηβος των Αντικυθήρων», ένα παλιοκαιρίσιο ποίημα,
που ετοιμάζεται να το διαβάσει μια κοπέλα
σε ένα ποιητικό βραδυνό.
Εκφώνησε ήδη τον τίτλο,
μα το μικρόφωνο δεν είναι καλά ρυθμισμένο.
Ο νεαρός ηχο- λήπτης σαλτέρνει αμέσως στη σκηνή
και το τακτοποιεί.
Η κοπέλα του ρίχνει μια ματιά,
μα όταν έρχεται η ώρα για το ποίημα,
της έχει φύγει η διάθεση.
Τι κι αν μιλάει για τον έφηβο των Αντικυθήρων;
Είναι μπαγιάτικο.
Ενώ ο παίδαρος που σάλταρε μπροστά της
λάμπει από νιάτα κι ομορφιά.
Αυτός είναι το ποίημα.
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Πεζά ποιήματα