Η πεθυμιά... Βιτσέντζος Κορνάρος

Gigino Falconi, 1933

Αρχή ήτονε πολλά μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,

μα το μικρό με τον καιρόν εγίνηκε μεγάλο

ελόγιασα να τη θωρώ κι ώς τη θωριά να σώνω

και μετά κείνη να περνώ και να μηδέν ξαπλώνω

κι αγάλια-αγάλια η πεθυμιά μ’ έβανεν εις τα βάθη,

κ’ ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άθη

κ’ επλήθαινε την πεθυμιά το πελελό [= παλαβό] μου αμμάτι,

κ’ ήρχιζε κ’ εστρατάριζε κ’ εσιγανοπερπάτει.

Το σιγανό με τον καιρό προθυμερόν [= γοργό] εγίνη

κ’ ήβαν’ ο Έρωτας κρουφά τα ξύλα στο καμίνι.

Βιτσέντζος Κορνάρος (26 Μαρτίου 1553 – 1613 ή 1614)  «Ερωτόκριτος», Α΄, 297-306. Ερμής, 1985.