Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Α, α (άλφα)... Γιώργος Δομιανός

Lola Le Lann by Emmanuel Giraud

περνάω όλη μου
την ημέρα
μπαίνοντας
στα βιβλιοπωλεία του κέντρου

εκεί κρυφά
ανοίγω τα λεξικά
βρίσκω τη λέξη
απελπισία
και
δίπλα της
σημειώνω
με έναν μαύρο μαρκαδόρο
τις ώρες
που έχω να σε δω.
Γιώργος Δομιανός

http://combustions.tumblr.com




Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Τα μούρα σου τα βυσσινιά...Γιώργος Σεφέρης

Alda Merini

Τα μούρα σου τα βυσσινιά διψώ να τα δαγκώσω·
κι ο κότσυφάς σου αν πειραχτεί, μαχαίρι θα του δώσω.
—Τα μούρα μου τα βυσσινιά, ποιός έχει εξιά θα πάρει,
κι ο κότσυφας μου είναι πουλί και θέλει κυνηγάρη.
Γιώργος Σεφέρης, ΔΙΠΛΕΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ


Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Δήθεν... Αθανάσιος Κριτσινιώτης

Michel Perez

Ποτίζει στη βεράντα τα άνθη της.
Ξαφνικά μπαινει μέσα.
Σε λίγο ξαναβγαινει.
Δήθεν ξέχασε τη ζακέτα της.
Απλώς θέλει να με ξαναδεί.
Αθανάσιος Κριτσινιώτης, Φύλλα στο ποτάμι,

fteraxinasmag.wordpress.com


Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Θίασοι λέξεων...

Έκτωρ


Τώρα η μνήμη αποκαΐδια...
όνειρα γκρι κι η θύμησή τους ίδια!!!
Θανάσης Αθανασόπουλος

Θίασοι λέξεων μας οδηγούν, για πρώτη φορά, διατυμπανίζοντάς το…
… στην οδό της νίκης,
… στην οδό της ευτυχίας,
… στην έξοδο από το Έρεβος.
Θίασοι λέξεων, ταγοί της μίας και μόνης αλήθειας…
… διασαλπίζουν καθημερινά την σοφία τους.
Ινστρούχτορες διαλαλούν την αγάπη τους για τις λαϊκές οικογένειες…
Αλληλέγγυοι διακοινώνουν την λατρεία τους προς τους περιδιαβαίνοντες…
Πεφημισμένοι-ανιδιοτελείς, αγωνιστές της ποπολοκρατίας, υποδεικνύουν τους κακούς…
Αυλόδουλοι, καμποτίνοι, κολομπίνες, αρλεκίνοι, χορευτές και λοιποί, μεγαλόσχημοι και μη, γαλιφίζουν το αφεντάτο…
Και από κάτω μια κοινωνία που αποψιλώνεται και οδηγείται σε μια ηθική και πνευματική παρακμή…
… που αδυνατεί να αντιληφθεί προς τα πού να κοιτάξει, προς τα πού να πάει…
Μια κοινωνία σε εθελούσια υποτέλεια…
… που αδυνατεί, προς το παρόν, να ανακαλύψει την πραγματικότητα…
Μια κοινωνία στα πρόθυρα…

Ελλειπτικό
Γονέων-κηδεμόνων
Σύλλογος
φιλάθλων Πειραιώς
σύλλογος
θεσμός, Α.Ε., τροπολογία, κλαδική
διμοιρία, συνομοσπονδία
Ε.Δ.Ε., μαφία
Δ.Σ., Ε.Κ.Κ., Μ.Μ.Ε.
Ιερατείο
Π.Α.Ε.
η φράξια
το ποίμνιο
μια κάστα
ένα Κράτος, εσμός
Εθνική
Ληστοσυμμορία
διαβούλευση, επιτροπεία
Π.Ν.Π.
λαϊκή ή εθνική
(δημοκρατικός συγκεντρωτισμός
Κοινωνικό συμβόλαιο)
Κυριαρχία
Χαρτοφυλάκιο
Σεχταρισμός
Ε.Υ.Π.
Ενορίες
κορπορατισμός…
κι εν γένει, συνάφεια.
Και σινάφια, σινάφια, σινάφια, σινάφια
ΣΙΝΑΦΙΑ.
Σαν σφήκες, όλοι τους.
Πάνω
μου.

Ρένος Μάρτης, 

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Η πεθυμιά... Βιτσέντζος Κορνάρος

Gigino Falconi, 1933

Αρχή ήτονε πολλά μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,
μα το μικρό με τον καιρόν εγίνηκε μεγάλο
ελόγιασα να τη θωρώ κι ώς τη θωριά να σώνω
και μετά κείνη να περνώ και να μηδέν ξαπλώνω
κι αγάλια-αγάλια η πεθυμιά μ’ έβανεν εις τα βάθη,
κ’ ήκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άθη
κ’ επλήθαινε την πεθυμιά το πελελό [= παλαβό] μου αμμάτι,
κ’ ήρχιζε κ’ εστρατάριζε κ’ εσιγανοπερπάτει.
Το σιγανό με τον καιρό προθυμερόν [= γοργό] εγίνη
κ’ ήβαν’ ο Έρωτας κρουφά τα ξύλα στο καμίνι.

Βιτσέντζος Κορνάρος (26 Μαρτίου 1553 – 1613 ή 1614)  «Ερωτόκριτος», Α΄, 297-306. Ερμής, 1985.


Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Ήταν καλός αντίπαλος... Χλόη Κουτσουμπέλη

Satoki Nagata


Καθίσαμε απέναντι.
Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.
Τα δικά του σίδερο και αίμα.
Αυτός είχε τα μαύρα.
Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του
επιτέθηκαν με ορμή
ενώ η βασίλισσά μου ξεντυνόταν στο σκοτάδι.
Ήταν καλός αντίπαλος,
προέβλεπε κάθε μου κίνηση
πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,
κι εγώ παρ' όλα αυτά την έκανα,
με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού
που βαδίζει στο χαμό του.
Ίσως τελικά να με γοήτευε
το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες μου,
τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,
τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο
πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε
βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής
και πως τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα
από νεραϊδοκλωστή
που τόσο της άρεσε να διαφεύγει
με πειρατικά καράβια
στις χώρες του ποτέ.

Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.
Άλλωστε, γι' αυτό έπαιξα μαζί του.
Γιατί, έστω και μια φορά, μες στη ζωή,
αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.

Χλόη Κουτσουμπέλη


Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Θαλασσινό ημερολόγιο... Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

Storm Thorgerson

χι πς ρνιέμαι τ θάλασσα
λλ κάτι μο λέει
πς φείλω ν φοβμαι
,τι μ περιβρέχει σύστολα…
Μαρία Κέντρου-Ἀγαθοπούλου, Ἐπιλογὲς καὶ σύνολα (1965-1995), ἔκδ. Νησίδες,Θεσσαλονίκη 2001 

Διορθώσεις, ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ τχ.17

http://www.diorthoseis.eu/


Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Παράξενο βιβλίο η ζωή... Νίκος Σκούτας

Iain Faulkner

Δεν γίνεται
να θυμηθούμε
την πρώτη μέρα
της ζωής μας.

Ούτε την τελευταία.

Παράξενο βιβλίο
η ζωή.

Τις πρώτες
και τις τελευταίες
σελίδες
τις διαβάζουν άλλοι.

Έτσι εξηγείται
η ενδιάμεση
ενδιαφέρουσα πλοκή.

Νίκος Σκούτας "Μικρό Άπειρο", εκδ. Κέδρος, 2016


Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

Δεν έπρεπε... Νίκος Γκάτσος

Mona Kuhn

Η πίκρα σήμερα
δεν έχει σύνορα
κι εσύ δεν έπρεπε να μ’αρνηθείς.
Κάποτε αλίμονο
στο μεσοχείμωνο
τον ήλιο σου `φερα να ζεσταθείς

Νίκος Γκάτσος


Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Πόσον καιρό... Σωτήρης Παστάκας

Xi Pan

Τα παυσίπονα βυζάκια σου.
Οι μυροφόρες παλάμες σου.
Το βάλσαμο της αγάπης σου.
Για πόσον καιρό θα τα σκέπτομαι;

Πόσον καιρό θα με βασανίζουν;

Έξι μήνες; Ένα χρόνο;

Κάποτε το ξέρω, θα γίνουν:
αδιάφορα βυζιά,
παλάμες ανύπαρκτες,
αγάπη.
Σωτήρης Παστάκας

http://www.poiein.gr


Η επιστροφή του Ασώτου... παπα-Γιώργης Δορμπαράκης

Rembrandt

«Αναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου» (Λουκ. 15, 18)
  Είναι τρομερή η ενέργεια που περικλείει η παραβολή του ασώτου, κι αυτό γιατί προεκτείνει τη δυναμική της μετάνοιας.
Δεν είναι τυχαίο, γι’ αυτό, που η παραβολή του ασώτου, κατά την εκκλησιαστική ορολογία, έχει χαρακτηριστεί ως «το μαργαριτάρι των παραβολών του Κυρίου» και ως «το ευαγγέλιο των ευαγγελίων»
  Δεν θα ασχοληθούμε με την περίπτωση του μεγάλου γιου: αυτός λειτουργεί με τρόπο που ενώ εξωτερικά φαίνεται να είναι καλός και υποτακτικός, στην πραγματικότητα είναι στην αντίπερα όχθη του Πατέρα του. Δεν μπορεί να κατανοήσει την αγάπη του, δεν νιώθει καν ότι είναι γιος του. Ο Πατέρας του τον αντιμετωπίζει διαρκώς ως γιο του - «όλα τα δικά μου είναι δικά σου» - εκείνος επιμένει να έχει τη συνείδηση δούλου και μισθωτού - «τόσα χρόνια σου δουλεύω». Πρόκειται για μία διαφορετικού τύπου από ό,τι στον μικρό γιο κατάντια στην αμαρτία, για μία άλλη ασωτία, όπως έχει ειπωθεί, στην οποία δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια λύση. Η τελική στάση του μεγάλου γιου μένει μετέωρη. Ο Χριστός δεν κάνει αποτίμηση αυτής.
  Στον μικρό γιο όμως τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα: ο μικρός γιος, λόγω της φυγής από το σπίτι του Πατέρα, έχει οδηγηθεί σε έσχατη πτώση: ζει στερημένα («ήρξατο υστερείσθαι»), πεινάει και νιώθει ότι χάνεται («λιμώ απόλλυμαι»), γίνεται δούλος άλλων («εκολλήθη ενί των πολιτών»), ενώ το αίσθημα της ορφάνιας τον έχει καταβάλει («ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου»). Κι είναι μία τραγική κατάσταση, που αξιολογικά επιβεβαιώνεται από ό,τι ο Πατέρας του θα πει αργότερα: «Ούτος ο υιός μου νεκρός ην… και απολωλός». Νεκρός και χαμένος.
Στον μικρό γιο όμως παρακολουθούμε και την ανάστασή του από την πτώση του: «αναστάς» - ό,τι κατανοείται ως μετάνοια.  Έρχεται κάποια στιγμή που συναισθάνεται τι είχε συμβεί, που νιώθει την εξαθλίωση της υπάρξεώς του – «εις εαυτόν ελθών», συναισθάνθηκε τι του είχε συμβεί – και αποφασίζει να αλλάξει.
«Αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου». Ο άσωτος μπορεί να είχε χαθεί μέσα στις αμαρτίες, μπορεί να είχε νεκρωθεί προσωρινά από ό,τι έκανε, όμως ακριβώς αυτό γίνεται η αφορμή να θυμηθεί το πρόσωπο του Πατέρα, του γεμάτου αγάπη και στοργή απέναντί του. Θα λέγαμε ότι βρίσκεται σε ένα είδος προνομιακής θέσεως: έχει σπίτι και έχει Πατέρα, που τον αγαπά. Δεν θυμίζει τούτο αυτό που έλεγε ο Γέροντας Παϊσιος, ότι τα παιδιά που απομακρύνονται από τον Θεό, ενώ σχετίζονταν μικρά με την Εκκλησία, δεν πρέπει να τα φοβόμαστε, γιατί, όταν συνέλθουν, θα ξέρουν πού θα γυρίσουν; Για να πει στη συνέχεια: εκείνα που δεν γνώρισαν καθόλου τον Θεό, αυτά να λυπάσθε. Γιατί όταν θα έλθει η στιγμή να συνέλθουν, δεν θα ξέρουν πού να πάνε.
  Η εικόνα του φιλόστοργου και φιλεύσπλαχνου Πατέρα λοιπόν είναι και το κρισιμότερο στοιχείο για να υπάρξει και να λειτουργήσει η μετάνοια στον μικρό γιο, τον άσωτο, τον καθένα δηλαδή από εμάς άνθρωπο. Δεν φαίνεται να ήταν πρωτίστως οι συνέπειες της αμαρτίας, αλλά η εικόνα του Πατέρα εκείνο που έδωσε την αποφασιστική ώθηση στον άσωτο για να μετανοήσει. Αν ο άσωτος μέσα στην κατάντια του και την απελπισία του είχε ως εικόνα Πατέρα έναν σκληρό και αυστηρό ελεγκτή και δικαστή, ουδέποτε θα είχε πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Η κατάντια θα ήταν μόνιμη. Και σίγουρα θα γινόταν χειρότερη. Ο Πατέρας του όμως – το πρότυπο για κάθε αληθινό πατέρα – παρουσιάζεται με αληθινή αγάπη απέναντί του. 
Η πλήρης αγάπης στάση Του είναι και το πιο καθοριστικό στοιχείο της παραβολής. Δεν είναι τυχαίο που είπαν ότι αν χάνονταν όλες οι άγιες Γραφές, αλλά κάποιος προλάβαινε να κρατήσει τη συγκεκριμένη σελίδα με την παραβολή του ασώτου, θα ήταν και μόνη αυτή αρκετή για να αναπληρωθεί όλη η διδασκαλία του Κυρίου.
Και τι γίνεται πια με τη μετάνοια του ασώτου; Αναγνωρίζοντας τις αμαρτίες του, παίρνοντας τον δρόμο επιστροφής στον Πατέρα του, θέλει να εκφράσει τα συναισθήματά του με την εν ταπεινώσει εξομολόγησή του. «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου∙ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιός σου∙ ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου». Καταλαβαίνει ότι η ντροπή δεν είναι στη μετάνοια και την επιστροφή του. Ήταν στην κατάσταση της αμαρτίας του. Κι η πορεία επιστροφής του παίρνει γι’ αυτόν την πιο απρόσμενη εξέλιξη: ο Πατέρας είναι Αυτός που τρέχει προς αυτόν. Για να τον αγκαλιάσει, να τον αποκαταστήσει στην πρώτη δοξασμένη θέση του, να κάνει το μεγαλύτερο πανηγύρι που μπορούσε. Χωρίς μάλιστα όχι να τον επιπλήξει, αλλ’ ούτε καν να τον ρωτήσει.
(Απόσπασμα)
παπα-Γιώργης Δορμπαράκης
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ
http://pgdorbas.blogspot.gr




Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Αύριο φεύγω!... Δημήτρης Κολιδάκης

Pedro Ruiz  (Colobia)

«Αύριο φεύγω!»,
τίποτε άλλο.
Έτσι έφυγε η Ζωή.
Απότομα!
Αναπάντεχα!
Όπως φεύγουν όλες οι ζωές!
Χωρίς προειδοποίηση.
Άξαφνα!
Κοφτά!
Έρχονται, κάθονται, φεύγουν.
Χωρίς «πως» και «μήπως».
Αν τις χαρείς όσο σου μένουν,
έχει καλώς.
Αν όχι… έχει κακώς!»

Δημήτρης Κολιδάκης



Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

Παντομίμα... Τάκης Γκόντης

Henri de Tolouse-Lautrec

Η Σαλώμη πάντα μετά τον καφέ
γύριζε ανάποδα το φλιτζάνι.

Όχι πώς ήλπιζε να διαλευκάνει το μέλλον

γούσταρε όμως
λικνίζοντας έτσι κυκλικά το κορμί
να διαταράσσει το χάος.

Τάκης Γκόντης



Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Λόγω απουσιών... Θανάσης Ρέππας

Mirko Fambrini

Ολοι με διαβεβαίωναν
κι εγώ πίστευα,
πως ήμουν παρών στη ζωή.
Χθες όμως πήρα τον έλεγχό μου
και γράφει
ότι η ζωή με απέρριψε,
λόγω απουσιών
Αλλά με διαγωγή «Κοσμιοτάτη!»

Θανάσης Ρέππας


Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Με σκαλίζεις... Γιάννης Αγγελάκας

Arizona Muse by Steven Pan

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
δίχως ποτέ να σου περάσει απ’ το μυαλό
πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις.

Γιάννης Αγγελάκας


Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Αθέλητη θέληση... Γιάννης Γκούμας

Vincent Van Gogh

Λοιπόν μητέρα, λοιπόν πατέρα,
γεννήθηκα όπως θέλατε,
μα δεν μεγάλωσα να γίνω αυτό που θέλατε.
Οχυρό σεις, χώρος ανοιχτός εγώ.
Έζησα να κάνω αθέλητη τη θέλησή σας.
Τώρα που κι οι δυο σας πια δεν υπάρχετε,
πήγα του κλόουν το ρούχο στο καθαριστήριο.
Αρχικά σκέφτηκα να το πετάξω
στον κάδο απορριμμάτων,
μα αν η θέλησή σας είναι ανακυκλώσιμη;

Γιάννης Γκούμας,"Τα Πορτρέτα της Ωριμότητας" 
http://staxtes.com


Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2017