Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Η Μεγάλη Ληστεία Του Αιώνα... Μελισσάνθη

Steve Cutts

Η Μεγάλη Ληστεία Του Αιώνα

Η ιστορία άρχισε κάπως έτσι: Σημειώθηκαν
τα πρώτα κρούσματα σποραδικά, σαν ασύνδετα
μεταξύ τους. Σκάνδαλα καταχρήσεων, παραχαράξεις
διαρρήξεις σε δημόσια και ιδιωτικά χρηματοκιβώτια.
Έτσι, πέρασε απαρατήρητη η μεγάλη ληστεία του αιώνα
Όταν παραβιάστηκε το Αρχαιοφυλάκιο με τους Αρχετύπους.…
«Ου μη γρηγορήσεις, ήξω επί σε ως κλέπτης.»…
Πολύ αργότερα, μπόρεσε να φανεί το μέγεθος της
καταστροφής, όταν αρχίνησαν να κυκλοφορούν
τα πρώτα κακέκτυπα αντίγραφα. Όταν
με το σύστημα των διεθνών συμβάσεων και των τραστ
διαδόθηκε σ’ όλον τον κόσμο, η βιομηχανία των
απομιμήσεων. Η παραχάραξη, η κιβδηλεία, η νοθεία
η γενική εμπορία των πάντων. Αυτό
έδωσε στην αρχή, μια τεράστιαν ώθηση
στις συναλλαγές. Μιαν ευχάριστη ψευδαίσθηση
ευημερίας στη διεθνή αγορά.
Στα μεγάλα αστικά κέντρα, τα Χρηματιστήρια
οι χαρτοπαικτικές λέσχες, τα σφαιριστήρια
τα καζίνα, τα τεϊοποτεία λειτουργούσα
με πυρετό. Οι πλάστιγγες του χρυσού
ανεβοκατέβαιναν στον ίδιο τρελό ρυθμό
με τις κυλιόμενες των σουπερμάρκετ.
Η κίνηση του πλήθους να σφύζει παντού
Ωσότου, το έλλειμμα στο ισοζύγιο ΧΡΥΣΟΣ-ΑΝΤΙΧΡΥΣΟΣ
αχρήστεψε το μέτρο σύγκρισης των αξιών
Το μέτρο της ανθρώπινης συναλλαγής.
Ωσότου∙
κάτω από το βάρος της παγκόσμιας ενοχής
ακούστηκεν ο απαίσιος τριγμός στον άξονα
του πλανήτη.
«Πόλις δε ηγέρθη εναντίον πόλεως
και αδελφός εναντίον αδελφού»…

Μελισσάνθη 


Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Η Παιδεία διαρκώς αναβάλλεται... Ρένος Αποστολίδης

Gabriel Ritter von Max




Μὰ οἱ πολιτικοί μας εἶναι τοῦ «σήμερα ἔχει, κι αὔριο δὲν ἔχει»· κ’ ἡ Παιδεία εἶναι, ἀτυχῶς, τοῦ «μεθαύριο μόνο ἔχει – καὶ πάλι, νὰ δοῦμε…» Δὲ φέρνει ψήφους ἄμεσους, ἡ ἔρμη· δὲν κατασκευάζει ζητωκραυγαστές. ᾿Αντίθετα: δυσκολεύει τρομερὰ τοὺς ψήφους – σὰν κάθε δύσκολη δουλειά –, κάνει ἐλεγκτὲς τοὺς ψηφοφόρους, καὶ λιγοστεύει πάντα, σταθερά, τοὺς ζητωκραυγαστές. (᾿Ενῶ τὸ «προ-πό» !.. ῾Ο ἀθλητισμός, ὁ φανατισμός, ὁ συστηματικὸς κενολογισμός !..)
 Γι’ αὐτὸ κ’ ἡ Παιδεία διαρκῶς ἀναβάλλεται – παρὰ ὅποια ἐπίφασή του !
 Καὶ γι’ αὐτὸ σ’ ὅλα πέφτομε, ἀσταμάτητα.

Ρένος Αποστολίδης, ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΟΥ, "Κρίση ᾿Αγωγῆς κ' ἔκπτωση Παιδείας", σ. 110

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Αβεβαιότητα... Νίκος Γρηγοριάδης

Paul Torres: Bad Signal

Νέα κυβέρνηση λοιπόν…
… νέα κυβέρνηση που φέρνει μαζί της τον αέρα του νέου, του φρέσκου, του νικητή…
Κι εμείς… με συγκίνηση καλωσορίσαμε τους «νέους» υπουργούς, με το «νέο» παρελθόν…
… γνώστες προσωπικότητες που μας κλείνουν το μάτι και μας διαβεβαιώνουν ότι…
… το ΠΑΣΟΚ πότε δεν πεθαίνει…
π.χ.
Μ. Μπόλαρης: Βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ… (2004, 2007, 2009, 2012) και υφ. Οικονομίας το 2009 και υφυπουργός Υγείας το 2011. Θ Τζάκρη: Βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 2004 και το 2009 υφ. Εσωτερικών. Ν. Κοτζιάς: Στενός συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου, πρόεδρος του ΙΣΤΑΜΕ και ιδεολογικός καθοδηγητής του ΠΑΣΟΚ. Ν. Παρασκευόπουλος: Την περίοδο 1993-1995 σύμβουλος του Υπουργού Δικαιοσύνης του ΠΑΣΟΚ Γ. Κουβελάκη. Ν. Τόσκας: Ο υποστράτηγος, επικεφαλής του Γραφείου του κ. Π. Μπεγλίτη από το 2009 ως 2011. Ηταν ο κύριος συντάκτης του προγράμματος του ΠαΣοΚ για την Αμυνα στις εκλογές του 2009. Π. Κουρουμπλής: Τρεις φορές βουλευτής  με το ΠΑΣΟΚ. Γ. Κατρούγκαλος: Νομικός σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου (1994, 1997-2002). μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Υπουργείου Εξωτερικών. Δ. Μάρδας: Γεν. Γραμμ. του Υπ. Εμπορίου την περίοδο 2000-2002, εντασσόταν στο επιτελείο του Άκη Τσοχατζόπουλου. Γ. Σταθακης: Μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας 1989-90 στο πλευρό του Γ. Γεννηματά στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Χ. Σπίρτζης: Μέλος του Τομέα Περιφερειακής Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ, με την υποστήριξη του οποίου τον Ιούλιο του 2010 εξελέγη πρόεδρος του ΤΕΕ. Π. Σγουρίδης: Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ από το 1989 συνεχώς, μέχρι το 2009 και για μία περίοδο αντιπρόεδρος της Βουλής.

                      ============

«Είναι τόσο πολλά τα στελέχη του βαθέος ΠΑΣΟΚ που μετακινήθηκαν πρόσφατα στον ΣΥΡΙΖΑ, που κατά κάποιον τρόπο αποτελούν μία ακόμα συνιστώσα του. Αυτή, η δέκατη τρίτη συνιστώσα, μπορεί να είναι μεν άτυπη αλλά είναι μεγαλύτερη από τις άλλες δώδεκα μαζί και αποτελείται από στελέχη εμπειρότατα στον κομματικό έλεγχο του κράτους».
«Από τις 6 Μαΐου και μετά συνεχίζονται οι μετακομίσεις στελεχών και συνδικαλιστών του βαθέος ΠΑΣΟΚ, ατομικά και ομαδικά, για να προσελκυστούν περισσότεροι ψηφοφόροι».
«Στην Ελλάδα της κρίσης, αυτή η πολυπλόκαμη και μαφιόζικου τύπου οργάνωση κυριολεκτικά παίζει τα ρέστα της, με σκοπό να διατηρηθεί η σοβιετικού τύπου κλεπτοκρατική οικονομία με δανεικά. Στηρίζει έτσι τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πιστεύει ότι από τον Αλέξη Τσίπρα θα έλθουν καλύτερες μέρες για νέα πλιάτσικα.»
Απόστολος Δοξιάδης, Μάιος 2012, εφ. Καθημερινή

ΣΧΟΛΙΟΝ…

Αβεβαιότητα
Δεν μπορώ ακόμα
να σας βεβαιώσω αν
καινούρια ιδέα είναι
εκείνη που εμφανίζεται αιφνιδίως
ή η άλλη που
βαρέθηκε πια
και φεύγει

Νίκος Γρηγοριάδης, περ. Πλανόδιον, τx. 15, Δεκ. ‘91



Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Γυρίζω για να δω τα καπούλια της... Ηλίας Πετρόπουλος

Marrcus Gray

ΑΠΌ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ

Η νέα υφυπουργός Βιομηχανίας Θεοδώρα Τζάκρη. (Πρώην βουλευτής και υφυπουργός του ΠΑΣΟΚ…)

ΣΧΟΛΙΟΝ… 

Περνάει, τυχαίως, απ' τον δρόμο
Γυρίζω για να δω τα καπούλια της.
Φαντάζεται ότι είναι αρκετά ντυμένη.
Μα, τα μάτια των ανδρών
Τρυπάνε και τα πιο χοντρά ρούχα.
Ηλίας Πετρόπουλος

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Η «Δίκη» του Κάφκα... Θανάσης Μπαντές

Jacob Laurence

Η «Δίκη» του Κάφκα είναι ίσως το βαθύτερο πολιτικό μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνικής παραγωγής. Ο Κ. κατηγορείται τελείως παράλογα από τους ανθρώπους του κράτους για ένα αδίκημα που δεν διευκρινίζεται ποτέ. Άνθρωποι της αστυνομίας εισβάλλουν στο σπίτι του, τον απειλούν, τον αναστατώνουν, τον οδηγούν στο τμήμα και τελικά του ανακοινώνουν ότι θα δικαστεί κι ότι πρέπει να βρει έναν καλό δικηγόρο.
Ο Κ. εντελώς ανίσχυρος μπροστά στον ακατανόητο κυκεώνα απευθύνεται σ’ έναν καταξιωμένο δικηγόρο. Προσπαθεί να μάθει για τι πράγμα κατηγορείται. Ο δικηγόρος αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει το κουβάρι, προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες, αλλά τελικά αδυνατεί να βοηθήσει τον Κ. Βρισκόμαστε μπροστά στον σκοτεινό, καφκικό κόσμο του παραλόγου, όπου όλα κινούνται αποκλειστικά στα πλαίσια του ακατανόητου.
Μπροστά σε απροσπέλαστα βουνά γραφειοκρατίας και απροσδιόριστους κρατικούς μηχανισμούς που σταδιακά συνθλίβουν τον Κ. σ’ ένα ντελίριο ασυνεννοησίας και ανολοκλήρωτων διαδικασιών. Μπροστά σ’ ένα κράτος – τέρας που καταβροχθίζει τους πολίτες προβάλλοντας το αδιευκρίνιστο ως μοναδική προοπτική. Και κάπως έτσι ενσαρκώνεται ο φόβος. Ο απόλυτος φόβος που φτάνει στην παράνοια. Ο ασφυκτικότερος εφιάλτης. Τι κράτος είναι αυτό; Για τι πολίτευμα μιλάμε;
Ο κρατικός ολοκληρωτισμός διαγράφεται αργά και μεθοδικά σαν προμελετημένο έγκλημα που όμως δεν θα εκπληρωθεί ακαριαία, αλλά θα παρατείνεται στο χρόνο αόριστα, σαν αιωνιότητα. Οι διαρκείς ελπίδες που αφήνει στο θύμα είναι το κερασάκι μιας ολοκάθαρης σαδιστικής φάρσας.
Γιατί το θύμα οφείλει να ελπίζει μέχρι το τέλος, αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να γίνει ανεξέλεγκτο. Το σκοτάδι που σκεπάζει τα πάντα και η ξεκάθαρα οργανωμένη άγνοια του θύματος είναι η επιβολή του τρόμου που γίνεται επιστήμη. Γιατί το άγνωστο είναι πάντα πιο τρομαχτικό. Γιατί η γνώση δημιουργεί την ανεπιθύμητη οικειότητα της διεκδίκησης. Ο Κ. δεν πρέπει να μάθει ποτέ γιατί κατηγορείται, γιατί αν το μάθει θα ξεκινήσει προσπάθειες αντιμετώπισης κι αυτό απέχει ένα βήμα απ’ τον ηρωισμό. Μόνο το άγνωστο καθηλώνει. Μόνο το άγνωστο μπορεί να μετατρέψει το παράλογο σε λογικό. Μόνο το άγνωστο εξασφαλίζει την καθημερινή ανασφάλεια και την πρόσκαιρη ελπίδα, δηλαδή τη μέγιστη υποταγή.
Η ελπίδα λειτουργεί τόσο πολύπλοκα πάνω στον ανθρώπινο ψυχισμό που μπορεί να συμβιβάσει όλες τις αντιφάσεις. Να εκλογικεύσει και τους πιο μεγάλους παραλογισμούς. Ο Κ. ουσιαστικά ξέρει ότι είναι χαμένος από την αρχή.
Συνειδητοποιεί ότι το τέλος πλησιάζει μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα και ταυτόχρονα ελπίζει. Ελπίζει γιατί όλα είναι τόσο παράλογα που φυσικά αποκλείεται να υλοποιηθούν. Εξάλλου λαμβάνει και τις μικροδιαβεβαιώσεις του από το δικηγόρο κι από άλλους μικροϋπαλλήλους του κράτους. Και κάπως έτσι βιώνει τη μεγαλύτερη αντίφαση, το μέγιστο παραλογισμό που προσπαθεί να εκλογικεύσει. Γνωρίζοντας καθαρά το θάνατο κάθε μακροπρόθεσμης ελπίδας, τρέφεται με τις αυταπάτες της εφήμερης ελπίδας.
Κι εδώ δεν μιλάμε για τον θανατοποινίτη που ελπίζει κάθε μέρα να αναβληθεί η εκτέλεση για αύριο. Μιλάμε για κάτι βαθύτερο και κραυγαλέο. Μιλάμε για το καταπραϋντικό που κάνει τους ανθρώπους να ανέχονται τα πάντα καθώς οδηγούνται στην καταστροφή την οποία γνωρίζουν εκ των προτέρων. Όπως ο φορέας της θανατηφόρας αρρώστιας που ξέρει το τέλος αλλά νιώθει ευτυχής που για δυο μέρες δεν είχε τα συμπτώματα. Κι αυτό δεν είναι θέμα συνείδησης, ότι δηλαδή ευχαριστιέται δυο μέρες χωρίς ενδεχόμενους πόνους, αλλά κρυφής ελπίδας, ότι δηλαδή στο βάθος ίσως και να τη γλυτώσει.
Κι εδώ ακριβώς βρισκόμαστε στην ολοκληρωτική μετατροπή του ανθρώπου σε κατσαρίδα. Του ανθρώπου που ξέρει ότι η μοναδική του ανέλπιδη ελπίδα είναι η υποταγή. Του ανθρώπου που δεν πρέπει να προκαλεί γιατί το τέλος διαρκώς έπεται και διαρκώς μπορεί να αποφευχθεί. Του ανθρώπου που επί της ουσίας απαρνιέται κάθε του δικαίωμα αναζητώντας την επιβίωση του οίκτου που μόνο η υπακοή μπορεί να εξασφαλίσει. Του ανθρώπου που μεταβάλλει την παθητικότητα σε μοναδική επιλογή και που εντέχνως του εμφυτεύεται η μηδαμινότητα ως μοναδική συνείδηση.
Ο Κ. παλεύει να βγάλει άκρη με τα ανεξιχνίαστα κρατικά γρανάζια που τον συνθλίβουν, χωρίς τελικά να διεκδικήσει ποτέ ανθρώπινη μεταχείριση, γιατί ποτέ δεν κατορθώνει να υψώσει τη φωνή του. Η οργή που κατά διαστήματα τον κυριεύει είναι μάλλον κωμική σε σχέση με την τραγωδία που υπομένει. Η αρχική ανεπαρκής αντίσταση που δείχνει στους εκπροσώπους αυτού του οργανωμένου μηχανισμού (αστυνομικοί – ανακριτής) διαρκώς εξασθενεί μπροστά στα ανίκητα βουνά του παραλόγου. Σταδιακά γίνεται πιο συνεργάσιμος, πιο λογικός προς τους απάνθρωπους κρατικούς όρους. Γίνεται αναβλητικός. Ακόμα και το δικηγόρο, που, σε τελική ανάλυση, δεν τον βοηθά σε τίποτε, αδυνατεί να τον απολύσει. Σχεδόν από την αρχή θέλει να απαλλαχτεί από αυτόν και συνεχώς μετατοπίζει το θέμα στο μέλλον με παιδαριώδεις προφάσεις.
Η παρωδία της ανάκρισης του Κ. δεν είναι συγκλονιστική μόνο ως λογοτεχνική σύλληψη ή απόδοση ή μέσο συναισθηματικής έξαρσης, αλλά κυρίως ως μηχανισμός ψυχικής εξουδετέρωσης. Το παντελώς κατευθυνόμενο ακροατήριο που ουρλιάζει κάτω από τα νεύματα του ανακριτή και η όλη ατμόσφαιρα αρένας που δημιουργείται είναι η οριστική ματαίωση του Κ. Οι προσπάθειές του να επικαλεστεί την ελάχιστη λογική είναι καταδικασμένες από θέση αρχής και φυσικά ερμηνεύονται ως ανεπίτρεπτο θράσος που του στερεί όλα τα δικαιώματα των ανακρίσεων.
Μπαίνοντας για τα καλά στο μηχανισμό αντιλαμβάνεται ότι οι υπόδικοι είναι χιλιάδες. Τρομοκρατημένοι κι άβουλοι στοιβάζονται στους διαδρόμους του δικαστηρίου σε αξιοθρήνητη κατάσταση. Ολοκληρωτικά έρμαια του τμηματάρχη και του κλητήρα και του ανακριτή και του οποιουδήποτε υπαλλήλου, παντελώς ανυπεράσπιστοι μπροστά στην ολοφάνερα προδιαγεγραμμένη συντριβή και την ανέλπιδη ελπίδα που ολοένα και φθίνει, αλλά ποτέ δεν εξαντλείται. Και είναι απολύτως φανερό ότι ποτέ δεν θα διεκδικήσουν τη δύναμή τους. Ότι ποτέ δεν θα συσπειρωθούν ορθώνοντας ανάστημα. Ότι ο φόβος και ο παραλυτικός κρατικός μηχανισμός τους έχουν ευνουχίσει.
Η συντριβή του ανθρώπου από το κράτος είναι η δημιουργία του ανθρώπου κατσαρίδα και η υιοθέτηση της κατσαριδοσυμπεριφοράς είναι η αποδοχή του ρόλου. Κι αυτή είναι η ουσία του εφιάλτη. Γι’ αυτό όλα είναι δοσμένα με τρόπο ονειρικό. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται καμιά λογική αλληλουχία. Γιατί ο εφιάλτης δεν χρειάζεται να έχει λογική, μόνο να επιβάλλεται. Και το ερώτημα πλανάται χωρίς να διατυπώνεται. Είναι ο κρατικός ολοκληρωτισμός που μετέτρεψε τους ανθρώπους σε κατσαρίδες ή είναι οι άνθρωποι αυτοί που εκκόλαψαν το τερατώδες κράτος; Τελικά και «Η Δίκη» και «Ο Πύργος», αλλά και «Η Αμερική» είναι το ίδιο βιβλίο της ατολμίας του ανθρώπου κατσαρίδα. «Η Μεταμόρφωση» είναι το συμπληρωματικό εγχειρίδιο που εισάγει επίσημα τον άνθρωπο κατσαρίδα ως ψυχολογικό όρο.
Αν εξετάσουμε το μεγαλείο του Κάφκα από καθαρά λογοτεχνική σκοπιά επισημαίνοντας την εξαιρετική ατμόσφαιρα ή την αμεσότητα των διαλόγων ή τις άρτιες περιγραφές ή οτιδήποτε τέτοιο τότε απλώς το εγκλωβίζουμε σε λογοτεχνικούς όρους που τελικά χάνουν κάθε σημασία.
Γιατί ο Κάφκα ξεπερνά όλα τα λογοτεχνικά όρια παίρνοντας διαστάσεις κοινωνιολογικής μελέτης, αφού καταδεικνύει, σαν σε εργαστήριο, όχι μόνο τη διαστρέβλωση της εξουσίας που μετατρέπεται από συμβιωτική συνθήκη σε δυναστικό μηχανισμό, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ψυχολογία που, σχεδόν μαθηματικά, υποκύπτει στον παράλογο τρόμο της διαρκούς ακαθόριστης απειλής και στον κυκεώνα της γραφειοκρατικής ακαμψίας.
Η επικαιρότητα του Κάφκα, με τον ολοκληρωτικό φόβο της οικονομικής κατάρρευσης μέσα από επιτηδευμένα ακατανόητους οικονομικούς μηχανισμούς, τη χυδαία τηλεοπτική καταστροφολογία, την τρομολαγνεία και τον πανικό των ανθρώπων που τελικά προθυμοποιούνται να θυσιάσουν κάθε δικαίωμα στα πλαίσια της αποφυγής των χειρότερων αποδεικνύει ότι ο Κ. δεν είναι και τόσο μακρινός. Όμως η μετατροπή του πολίτη σε Κ. διαλύει, εξ’ ορισμού, κάθε έννοια δημοκρατίας.
Θανάσης Μπαντές

Πηγή: Ερανιστής  averoph.wordpress.com

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Κουτσοί μας οδηγούν... Αργύρης Χιόνης

Έκτωρ

Αποτελέσματα εκλογών
στο 99,55% της επικράτειας…

ΣΥΡΙΖΑ                          35,47%


ΣΧΟΛΙΟΝ…

Ακέφαλοι μας συμβουλεύουν
Κουλοί μας δείχνουν
Κουτσοί μας οδηγούν
Εμείς δεμένοι
Πρόθυμα ακολουθούμε

Αργύρης Χιόνης, περιοδικό Πλανόδιον τεύχος 24, Δεκ. ‘96



Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

Οἱ Ἕλληνες ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ρυθμίσουν... Πάρις Τακόπουλος

Apollonia Sanclair

Διαφαινόμενο εκλογικό αποτέλεσμα…
στο 29% της επικράτειας…

ΣΥΡΙΖΑ                           35,5%
ΝΔ                                     28,0%
Ακατανόμαστοι…            7,1%
ΠΑΣΟΚ                             6,4%
ΚΚΕ                                  5,5%
Ποτάμι                              4,0%
ΑΝΕΛ                                 3,7%
Ένωση Κεντρώων           3,4%
Λαϊκή Ενότητα                 2,8%

ΣΧΟΛΙΟΝ…

Οἱ Ἕλληνες ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ρυθμίσουν τὰ τοῦ τάφου των μόνοι των.

Πάρις Τακόπουλος, Ὁ προτελευταῖος τῶν Μόνικιν, σελ. 39.




Επιλογή... Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος

Francisco José de Goya: Ο μεγάλος τράγος

πιλογή
Ὅταν  ἕ ν α ς  ὁρίζει μ’ ἀπόλυτο τρόπο τὶς μοῖρες ἑνὸς κράτος, τὸ πολίτευμα λέγεται ἀπολυταρχία.
Ὅταν λίγοι κυβερνᾶν κάποιον τόπο, διέπει τὸ κράτος πνεῦμα ὀλιγαρχικό.
Ὅταν ὁ συσχετισμὸς δυνάμεων ἀντανακλᾷ τὴ βούληση τοῦ εὐρύτερου δυνατοῦ σχηματισμοῦ ἐντὸς τῆς κοινωνίας, τοῦ δήμου, ἡ πολιτεία διοικεῖται δημοκρατικά.
Ὅταν μιὰ μάζα ἀμόρφωτη καὶ χειραγωγούμενη δίνει ἄλλοθι στὶς κινήσεις ἄλλων, ἡ κατάσταση ὀχλοκρατεῖται.
Καθένας νὰ διαλέξῃ τί ἀπ’ ὅλα τὰ παραπάνω —ἢ καὶ κανένα τους— συμβαίνει στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα.
Ὕστερα ἂς ἀναμετρηθῇ μὲ τὸν καθρέφτη του γιὰ τὴν εἰλικρίνεια τῆς ἀπάντησής του.
Θεοδόσης γγ. Παπαδημητρόπουλος
Πηγή: Διέλευση
http://dieleusi.map-in-box.gr


Του ιδίου…

Μην αλείφεις τη μηχανή του κακού... Ρένος Αποστολίδης

Fran Recacha

« ᾿Αλλὰζετε κυβερνήσεις συνεχῶς, γιατὶ διαλέγετε τὸ «μὴ χείρον», τὸ ἐκάστοτε «μὴ χείρον»... 
Κ' ἐγὼ λέω: εἶναι  κ α κ ό - μ α ύ ρ ι σ έ  το,  π ο λ έ μ η σ έ το !  
Μὴ δέχεσαι νὰ διακρίνῃς μὲς στὸ κακό- ἀ π α ί τ η σ ε  τὸ    κ α λ ό !  
᾿Αρνήσου τὸν ἑαυτό σου, αὐτοκτόνησε, ἀλλὰ  ἀ ρ ν ή σ ο υ  νὰ διαλέξῃς! 
᾿Αλλιὼς ἀλείφεις τὴ μηχανὴ τοῦ Κακού... Αὐτὸ εἶν' ἐπανάσταση πράγματι, ἢ ἀναγκασμὸς τῆς ζωῆς νὰ πάῃ στὸ σωστότερο!.. »

Ρένος Αποστολίδης


Άλλα του Ρένου...





Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Η πίστη στην πρόοδο... Charles Baudelaire





Η πίστη στην πρόοδο είναι δόγμα των οκνηρών, δόγμα Βέλγων. Πρόκειται για το άτομο που υπολογίζει στους γείτονές του για να κάνει τη δουλειά του.
 Δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος (αληθινή, δηλαδή ηθική) παρά μέσα στο άτομο και μέσω του ίδιου του ατόμου.
 Αλλά ο κόσμος είναι φτιαγμένος από ανθρώπους που δεν μπορούν να σκεφτούν παρά μόνο από κοινού, κατά αγέλες. Έτσι και Βελγικές εταιρείες.
 Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που δεν μπορούν να διασκεδάσουν παρά ομαδικά. Ο πραγματικός ήρωας διασκεδάζει μόνος του.

Charles Pierre Baudelaire, Επιλογή από τα Journeax Intimes, Μετ. Ευρυδίκη Παπάζογλου, Εκδ. Στιγμή

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Πλήθος θιάσων... Δημήτρης Γ.

Timm

Ἡ γενιὰ τοῦ Κάππα,
ἔπειτα τοῦ Πί,
τώρα τοῦ Ταῦ.

Ἐπίκειται
τοῦ Ὠμέγα.
Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος

----    ----    ----

Ζούμε στην εποχή της ξεδιάντροπης απάτης, όπου πάντα πιστοποιείται με βεβαιότητα πως το άσπρο είναι μαύρο. Οι άνθρωποι απρόσεκτοι, αποκτηνωμένοι και αμαθέστατοι, τελικά το πιστεύουν. Σε όλους τους τομείς: στον πολιτικό, στον κοινωνικό, στον καλλιτεχνικό, στον λογοτεχνικό.
Henry de Montherlant (μετ. Δημ. Σ. Αθανασόπουλος)

Περατωμένης της προεκλογικής περιόδου…
… είμαστε πια ενημερωμένοι για τα θέλω, τα πιστεύω, το πρόγραμμα και το ποιόν των υποψηφίων σωτήρων του δημοκρατικοσυνταγματικού τόξου…

Ο θίασος του κυμβαλοκρούστη-παλαιστή, με κάποιες σοβαρές ελλείψεις, αλλά με πλήθος τσαρλατάνων στο δυναμικό του, μας καλεί να τον προτιμήσουμε και αφήνει να εννοηθεί ότι ΝΕΑ νούμερα, αλλά έμπειρα πια, θα μας διασκεδάσουν με ζουρνάδες και νταούλια…

Το αντίπαλο μαγαζί, με το Βαγγέλα τον ψηλό μπροστάρη, βρίσκεται με πελατεία χωρίς να το καταλάβει και αφήνει να εννοηθεί ότι θα έχει νούμερα ΠΑΛΙΑ και ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ για το φιλοθεάμον κοινό…

Από κει και πέρα τα μικρομάγαζα του συνταγματικοδημοκρατικού τόξου…
… παλαίουν για την τρίτη θέση ξορκίζοντας το βδέλυγμα του φασισμού…

Ο Ποτάμης απαιτεί συγκεκριμένο αριθμό πελατών και υπόσχεται συγχώνευση με μεγαλύτερο μαγαζί και σοβαρό πρόγραμμα… με παλαιούς και μη εξαιρετέους καλλιτέχνες…

Η Φώφη, προσκαλεί τους παλιούς πελάτες να γυρίσουν πίσω, στο ανακαινισμένο μαγαζί και υπό «νέα» διεύθυνση, για να ξανατραγουδήσουν όλοι μαζί… «αυτός, ο άνθρωπος αυτός/ ήταν ο άλλος μου εαυτός…» κι άλλες μεγάλες επιτυχίες από την εποχή της μάσας…

Ο Λαφαζάνης με την Ζωή, δημιουργώντας νέο θίασο, ετοιμάζουν παράσταση που θα σπάει κόκκαλα…

Ο Κουτσούμπας, σταθερός στο παμπάλαιο σχήμα και με πελάτες από τα λαϊκά στρώματα, θα παίξει… νούμερα από μια άλλη εποχή…

Ο Καμμένος, με το μπουλούκι του, δηλώνει ότι θα είναι guest στο μαγαζί του νταουλιέρη…

Πλήθος θιάσων λοιπόν…
… με πλούσιο πρόγραμμα για πολύ γέλιο…
Τα χρόνια, μέχρι τις επόμενες εκλογές, αναμένονται συναρπαστικά…

Δημήτρης Γ.

Καμποτινισμοί... Θ. Παπαδημητρόπουλος

Karien Deroo: Ο Πολιτικός

Καμποτινισμοί
Νά ἡ Ἑλλάδα τώρα: Ἕνας θίασος σκιῶν τῆς συμφορᾶς. Οἱ πρῶτοι ρόλοι προγραμματισμένοι ὅπως πάντα ἀπὸ τὸν ξένο σκηνοθέτη· οἱ δεύτεροι κ’ οἱ τρίτοι μοιρασμένοι, ἀπὸ τόν «χαρισματικό» ἤ, σκέττα: βαλκανιονίκη πρωταγωνιστὴ κι ἀπὸ τόν «κακιωμένο» δευτεραγωνιστὴ πού, ὡς γνωστόν, «σημαίνει δύναμη» ἐπίσης· οἱ τέταρτοι, οἱ πέμπτοι κ’ οἱ ἕκτοι, ἀπὸ τὶς κλαδικές, τοὺς κομματάρχες καὶ τὴν τύχη· τοὺς τελευταίους ρόλους «κρατάει» ὁ ἁπλὸς λαός: χορὸς καὶ θεατής —τὸ θέατρο εἶναι «ζωντανό»!— καί, ὡς τοῦ λένε, θιασάρχης. Τί τὸ περίεργο λοιπόν, ποὺ γίνεται «χίλια κομμάτια» προσπαθῶντας καί νὰ παίξῃ, καί νὰ δῇ καί —ὁποία εἰρωνεία— νὰ μαζέψῃ τὶς εἰσπράξεις;.. Ὥσπου οὐρλιάζῃ ὁ σκηνοθέτης —π’ ὅσο κι ἂν ἐπιδιώκῃ τὴ σύγχυση, τὴ θέλει πάντως ἐλεγχόμενη καὶ ὁπωσδήποτε ἐξυπηρετικὴ τῶν συμφερόντων του—: «ΣΤΟΠ, ΣΤΟΠ, ΣΤΟΠ! Εἶστε ἀνίκανοι νὰ στήσετε ἕνα θέαμα εὐπρόσωπο! Εἶστε γελοῖοι! Εἶστε κακοὶ ἠθοποιοί, you bastards! Ἀδειάστε μου τὰ καμαρίνια! Ἐμπρός, πίσω στὴν πλατεία! Ἀλλάζει τὸ ἔργο, ἀλλάζουν οἱ πρῶτοι ρόλοι! Μάεστρο: πᾶμε!  Ἀ τ τ ί λ α,  τὸ κομμάτι σου!»
[Κριτικὴ καὶ κείμενα, Ἀθήνα, Χειμώνας 1984, τ. 1, Ἡ αὐτοπεποίθηση τῶν ἠλιθίων, τοῦ Κώστα Σοφιανοῦ, Β΄: Τὰ λόγια, σελ. 8-9.]
Κι ν τ παραπάνω λόγια εναι το 1984, συνεχίζει ν κρατά καλά κατάσταση πο τόσο δύσοσμα περιγράφεται παραπάνω, καί στ σημεριν λλάδα… Σν λος σκελετς τς κοινωνίας μας εν’ τσι βουτηγμένος στ κάκιστο θέατρο, πς κι π πο ζητμε κάτι καλύτερο πάνω στν πραγματικ θεατρικ σκηνή; Καμποτινισμο στ κοινό, καμποτίνος κι θεατρίνος πο μές π’ τ περιβάλλον το «κοινότατου κοινο» ξεπηδάει…
ταν μι σκέψη —μι πράξη— πάει ντίδρομα στ παραδεδομένα τς γίας Πιάτσας, π,… νά σου κα πετάγεται π παντο (κι π’ τ πλέον, ποτίθεται, «νεωτερίζοντα κύτταρα») παμπάλαια σκουρι το πνευμάτιστου κα πλεόν καλαίσθητου, καθ ξαγοράσιμου…
Λέγαν ο παλιοί: « πουτάνα εναι γι ν χαίρεται πελάτης… Τ διο κι θοποιός!» Κ’ εχαν να δίκιο – φτειάχναν να πρόχειρο νάχωμα στ ναρκισσευόμενο λιτισμ κ’ στετισμ τς τεχνης κς.
Μόνο πο τώρα πουτάνα δίχως δον ς τεχνη κι παίδευτη δν πληρώνεται κ’ ν τέλει πελάτης χασμουριέται μές σ φαντασμαγορίες κα μαϊμουδισμος φεστιβαλικν, κρατικοδίαιτων κα στεγασμένων νοσιουργημάτων…
πότε, τ ργο, ναγκαα, θ’ λλάξ..- πο θάβρουμε μως τος πρώτους;!
Θεοδόσης Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλος
Πηγή: Διέλευση

http://dieleusi.map-in-box.gr