Από άρθρο γραμμένο πριν είκοσι χρόνια… αλλά πολύ
επίκαιρο.
Τα «δίκαια» της Ελλάδας δεν εντυπωσιάζουν κανέναν,
όσο πίσω τους βρίσκεται ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που
ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και «προγράμματα στήριξης»
Οι μετριότητες, υπομετριότητες
και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον
ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και
να λύσουν προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους.
Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο
ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά
βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, οπότε το
καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα
με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα
«αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50%
του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης!) και την κραυγαλέα ανισότητα
ανάμεσα σ' ό,τι παράγεται και σ' ό,τι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου.
Αν λάβουμε υπ' όψιν μας μόνον όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην
άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να
βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον ορό να
σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και
επίσης υπό τον ορό να τεχνουργηθούν απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «εξευρωπαιστικές», αδιάφορο). Τις
τραγωδίες ή τις κωμωδίες, που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες
αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τις
γράψουν ίσως άλλοι. Εμένα μου έρχεται στον νου η τετριμμένη, αλλά πάντοτε
ευθύβολη θυμοσοφία: όπως
στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται.
Παναγιώτης Κονδύλης
*********
Θα βγάλει δόντια το επικείμενο
και θα δαγκώσει την ουρά του μόλις παρελθόντος,
έλεγε
κι έκανε λάθη κυκλικά.
Αντιγόνη Βουτσινά, Το λάθος ποίημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου