Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Λαϊκισμός... Στήβεν Αβραμίδης


 Πολιτική, δηλαδή ψηφείστε με να εκλεγώ, η οποία απευθύνεται σε ψηφοφόρους, που ανεξάρτητα από οικονομική βάση έχουν συμφέροντα, είναι αδύνατον να μην ταυτίζεται με τον λαϊκισμό.
 Ο πολιτικός, έχει πάντα μιά υποχρέωση : Να γίνει καραγκιόζης, μπας και ψηφισθεί. Να κατέβει επίπεδο, αν είναι μορφωμένος ή ακόμα κι οικονομικά ανεξάρτητος, προκειμένου να αποκτήσει μια αργομισθία ή την θέση για αύξηση του εισοδήματος του μέσω προσέγγισης του από κάποιον επιχειρηματία. Ο πολιτικός είναι αδύνατον να έχει ιδέες, αφού μπαίνει στο βαθύ δημόσιο.
 Ξέρω, θα πεταχτεί ο διαφωνών και θα πει άλλα. Οτι ο τάδε ήταν εθνάρχης, ο δείνα είχε όραμα κι άλλα τέτοια κοινά παπάρια. Μια εκπομπή έβγαλε τον μπαμπά Παπανδρέου και κάτι ομιλίες του. Μάλλον τον είχε στοχοποιήσει σαν λαϊκιστή, σε σημείο που παρενέβη ο τιτάνας Λιάνης. Ο ξάδερφος της πιπώσας συζύγου του τέως πρωθυπουργού με τα pampers. Δεν είναι το θέμα μου φυσικά ο συμπαθής τίποτας.
 Το θέμα μου είναι οτι όλοι αυτοί, έχουν συμβάλει στο κενό που ζούμε τώρα. Ο εθνάρχης με την Αθήνα που την έκανε σαν το μπουρδέλο της Πρώτης Σερρών κι ο άλλος που απλά εκτίναξε το χρέος, μπας και γαμήσει καμιά μπουρούχα. Και οι δυό ήταν λαϊκιστές με τον τρόπο τους τελικά, μπας και πείσουν τον λαό. Κι άρα ο λαϊκισμός, δεν έχει πρόσημο. Αυτό το βλέπουν και σήμερα, όσοι παρακολουθούν τις τηλεοπτικές καμπάνιες όλων των κομμάτων. Χαζοκούτι μεν η τηλεόραση – πόσοι δεν το λένε; – αλλά γιατί επελέγη αυτή η μέθοδος προεκλογικής εκστρατείας
 Ο Σαμαράς απευθύνεται σήμερα σε όλους τους άνεργους και προσπαθεί να τους πείσει οτι θα βελτιωθεί η ζωή τους. Ο Τσίπρας πάλι, θέλει τους ίδιους σαν βάση ψήφων. Πού πάει η χώρα; Σε απόφαση ανθρώπων απογοητευμένων. Που πράγματι, μπορεί και να είναι θύματα της κρίσης . Μπορεί όμως και να είναι θύματα κάποιου περιττού λίπους, είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα. Δεν μας ενδιαφέρει αυτό. Αυτό που νοιάζει όλους αυτούς που εξακολουθούν να εργάζονται σε αυτήν την χώρα, είναι οτι η αυριανή κυβέρνηση θάναι εντολή καταπιεσμένη.
 Το σίγουρο είναι οτι ο πολιτικός αυτά τα ξέρει και στον καθένα πουλάει αυτό που θέλει. Διότι ο πολιτικός, είναι απλά ένας πωλητής. Κι όπως ένας πωλητής κάποιας εταιρείας είναι πιστός όσο αμείβεται καλά, άλλο τόσο την παρατάει όταν αυτή δεν προχωράει ή παίρνει καλύτερο μισθό από κάποια άλλη. Ο πωλητής πουλάει τον ευατό του και ποτέ το προϊόν. Το προϊόν μπορεί να είναι το οποιοδήποτε. Ο πελάτης, στάνταρ είναι ίδιος. Στην σημερινή φάση, με βάση το τέλος των ιδεολογιών, ο πολιτικός είναι ο μεσίτης. Στ” αρχίδια του ο πελάτης και το προϊόν. Εταιρείες δεν κατάντησαν τις χώρες;
 Και τις περισσότερες φορές, τι λέμε όταν πάμε σε κάποιο κατάστημα; Βρε ήταν ευγενικός, ήταν τόσο συμπαθητικός ο πωλητής. Ηταν τόσο μουνάρα η πωλήτρια, ήταν τόσο υποσχόμενη. Τα μανεκέν γιατί υπάρχουν ακόμα και για τα αυτοκίνητα; Ο Κλούνεϊ για τον καφέ; ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΠΟΤΣ; Μαλακίες, λόγω του μαλάκα που θα πάει να ψηφίσει και πρέπει όπως και δήποτε να πιαστεί κότσος. Μιλάω πάντα για τον έχοντα την ευκαιρία να σκεφτεί. Δεν μιλάω για τα κομματόσκυλα και τις κομματικές βάσεις. Αυτές έχουν ήδη σκεφτεί για την καρέκλα τους και πώς θα πουν παραμύθι. Επιπέδου Ραχήλ, που τυπώνει χρήμα.
 Ο κύριος λαϊκισμός λοιπόν, είναι απόλυτα συνυφασμένος με τον οποιονδήποτε επαγγελματία πολιτικό. Αυτό είναι το όπλο του: Το γλύψιμο του βλάκα, αφού αυτή είναι η μεγαλύτερη βάση. Του βλάκα που έγινε κλέφτης ή σαλταδόρος ή κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας. Του βλάκα, που διορίστηκε επί Πασοκ σε κάποια Δεκο, και σήμερα διώκεται. Των επόμενων βλακών – περί τους δέκα χιλιάδες χρειαζόμαστε – που θα στελεχώσουν. Την δήθεν δημοκρατία. ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Αλλά επίτηδες, οι πολιτικοί σύσσωμοι, έχουν κρατήσει χαμηλό το μορφωτικό επίπεδο εδώ μέσα, για να έχουν την δεξαμενή των ψήφων τους, η οποία δεξαμενή θα καταπιέσει κι όσους σχετικά άξιους έχουν παραμείνει εδώ μέσα. ΔΙΟΤΙ ΟΛΟ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΝΑΙ ΒΟΗΘΑ ΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ, συνάδελφε. Μετά όμως, είναι γνωστό το αποτέλεσμα : Αυτός που αντέγραψε, πάει πιο καλά από τον άλλο που κινδύνεψε να φάει ξύλο αν δεν του έδινε την λύση. Συναδελφισμός του κώλου, δηλαδή της πουστιάς. Ανδρεία του λαουτζίκου, του δήθεν τρομάρα και του δήθεν ασίκη, ψευτονταή, του κάθε μάγκα που δεν μπορεί ούτε βόλτα να πάει χωρίς προσωπική ασφάλεια.

Το κειμενο (απόσπασμα) αναρτήθηκε στο blog του ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗ «το φως του φεγγαριου και η σκια του ήλιου»


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου