Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

ΓΙΑΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ;


Μέσα στό χαρμόσυνο καί ορταστικό πνεμα χι μόνο τν μερν τν Χριστουγέννων λλά καί τς πρώτης μέρας το νέου τους, ς πιτραπε νά θέσουμε να μλλον προκλητικό κι σως παράδοξο θεωρούμενο ρώτημα: γιατί ορτάζουμε ο νθρωποι τήν πρωτοχρονιά; Γιατί βλέπουμε πολλούς νά ξενυχτον μέ τήν προσδοκία τς λλαγς το χρόνου, κφράζοντας τή χαρά τους μέ τραγούδια, πυροτεχνήματα, γκαλιές καί φιλιά; Λογικά καί φυσιολογικά δέν θά πρεπε μέρα ατή, γιά τόν κοσμικό μάλιστα νθρωπο, νά χει παισιόδοξο χαρακτήρα, φο τόν φέρνει να βμα πιό κοντά στό τέλος τς ζως του; Ο χρόνος δέν εναι συνυφασμένος πάντοτε μέ τή φθορά καί τόν θάνατο; Γλεντνε καί ξεφαντώνουν ο νθρωποι γιατί θά πεθάνουν;

Μία πρώτη ξήγηση σως εναι τι ο νθρωποι γνοον τό γεγονός το θανάτου, χι βεβαίως μέ τήν ννοια τς καθαυτήν γνώσεως, λλά τήν παρξιακή: παρακάμπτουν τόν προβληματισμό το θανάτου γιά τόν αυτό τους. Τόν βλέπουν ς κάτι τό πολύ μακρινό καί πάντως...χι γιά κείνους. Κι νας λόγος εναι τι κόσμος σως εναι πολύ βολικός γι ατούς. Γιατί νά δέχονται λογισμούς πωλείας του; Οπότε πό τήν ποψη ατή κινονται σ να πίπεδο ψευδαισθήσεων καί διαμορφώνουν συμπεριφορά αώνιου καί θάνατου νθρώπου.

Μία δεύτερη ξήγηση εναι τι ο νθρωποι βεβαίως λαμβάνουν πόψη τήν κυριαρχία τς φθορς καί το θανάτου μέσα στόν χρόνο, μά προσπαθον νά συμφιλιωθον μέ ατήν, θεωρώντας τόν θάνατο πλά κάτι τό φυσικό. Μέ τήν ννοια ατή σκέψη ατν τν νθρώπων διαμορφώνεται ς ξς: Τό διάστημα πού μο πομένει νά ζήσω, ς τό γλεντήσω. Κι εναι ενόητο τι θέση ατή, χωρίς κανένα προβληματισμό γιά Θεό καί πνευματική ζωή, κφράζει τήν πρακτική λεγόμενη θεΐα, τήν θεΐα δηλαδή το φρονος νθρώπου τς γνωστς παραβολς, ποος κινεται πάντοτε μέ τό ξίωμα φάγωμεν καί πίωμεν, αριον γάρ ποθνσκομεν.

Υπάρχει μως καί χριστιανική ξήγηση, ποία κινούμενη σ ντελς διαφορετική βάση πό τίς προηγούμενες κατανοε τήν πρωτοχρονιά ς γεγονός χαρμόσυνο γιά δύο βασικούς λόγους. Πρτον, γιατί τό πέρασμα το χρόνου φέρνει τόν χριστιανό πιό κοντά στόν γαπημένο του Κύριο, φο μέ τόν θάνατο θά καταργηθε ανιγματική, σάν θέα μέσα πό καθρέπτη, σχέση του μέ Ατόν τς παρούσας ζως καί θά Τόν βλέπει πρόσωπον πρός πρόσωπον κατά τόν πόστολο·δεύτερον, γιατί μέ κάθε πρωτοχρονιά πιβεβαιώνεται γάπη το Θεο γιά τούς νθρώπους, Οποος φαίνεται τι παρατείνει τήν γιά δεύτερη φορά λευσή Του, προκειμένου λοι ε δυνατόν ο νθρωποι νά νταχθον στήν Βασιλεία Του. Μέ λλα λόγια πρωτοχρονιά, ς ναρξη το νέου χρόνου καί συνεπς παράταση το χρόνου, ρμηνεύεται ς τό περιθώριο πού δίνει Θεός στό κάθε πλάσμα Του γιά νά μετανοήσει, νά λλάξει δηλαδή τρόπο ζως καί νά μπορέσει νά συντονιστε μέ τόν δικό Του ρυθμό ζως πού δέν εναι λλος πό τήν γάπη. Ατό φαίνεται νά εναι καί σκοπός τς δωρες το χρόνου κατά τόν Λόγο το Θεο, πως τό λέει γιά παράδειγμα Αποκάλυψη το Ιωάννη: δωκα ατ χρόνον να μετανοήσ (Αποκ. 2, 21), κι πόστολος Παλος: τό χρηστόν το Θεο ες μετάνοιαν γει (Ρωμ. 2, 4), ατό φαίνεται νά εναι καί τό νόημα τς εχς τς πρωτοχρονις τς Εκκλησίας μας ς δοξολογικς ρχς το νέου τους. Προφανς γάπη το Θεο μας μς μπιστεύεται περισσότερο πό ,τι μες τόν αυτό μας καί τόν συνάνθρωπό μας.

Υπό τό παραπάνω πνεμα ν πρωτοχρονιά φαίνεται νά λειτουργε γιά τούς κκοσμικευμένους χριστιανούς ς φορμή γιά ντατικοποίηση τς ξωστρέφειάς τους, μέ τήν ννοια τς ναζήτησης τν ασθητν στηριγμάτων το κόσμου τούτου, στε νά διασκεδάσουν τόν ποσυνείδητο φόβο τους γιά τή φθορά καί τόν θάνατο καί τόν τρόμο τους μπροστά στήν ῾ἄδεια πό νόημα καρδιά τους, γιά τούς συνειδητούς χριστιανούς λειτουργε ς ρέθισμα τς ρθς σωστρέφειας: τς στροφς μέσα στήν καρδιά, μέ τήν ννοια τς ναζήτησης τς πληρέστερης σχέσης μέ τόν Θεό: τόν Θεό πού ζομε δη στήν Εκκλησία ς μέλη της νά Τόν ζήσουμε πιό βαθιά καί πιό ντονα. Κι ννοομε ατό πού λέει καί σήμερα ορταζόμενος οκουμενικός Πατέρας καί Δάσκαλος τς Εκκλησίας μας Μέγας Βασίλειος σέ νάλογο προβληματισμό: ῾῾Ο νος το νθρώπου, σημειώνει, πού δέν χάνεται καί δέν διαχέεται μέσω τν ασθήσεων στά πράγματα το κόσμου, πιστρέφει μέσα στόν αυτό του καί μέσω το αυτο του νεβαίνει στόν διο τόν Θεό. Μή λησμονομε τόν λόγο το Κυρίου τι ῾ἡ βασιλεία το Θεο ντός μν στι.

Ετσι μπορε χρόνος νά εναι συνδεδεμένος μέ τή φθορά καί τόν θάνατο, φαίνεται μως τι φήνει νοικτή τήν λπίδα στόν νθρωπο: μέσα στόν χρόνο νθρωπος μπορε νά μετανοήσει, νά βρε τόν αυτό του, νά βρε τόν Θεό του. Σάν χριστιανοί, ναί, χουμε λόγο νά χαιρόμαστε καί νά πανηγυρίζουμε. Μς δίνει τό δικαίωμα ατό νανθρώπηση το Χριστο μας, Οποος μπκε ς Θεός μέσα στόν χρόνο γενόμενος νθρωπος, τόν γέμισε μέ τήν για παρουσία Του καί τόν λλαξε, βάζοντας τίς ράγες του πιά πάνω στήν τροχιά το Ορανο. πρωτοχρονιά καί κάθε στιγμή το χρόνου κτοτε γινε καί γίνεται παναβεβαίωση τς θέας τς Βασιλείας το Θεο. Νά βλέπουμε τόν Χριστό μας, νά βλέπουμε τούς γγέλους καί τούς γίους μας μέσα πό τά γυαλιά το χρόνου. Τί μορφη προοπτική! Τί ληθινή μπειρία!

ΠΗΓΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου