Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Ποτέ δεν είναι αργά... Αντ. Σαμαράκης.

Γ. Τσαρούχης

ΕΙΔΗΣΙΣ…

Με σκηνή από αρχαία τραγωδία έμοιαζαν όσα εκτυλίχθηκαν την Κυριακή στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚΟ πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κ. Βενιζέλος, ούρλιαζε προς τον πρώην πρόεδρο της Βουλής Απόστολο ΚακλαμάνηΕίσαι το ίδιο πουστόγερος όπως ο συνονόματός σου».31/3/14 protothema.gr

ΣΧΟΛΙΟΝ…

Μην πεις ποτέ σου: «είναι αργά»
 κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθιά πονέσει.

Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυό
απελπισμένες λέξεις.
Κι άς έμπλεξες με το κακό,
καί πάλι θα ξεμπλέξεις!

Ποτέ, ποτέ δεν είναι αργά!
Πρέπει να το πιστέψεις
καί την Πίστη στην καρδιά
Εκείνον να γυρέψεις.

«Είναι αργά!» λοιπόν μην πεις
ότι κι αν σού συμβαίνει.
Φτάνει να Του προσευχηθείς
κι άμέσως σ’ ανασταίνει!


ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Το όνομά σου θα ’ναι πια για γέλια... Μάνος Ελευθερίου

Paula Rego




Πάντα κάτι μένει για να πεις
Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους
Να φιλήσεις πόδια ώς τους αστραγάλους
Στους αλήτες να ’σαι συνεπής

Τότε θα ’σαι μες στην αγορά
Ένας σεβαστός αρχιερέας
Σε βιτρίνα θα ’σαι σπάνιος αμφορέας
Δίπλα σ’ αντικείμενα ιερά

Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά
Με τ’ αποτυπώματα χεριών σου
Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου
Θα ’ναι σαν τοπίο στη φωτιά

Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί
Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου
Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου
Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί

Πάντα κάτι μένει για να βρεις
Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει
Θ’ αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει
Τη διαφορά θα εκλιπαρείς

Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.
Το όνομά σου θα ’ναι πια για γέλια
Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια
Θα παρακαλάς μην τρελαθείς


Μάνος Ελευθερίου

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Ποιο κουνιέται; Ζήσιμος Λορεντζάτος.


ΔΗΛΩΣΙΣ…

Γιάννης Δραγασάκης, αντιπρόεδρος της Βουλής, ΣΥΡΙΖΑ (σε συνέντευξη στο ρ/φ σταθμό «Στο κόκκινο»):

«Δεν εννοούσα ότι "η κρίση είναι δική μας" λέγοντας "η κρίση είναι δική μας" !!!

29/3/14 ΕΘΝΟΣ.gr

ΣΧΟΛΙΟΝ…

Απ’ τα δυο τραίνα
στο σταθμό ποιο κουνιέται
εμείς για το άλλο;


Ζήσιμος Λορεντζάτος

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Άρθρα της Πίστεως... Τάκης Παπατζώνης




«Eίναι όπως ο Πάπας, όταν αποφαίνεται για Άρθρα της Πίστεως.
Ε, τότε βέβαια, το παραδέχομαι το μέγα Αλάθητο»

Τάκης Παπατζώνης «Σχήμα περί της πλάνης».

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Υπόνομος... Αργύρης Μαρνέρος

Tommy Ingberg





ΥΠΟΝΟΜΟΣ
Δίπλα στο μεγάλο δρόμο
στήσαν τη μεγάλη εξέδρα
για τη μεγάλη παρέλαση.
Πάνω στην εξέδρα
οι μεγάλοι επίσημοι
και κάτω απ’ αυτήν
ο μεγάλος υπόνομος
της πόλης.

Αργύρης Μαρνέρος

Οι Έλληνες... Κώστας Μόντης

Θ. Βρυζάκης

Ο ΘΕΟΣ ΚΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Μας έκανε λίγους
γιατί έχει πολλούς πούναι πολλοί.


Κώστας Μόντης

Εντολή γραμμένη στο κύτταρο... Ηλίας Μπαζίνας.

Dimitri Kessel: Η Βασιλική Φρουρά, 1948


Εντολή γραμμένη στο κύτταρο
Όταν ακούω διάφορους αφελείς να μιλάνε για το πώς ΚΑΠΟΙΟΙ «ελέγχουν τη μοίρα των λαών», σκέφτομαι την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Αν υπήρξε στην Ιστορία κίνημα, πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό, χωρίς την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ πιθανότητα ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ, ήταν ΑΥΤΟ!
Το ότι ΠΕΤΥΧΕ επιβεβαιώνει, για μένα, την άποψη, που κερδίζει επιτέλους έδαφος στην ιστορική σκέψη, ότι η ανθρωπότητα κινείται με τρόπους γενικά ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ, ότι τίποτα δεν είναι «ΒΕΒΑΙΟ» ή «ΑΔΥΝΑΤΟ» και ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ξέρει ΠΩΣ θα είναι ο κόσμος σε 10, 20, 30 χρόνια από σήμερα. Φυσικά, οι υπολογιστές επεξεργάζονται άριστα τα στοιχεία που τους δίνονται. Εκείνοι που τα δίνουν, όμως, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Και οι άνθρωποι είναι οι ΙΔΙΟΙ ακριβώς, που ήταν πριν από 3.000 χρόνια. Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ άλλαξε, όχι το ανθρώπινο όν. Κοιτώντας τις μορφές του Περικλή, του Σύλλα, του Αλέξανδρου, του Ιουλίου Καίσαρα, του Καρλομάγνου στην εγκυκλοπαίδεια που ξεφυλλίζω τη στιγμή αυτή, σκέφτομαι ότι αν η ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ έχη έστω και την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία, ο άνθρωπος, ΑΝ μεταβλήθηκε βιολογικά, πράγμα αναπόδεικτο και αστήρικτο, μεταβλήθηκε μάλλον προς το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ. Πάντως, οι κυβερνήτες του κόσμου είναι ΚΟΙΝΟΤΑΤΟΙ άνθρωποι, κατασκευάσματα της ΤΥΧΗΣ και της ΙΛΙΓΓΙΩΔΟΥΣ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑΣ των ανθρώπινων πραγμάτων. Η αβεβαιότητα του μέλλοντος εκπηγάζει πρωταρχικά από τις εγγενείς ΑΤΕΛΕΙΕΣ των ανθρώπων που ασκούν εκάστοτε αυτό, που λέμε «ΕΞΟΥΣΙΑ».
 Όταν η «εκτρωματική» (εκ πρώτης όψεως) προσπάθεια ελληνικής εθνεγερσίας φάνηκε να πνίγεται στο αίμα με το συμβολικό πετσόκομμα των ευγενικών και κακότυχων Ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι, ο Μέττερνιχ χαμογέλασε σαν το γάτο που κατάπιε το καναρίνι. Οι πιθανότητες να ανησυχήση ο Σουλτάνος από εκείνο το νεφελώδες και μάλλον αξιοδάκρυτο «πράμα» που ονομαζόταν «Ελληνες», έμοιαζαν αρκετά φαιδρές. (Περισσότερες έχω εγώ να μπω στο ρινγκ με τον Ταϊσον και να τον οριζοντιώσω με αριστερό σκαμπίλι!).
 Πολλοί «ιστορικοί» εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να μη ΘΕΛΟΥΝ να πιστέψουν ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ΗΤΤΗΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΚΡΑΤΟΣ από τα «ΑΤΑΚΤΑ» μπουλούκια των Ελλήνων, που τόσο βαθειά περιφρονούσε ο Κλαούζεβιτς. ΟΠΩΣ και να διάβασης την Ιστορία όμως, η απλή αλήθεια παραμένει ότι οι Τούρκοι άρχισαν να κερδίζουν κάποιες παρτίδες ΜΟΝΟ όταν φώναξαν τον Ιμπραήμ. Και ο Ιμπραήμ αποτελούσε γι' αυτούς «ΛΥΣΗ» πικρής ΑΝΑΓΚΗΣ. Λίγα χρόνια αργότερα, σηκώνοντας δικό του μπαϊράκι, τους ΤΣΑΚΙΣΕ κυριολεκτικά, υποχρεώνοντας τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β' στη μία ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ μετά την άλλη. (Μέχρι που η καρδιά του Οθωμανού μονάρχη δεν άντεξε και ΕΣΠΑΣΕ!). Η «λύση» Ιμπραήμ, που ισοδυναμούσε με ΑΠΟΤΥΧΙΑ των πασάδων του Σουλτάνου, ΔΕΝ κατάφερε, όπως θέλουν να υποστηρίζουν από άγνοια ή από ΔΟΛΟ, μερικοί-μερικοί, να ΣΒΗΣΗ τη σπίθα της Επανάστασης. Η Μάνη, μετά από εισβολή από ΤΡΙΑ σημεία, ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚΕ. Η παρέμβαση των «Συμμάχων» στο Ναυαρίνο, ΔΕΝ «ΕΣΩΣΕ» τους Έλληνες. Τους γλύτωσε, αυτό ναι, από την αβέβαιη παράταση μιας αιματηρής δοκιμασίας. Έγινε, όμως, ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή (και ΟΤΑΝ) οι Δυνάμεις διάβασαν σωστά ότι η ελευθερία, που κέρδισαν τα ελληνικά όπλα με τεράστιες ΘΥΣΙΕΣ, δεν παιρνόταν πια πίσω. Στα βορβορώδη «κέντρα αποφάσεων» της Ιερής Συμμαχίας απόμενε μόνη λύση το να ετοιμάσουν την κατάσταση, που θα ΔΙΑΔΕΧΟΤΑΝ το Σουλτάνο στην καμπούρα των Ελλήνων. Και αυτό έπραξαν.
 Σχεδόν ΠΑΝΤΑ έτσι συμβαίνει. Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εκάστοτε εποχής ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ότι δημιουργούν τα γεγονότα ενώ στην πραγματικότητα ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ τη δυναμική των γεγονότων και την ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ όσο καλύτερα μπορούν.
Η Ελλάδα απελευθερώθηκε επειδή ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ. Κατά πάσα πιθανότητα, η εντολή να συμβούν ΚΑΙ αυτά τα γεγονότα - όπως και τόσα άλλα - ήταν ΓΡΑΜΜΕΝΗ στο κύτταρο των ανθρώπων δεκάδες χιλιάδες χρόνια ΠΡΙΝ. ΔΕΝ ισχυρίζομαι ότι καταλαβαίνω το νόημα της εντολής αυτής. Σαν Έλληνας, έχω νοιώσει παλμούς και κραδασμούς ακατανόητους για άλλους ανθρώπους. Αυτό που τελικά μου μένει είναι μια ΠΙΣΤΗ: Ότι κάπου μέσα στο Μεγάλο Σχέδιο των πραγμάτων, υπάρχει μια ειδική θέση γι' αυτό, που λέμε «Ελληνισμό», θέση και μαζί και αποστολή, που έχει να κάνη με ακραίες έννοιες. Ζωή, θάνατο, φως, σκοτάδι, καλό, κακό, ωραίο, άσχημο.
 Δεν νομίζω ότι εμείς μπορούμε ή δικαιούμεθα να ξέρουμε περισσότερα. Κάνουμε εκείνο που προστάζει η Φύση, ακολουθούμε το πεπρωμένο μας. Αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε πράγματα σπουδαία. Γίναμε θεματοφύλακες Παρθενώνων. Βαφτίσαμε αξίες και ιδέες, τους δώσαμε ΟΝΟΜΑΤΑ στη μοναδικής ομορφιάς και δύναμης γλώσσα μας. Υπάρχουμε ακόμα. Νομίζω ότι άφοβα μπορούμε να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την πανάρχαιη εντολή μέσα στο κύτταρό μας. Ως τώρα δε μας πρόδωσε...

Ηλίας Μπαζίνας

 «Φίλαθλος», 23 Μαρτίου 1997

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Θέλω να παριστάνω τον υγιή... Σπύρος Μεϊμάρης

Eva Shunk



Θέλω να παριστάνω τον υγιή
αλλά όμως δεν είναι αλήθεια.
Μιμούμαι τους άλλους ανθρώπους
όμως ξέρω βαθιά μέσα μου ότι προσποιούμαι.
Δεν είμαι αληθινός, υποκρίνομαι.
Όσοι με ξέρουν νομίζουν ότι πραγματικά υπάρχω.
Δεν μπορούν να καταλάβουν πως αυτό
δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Είμαι ένα λάθος της Φύσης.
Το άγχος ωθεί τις πράξεις μου, τίποτε άλλο.
Καμιά φορά ζω κι εγώ
για λίγο φυσιολογικά, μασκέ.
Κατόπιν όμως επιστρέφω στο σκοτάδι,
στη θαμπάδα της ανυπαρξίας μου.

ΣΠΥΡΟΣ ΜΕ’Ι’ΜΑΡΗΣ

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Η ποίηση σε βρίσκει... Τίτος Πατρίκιος

Άρια Κομνηνού: Κ. Καβάφης

Eκεί που στριμώχνεσαι στο λεωφορείο, επιστρέφοντας
στο σπίτι
που γυρνάς από γραφείο σε γραφείο ζητώντας μια δουλειά
που επιχειρεί να σε ταπεινώσει ένας ψηλότερα ιστάμενος
που εκτοπίζεσαι από πειθήνιους νεοφερμένους
που χαίρεσαι για τα καλά λόγια που ειπώθηκαν για σένα
που θά θελες ν ακούσεις κι άλλα κι ας μην τομολογείς
εκεί που πατάς γκάζι στα 180 με το καινούριο σου 
αυτοκίνητο
που δεν τσιγκουνεύεσαι άλλο στα δώρα που προσφέρεις
που φλυαρείς, ψιλογκομενίζεις, πας να φρεσκάρεις
τη φιγούρα σου
που ξάφνου μέσα στην επιπολαιότητα έχεις μιαν
έκλαμψη ευφυίας
εκεί που αρνιέσαι την υποχρεωτική κατάργηση της μοναξιάς
που δεν αποδέχεσαι την καθεστωτική επιβολή της ευτυχίας
που νιώθεις κυρίαρχος του παιχνιδιού ενώ είσαι
χαμένος από χέρι
που βγαίνεις με σημάδια απτους λαβυρίνθους
της πολιτικής
εκεί που αγωνιάς για ταποτελέσματα μιας αξονικής
που στενοχωριέσαι για τις αρρώστιες των μακρινών σου
ανθρώπων
που ελπίζεις πως όλοι θα βγουν γεροί απτο νοσοκομείο
εκεί που σταματάς τα πάντα ενώ τρέχουνε οι προθεσμίες
που περνάς βδομάδες ψάχνοντας τη λέξη που ακριβώς
χρειάζεται
ώσπου ένας άλλος μέσα σου σε απαλλάσσει, αναλαμβάνει
να το κάνει
εκεί που λες όλα αυτά είναι αστεία μπρος στο κυνήγι
του ψωμιού
κι έπειτα βλέπεις ότι χωρίς τις λέξεις τίποτα δεν αποκτά
υπόσταση...
Εκεί πάνω σε βρίσκει ποίηση.

Η ποίηση έρχεται να σε βρει με ποδήλατο, με μηχανάκι, με αυτοκίνητο
άλλοτε έρχεται σαν αμαζόνα με το σπαθί υψωμένο
άλλοτε σε ακολουθεί από το σουπερμάρκετ σαν κουρελού ζητιάνα
σε παρασύρει όπως πορνοστάρ σε φαντασιακές αβύσσους
σε ανακαλεί στην τάξη σαν διευθύντρια αναμορφωτηρίου
σου εμφανίζεται στα έγκατα του ύπνου σαν άσπιλη παρθένα
σ' εξαπατά στέλνοντας στη θέση της μια θεραπαινίδα της κι εσύ νομίζεις πως την έριξες επιτέλους στο κρεβάτι σου
σε καλεί με ντουντούκα να φωνάξεις κομματικά συνθήματα
σε περιπαίζει δίνοντας προτεραιότητα στις σοβαρές σου ασχολίες
σου γεμίζει το άδειο γραμματοκιβώτιο των φιλοδοξιών
σε δελεάζει με όνειρα δόξας, χρήματος, αθανασίας
σε πείθει σαν άπιστη ερωμένη πως είναι δική σου μόνο,
σε προσπερνάει για να ξεσκονίσει νεκροζώντανους αρχηγούς
σου φουσκώνει τις ουτοπίες όσο να σκάσουν σαν μπαλόνι
σου θυμώνει άμα δεν βλέπεις ότι προσπαθεί να διαλύσει την ομίχλη
σου ζητάει βοήθεια άμα την κυνηγούν οι εξουσίες που αψήφησε
σου λέει πώς κι όταν τις υμνούσε, κρυφά τις υπονόμευε
σου επισημαίνει τις κοινοτοπίες, σου ανατρέπει           τ' αυτονόητα
σου ψιθυρίζει μυστικά που πρέπει εσύ να εξιχνιάσεις
σου φωτίζει πράγματα που μέναν σκοτεινά ως τότε
ώσπου κάποια στιγμή σε ανταμείβει για την αφοσίωση σου
σου αποκαλύπτει την αλήθεια, σου λέει καθαρά πως
ανήκει σε όλους.
Εκεί πάνω η ποίηση βρίσκει τον καθένα μας.


Τίτος Πατρίκιος

Έρμο ντουφέκι... Δ. Σολωμός

Peter von Hess: Αντ. Οικονόμου


Έρμο ντουφέκι σκοτεινό,
τί σ’ έχω εγώ στο χέρι;
Όπου συ μού ‘γινες βαρύ
κι ο Αγαρηνός το ξέρει.

Διονύσιος Σολωμός,  Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Πῶς μπορῶ νὰ περάσω στὴν ἄλλη μεριά;.. Eduardo Galeano

                                          Χαρ. Χατζησάββα- Φωτίου



Εἶναι ἀστεῖο  (Es un chiste)

ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ μεγάλη λεωφόρο κάποιας μεγάλης λατινοαμερικάνικης πόλης, κάποιος περιμένει νὰ τὴ διασχίσει. Καθηλωμένος στὴν ἄκρη τοῦ πεζοδρομίου, μπροστὰ στὴν ἀδιάκοπη ροὴ αὐτοκινήτων, ὁ πεζὸς περιμένει δέκα λεπτά, εἴκοσι λεπτά, μία ὥρα. Γυρίζει τότε τὸ κεφάλι του καὶ βλέπει ἕναν ἄντρα ἀκουμπισμένο στὸν τοῖχο νὰ καπνίζει. Καὶ τὸν ρωτάει:
       «Συγγνώμη, πῶς μπορῶ νὰ περάσω στὴν ἄλλη μεριά;»
       «Δὲν ξέρω. Ἐγὼ σ’ αὐτὴ γεννήθηκα».

Eduardo Galeano

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Δύναμη πνευματική... Φώτης Κόντογλου

Άγγελος Γιαλλινάς

Όπως κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χαρακτήρα, έτσι και κάθε έθνος έχει κι αυτό το δικό του χαρακτήρα. Τον πιο ζωηρό χαρακτήρα και τον πιο ιδιόρρυθμο τον έχει η πατρίδα μας, η Ελλάδα.
Αυτή η Ελλάδα έχει μέσα της κάποια δύναμη δραστική, που δεν την έχει κανένα έθνος.
Κι αυτή η δύναμη της είναι δύναμη πνευματική. Δεν είναι μονάχα η εξυπνάδα, αλλά είναι προπάντων η φλόγα της καρδιάς και κάποια ιδιαίτερη σεμνή καρτερία της ψυχής, που δε βρίσκεται σε κανένα λαό.
Πολλά έθνη έχουν μεγάλη ιστορία. Μα όποιος διαβάζει την ιστορία της Ελλάδας νομίζει πως τον τραβά μια ανεξήγητη δύναμη, γλυκιά και ποιητική, σαν ένας μαγνήτης που δεν ξέρει που είναι κρυμμένος.
Απορεί, διαβάζοντας πολέμους και σκληρά βάσανα, πού βρίσκεται αυτή η μυστηριώδης πηγή απ’ όπου αναβρύζει τόση ποίηση που τον μαγεύει και τον κάνει να την αγαπήσει. Αυτό το μυστήριο μάγεψε τον κόσμο όλο και ιόν έκανε να παραμιλά για την Ελλάδα.
Και το πιο μικρό επεισόδιο της ιστορίας μας, το πιο τιποτένιο περιστατικό, ένας απλός λόγος που είπε ο Μιλτιάδης, ή ο Επαμεινώνδας, ένα ρητό που είπε ο χρηστός Φωκίωνας, μία χειρονομία που έκανε ο Αγησίλαος, μια απλή προσευχή που είπε ο Παλαιολόγος, παίρνουν τέτοια σημασία στις ψυχές όλων των ανθρώπων, που ζούνε σ’ όλη τη ζωή τους μ’ αυτά, σαν τα παιδιά που θυμούνται έως τα γηρατειά τους κάποια παραμύθια που γλυκάνανε τη φαντασία τους.
Τι είναι λοιπόν τούτη η μαγική ουσία που έχει μέσα της αυτή η Ελλάδα και κάνει τον κόσμο να νιώθει σαν δική του ιστορία την ιστορία της;
Είναι αυτό το άπιαστο πνεύμα που έχουμε μέσα μας όλοι οι Έλληνες, αυτό που έχετε κι εσείς, και που μπαίνει σε κάθε πράξη σας, σε κάθε σκέψη σας, σε κάθε αίσθημα σας, φυσικά κι αβίαστα, απροσπάθητα, χωρίς καν να το καταλάβετε. Αυτό το ήθος, αυτή η φυσική ουσία που μας δώρισε ο θεός, είναι στολισμένη με κάποιες μυστηριώδεις χάρες, που αγιάζουνε τον πόνο, ημερεύουνε το θάνατο, νοστιμεύουνε το καθετί που δημιουργούμε, μ’ ένα λόγο «κάνουμε την έρημο ν’ ανθίσει» κατά το λόγο του προφήτη Ησαΐα.
Κι αυτά όλα μεταδίδονται από γενιά σε γενιά μέσ’ από το αίμα, μα πιο πολύ με κάποια ιερή και καταπληκτική λειτουργία που λέγεται Ελληνική παράδοση. Αυτή η παράδοση είναι το θησαυροφυλάκιο που κλείνει μέσα του και φυλάγει στον αιώνα την αθάνατη ψυχή μας, την αθάνατη καρδιά μας. Μ’ αυτή ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε.
Αυτή έκανε τον τυφλό τον Όμηρο να δείξει στους ανθρώπους που είχανε μάτια τη μυστική ομορφιά του κόσμου, αυτή έκανε τον Αισχύλο να πετά απάνω από τη γη σαν αετός χρυσοφτέρουγος, αυτή έκανε τον Μεγαλέξανδρο να ‘χει τον Όμηρο κάτω από το προσκέφαλο του και να ζήσει μια ζωή τριάντα μονάχα χρονών σαν ένα εξαίσιο παραμύθι που βάσταξε αιώνες, αυτή έκανε τον Πολύκλειτο και τον Φειδία και τον Λύσιππο να μεταμορφώσουν σε ανθρώπους τα λιθάρια της Ελλάδας, αυτή έκανε τον Θουκυδίδη να κλαίγει από χαρά ακούγοντας τον Ηρόδοτο να διαβάζει την ιστορία του, αυτή έκανε τον Κολοκοτρώνη να φορά την περικεφαλαία σαν αρχαίος Έλληνας και να πολεμά χαμογελώντας, αυτή έκανε τον Ρήγα να βγάζει φωτιά από το στήθος σαν τον αρχαίο Πίνδαρο, αυτή έκανε τον Νικηταρά, τον Διάκο, τον Ανδρούτσο, τον Τζαβέλλα, τον Ησαΐα Σαλώνων να κλαίνε απάνω στα αρχαία λιθάρια, και να ποθούνε να πεθάνουνε αντρειωμένα πολεμώντας για το βασανισμένο και το ατίμητο χώμα που κληρονομήσανε.
[...] Και δεν έφτασε πως η Ελλάδα τιμήθηκε με την ανθρώπινη δόξα και στάθηκε η χαρά και η ελπίδα της οικουμένης, αλλά σαν ήρθε ο Χριστός στον κόσμο τιμήθηκε και με θεϊκή δόξα, γιατί αυτή την αγαπημένη θυγατέρα Του διάλεξε ο θεός για να της παραδώσει το Ευαγγέλιο του και να της παραγγείλει να το κηρύξει σ’ όλο τον κόσμο με τη δική της τη γλυκύτατη γλώσσα, που την άπλωσε ο Μεγαλέξανδρος κατά θεϊκή οικονομία, μέχρι την Ινδία και τη Βακτριανή.
Το Βυζάντιο στάθηκε το χρυσό παλάτι απ’ όπου βγήκε η νέα λάμψη του Ελληνισμού.
 Ο σκοτεινιασμένος και ξεραμένος κόσμος, πάλι ξανάνθισε σαν περιβόλι μοσχοβολημένο, κι ο σπόρος ήταν ο ένας κι ακατάλυτος σπόρος της ζωής, ο Ελληνικός.
 Αυτό έκανε το μεγάλο ποιητή της Ιταλίας Λεοπάρδη να πει κατάπληκτος, γράφοντας για το βυζαντινό φιλόσοφο Πλήθωνα:
«Ακατάλυτη και τρομερή δύναμη Ελλάδα! Χωρίς το δικό σου πνεύμα, τίποτα δε γίνεται στον κόσμο. Όλα τα γονιμοποιείς εσύ. Για μια στιγμή φαίνεται πως πεθαίνεις, κι άξαφνα παρουσιάζεσαι πάλι ολοζώντανη και δροσερή εκεί που δε σε περίμενε κανείς!» [...]


Φώτης Κόντογλου

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Όλα όσα ζήσαμε... Κώστας Μόντης

Herbert List, Σούνιο 1952
Όλα όσα ζήσαμε,
όλα όσα αγαπήσαμε,
όλα όσα είπαμε δικά μας,
θα επαναλαμβάνονται στην απουσία μας
μ' άλλους να τα ζουν,
άλλους να τ΄ αγαπούν,
άλλους να τα λεν δικά τους.

Κώστας Μόντης

Ο δράκος... Νίκος Γκάτσος

Serge Birault




Ο δράκος

Είχαμε έναν δράκο
Κάτω στο νησί
Κάπνιζε ταμπάκο
Έπινε κρασί
Και το μεσονύχτι
Σίδερο καρδιά
Άπλωνε το δίχτυ
Κι άρπαζε παιδιά

Υπομονή
Ήλιος θα φανεί
Με χρυσά φτερά
Πάνω απ' τα νερά
Για να μας πει
Μες στην ντροπή
Πολεμήστε
Και γκρεμίστε
Τη δρακογενιά

Είχαμε έναν δράκο
Μαύρο και κοντό
Δεν φορούσε φράκο
Ούτε τρικαντό
Έμπαινε στ' αμπάρια
Έχαφτε κουκιά
Και τα παλικάρια
Τα' χε μια μπουκιά

Υπομονή
Ήλιος θα φανεί
Με χρυσά φτερά
Πάνω απ' τα νερά
Για να μας πει
Μες στην ντροπή
Πολεμήστε
Και γκρεμίστε
Τη δρακογενιά

Είχαμε έναν δράκο
Mα σαν τα σκυλιά
Σκάψαμε έναν λάκο
Στην ακρογιαλιά
Για να πέσει μέσα
Με τρικλοποδιά
Σαν δεν είχε μπέσα
Ούτε και καρδιά

Υπομονή
Ήλιος θα φανεί
Με χρυσά φτερά
Πάνω απ' τα νερά
Για να μας πει
Μες στην ντροπή
Πολεμήστε
Και γκρεμίστε
Τη δρακογενιά


Νίκος Γκάτσος

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Ἔτσι εἶναι ἂν ἔτσι νομίζετε!.. Κων. Μάστρακας.

φωτ. Willy Ronis

στατος βολς

Δύσκολες ὧρες, δύσκολες στὸν Τόπο μας…
Κι αὐτός, ὁ περήφανος,γυμνός, ἀνυπεράσπιστος, ἀνήμπορος, ἀφέθηκε νὰ τὸν βοηθήσουν…
Ἔγραψαν ὑποθῆκες πάνω του·πῆραν δικαιώματα·
ἀξιώνουν·μιλᾶνε γιὰ λογαριασμό του·τοῦ ρυθμίζουν τὴν ἀνάσα,
τὸ βῆμα,·τὸν ἐλεοῦν·τὸν ντύνουν μἄλλα ροῦχα, ξέχειλα, χαλαρωμένα,·τοῦ σφίγγουν μἕνα καραβόσκοινο τὴ μέσηἘκεῖνος μέσα στὰ ξένα ροῦχα, οὔτε μιλάει κι οὔτε πιὰ χαμογελάει,
μη καὶ φανῇ ποὺ ἀνάμεσα στὰ δόντια του κρατάει, ὥς καὶ τὴν ὥρα τοῦ ὕπνου, σφιχτά­σφιχτά, σὰν ὕστατο ὀβολό το
 – μόνο τώρα βιός του –γυμνό, ἀπαστράπτοντα κι ἀνένδοτο:
 τὸ  θ ά ν α τ ό  του!

Γιάννης Ρίτσος

Ἀνθολογία Η.Ρ.Η.Σ. Ἀποστολίδη, Ἀθ. 2010, Τὰ Νέα Ἑλληνικά, 12 η
 ἔκδ., σελ. 1248.

πραγματικότητα

Ἔτσι εἶναι ἂν ἔτσι νομίζετε! Ὁ τίτλος τοῦ θετρικοῦ τοῦ Πιραντέλο, καταληπτὸς ἀπ’ ὅλους, ξέφυγε ἀπ’ τοὺς θεατρόφιλους, τοὺς καλλιεργημένους, βιδώθηκε στοὺς πολλούς, ἔχασε τὴν εἰρωνεία του, ἐπανῆλθε στὴν ὁριστικότητά του, ἔγινε δόγμα, προσδιώρισε ἐπιπόλαιες συνειδήσεις ἄσκεφτων κι ἀπροβλημάτιστων ἀνθρώπων κ’ ἐν τέλει ἑδραιώθηκε σὰν πίστη ἢ ἔστω ἰσχυρὴ λαϊκὴ πεποίθηση. Σήμερα ὅλοι δοκησισοφοῦν ἐπὶ παντὸς τοῦ ἐπιστητοῦ καὶ κυρίως πιστεύουν ἀκλόνητα ὅτι ὁ κόσμος,ἡ πραγματικότητα εἶναι μόνο καὶ ἀποκλειστικὰ αὐτὸ ποὺ νομίζουν καὶ τὸ διακηρύσσουν μ’ ἀνεπίγνωστη θρασύτητα, διατυποῦντες, δημοσίως καὶ ἰδιωτικῶς, τὴν πάντα «ταπεινή τους γνώμη», ὥστε νά «προσθέσουν ἕνα λιθαράκι» συμβάλλοντας, ὅσο τοὺς εἶναι δυνατό, στὴν κοινὴ πανηλιθιότητα ποὺ δέρνει ἀθεράπευτα ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους.
Καμμιά, βέβαια, σχέση δὲν ἔχει αὐτὴ ἡ κατάσταση μὲ τὸν ἴδιο τόν, καυχώμενο γιὰ τὴν ἑλληνική του ρίζα Πυράγγελο, τὴ Λογοτεχνία, τὴν Ποίηση ἢ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ καὶ νεώτερη φιλοσοφικὴ περὶ τοῦ Κόσμου σκέψη. Ξεκινᾶς τὸ πρωὶ γιὰ τὴν ἐργασία σου καί, χωρὶς νὰ σὲ ρωτήσῃ, σοῦ πιάνει κουβέντα ὁ ταξιτζὴς ἢ ὁ συνεπιβάτης σου στὸ λεωφορεῖο: Ἐγὼ φτωχὸς ἄνθρωπος εἶμαι, ἀλλά –.. καὶ σοῦ ἀραδιάζει τὴν ἀνοησία του, ἢ ἐγὼ εἶμαι ἀγράμματος, ἀλλά­.. καὶ σοῦ πετάει τὴν μπαρούφα του, μὲ τὴν ὁποία συμφωνεῖς ὑποχρεωτικά, ἀφοῦ δὲν ἐπιθυμεῖς καμμιὰ πρωινὴ συζήτηση μὲ τὸ φλύαρο, οὕτως ἢ ἄλλως δὲ σὲ παίρνει ὁ χρόνος κι οὔτε εἶναι σκοπὸς τῆς ζωῆς σου νὰ τοῦ ἐξηγήσῃς ὁ,τιδήποτε! Γυρνᾶς τὸ βράδι στὸ σπίτι κι ἀνοίγεις τήν, ἔστω καὶ γενναῖα κουτσουρεμένη Θλιβή, ὥστε νὰ δῇς κάποιαν εἴδηση, νὰ μάθῃς ποιά λύτρα ἔχεις νὰ πληρώσῃς τὴν ἄλλη μέρα στοὺς Προκροῦστες καὶ Πιτυοκάμπτες ἢ τί πρόκειται νὰ σοῦ κλέψουν οἱ δημόσιοι Νταβέληδες, ντόπιοι κι ἀλλοδαποί, μὲ τὰ «νέα» τους ὀνόματα: «ἑταῖροι», «δανειστές», παλιότερα: «σύμμαχοι» (διάβαζε: παλιοπούτανοι, τοκογλύφοι, ὡρκισμένοι ἐχθροί), κ’ ἐμφανίζονται στὴν ὀθόνη οἱ ἀρσενικο­θήλυκοι ξερόλες: ἐμεῖς Δημοσιογράφοι εἴμαστε ἀλλὰ δὲ θα πρεπε να ­ .. κι ἀπολάνε τὴν ἀδολεσχία τους μὲ τήν, δεδομένη γι’ αὐτούς, βεβαιότητα τῆς ἀπόλυτης συμφωνίας τῶν, ἀναγκαστικὰ σιωπηλῶν, ἀκροατῶν­θεατῶν τους! Ἀφοῦ προηγουμένως σ’ ἔχουν πολυβολήσει μὲ καταιγιστικὴ ταχύτητα ἐκφορᾶς, ὥστε νὰ μὴν ἀντιληφθῇς διόλου τὰ τεκταινόμενα. Δὲ μιλάω γιὰ τοὺς πολιτικούς! Οἱ ὑπουργοὶ τὰ βλέπουν ὅλα πάντα ρόδινα κ’ εὐχάριστα, πλὴν τῶν πεπραγμένων τῶν προηγουμένων τῆς ὑπουργίας τους πούναι πάντα κατάμαυρα (σὰν τοὺς ὑδραυλικοὺς καὶ τοὺς ἠλεκτρολόγους ποὺ τοὺς φταίει μονίμως ὁ προηγηθεὶς συνάδελφός τους). Οἱ ἀντιπολιτευόμενοι ἐπίσης μαῦρα κι ἄραχλα, ἄνω­κάτω, ἂν αὐτοὶ δὲν ἔρθουν πάνω στέλνοντας τοὺς ἄλλους κάτω!.. Ξέρουν κι αὐτοί! Ἔτσι εἶναι ἀφοῦ ἔτσι νομίζουν!..
Ἔ, λοιπόν, διόλου δὲν εἶναι ὅπως νομίζετε! Γιὰ νὰ μὴ πῶ: Μᾶλλον δὲν εἶναι ἔτσι, ἀκριβῶς γιατὶ τὸ νομίζετε!.. Τὸ νόμισμά σας εἶναι κάλπικο. Σὰν τὴν παλιὰ ἐκείνη κάλπικη λίρα. Κάλπικο φράγκο, δολλάριο, εὐρώ, γιέν, ρούβλι καὶ δὲν συμμαζεύεται…Κι ὄχι γιατί, τάχα, εἶναι κάλπικοι οἱ πολιτικοί σας, ἀλλὰ κ’ ἐ σ ε ῖ ς μαζί τους!
Σφιχταγκαλιασμένοι, ἀξεχώριστοι!
Θριαμβολογήθηκε ἡ, δῆθεν, πτώση τοῦ δικομματισμοῦ. Ὅπως παλιὰ εἶχε ἀμφισβητηθῆ τὸ 53% (πρὸ καὶ μετὰ τὴ Δικτατορία)! Ἢ γκρίνιαζαν ὅτι κυβερνᾶ τάχα ἡμειοψηφία, ὅταν τὰ ποσοστὰ ἦσαν 46% ἢ 48%. Τώρα κυβερνοῦν ἀποκόμματα, μὲ ποσοστὰ ποὺ δὲν ὑπερβαίνουν τὸ 28%, μὲ σύστοιχες «ἀξιωματικὲς ἀντιπολιτεύσεις»πού …ἑτοιμάζονται νὰ κυβερνήσουν, μὲ ἀκόμη μικρότερα! Ἀλλ’ ὦ ἀφελεῖς, ποία ἀξίαἔχει τὸ διαφορετικὸ κομματικὸ ὄνομα καὶ τ’ ἀναλώσιμα, ἐναλλασσόμενα, πρόσωπα τοῦ «πολιτικοῦ» σας «πανθέου»;
Ἡ συντηρητικὴ Δεξιά, ἀνεξαρτήτως τῶν χωριστικῶν κομματικῶν ἐκφράσεων τῶν συνιστωσῶν της σὲ φανατική, θρησκευτική, ἐθνικιστική, λαϊκή, κοινοβουλευτική,φιλελεύθερη, κεντρώα, προνοιακὴ ἢ ριζοσπαστικὴ κατακαλύπτει τὸ συνολικὸ πολιτικὸ φάσμα μὲ μιὰ πλειοψηφία ἄνω τοῦ 90%!.. Ἂν ἔχετε ἀντίρρηση ξαναδῆτε τ’ἀποτελέσματα τῶν πρώτων, μετὰ τὴ Δεξιὰ Δικτατορία, ἐκλογών: Ὁ κομματικός της σχηματισμὸς ἀπέσπασε τὸ 53% κι ἂν προστεθοῦν σ’ αὐτὸν τὰ ποσοστὰ τοῦ πάλαι ποτὲ «Κέντρου» καὶ τοῦ τότε σοσιαλισχυριζομένου ἀποκόμματος ξεπερνοῦσε τὸ 90%!..
Ἂν δῆτε τ’ ἀποτελέσματα τῶν τελευταίων «διδύμων» ἐκλογῶν θὰ βεβαιωθῆτε ὅτι τὸ ἄθροισμα τῆς Δεξιᾶς ἀπόκλισης εἶναι τὸ ἴδιο! Δίδεται πάντα μιὰ ἐπιπόλαιη πολιτικὴ ἐξήγηση τοῦ φαινομένου­ποτὲ μιὰ εἰς βάθος οὐσιαστική. Ὁ ἄνθρωπος, ἀπ’ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔπαψε νὰ εἶναι ἄγριος, κυνηγὸς τῆς τροφῆς του κ’ ἐγκαταστάθηκε, ὅπου, προσφόρου γῆς, ἔγινε εὔλογα συντηρητικός, ἀφοῦ φυσιολογικὰ θέλει νὰ διατηρήσῃ τὴν ἐγκατάστασή του. Οἱ ἔννοιες τοῦ βωμοῦ καὶ τῆς ἑστίας, τῆς πατρίδας περαιτέρω καὶ τῆς φυλῆς δημιουργήθηκαν, καλλιεργήθηκαν καὶ πέρασαν σὰν ἐνστικτώδη πλέον ἀντανακλαστικά, μὲ τοὺς ἀδιάκοπους ἀγῶνες ἐνάντια στὶς φυσικὲς καταστροφὲς καὶ τὶς ἐπιδρομὲς ἄλλων ὁμάδων. Εἶναι πιὰ παροιμιώδης ἡ ἀντίσταση στὸ Στάλινγκραντ ἀλλὰ καὶ σ’ ὅλη τὴ Ρωσία κατὰ τοῦ ἐπιδραμόντος Ναζισμοῦ. Κι ἂν ἀκόμη ἰσχυριστοῦν φανατικοὶ ὅτι δεν ὑπερασπίζονταν Πατρίδα ἀλλὰ Ἰδεολογία τι ἀλλάζει; Δεν ἦταν τότε κι αὐτὸ ἕνα κεκτημένο; Κ’ ἡ μὴ βία τοῦ Γκάντι δεν ὑπεράσπιζε τὴν ἐλευθερία τῆς Ἰνδίας;
Ἀπ’ τὴν ἄλλη μεριά, ὁ ἄνθρωπος εἶναι συγχρόνως ἀπ’ τὴ φύση του ριζοσπαστικός, ἐπαναστατικός, τυχοδιωκτικός, περίεργος, ἀνήσυχος, πλεονέκτης.
Ἀκόμα καὶ στὴ Βίβλο περιγράφεται ὡς ἐντελόμενος νὰ κατακυριεύσῃ τῆς γῆς!.. Ἀλλὰ γιὰ νὰ κατακυριεύσῃ πρέπει νὰ ἐγκαταλείψῃ, ἔστω προσωρινά, βωμούς, ἑστίες, πατρίδες, θεούς καὶ ν’ ἀνοιχθῆ στὸ ἄγνωστο. Διακατέχεται ἀπὸ μιὰν ἀκαταμάχητη ἀνυποταγή. Ἀκόμα καὶ ὑποτακτικοὶ λαοί, οἱ Γερμανοὶ π.χ., ἔπεσαν στὴν παγίδα τοῦ Ναζισμοῦ γιατὶ τοὺς ὑπεσχέθη καὶ ἐπεχείρησε νὰ πετύχῃ μεγαλύτερο ζωτικὸ χῶρο!..
Εἶναι ἡ παγκυριαρχία τῆς Ἀριστερᾶς. Ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται, πολιτικὰ μέν, μὲτὰ κομματικὰ μορφώματά της, οὐσιαστικὰ ὅμως μὲ πλῆθος ἄλλων καταστάσεων ποὺ ἐπικαλύπτουν, μὲ ποσοστὸ καὶ πάλι ἄνω τοῦ 90%, τὸ ἴδιο πολιτικὸ φάσμα! Οἱ ἀκραῖοι συντηρητικοί, γιὰ νὰ παροχετεύσουν τὴν ἐπαναστατικότητά τους γίνονται ἐθνικο­«σοσιαλιστές», οἱ κοινοβουλευτικοὶ θιασῶτες τοῦ Κράτους­Πρόνοιας, οἱ κεντρῶοι σοσιαλίζουν μέχρι κομμουνιστικῆς ἀπογνώσεως κ’ οἱ καλλιτέχνες, οἱ λόγιοι, οἱ ἐπιστήμονες, οἱ ἐρευνητές, ποὺ ἀπὸ τὴ φύση τους εἶν’ ἀνυπόταχτοι a priori σὲ κάθε θεσμό, κινοῦνται μοιραῖα σὲ μιὰν Ἀριστερά, αὐτῆς ἢ ἐκείνης τῆς ἀπόχρωσης ἢ ἐκτὸς πάσης κομματικῆς ἔνταξης.
Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατὶ κυβερνᾶ μιὰ μονίμως ἀλλοίθωρη πρὸς τ’ ἀριστερὰ Δεξιὰ ἢ μιὰ μονίμως σεβαστικὴ τῶν συντηρητικῶν θεσμῶν Ἀριστερά, μὲ τὶς εὐλογίες πάντα τῆς ἀγομένης καὶ φερομένης ἀπὸ τὰ ἴδια ρεύματα κοινωνίας.
Ἀλλ’ ἂν ἡ Δεξιὰ μπορεῖ, ἰδεολογικά, νὰ γίνῃ κυβέρνηση καὶ καθεστὼς θὰ μποροῦσε ἆραγε νὰ πράξῃ τὸ ἴδιο καὶ ἡ Ἀριστερά; Χωρὶς ν’ αὐτοαναιρεθῇ ἀμέσως καὶ ν’ ἀπωλέσῃ κάθε ἰδεολογικό της ὑπόβαθρο; Δεν εἶναι Ἐπανάσταση ἡ Ἀριστερά; Μπορεῖ νὰ γίνῃ ...Στάση, Τάξη, Νόμος,Ἀστυνομία; Πρόσφατα βλέπαμε στὴν Πατησίων τὸ ἑξῆς ἐπιτοίχιο: Ἂν ὁ [κάποιο κομματικὸ μόρφωμα «διαμαρτυρίας»] γίνῃ κυβέρνηση θὰ μᾶς στείλῃ τὰ ΜΑΤ; Μοῦρθε νὰ συμπληρώσω: Ἀναπόφευκτα, ἀφελέστατοι!..
Θὰ πῆτε: Καλὰ ὁ ἀλήστου μνήμης Κομμουνισμὸς ἢ Ἀνύπαρκτος Σοσιαλισμὸς τῆς Σοβιετίας, ἀλλὰ ὁ Νάσερ, ὁ Καντάφι, ὁ Κάστρο; Αὐτοί, μαζὶ μὲ τὸ Λένιν δὲν ἦταν παρὰ ἡ  σ τ ι γ μ ι α ί α νίκη τῆς Ἀριστερᾶς. Ὅταν ἐπεκράτησαν ἄρχισαν ν’ ἀμύνωνται γιὰ νὰ συντηρήσουν τὸ νέο καθεστώς, κ’ ἡ Ἐπανάσταση συρρικνώθηκε στ’ ὄνομα καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ κομαντάντε μὲ ὀλέθριο ἀποτέλεσμα τὴ συντήρηση τῆς Στάσης. Τὸ ἂν ἐπέζησαν τόσο ἢ τόσο ἀφορᾶ μόνο στὶς πολιτικὲς συνθῆκες, ἐπιχώριες καὶ παγκόσμιες καὶ σὲ τίποτε ἄλλο. Ἀκόμα κ’ ἡ μακρινή μας Κίνα, μολονότι διατηρεῖ τὶς ὀνομασίες, τὶς φωτογραφίες καὶ τὰ κομμουνιστικὰ σύμβολα ἀλώβητα, ἔχει περάσει πλέον σὲ μιά, «δυτικοῦ» τύπου, ἀνάπτυξη καὶ σὲ μεταρρυθμίσεις ποὺ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν συνάδουσες μὲ καμμιὰ «πολιτιστικὴ ἐπανάσταση» ἢ τὸ Κόκκινο Βιβλίο μὲ τὶς Σκέψεις τοῦ Μάο!..
Τὸ πολιτικὸ ἐκκρεμὲς τοῦ Κροπότκιν καὶ τοῦ μεταγενέστερου Καῖσλερ ταλαντεύεται ἀκατάπαυστα μεταξὺ τοῦ κομμισαρίου καὶ τοῦ γιόγκι ἀνεξαρτήτως πολιτευμάτων, πολιτικῶν ἀποκλίσεων ἢ καθεστώτων καὶ τὸ πρόβλημα πάντα εἶναι πρόβλημα ο ὐ σ ί α ς κι ὄχι πολιτικῆς! Καὶ στὶς κοινοβουλευτικὲς δημοκρατίες τὸ ἴδιο!
Καμμιὰ σημασία δὲν ἔχει ὁ πάντα λυσσαλέος ἀγώνας ἐπικράτησης κανενός, ἀλλὰ τὸ οὐσιαστικὸ περιεχόμενο τῆς π ρ ά ξ η ς μετά τὴν ἐπικράτηση. Θάταν ἀλυσιτελὲς καὶ ἀνόητο νὰ προσηλυτίσῃ κανεὶς οἱονδήποτε ἔχοντα συντηρητικὴ συνείδηση στὴν Ἀριστερὰ καὶ τὸ ἀνάποδο. Ἔχει ὅμως ἄμεσο ἀποτέλεσμα καὶ εἶναι ἰδιαζόντως κρίσιμο νὰ στραφῇ κανεὶς πρὸς τὴν ο ὐ σ ί α. Τότε ἀποκτᾶ καὶ νόημα ἡ ταλάντευση τοῦ πολιτικοῦ ἐκκρεμοῦς. Ὁ ἀγώνας τῆς Δεξιᾶς γίνεται γιὰ τὴ συντήρηση τῶν κεκτημένων ἀγαθῶν κ’ ἡ Ἀριστερὰ μάχεται ὑπὲρ τῶν κατακτηθησομένων,ἔχουσα αὐτοσυνειδησία τῆς συντηρητικότητάς της.
Καὶ στὶς σημερινὲς κοινοβουλευτικὲς δημοκρατίες τί γίνεται; Ἐπιλέγουν οἱ ὀλιγομελεῖς ἡγετικὲς ὁμάδες τῶν κομμάτων τοὺς ὑποψηφίους, ἀπὸ τοὺς συνωθούμενους, καὶ ἀνακηρύσσονται ἀπὸ τὸν Ἄρειο Πάγο τὰ κόμματα καὶ τὰ ψηφοδέλτιά τους. Ἐκτὸς τῶν βασικῶν πολιτικῶν συσπειρώσεων δεκάδες παρανοϊκοί, ἀνευρίσκοντας πέντε δεκάρες, ταλαιπωροῦν Δικαστικοὺς Ἀντιπροσώπους, Ἐφορευτικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ τὶς κεντρικὲς ὑπηρεσίες τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν, κοστίζοντας ἀνυπολόγιστα ποσά. Ἀλλὰ καὶ μὲ ποια κριτήρια ἐπιλέγονται οἱ ὑποψήφιοι; Ἱκανότητας τάχα πολιτικῆς ἢ διοικητικῆς; Μόνο κριτήριο εἶναι ἡ ἀναγνωρισιμότητα καὶ εἰκαζομένη δημοφιλία ποὺ θ’ ἀποφέρῃ ψήφους!.. Ὅμως ἡ ἐκλογή τινος δὲν εἶναι διόλου θέμα «εὐλογίας» τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου, οὔτε τοῦ κόμματος ἢ τοῦ ἐπιλεγομένου ἀλλὰ μόνο καὶ ἀποκλειστικὰ τοῦ ἐ π ι λ έ γ ο ν τ ο ς ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν συμπολιτῶν του ἀδιακρίτως. Οὔτε κἂν ἡ συναίνεση τοῦ ἐπιλεγομένου δὲν ἐνδιαφέρει, ἀφοῦ ἡ διαχείριση τῶν κοινῶν δὲν εἶναι μόνο τιμὴ ἀλλὰ πρωτίστως καθῆκον καὶ ὑποχρέωση, ἂν μή, κάποτε καὶ ποινή! Θυμᾶστε ποιόν διώρισε ἀ μ έ σ ω ς Ὑπουργὸ Δημόσιας Τάξης ὁ Φράνκο ὅταν, ἀντιφρονοῦντες, ἀνατίναξαν τὸ αὐτοκίνητο τοῦ ὑπάρχοντος, ποὺ βρέθηκε καρφωμένο στὸ μπαλκόνι τοῦ πέμπτου ὀρόφου παρακειμένου κτηρίου;: Τὸν Ἀρχηγὸ τῆς Ἀστυνομίας! Σαφῶς ἐννοῶντας πώς: Ἐκεῖ θὰ βρεθῇς καὶ σύ, ἀμελῶντας τά, ἀποτελεσματικά, καθήκοντά σου!.. Ἢ τὴν δημόσια λοιδωρία τοῦ Ντὲ Γκώλ, μετὰ τὴν ἀποτυχημένη ἀπόπειρα δολοφονίας του, μὲ γαζωμένη τὴ θωρακισμένη προεδρικὴ Σιτροέν του ἀπὸ καταιγισμὸ βλημάτων;: Ἀρνήθηκε νὰ ἐνισχύσῃ τὴν ἀσφάλεια του κι ὅταν τὸν ρώτησαν γιατί ἀπάντησε: Διότι κενοι πο πιθυμον ν μ προστατεύσουν εναι ξ σου λίθιοι μ’ κείνους πο πιθυμον ν μ σκοτώσουν!.. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον ἡ πολιτική. Ρίξτε μιὰ σύντομη ἐποπτικὴ ματιὰ στὸν κοινωνικό σας περίγυρο. Συμπεριφορὲς πρὸς ὁμοτέχνους, συναδέλφους, συνεταίρους, γείτονες, συγγενεῖς, παπποῦδες, γονεῖς, ἀδελφούς, συζύγους, παιδιά, ἐγγόνια. Δὲν ἐννοῶ τὶς τυπικὰ κακὲς συμπεριφορές, ἀλλὰ τὶς εὐνουχιστικὲς καὶ τελικὰ δολοφονικὲς «στοργές» ὅλων ἐκείνων πού «γνωρίζουν» καλά, ὅπως νομίζουν, πῶς νὰ ἐξοντώνουν τὸ ἀντικείμενο τῆς στοργῆς τους, βγάζοντας οἱ ἴδιοι εἰσητήριο κατευθείαν γιὰ τὸ διάβολο, ὑποτιμῶντας καὶ πετῶντας πρωτίστως τὴ δική τους ζωὴ στὰ σκουπίδια. Γονεῖς πού, κρύβοντας κάτω ἀπ’ τὴ δῆθεν στοργή τους, τὴ συμπλεγματικὴ διακαῆ ἐπιθυμία ἐλέγχου καὶ διεύθυνσης, εὐνουχίζουν υἱοὺς καὶ θυγατέρες ἀδιακρίτως. Παιδιὰ κ’ ἐγγόνια ποὺ στέλνουν στὸν ἀγύριστο πρὶν τῆς ὥρας τους ἡλικιωμένους, ἀφαιρῶντας τους καὶ τὶς ἐλάχιστες ἐναπομείνασες πρωτοβουλίες καὶ δυνατότητές τους. Συζύγους ποὺ θεωροῦν τὸ γάμο ...συμβόλαιο, δηλαδὴ κάτι μεταξὺ μισθωτηρίου καὶ ἀγοραπωλητηρίου!.. Αὐτὸ ἐδίδαξαν οὐτιδανοὶ πανεπιστημιακοί, θεωρῶντας...χριστιανὸ – οἱ ἀγράμματοι – καὶ παρωχημένο, «ντεμοντέ», τὸν τελευταῖο δόκιμο Ρωμαῖο νομοδιδάσκαλο ρένιο Μοδεστνο, ποὺ δίδαξε πὼς «Γάμος ἐστὶν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς συνάφεια, καὶ συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία» (Βασιλικά, Δ΄ Τίτλος, Βιβλίο ΚΗ΄, τόμος ΙΙΙ, Lipsiae, 1843, σελ. 166. Βλέπε καὶ ἀνάλυση στὸ διαζύγιο, περιοδικὸ MGP DAYS, Ἰανουάριος 1997, φύλλο 2, σελ. 21).
Καὶ μετὰ ἐπισκεφθῆτε τόν ...καθρέφτη σας!.. Ἀναλογισθῆτε τί κάλπικο νομίζετε. Πόσο βέβαιοι εἶστε ὅτι «ξέρετε»! Πότε καὶ ἀπὸ ποιές, ποίων, πανεπιστημιακὲς διδασκαλίες, τηλεόραση, διαβάσματα, ἀκούσματα, συνομιλίες, ἀλισιβερίσι, ἔχει προέλθει αὐτὴ ἡ ξέρα σας. Πάνω στὴν ὁποία ἔχει προσαράξει ἡ ζωή σας, ἡ ζωὴ τῶν ὅσων ἀγαπᾶτε καὶ ἡ Χώρα. Ἐνέργεια πολὺ ἐπώδυνη καί γι’ αὐτὸ ἰδιαζόντως δύσκολη. Ἡ μόνη, ὅμως, ἐλπίδα «ἀποκόλλησης» εἶναι αὐτή, ἀκριβῶς, ἡ συνειδητοποίηση.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ

Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ, Ιούλιος 2013