Σ’ αρέσει... Joyce Mansour

Μαίρη Χρονοπούλου & George Ayer in Savage hunt,1980

Σ’ αρέσει να πέφτεις στο ξεστρωμένο μας κρεβάτι

οι παλιοί ιδρώτες μας δεν σ’ αηδιάζουν

τα λερωμένα, από ξεχασμένα όνειρα, σεντόνια μας

οι κραυγές μας που στο σκοτεινό δωμάτιο αντηχούνε

όλα ετούτα ξεσηκώνουνε το αχόρταγο κορμί σου,

το άσχημό σου πρόσωπο επιτέλους λάμπει

που οι χτεσινοί μας πόθοι είναι όνειρα αυριανά σου

Joyce Mansour, ΚΡΑΥΓΕΣ - ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ – ΟΡΝΙΑ,  μετ. Έκτωρ Κακναβάτος εκδ Άγρα

Άγιος Ανδρέας ο πρωτόκλητος... παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Ο άγιος Ανδρέας ο πρωτόκλητος, ο πρώτος δηλαδή που κλήθηκε από τον Χριστό να γίνει μαθητής Του, δεν κλήθηκε απροϋπόθετα και ως έτυχε. Υπήρξε από εκείνους που είχαν αναζητήσεις σχετικά με τον Μεσσία, που ο πόθος τους για τον Θεό ήταν έντονος. Κι αυτό φάνηκε και από το γεγονός ότι ανήκε στην ομάδα των μαθητών του Ιωάννου του Προδρόμου, ο οποίος προετοίμαζε τους ανθρώπους ακριβώς προς υποδοχή του Μεσσία, «Ο τω Προδρόμου φωτί μεμορφωμένος, ότε το απαύγασμα το ενυπόστατον της πατρικής δόξης έφανεν…τότε πρώτος ένδοξε, τούτω προσέδραμες». (Συ που μορφώθηκες από το φως του Προδρόμου, όταν ο Χριστός, το ενυπόστατο απαύγασμα της δόξας του Θεού Πατέρα φάνηκε…τότε πρώτος, ένδοξε, έτρεξες σ’ αυτόν). Και από το γεγονός ότι μετά την κλήση του ένιωσε την ανάγκη να καλέσει τον αδελφό του Πέτρο, με τη διαπίστωση ότι «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν».

H αφελής πεποίθηση πολλών ότι οι μαθητές του Κυρίου ήταν απλοϊκοί άνθρωποι, διότι ήταν ψαράδες, δεν ισχύει. Ψαράδες ήταν, απλοί άνθρωποι μπορεί, όχι όμως απλοϊκοί, με την έννοια του απροβλημάτιστου και επιφανειακού ανθρώπου. Καθώς τα πράγματα φανερώνουν, η ύπαρξή τους φλεγόταν από το ερώτημα περί της αληθείας, περί του Θεού και των ενεργειών Του, περί των δηλουμένων από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Κι είναι φυσικό: ο Κύριος δεν θα μπορούσε να έχει ως αμέσους συνεργάτες Του ανθρώπους χωρίς πάθος για την αλήθεια. Ο ίδιος άλλωστε το είχε επισημάνει: Θα με ακολουθήσουν και θα με ακούσουν όσοι αγαπούν την αλήθεια. «Πας ο ων εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής». Ένας τέτοιος λοιπόν άνθρωπος, σοβαρός και σεβαστός, με βαθειά αναζήτηση ήταν και ο απόστολος Ανδρέας. «Εζήτησας Χριστόν την όντως ζωήν, και ζητήσας πρώτος εύρες» (Ζήτησες τον Χριστό, που είναι η πραγματική ζωή, και επειδή την ζήτησες, πρώτος και την βρήκες).

O ίδιος στρεφόταν πάντα στο βάθος των πραγμάτων, εκεί που «η αλήθεια κρύπτεσθαι φιλεί», εκεί που αγαπά να κρύβεται η αλήθεια, κατά τον Έλληνα φιλόσοφο, έτσι και η δράση του ως αποστόλου λειτουργούσε στο βάθος της καρδιάς των ανθρώπων. Αυτό ήταν το ζητούμενο από τον άγιο Ανδρέα: πώς ο λόγος του θα κρούσει τις βαθειές χορδές της καρδιάς του ανθρώπου, πώς ο λόγος του σαν αγκίστρι θεϊκό θα σαγηνεύσει τον αληθινό άνθρωπο. «Ο τη τέχνη αλιεύς και τη πίστει μαθητής, ως βυθόν διερευνών τας καρδίας των πιστών, το άγκιστρον χαλά του λόγου, και σαγηνεύει ημάς». (Ο αλιέας κατά την τέχνη και μαθητής κατά την πίστη, διερευνώντας τις καρδιές των πιστών σαν να είναι βυθός, ρίχνει το αγκίστρι του λόγου και μας σαγηνεύει).

Με σταυρικό θάνατο τελειώθηκε και ο απόστολος, διαβαίνοντας πια κοντά σ’ Εκείνον τον οποίο πράγματι επόθησε σαν αληθινός μαθητής και σοφός μιμητής Του. «Πόθω πόθον προσθείς, διά σταυρού διαβαίνεις προς ον επόθησας, ως αληθής μαθητής και σοφός μιμητής γενόμενος του διά Σταυρού αυτού πάθους». Μακάρι «η φωτιά της αγάπης του Χριστού που περιέφερε στην καρδιά του» ο άγιος Ανδρέας, να ανάψει λίγο και στη δική μας καρδιά. Θα είναι η απόδειξη ότι πράγματι ο ερχομός του Χριστού που ευαγγελίστηκαν οι απόστολοι, σαν τον άγιο Ανδρέα, βρήκε την εκπλήρωσή του και σε εμάς.  (απόσπασμα)

παπα Γιώργης Δορμπαράκης 

ΠΗΓΗ:ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ

Πρόστυχες ιστορίες... James Joyce

Κατερίνα Τζάβαλου, Hardcore, 2004 

  ...Γάμησέ με, βάζοντάς με να χωθώ στον κώλο σου,

ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι,

με τα μαλλιά σου λυτά, χυμένα στο μαξιλάρι,

ολότελα γυμνή εκτός

από μια όμορφα αρωματισμένη ροζ κιλότα

ξεδιάντροπα ανοιγμένη από πίσω

και μισοκατεβασμένη ίσα να φαίνεται η σχισμή.

Γάμησέ με στις σκάλες μέσα στο σκοτάδι,

σαν καμαριέρα που γαμάει τον στρατιώτη της,

ξεκουμπώνοντας το παντελόνι του

και γλιστρώντας το χέρι του στο άνοιγμα

και πασπατεύοντας το πουκάμισό του

και νιώθοντας το υγρό,

κι ύστερα τραβώντας το απαλά προς τα πάνω

κι αρχίζοντας να παίζει με τα φουσκωμένα του αρχίδια

και στο τέλος βγάζοντας τολμηρά το καυλί του

που τρελαίνεται να το κρατάει και να το αυνανίζει,

ψιθυρίζοντας στο αυτί του πρόστυχα λόγια

και πρόστυχες ιστορίες που της έχουν αφηγηθεί

άλλα κορίτσια και προστυχιές που είπε η ίδια...

James Joyce, Γράμματα στη Νόρα, εκδ. Πατάκη, μετ. Κατερίνα Σχινά

Χτίζει σχολειά, χτίζει εκκλησιές...Γεώργιος Αθάνας

ΔΗΛΩΣΕΙΣ…

Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ή Αδιάβαστος υπουργός Υποδομών :«Περήφανος που επί υπουργίας μου γίνεται το τζαμί »  ΒΟΥΛΗ 28/11/13

Σχόλιον…

«Στο Μέγα Δέντρο ξεκινά,

στο Καλοντάει αγιάζει,

χτίζει σχολειά, χτίζει εκκλησιές,

χτίζει τη Ρωμηοσύνη.

Πάτερ Κοσμά, σαν να ‘ταν χτες

το κήρυγμά σου αχάζει (=βροντά)

στη Ρούμελη, στην Ήπειρο

στην απεραντοσύνη».

Γεώργιος Αθάνας Για τον Κοσμά τον Αιτωλό

Κι ας στριγκλίζουν οι πουτάνες... Octavio Paz

“Άλλαξέ τους την πίστη

άρπαξ’ τες απ’ την ουρά(κι ας στριγκλίζουν οι πουτάνες)

μαστίγωσέ τες,

βάλ’ τους ζάχαρη στο στόμα

στις αχαλίνωτες

φούσκωσέ τες σαν μπαλόνια, τρύπησέ τες,

ρούφηξέ τους αίμα και μεδούλι,

ξέρανέ τες (ευνούχισέ τες)

ποδοπάτησέ τες, πετεινέ δανδή,

στρίψ’ τους το λαρύγγι, μάγειρα,

ξεπουπούλιασέ τες

ξεκοίλιασέ τες, ταύρε,

βόδι, σύρε τες στο χώμα,

κάνε τες, ποιητή,

κάνε τες να καταπιούν

όλες τις λέξεις.”

Octavio Paz, Η πέτρα κι άλλα ποιήματα.

Να στείλουν γυμνόστηθες τις κόρες τους... Ιωάννα Καρυστιάνη

Marc Chagall

Όσοι άνηκαν στη γενιά του Πολυτεχνείου έχουν ανακηρυχθεί σε λαμόγια που φαλίρισαν την Ελλάδα, όσοι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις ενάντια στους «ανθρωπιστικούς» πολέμους στη Γιουγκοσλαβία βαφτίστηκαν εθνικιστές, όσοι συμμετείχαν στο Δεκέμβρη του 2008, χαρακτηρίστηκαν  βουτυρομπεμπέδες ή τρομοκράτες.

Ύστερα, φρόντισαν μεθοδευμένα να πουν ότι από τις πλατείες των αγανακτισμένων ξεπήδησε η Χρυσή Αυγή. Και φτάσαμε στους περιώνυμους προπηλακισμούς, όταν απολυμένος από τα Αμυντικά Συστήματα που δέχεται τον έναν απλήρωτο λογαριασμό μετά τον άλλο πέταξε ένα μπουκάλι νερό ζήσαμε ένα τριήμερο φεστιβάλ καταδίκης στα κανάλια. Και εγώ ερωτώ: Πώς ένας άνθρωπος μπορεί να εκφράσει την απόγνωση και την απελπισία του; Ας φτιάξουν τη λίστα των επιτρεπόμενων εκδηλώσεων απόγνωσης. Τι θέλουν; Να πάνε 1,5 εκατομμύριο άνεργοι στα γόνατα στη Μεγαλόχαρη της Τήνου και να παρακαλέσουν να βρουν δουλειά; Να φτιάξουν μια χορωδία και να ψάλουν τον καημό τους; Να στείλουν γυμνόστηθες τις κόρες τους έξω από το Μαξίμου; Ουσιαστικά, το μόνο που επιτρέπεται είναι να αυτοκτονούν στα μουγκά και κατά μόνας. Τείνει να υπονομεύεται κάθε μορφή πολιτικής αποδοκιμασίας γιατί ένα είναι το ανίκητο όπλο, το πλήθος. Και κάνουν ό,τι μπορούν να μην βρεθεί η καταπληκτική συνδεσμολογία που θα επιτρέψει στον κόσμο να ενωθεί και να διεκδικήσει μία άλλη ζωή.

[.......]

Η γλώσσα υπέστη μία δεινή μετάλλαξη. Τα τελευταία χρόνια της πλαστικής ευφορίας οι αγορές είχαν πάρει το πάνω χέρι, με στρατηγική να μπει λέξη που είχε σχέση με την οικονομία στα πάντα. Έλεγαν «η αντιπολίτευση επενδύει στους κοινωνικούς αγώνες», «ο πρωθυπουργός κεφαλαιοποίησε την ομιλία του στη Βουλή», «ο υπουργός εισέπραξε ένα θερμό χειροκρότημα». Ακόμα μιλούσαν για «διαχείριση του πένθους». Το τελευταίο διάστημα, προκειμένου να μην ακούγονται οι λέξεις ανεργία και απόλυση, δημιουργήθηκαν νέες λέξεις όπως «κινητικότητα», «απασχολησιμότητα», «δεξαμενή ανθρώπινων πόρων». Όλα αυτά μπλοκάρουν τους ανθρώπους και τους αποπροσανατολίζουν. Η γλώσσα πρέπει να ξανακερδίσει την κυριολεξία της για να μπορούν οι άνθρωποι να σκέφτονται.

Ιωάννα Καρυστιάνη (απoσπάσματα από συνέντευξή)

Ο σκορπιός... Αριστοφάνης

ΑΠΌ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ…

Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, Τάσος Μαντέλης, αρνείται τις κατηγορίες ισχυριζόμενος πως το ποσό των 450.000 γερμανικών μάρκων δόθηκε υπό μορφή χορηγίας από τη Siemens για την προεκλογική εκστρατεία του 2000!

Σχόλιον

ΥΠΟ ΠΑΝΤΙ ΛΙΘΩΙ ΣΚΟΡΠΙΟΣ Ω ΕΤΑΙΡ ΥΠΟΔΥΕΤΑΙ

ΦΡΑΖΕΥ ΜΗ ΣΕ ΒΑΛΗΙ ΤΩΙ Δ ΑΦΑΝΕΙ ΠΑΣ ΕΠΕΤΑΙ ΔΟΛΟΣ

Κάτω από κάθε πέτρα κρύβεται, φίλε μου, σκορπιός.

Μη σε κεντρίσει πρόσεχε. Και το σκοτάδι ακολουθεί ο κάθε δόλος.

Αριστοφάνης, Σφήκες, μετ. Λουκάς Παπαδημητρόπουλος.

Είμαι δημοπράτης...Ν Γκάτσος

Ν. Εγγονόπουλος, Ενθύμιον Κατοχής, 

Είμαι δημοπράτης

λίγο αριστοκράτης

πάντα δημοκράτης..

Όλους σας γνωρίζω

δε σας ξεχωρίζω

φτάνει να κερδίζω .

πότε με βαγγέλιο

πότε με φραγγέλιο

πάντα με το γέλιο…

Της ζωής κουρσάρος

της ελπίδας φάρος

σ'όλους δίνω θάρρος.

Είμαι δημοπράτης

λίγο διπλωμάτης

πάντα δημοκράτης.

Νίκος Γκάτσος

Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό... Κ. Καρυωτάκης.

Picasso, Οικογένεια Σαλτιμπάγκων

Όταν ακούσεις ποδοβολητά

λύκων, ο Θεός μαζί σου!

Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά

και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,

στον πλατύ κόσμο μια θέση.

Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,

του δίνουν όψη ν’ αρέσει.

Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν

με την πειθώ, με το ψέμα,

όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν

τη σάρκα σου και το αίμα.

K. KΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

A beautiful body... Wayne Chirisa

David Hamilton

A beautiful body

is natures art 

to beautify the world. 

Wayne Chirisa

Εγκώμιον σ'ένα Μαλάκα... Αντ. Αντωνάκος

Ο μαλάκας χαίρεται την εξουσία τού στυγνού ηδονιστή.

Χωρίς να κουραστεί έχει ψάρι. Λιμανίσιο βεβαίως και μουντζό

αλλά χορταστικό για την ώρα.

[…]

Ο μαλάκας είναι τοποθετημένος

στη διασταύρωση της μαγείας με το θετικισμό.

Μπορεί να ερμηνεύσει τη σταύρωση με κβαντομηχανική

και το θαύμα με βιοχημεία.

Απ’ τη μια έχει την ανάγκη να πιστεύει

σε μία μαλακία κι απ’ την άλλη να την ερμηνεύει.

 […]

Οι σύγχρονοι ηγέτες είναι μέγιστοι αυνανιστές.

Η μαλακία δεν συνταγογραφείται.

Δεν έχει ωράριο.

Αντώνης Αντωνάκος (Απόσπασμα από Μαλακίας Εγκώμιων)

Αγγελίες... Κική Δημουλά

Romy Schneider, L'Enfer, 1964

Διατίθεται ἀπόγνωσις

εἰς ἀρίστην κατάστασιν,

 καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.

 Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.

Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον

ἔδαφος πωλεῖται

ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.

Καὶ χρόνος

ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.

Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον

Ὥρα: Πᾶσα.

Κική Δημουλά, Ερήμην

Η Αλήθεια και ο Τρόπος...

Βούλα Παπαϊωάννου

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Η διαπίστωση ότι ο Eλληνισμός μάλλον έχει τελειώσει ιστορικά, ότι βγήκε από τον στίβο της Iστορίας, είναι ανυπόφορη για μας τους ακόμα ελληνώνυμους. Mας πονάει. Οφείλουμε ωστόσο να ελέγξουμε τον ρεαλισμό της.

Πότε ένας ιστορικός λαός τελειώνει, παύει να μετέχει στο γίγνεσθαι της Iστορίας;

Όταν απλώς υφίσταται τα συμβαίνοντα, χωρίς να μπορεί να τα επηρεάσει. Όταν παύει να σαρκώνει στοιχεία ενεργούμενης ετερότητας, μοναδικότητες που ενδιαφέρουν ευρύτερα, αφορούν σε καθολικές ανθρώπινες ανάγκες.

Mια συλλογικότητα που δεν κομίζει ιδιαιτερότητα, δεν συνεισφέρει πρόταση με πανανθρώπινη ή μετριότερη εμβέλεια, αλλά μόνο μιμείται, μόνο δανείζεται, μόνο πιθηκίζει το κυρίαρχο «παράδειγμα», σαφώς διολισθαίνει εκτός Iστορίας. Συνεχίζει να υπάρχει, αλλά παθητικά, στο περιθώριο ή ουραγός. Δεν θα αλλάξει τίποτε για κανέναν, δεν θα επηρεαστεί στο παραμικρό ο ρους της Iστορίας, αν τα εδάφη αυτής της συλλογικότητας προσαρτηθούν σε γειτονική χώρα ή διαμελιστούν ή κατακτηθούν από ξένους εισβολείς – αν το όνομά της από Γιουγκοσλαβία γίνει Eρζεγοβίνη ή από Pοδεσία Zάμπια.

Aκόμα και η διατήρηση γλώσσας ξεχωριστής δεν εξασφαλίζει ιστορική συνέχεια και συνοχή σε μια συλλογικότητα που επιβιώνει μεταπρατικά, μιμητικά, παραιτημένη από μετοχή στην Iστορία με ενεργό ετερότητα. Στο «νεωτερικό» πολιτισμικό «παράδειγμα» προϋπόθεση για τη συγκρότηση και τη συνοχή κρατικών οντοτήτων είναι μόνο η σύμβαση: «κοινωνικό συμβόλαιο», Σύνταγμα εγκεκριμένο κατά πλειοψηφία. Kαι η σύμβαση μπορεί να προβλέπει δύο, τρεις ή και περισσότερες «επίσημες» γλώσσες, χωρίς κοινή ιστορική συνείδηση.

Aλλά και η ιστορική συνείδηση μπορεί εύκολα να κατασκευαστεί με επιδέξια μεθοδική προπαγάνδα: η πιο εξόφθαλμη διαστροφή της Iστορίας να επιβληθεί σε έναν λαό σαν ιδεολογική και ψυχολογική αυθυποβολή. Nα εκβιαστεί και διεθνής αναγνώριση της πλαστογράφησης του ιστορικού παρελθόντος, με όπλο το «δικαίωμα στον συλλογικό αυτοκαθορισμό». Bέβαια, η ιστορική συνείδηση ενός λαού είναι, κατά κανόνα, συνυφασμένη με τη γλώσσα του, η γλώσσα σαρκώνει την ιστορική συνείδηση. Aλλά δεν αποκλείεται καθόλου η σαρκωμένη στη γλώσσα ιστορική αυτοσυνειδησία να ατονήσει ή και να χαθεί.

Πώς χάνεται η ιστορική αυτογνωσία και ταυτότητα η αποτυπωμένη στη γλώσσα ενός λαού;

Oι Eλληνώνυμοι σήμερα συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε λέξεις που ζουν τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια στη ζωντανή ελληνική λαλιά: μιλάμε για «κοινωνία», «δημοκρατία», «αλήθεια», «λόγο». Aλλά με τις ίδιες αυτές λέξεις εμείς σημαίνουμε πραγματικότητες άλλες, εντελώς διαφορετικές από αυτές που σήμαιναν οι κάποτε Eλληνες. Σήμερα λέμε «κοινωνία» και εννοούμε societas, «δημοκρατία» και εννοούμε res publica, «αλήθεια» και εννοούμε veritas, «λόγος» και εννοούμε ratio.

Συντηρούμε ακόμα, κουτσά-στραβά, τα σημαίνοντα. Aλλά έχουμε χάσει τα σημαινόμενα, τη γνώση του «τρόπου» των Eλλήνων. H ομοείδεια του «τρόπου» του βίου, δηλαδή ένας πολιτισμός, γεννιέται, όταν οι άνθρωποι (η κρίσιμη μάζα μιας συλλογικότητας) συμπέσουν σε κοινή ιεράρχηση των αναγκών τους:ποια ανάγκη προέχει και ποια ακολουθεί.

Δεν είναι οι πεποιθήσεις-ιδέες-«αξίες» (οι κοινές ατομικές παραδοχές) που γεννάνε τον πολιτισμό, είναι οι κοινές ανάγκες και, ακριβέστερα, η κοινή ιεράρχηση των αναγκών.

Oι Eλληνες σημάδεψαν την ανθρώπινη Iστορία, επειδή αυτοί, για πρώτη (μάλλον και μοναδική) φορά, έδωσαν προτεραιότητα στην ανάγκη τους για την αλήθεια πριν από κάθε αναζήτηση χρησιμότητας. Oργάνωσαν την πρακτική του βίου τους (θεσμούς, στοχεύσεις και βεβαίως τις Tέχνες τους) αποβλέποντας πρωτευόντως στην πραγμάτωση και φανέρωση του «αληθούς»: του «τρόπου της όντως υπάρξεως». Kαι «όντως ύπαρξη», «κατ’ αλήθειαν» ύπαρξη, είναι αυτή που δεν μεταβάλλεται, δεν αλλοιώνεται, δεν φθείρεται, δεν πεθαίνει.

Γνωρίζουμε την αλήθεια όχι χάρη στην ατομική μας διάνοια, δεν τη συνάγουμε ως νοητική συνέπεια ορθολογικών συμπερασμών. Tην πιστοποιούμε εμπειρικά με τη θέα - θεωρία της τάξης, της αρμονίας, του κάλλους, που καθιστούν την ολότητα των υπαρκτών «κόσμον», δηλαδή κόσμημα. Tα επιμέρους υπαρκτά είναι φθαρτά, εφήμερα, θνητά.

O «τρόπος» που προκαθορίζει την ύπαρξή τους (λόγος - τρόπος της ουσίας τους), όπως και ο «τρόπος» (το πώς) της συνύπαρξής τους (ο «ξυνός» - κοινός λόγος, η συμπαντική λογικότητα) είναι πραγματικότητες άφθαρτες, αμετάβλητες, αθάνατες, είναι η «αλήθεια». Για τον Έλληνα «αλήθεια» είναι ο εμπειρικά προσιτός και πιστοποιούμενος «τρόπος της του παντός διοικήσεως» (Hράκλειτος). Έτσι -η αλήθεια είναι «τρόπος» της ύπαρξης και η γνώση του τρόπου κατακτάται μόνο με την πραγμάτωση του τρόπου,- δεν αρκεί η κατανόηση του τρόπου για να γνωρίσουμε τον τρόπο, χρειάζεται να πραγματώσουμε τον τρόπο για να τον γνωρίσουμε.

Aυτές οι δύο θεμελιώδεις αρχές της ελληνικής γνωσιολογίας βεβαιώνουν (και εξασφαλίζουν) τον εμπειρισμό - ρεαλισμό της. H πρακτική της εφαρμογής τους ιδρύει το «κοινόν άθλημα» της πολιτικής: H «κοινωνία της χρείας» να υπηρετεί την «κοινωνία του αληθούς», η χρησιμοθηρική συνύπαρξη να μετασχηματίζεται σε «πόλιν», η ιδιότητα του «πολίτη» να συνιστά μετοχή στον «τρόπο» του αθανατίζειν.

Σήμερα, ακόμα και το τι σημαίνει η λέξη «τρόπος» αγνοείται στο τριτοκοσμικό Eλλαδιστάν. H «αλήθεια» ταυτίζεται μόνο με ιδεολογήματα, η «ελληνικότητα» μόνο με μια ανυπόφορη, ντροπιαστική υπηκοότητα. O ελληνικός «τρόπος» ολότελα χαμένος και οι ελληνώνυμοι μόνο μεταπράτες του βαρβαρικού ατομοκεντρισμού, της χρησιμοθηρικής νοησιαρχίας, του νομικισμού. Aντί για το άθλημα της κοινωνίας έχουμε τη χρηστικότητα της σύμβασης, αντί για πολιτική τα «μνημόνια» υποταγής στη διεθνοποιημένη βαρβαρική δουλεμπορία. Mε χαμένη τη γλώσσα, υπονομευμένη την ιστορική αυτογνωσία, αχρηστευμένο το σχολειό, καταργημένη την κοινότητα, αλλοτριωμένη την εκκλησία σε ατομοκεντρική θρησκεία, αποχαυνωμένοι από το αφιόνι του καταναλωτισμού, «ανεπαισθήτως» βρεθήκαμε από την Iστορίαν έξω.

Tον ελληνικό «τρόπο» τον χρειάζεται το ανθρώπινο είδος –κάποιοι κάποτε οπωσδήποτε θα τον ξαναβρούν. Oσοι αφυπνιστούν στην ανάγκη για προτεραιότητα της αλήθειας απέναντι στη χρησιμότητα, της «σχέσης» απέναντι στη σύμβαση, της «μετοχής» απέναντι στο δικαίωμα. Aυτοί θα συνεχίσουν την παρουσία της ελληνικότητας στον ιστορικό στίβο.

Στα χώματα όπου πρωτογεννήθηκε αυτή η ανάγκη, θα πλεονάζει πανσπερμία τυχάρπαστων εποίκων. Ίσως επιβιώνουν, στο περιθώριο, και κάποιοι μακρινοί απόγονοι πυγμαίων (του γένους των Σαμαρά, Bενιζέλου, Tσοχατζόπουλου). Mε κώδικα συνεννόησης κάποια χρηστική εσπεράντο – συνταγή Pεπούση. Eίναι πολύ πιθανό να γράφουν ακόμα συνθήματα στους τοίχους

ΠΗΓΗ  Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ 

Λιάζομαι... Μάτση Χατζηλαζάρου

Keira Knightley & Cillian Murphy in The Edge of Love (2008)

Λιάζομαι μες στη συγκίνηση των ημερών του Νοέμβρη,

που ξαναφέραμε μαζί.

Μαζί το ζούμε και το θέλουμε το πηγαινέλα της φύσης

– τις μυρουδιές του κρύου ανέμου, τα παγωμένα νίκελ

της πόλης, τον κλειστό χώρο μες στην παγωνιά όταν

αχνίζουν τα τζάμια.

Ζωή μου, δίπλα σου βλέπω την αναπνοή και ακούω το

καρδιοχτύπι όλων των πραγμάτων.

Ζωή μου, δίπλα σου είναι η μέρα του ήλιου του μεσονυκτίου.

Μακριά σου είναι η νύχτα του βορινού χειμώνα.  

Μάτση Χατζηλαζάρου

Καμικάζι... Σταύρος Σταυρόπουλος

Zoe Lacchei

Θέλω πολύ

να σε αγγίξω ξανά,

αλλά φοβάμαι πως θα κοπω.

Το σώμα σου είναι τυλιγμένο

με συρματοπλεγμα.

Αν μπω μέσα του,

θα γίνω καμικάζι αυτοκτονίας.

Το επόμενο κουμπί είναι ή έκρηξη.

Σταύρος Σταυρόπουλος,  Ο ερωτας θα μας κάνει κομμάτια