Οἱ κουρέσλερ... Κων. Μ. Μάστρακας

J..George Brown

Τὰ ὀρεινὰ

Τὶς δύσκολες ὧρες παρομοιάζω πρὸς ἐκεῖνα

τὰ τραχιά, τὰ δυσνόητα μονοπάτια:

χαλικούρα· λάσπη, βαθειά καὶ βουρκωτή·

καιρός ἀνάντης· γλίστρα· ἄγνωστη ἔκβαση.

Τάκης Παπατζώνης

Ὑπῆρχαν στὴν ἀρχὴ τῆς Πατησίων, στὸ δεξί μας χέρι καθὼς βλέπουμε πρὸς τὴν Ἁλυσίδα, τὴ δεκαετία τοῦ ’60, δύο κινηματογράφοι δίπλα-δίπλα, μὲ τὰ ὀνόματα «’Αλάσκα» καὶ «Νέον Ροζικλαίρ», ἂν θυμᾶμαι καλά. Λειτουργοῦσαν συνεχῶς, ἐπὶ 24ώρου βάσεως κ’ ἐπρόβαλαν ἔργα ἀστυνομικῆς ἢ κ’ αἰσθηματικῆς περιπέτειας, χωρὶς ἀξιώσεις. Τὸ εἰσιτήριο ἦταν πάμφθηνο καὶ μποροῦσε κανεὶς νὰ μπῇ καὶ νὰ βγῇ ὅποτε ἤθελε ἢ νὰ παραμείνῃ στὴν αἴθουσα ἀπεριόριστο χρόνο καὶ νὰ παρακολουθήσῃ δύο ἔργα ἐπὶ τέσσερες ὧρες!.. Γρήγορα ἔγινε τὸ καταφύγιο τῶν σκληρὰ ἐργαζομένων γύρω ἀπ’ τὴν Ὁμόνοια, τῶν μοναχικῶν, τῶν φτωχῶν, τῶν ὑποχρεωτικὰ ξενύχτηδων ἀλλὰ καὶ τῶν λουστράκων, ποὺ σὰν ἔπιανε κρύο ἢ βροχὴ ἔβρισκαν ζέστη, ἀπάγκιο καὶ φθηνὰ ἀγορασμένη θαλπωρή, κοιμούμενοι στὶς ἀναπαυτικὲς πολυθρόνες ἢ καὶ παρακολουθῶντας ταινίες ἀντὶ νὰ τοὺς δέρνῃ τ’ἀγιάζι, μέχρι νὰ περάσῃ ἡ μπόρα τῆς ζωῆς. Ἡ αἴθουσα, φυσικά, ἔζεχνε, ἀφοῦ ἀεριζόταν μόνο στὰ διαλείμματα μὲ τὰ μέσα τῆς ἐποχῆς, καὶ τό, ἀποκλειστικὰ ἀνδρικό, κοινὸ ξέσπαγε σ’ ἐνθουσιώδεις φωνὲς κ’ἐκδηλώσεις ὅταν στὴν ὀθόνη ἐμφανιζόταν καμμιὰ γυμνὴ γάμπα ἢ καί γυναικεῖο ...γόνατο!.. Ἡ τσόντα τοῦ καιροῦ!.. Ἔγινε ὅμως ἐπι-κίνδυνη ἡ εἴσοδος τῶν λούστρων, γιατὶ πάνω στὴν τρέλλα τους ἐκσφενδόνιζαν ὅ,τι κρατοῦσαν! Καὶ στὸ «φουαγιέ» (θεὸς νὰ τὸ κάνῃ), ἀνήρτησαν πινακίδες ποὺ τοὺς ὑποχρέωναν ν’ ἀφήνουν ἐκεῖ τὰ κασσελάκια τους!..

Ὁ ἀξέχαστος, ἰδιαίτερα ἱκανὸς καθηγητὴς φιλόλογος Ἀθανάσιος Τρίκας, στὸ Β΄Γυμνάσιο Ἀρρένων Ἀθηνῶν, γωνία Χέυδεν καὶ Ἀχαρνῶν, στὸ ἡμιυπόγειο, μὲ ὀγδόντα πέντε δεκαεξάρηδες, δεκαεπτάρηδες, στρυμωγμένους ἀνὰ τρεῖς σὲ δύο σειρὲς ξύλινα θρανία, μὲ πλῆρες ἐκπαιδευτικὸ ὡράριο καὶ μεγάλη διοικητικὴ ἐργασία, λόγω τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μαθητῶν, μὲ μισθὸ ὑποπολλαπλάσιο τοῦ μισθοῦ τῶν ἀδικουμένων σημερινῶν συναδέλφων του, μὲ σύζυγο καὶ δυὸ ἀνήλικες κόρες, ἂν δὲν κάνω λάθος, κατάφερνε νὰ κυβερνᾶ τὴν ἐκπαιδευτικὴ αὐτὴ γαλέρα, διατηρῶντας τὴν ἀξιοπρέπειά του, τὴ σοβαρότητα, τὸ κέφι καὶ τὸ χιοῦμορ του καὶ νὰ μᾶς μαθαίνῃ, μὲ προφανὲς ἐνδιαφέρον κι ἀγάπη, Ἀρχαῖα καὶ Νέα Ἑλληνικά, Λατινικά, Ἱστορία, ὅσα δηλαδὴ δὲν ἔμαθαν ποτὲ ὅλοι οἱ σκράπες, προδικτατορικοὶ καὶ μεταδικτατορικοὶ ἀγράμματοι πολιτικοὶ τῶν ἀλλεπάλληλων ἐκπαιδευτικῶν μεταρρυθμίσεων τῆς θεσμοθετημένης ἀγραμματοσύνης, γιὰ τὴν ὁποία ἐπαίρονται!..

Ὁ ἀγαπητὸς αὐτὸς καθηγητής, ποὺ πέρασε ἔτσι στὴ μνήμη μας, ἀφοῦ αὐτό ἦταν τὸ παρατσούκλι του (ἔτσι τὸν σημειώναμε στὸ πρόγραμμα: ἀγαπητός), ὅταν ἐνσυνείδητα χαλάρωνε τὴ σοβαρότητά του γιὰ νὰ πάρουμε ἀνάσα, κ’ ἐμεῖς σπεύδαμε νὰ τὸ ἐκμεταλλευτοῦμε, δὲν ἔπαυε νὰ μᾶς ὑπενθυμίζῃ τὰ ...κασσελάκια τῆς Ἀλάσκας καὶ τοῦ Ροζικλαίρ, ὑπογραμμίζοντας ὅτι πρέπει ν’ ἀφήνουμε ἐκτὸς τῆς τάξεως τὶς ὅποιες συνήθειες ἢ ἰδιορρυθμίεςμας, ὥστε νὰ εἶναι ἀποτελεσματικὴ ἡ κάθε μαθητική μας ὥρα!..

Ἔτσι μάθαμε ὄχι μόνον γράμματα, ἀλλὰ καὶ νὰ ξεχωρίζουμε τὸ οὐσιῶδες ἀπὸ κεῖνο ποὺ εἴχαμε συνηθίσει ἢ μᾶς βόλευε. Δυστυχῶς ὅσοι παριστάνουν τοὺς πολιτικοὺς σήμερα στὴν πολυδιασπασμένη καὶ παρωχημένα ἐθνικὴ κ’ ἐθνικιστικὴ Εὐρώπη, εἶχαν τὴν προφανῆ ἀτυχία ...νὰ μὴν εἶναι μαθητές του!.. Κατ’ ἀνάγκη, λοιπόν, σχεδὸν ἀδήριτη,υἱοθετοῦν μιὰ πολιτικὴ τοποθέτηση, συνήθως τῶν γονέων τους, ἐντελῶς ἄσκεφτα καὶ περίπου μοιραῖα, εἴτε τῆς ἀσύδοτης κ’ ἔκδοτης ἀγορᾶς, εἴτε τῆς ἐλεγχόμενης, ἀπὸ τὴν ἀδίστακτη κι ἄπληστη ἐξουσία.

Συγκροτοῦν πολιτικὲς πλατφόρμες, ἱδρύουν κόμματα καὶ κινήματα, ὀργανώνουν συνέδρια, διασκέψεις καὶ συνδιασκέψεις, ἐκδίδουν βιβλία, συντάσσουν κομματικά, δῆθεν προγράμματα, κινητοποιοῦν τοὺς ψηφοφόρους σ’ ἀγῶνες γιὰ τὴν προσωπική τους ἐπικράτηση, «ἐκπαιδεύοντάς» τους στὴν πλέον ἀλυσιτελῆ «συνέπεια» τῆς πολιτικῆς τους ἰδεοληψίας.

Ὅταν τὰ πράγματα τοὺς ὑποχρεώνουν σ’ ἄλλη πράξη, ἀντίθετη πρὸς τὰ δῆθεν «πιστεύω» τους, προσπαθοῦν νὰ δικαιολογήσουν τ’ ἀδικαιολόγητα κ’ ἐκπίπτουν!.. Ἔτσι ὁ σκληρὸς Στάλιν ξεπούλησε τοὺς πανίσχυρους, πάνοπλους Ἕλληνες ὁμοϊδεάτες του, ποὺ ἡττήθηκαν, ἀφωπλίστηκαν καὶ λούφαξαν γιὰ μιὰ τριακονταετία (καὶ βάλε ἄλλη μία, μέχρι σήμερα)· ὁ μακαρθικὸς Νίξον ἐπισκέφθηκε καὶ συνωμίλησε ἐγκάρδια μὲ τὴν κινεζικὴ κομμουνιστικὴ αἰχμὴ τοῦ Μάο, ἀρχίζοντας καὶ τὸ σχετικὸ οἰκονομικὸ ἀ-λισιβερίσι· ὁ Χρουστσὼφ πῆρε πίσω τοὺς πυραύλους του ἀπ’ τὴν ἀκόμα καστρικὴ Κούβα, ποὺ τῆς ἐπετέθη ὁ «δημοκρατικός» Κέννεντυ, ὁ ὁποῖος ξεκίνησε καὶ τὸν χαμένο πόλεμο στὸ Βιετνάμ· ὁ προχθεσινὸς «ἐργατικός» Μπλέρ, συνέπραξε στὸν βομβαρδισμὸ καὶ τὴ διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας· ὁ δικός μας τουρκονατοφάγος (Βυθίσατε τὸ Χόρα, καὶ θὰ τὰ ποῦμε αὐτὰ κύριε Λούνς) ὑπέγραψε τὴν παραμονὴ τῶν ἀμερικανικῶν βάσεων ὅταν ὁ ἀγώνας του δικαιώθηκε καὶ προήδρευσε ἐπὶ ἑξάμηνο τοῦ ἴδιου (νατοϊκοῦ) συνδικάτου τῆς τότε Ε.Ο.Κ., ὁ δὲ διάδοχός του εὐχαρίστησε ἀσμένως τοὺς ἀμερικανοὺς γιὰ τὰ Ἴμια· ἡ, ἀλήστου μνήμης ...κοντὴ Λίζα, ὑπουργὸς ἀκόμα, ἀρθρογραφοῦσε καλωσορίζοντας τὸν ἐπερχόμενο ὁμοιόχρωμό της «Δημοκρατικό» Ὀμπάμα στὸν κόσμο της· τὸ σημερινὸ εὐρωπαϊκὸ σόι μπλὲ ἐφαρμόζει μέτρα ποὺ θὰ τὰ ζήλευε ὁ Γιαρουζέλσκι, ὁ Τσαουσέσκου κι ἄλλοι ὁμόλογοί τους, τοῦ ἀνυπάρκτου σοσιαλισμοῦ καὶ πάει λέγοντας…

Ἡ διαφθορά, ἠθική, σεξουαλική, οἰκονομική, διευκολύνει ἢ ἐπιταχύνει τὴν ἔκπτωση. Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον καὶ κυρίως αὐτή. Ὁ λαός, μετὰ τὴν ἐλέῳ θεοῦ ἐκλογὴ κυβερνητῶν, ἀνεκάλυψε τὴν ἀντιπροσωπευτικὴ δημοκρατία καὶ τὶς ἰδέες!.. Ποὺ λειτούργησαν κατ’ ἀρχὴν σὰν εὐκαιρία! Τώρα, σήμερα, ἀντιλαμβάνεται σιγά-σιγά (ἀπ’ τὸ Μάη τοῦ 1968), μὲ διαρκῆ, ἔκτοτε, ἐπιτάχυνση, ὅτι ἡ ἰδεοληπτικὴ προσκόλληση σ’ αὐτές, βλάπτει τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν οὐσία. Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἡ πραγματικότητα ἐξαναγκάζει ἡγετίσκους καὶ «παρατάξεις» σὲ πλήρη κατεξευτελισμὸ καὶ διαπόμπευση. Κ’ ἐνῶ οἱ πάντες διαφοροποιοῦνται ἀμέσωςἀπὸ τὸν διεφθαρμένο κανεὶς δὲν θέλει τὴ συλλογικὴ μείωση τῶν πολιτικῶν πεποιθήσεών του, ποὺ θεωρεῖ ὀρθές, ἀπρόσβλητες, ἱερές, ἀφοῦ εἶναι συχνὰ αἱματοβαμμένες. Καί, σφαλερά,τὶς ἀθωώνει. Καταδικάζοντας μόνο τοὺς πολιτικούς. Ἀκόμα!..Γιατὶ πρωτίστως φταῖνε καὶ οἱ πεποιθήσεις, τὰ πιστεύω μας! Ὅπως σιγά-σιγά, γίνεται συνείδηση: Πρῶτον γιατ’ εἶναι ἀκριβῶς αἱματοβαμμένα καὶ δεύτερον γιατὶ δὲν εἶναι οἱ μοναδικὲς στὸν κόσμο ἀλήθειες, οὔτε ἰσχύουν ἀπαράλλακτες παντοῦ καὶ πάντα!..

Στὰ πειράματα ποὺ κάναμε στὸ σχολεῖο στὰ μαθήματα τῆς Φυσικῆς καὶ τῆς Χημείας, γιὰ νὰ δοῦμε μὲ τὰ ἴδια μας τὰ μάτια τὴν ἐπιβεβαίωση μιᾶς φυσικῆς ἢ χημικῆς ἐπιστημονικῆς Ἀρχῆς, δὲν ἔπαυαν νὰ μᾶς ὑπογραμμίζουν, βιβλία καὶ καθηγητές, ὅτι τὸ πείραμα ἰσχύει ὑπὸ κανονικὲς συνθῆκες πιέσεως καὶ θερμοκρασίας. Παναπῇ ὅτι ἂν ἡ πίεση ἢ ἡ θερμοκρασία μεταβαλόταν οὐσιωδῶς, ἄ λ λ α θὰ συνέβαιναν κι ὄχι τὰ προβλεπόμενα κι ἀναμενόμενα!..

Ὁπότε;..

Ὁπότε εἶναι φανερὸ ὅτι πρέπει πάντα νὰ λαμβάνωνται ὑπ’ ὄψη οἱ συνθῆκες. Ἡ πραγματικότητα εἶναι ἀδυσώπητα ἰσχυρότερη, ἐπικρατέστερη, ἀναπόφευκτη ἀπὸ ἰδέες, θέσεις, ἀπόψεις, γνῶμες, πίστεις, θεωρίες κι ὅποια ἄλλα ἀνθρώπινα ἀποκυήματα.

Ἀπ’ τὴν ἄλλη, ἡ ζωτικὴ φορὰ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μ’ ἕνα ἰσχυρότατο αἴσθημα αὐτοσυντήρησης, μ’ ἕνα διαρκές, ἀσταμάτητο κυνήγι ἀσφαλείας κ’ἐξασφάλισης. Ἡ θάλασσα καὶ τὸ δάσος τοῦ παρεῖχε τροφή, διάλεγε ὅμως ἕνα στέρεο καὶ προφυλαγμένο μέρος γιὰ νὰ στήσῃ τὴ φωλιά του, μακριὰ ἀπ’ τοὺς φυσικοὺς κινδύνους.

Σήμερα ἡ κατοικία παραμένει πρώτιστο ἀγαθὸ καὶ θωρακίζεται παγκόσμια ἀπὸ πλῆθος διατάξεων, ἐν πολλοῖς συνταγματικῶν, ὡς ἄσυλο. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ἐργασία. Ἡ ἀμοιβὴ τῆς ὁποίας εἶναι βασικὴ προϋπόθεση ἐξασφάλισης τῆς τροφῆς.

Ὁ φόβος, ἁπλὸς τῶν κινδύνων, καὶ ὑπαρξιακὸς τοῦ ἄφευκτου θανάτου, οἱ πολυάνθρωπες κοινωνίες, γιὰ τὶς ὁποῖες ἦταν καὶ εἶναι αὐτονοήτως ἀναγκαία μιὰ διάταξη κ’ ἡ συνεχὴς ἀναδιάταξη, γέννησαν τὴν Τέχνη, τὶς θρησκεῖες, τὶς φιλοσοφίες, τὶς ἐπιστῆμες, τὶς ἰδέες, τὶς θεωρίες, τὶς πεποιθήσεις. Μοιραῖα ὁ homo sapiens προσέφυγε ἀναζητῶντας καί ἐκεῖ παραμυθία, καταφύγιο, ἀσφάλεια μὲς στὸ πολυ-πολιτισμικὸ δρολάπι.

Μή μου τοὺς κύκλους τάραττε, ἀναφώνησε στὸν Ρωμαῖο εἰσβολέα-στρατιώτη ὁ ἀπορροφημένος ἀπ’ τὴ Γεωμετρία του ἑβδομηνταπεντάχρονος Ἀρχιμήδης, λίγο πρὶν ἐκεῖνος τὸν σκοτώσῃ, τὸ 212 π.Χ. στὶς ἑλληνικὲς Συρακοῦσες. Κανεὶς δὲν θέλει νὰ ἐνοχλῆται, ὅταν διακατέχεται-ἐγκαταλείπεται στὴν Ἐπιστήμη του, τὴν Τέχνη του, τὴ θρησκεία του, τὴν πεποίθησή του. Ὅταν ἀναπαύεται στὸ σπίτι του, στὸ καταφύγιό του. Γιατὶ τότε εἶναι κατ’ ἐξοχὴν τρωτός-ἐγκαταλελειμμένος στήν, ὅπως τὴν πιστεύει, ἀπόλυτη ἀσφάλεια.

Πολὺ σπάνια, βέβαια, ἀλλὰ συμβαίνουν, βιβλικῆς ἔκτασης φυσικὲς ἢ ἀνθρώπινες καταστροφές, ἀνατρέποντας τὶς κανονικὲς συνθῆκες καὶ καταλαμβάνοντας ἀπροετοίμαστους, ἐξ ἀπήνης, τοὺς ἀνθρώπους. Πρὶν τρεῖς χιλιάδες ἑξακόσια εἴκοσι πέντε χρόνια (3625) τινάχτηκε στὸν ἀέρα ἡ Σαντορίνη κ’ ἔμειναν νὰ μᾶς τὸ θυμίζουν μέχρι σήμερα οἱ ἐγκαταλελειμένοι κοῦροι στὰ χωράφια καὶ τὰ λατομεῖα τῆς Νάξου, ἀκουμπισμένοι ἐκεῖ κι ἀτέλειωτοι, εἴτε γιατὶ πέθαναν εἴτε γιατί, ἔντρομοι, ἔφυγαν οἱ σμιλευτές τους. Χίλια ἐνιακόσια τριάντα τρία (1933)  χρόνια πρὶν θάφτηκαν στὴ λάβα καὶ τὴ στάχτη, χωρὶς νὰ προλάβουν ν’ ἀντιληφθοῦν ὁ,τιδήποτε, οἱ κάτοικοι τῆς Πομπηΐας, κατὰ τὴν ἔκρηξη τοῦ Βεζούβιου. Τὸ ἴδιο ἔπαθαν οἱ ναῦτες κι ἀξιωματικοὶ στὸ Πὲρλ Χάρμπορ, οἱ κάτοικοι τῆς Χιροσίμα καὶ τοῦ Ναγκασάκι κι ὅσοι βρέθηκαν σὲ κρίσιμα σημεῖα καὶ ἰδιαίτερα ἀντίξοες στιγμές. Ὅπου κι ὅταν καμμιὰ γνωστὴ καὶ βεβαία συνθήκη δὲν ἰσχύει.

Ἂν ὅμως δὲν μποροῦμε νὰ προβλέψουμε-προλάβουμε τὴν ἀνατροπὴ μιᾶς φυσικῆς κατάστασης καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς ἐπερχόμενη καταστροφή, εἶναι ἴσως δύσκολο ἀλλ’ ἐφικτὸ νὰ προσαρμοσθοῦμε σὲ μιὰ διαφορετικὴ τῆς συνήθους συνθήκη. Θρησκευτική, ἐπιστημονική,  πολιτική, ἰδεολογική.

Τὸ κῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ, μιᾶς ὀλιγομελέστατης ἑβραϊκῆς αἵρεσης ἢ προαίρεσης γιγαντώθηκε ἀστραπιαῖα, ἀνέτρεψε τὸ ρωμαϊκὸ status καὶ κατεκάλυψε ὅλη τὴ Δύση, ἀναδιατάσσοντας τὰ μέχρι στιγμῆς δεδομένα καὶ τὶς βάσεις τῆς καθημερινότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ. Τὸ παρόμοιο συνέβη μὲ τὸν Κομμουνισμό, ποὺ τάραξε τὸν κόσμο γιὰ ἑβδομήντα χρόνια, μὲ τὴν πυρηνικὴ ἐνέργεια, τὴν ἀποκωδικοποίηση τοῦ DNA, τὶς μεταμοσχεύσεις, τὴ βιοτεχνολογικὴ καὶ ἠλεκτρονικὴ ἔκρηξη ποὺ ζοῦμε. Καθὼς καὶ τὴν ἤδη μακρὰ κι ἀνυπόφορη παγκόσμια οἰκονομικὴ κρίση.

Ὑπάρχει πάντα μιὰ ἀνάγκη ἀλλὰ καὶ μιὰ διαδικασία προσαρμογῆς. Ὅσο πιὸ συνειδητὴ καὶ σύντομη εἶναι, σὲ ἀτομικὸ καὶ γενικὸ ἐπίπεδο, τόσο πιὸ εὔκολα, ἄνετα κ’ἐλεύθερα κινεῖται κανείς. Δὲν ἐννοῶ, βέβαια, τὴν προσαρμογή-ὑποταγὴ στὴν ἀθλιότητα τῆς λιτότητας.

Ἄλλωστε ἡ στέρηση και ἡ ἐγκαρτέρηση

εἶναι θάνατος.

 Ἕνας θάνατος ἀργός,πενιχρός,

 γυμνός καὶ ταπεινός.

Τίλλα Μπαλῆ

Ἐννοῶ προσαρμογή-ἐπιλογὴ ἄ λ λ ω ν πολιτικῶν: προσώπων καὶ τρόπων χειρισμοῦ τῆς ὅποιας τάσης. Ἔχει γίνει σήμερα παγκόσμια βεβαιότητα ὅτι ἡ ξύλινη-ἄκαμπτη συνέπεια στὴν ἐλεύθερη ἀγορά, ὁδηγεῖ ἄμεσα κι ἀναπόδραστα στὴ ἀδιέξοδη λαιμαργικὴ ἀσυδοσία τοῦ κεφαλαίου καὶ τῆς τοκογλυφίας-ἐκμετάλλευσης τῆς ἀνθρώπινης δυστυχίας. Ὅπως ἔγινε, μόλις χθές, ἀπόλυτη, ἐπίσης, βεβαιότητα τὸ ἀδιέξοδο τῆς ὅμοια ἄκαμπτης συνέπειας τοῦ κρατικοῦ ἐλέγχου της, μὲ τὴν παγκοσμίως παταγώδη (καί στὴν Κίνα) πολιτικὴ καὶ οὐσιαστικὴ κατάρρευση τοῦ Κομμουνισμοῦ.

Καὶ μιὰ νέα, βάναυση, βεβαιότητα προβάλλει ἤδη: οὐδεμία δυνατότητα κανενὸς δὲν ὑπάρχει, ἀνερχόμενος στὴν ἐξουσία, νὰ παραμείνῃ συνεπὴς στὴν ὅποια πεποίθησή του!..

Ἐκεῖνο ποὺ δύναται-ἐπιβάλλεται νὰ πράξη εἶναι ὅ,τι ὑποδεικνύουν οἱ περιστάσεις, πού, συνήθως, ἂν δὲν εἶναι ἀπολύτως ἀντίθετο, καμμιὰ σχέση δὲν ἔχει μὲ τὰ πιστεύω του! Ἔτσι ἔντρομοι καὶ πενιχροὶ πολιτικοὶ προβαίνουν σὲ  ἀμήχανες δειλὲς καὶ γι’ αὐτὸ αὐτοακυρούμενες ἐνέργειες, παρακολουθούμενοι ἀπὸ ἐνεοὺς κι ἀπόλυτα ἀπογοητευμένους/ἀπελπισμένουςπολίτες.

Χρειάζεται μιὰ ἄ λ λ η θεώρηση τῶν πραγμάτων. Μιὰ προσαρμογὴ στὴν πρωτόγνωρη, συνεχῶς μεταλλασσόμενη, ἀσφυ-κτικὴ πολυπλοκότητα τῆς ζωῆς: Ἕνας νέος, ἰσχυρότατος 
ρ ε α λ ι σ μ ό ς! Μιὰ ἀποκόλληση ἀπ’ τὴν καταστροφικὴ ἰδεολογικὴ ἀκαμψία καὶ τὴν συναφῆ ἀπαίτηση γι’ αὐτήν. Ἕνα νέο αἴτημα ἀντιμετώπισης τῆς ο ὐ σ ί α ς. Ἡ πλήρης ἐγκατάλειψη τῶν ἤδη καταβυθιζομένων, μέχρι σήμερα σταθερῶν, ἰδεολογικο-πολιτικῶν «δεδομένων» καὶ τῶν σχετικῶν κυτίων τους. Πολιτικοὶ ποὺ νὰ πράξουν τολμηρά, ὄχι σύμφωνα μὲ τὰ πιστεύω ἢ τὶς ἐπιθυμίες τῶν ἴδιων καὶ τῶν ἐκλεκτόρων τους, ἀλλ’ ὅ,τι οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλει ἡ ἱστορικὴ καὶ σύγχρονη πραγματικότητα. Πράξεις καὶ λύσεις ο ὐ σ ί α ς -ὄχι ἀναποτελεσματικὲς κινήσεις ἰδεολογίας.

Εἶναι ἀναγκαία μιὰ νέα συνέπεια:στὴν ἀ λ ή θ ε ι α!.. Καὶ τὴ ζωή. Βλέπετε ὅλοι ὅτι ἡ νομιζομένη σοσιαλιστικὴ τάση παντοδιασπᾶται σὲ ἀλληλοκατηγόρους γιὰ δεξιὰ ἢ ἀριστερὴ ἀπόκλιση· ἡ νομιζομένη ἀριστερὰ ἐπιδιώκει νὰ διαφροποιηθῇ γιὰ νὰ διακριθῇ ἀπὸ τὴ νομιζομένη δεξιὰ κυβέρνηση, ἡ ὁποία συμπράττει (γιὰ νὰ ὑπάρχῃ ὡς τοιαύτη) μὲ τὰ μιάσματα καὶ τοὺς ἐχθροὺς τῆς πατρίδας!.. Ἡ ὀρθόδοξη Ἀριστερὰ συρρικνώνεται σὲ ὑποπολλαπλάσια ποσοστὰ τῆς πάλαι ποτὲ Γιάλτας· ἡ ἀναθεωρητικὴ πρὶν ὑπάρξῃ (ὄχι κἂν φωνήσῃ) ἀλέκτωρ, προβληματίζεται ἀναλογιζόμενη τὸ ...Γερμανὸ φορολογούμενο(!!!)· ἡ  λάιτ ἀκροδεξιὰ ἐξαφανίζεται γιὰ νὰ ἐμφανισθῇ ἡ περιθωριακὴ ναζίζουσα, ποὺ εἴτε θὰ ἐξαφανισθῇ, μὲ τὴ σειρά της, ὡς παραμένουσα τοιαύτη, εἴτε θὰ κοινοβουλευτικοποιηθῇ καὶ θὰ ἔχῃ κι αὐτὴ τὴν τύχη τῆς προκατόχου της γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους!..

Δὲν εἶναι μόνοι οἱ συγκεκριμένοι κουρέσλερ ποὺ πταίουν: Εἶναι ὅλοι ἀνεξαίρετα κουρέσλερ, ἐδῶ καὶ στὴν Εὐρώπη. Χρειαζόμαστε, ἀντ’ αὐτῶν, πράγματι πολιτικοὺς ἄνδρες καὶ γυναῖκες. Ὄχι ἁπλῶς μὲ ἀρετή, ἀλλὰ καὶ μὲ τόλμη γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πράξη. Δὲν παράγουμε σχεδὸν τίποτε, μᾶς λένε. Ἐκτὸς ἀπὸ γεωργικὰ καὶ βιομηχανικὰ προϊόντα ἔχουμε πρωτίστως ἀνάγκη συνειδήσεων, ἡ τραγικὰ ἀπόλυτη ἔλλειψη τῶν ὁποίων εἶναι προφανέστατη. Πρώτη ὕλη γιὰ μιὰ τέτοια παραγωγὴ εἶναι ἡ βαθιὰ σκέψη καὶ ἡ αὐτοπαιδεία. Μποροῦμε ἀδαπάνως ν’ ἀναδείξουμε τοὺς ἑαυτούς μας σκεπτομένους πολίτες, ὁπότε θὰ προκύψουν ἄμεσα οἱ ἐλλείποντες πολιτικοί. Κ’ ἡ ζωὴ σίγουρα θ’ ἀλλάξῃ.Γιατὶ ἡ ἀναθεώρηση τῶν πολιτικῶν θέσεων ἢ ἡ προσαρμογὴ στὶς τρέχουσες συνθῆκες εἶναι πιὸ ἐπικίνδυνη κ’ εὐκολώτερα κατρακυλάει στὸν καιροσκοπισμὸ ἀπ’ τὴν ξύλινη ἐμμονὴ στὴν ὅποια ἰδεοληψία. Χρειαζόμαστε λοιπὸν πρόσωπα καὶ συνειδήσεις. Ὄχι κόμματα κι ἀρχηγίσκους. Ἂς μὴ περιμένουμε νὰ ὑπάρξουν πρῶτα πολιτικοί, κ’ ἔπειτα ἐμεῖς νὰ γίνουμε πολίτες. Πρῶτα φορᾶμε τὶς κάλτσες καὶ μετὰ τὰ παπούτσια. Ἂς μὴν ὑπερτιμοῦμε τὴν ψῆφο μας κ’ ὑποτιμοῦμε τὸ πρόσωπό μας. Τὸ δικό μας, τῶν παιδιῶν μας, τῶν φίλων μας. Ἀπὸ μᾶς ξεκινάει ἡ ὅποια ἀλλαγὴ καὶ σὲ μᾶς τελειώνει. Τὸ χτίσιμο, ἡ αὐτοπαιδεία καὶ καλλιέργεια τῆςδικῆς μας προσωπικῆς συνείδησης εἶναι ἡ μόνη λύση!..

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ

 Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Κουνιῶνται ὁλόγυρά σου τόσο ἴδιοι,

τόσο ἄχρηστα διαφορετικοί!..

Θεόδωρος Ντόρρος