Ο κίνδυνος...είναι ο Τυρταίος... Κ. Μάστρακας

Κ. Μπαλάφας

Τὸν πλοῦτο δέν ἔδωκες ποτέ σὲ μένα

Τὸν πλοῦτο δέν ἔδωκες ποτέ σὲ μένα

 τὸν ὁλοένα ἐρημούμενο ἀπὸ τὶς φυλὲς τῶν ἡπείρων

και ἀπ’ αὐτές πάλι ἀλαζονικά ὁλοένα δοξαζόμενο!

Ἔλαβε τὸν βότρυ ὁ βορρᾶς  καὶ τὸν στάχυ ὁ νότος

 τὴ φορὰ τοῦ ἀνέμου ἐξαγοράζοντας

 καὶ τῶν δέντρων τὸν κάματο

δύο καὶ τρεῖς φορὲς  ἀνόσια ἐξαργυρώνοντας.

Ἄλλο ἐγώ

πάρεξ τὸ θυμάρι στὴν καρφῖδα τοῦ ἥλιου δέν ἐγνώρισα καὶ πάρεξ

 τὴ σταγόνα τοῦ νεροῦ στ’ ἄκοπα γένεια μου δέν ἔνιωσα,

μὰ τραχύ τὸ μάγουλο ἔθεσα στὸ τραχύτερο τῆς πέτρας

 αἰῶνες κι αἰῶνες.

Ἐκοιμήθηκα πάνω στὴν ἔγνοια τῆς αὐριανῆς ἡμέρας

 ὅπως ὁ στρατιώτης ἐπάνω στὸ ντουφέκι του.

 Καὶ τὰ ἐλέη τῆς νύχτας ἐρεύνησα

 ὅπως ὁ ἀσκητής τὸ θεό του.

 Ἀπὸ τὸν ἱδρῶτα μου ἔδεσαν διαμάντι

καὶ στὰ κρυφά μοῦ ἀντικαταστήσανε τὴν παρθένα τοῦ βλέμματος.

Ἐζυγίσανε τὴ χαρά μου καὶ τὴ βρήκανε, λέει, μικρή  καὶ τὴν πατήσανε χάμου σὰν ἔντομο.

Τὴ χαρά μου χάμου πατήσανε καὶ στὴν πέτρα μέσα τὴν κλείσανε

 καὶ στερνὰ τὴν πέτρα μοῦ ἀφήσανε

τρομερὴ ζωγραφιά μου.

Μὲ πελέκι βαρύ τὴ χτυποῦν,

 μὲ σκαρπέλο σκληρὸ τὴν τρυποῦν,

μὲ καλέμι πικρὸ τὴ χαράζουν

 τὴν πέτρα μου.

Κι ὅσο τρώει τὴν ὕλη ὁ καιρός, τόσο βγαίνει πιό καθαρός ὁ χρησμός ἀπ’ τὴν ὄψη μου

 ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ’ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ντάλα καλοκαίρι, Ἰούλιο τοῦ ’73, μὲ καύσωνα, ἀποφάσισε ὁ ζαχαροσυνωμότης τοῦ Ἕβρου δικτάτορας καί διέταξε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ πολιτεύματος ἀπὸ «βασιλεία»σὲ «δημοκρατία»!.. Ἡ δικτατορία του, θ’ ἄλλαζε τὸ λοφίο της, ἀπὸ «Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος» σὲ «Ἑλληνικὴ Δημοκρατία»!.. Μ’ ἄλλα λόγια τό, τελείως ψευδεπίγραφο ἑλληνικὸ Δημόσιο, ἀπὸ «βασίλειο», τοῦ ἄχρηστου κι ἀπολύτως ἀνίκανου ἐραστὴ τῆς, ἐκνευριστικὰ ἀτάλαντης, ἠθοποιοῦ, θὰ μετωνομαζόταν σέ, ξεκαπίστρωτα ἀναιδέστατη δυτική, «δημοκρατία», κατὰ τὸ πρότυπο τῶν ἀνατολικῶν «λαϊκῶν» «δημοκρατιῶν» τῆς, δῆθεν προλεταριακῆς, δικτατορίας ὄντως τῶν, ἀλήστου μνήμης, χαχόλων!..

Καὶ τί μᾶς νοιάζει τί λογότυπα ἐπέλεγαν, πρὸ τεσσαρακονταετίας, τυχάρπαστα ἐξουσιαστικὰ ἀνθρωπάρια, ποὺ δὲ διδάχθηκαν τίποτε ἀπὸ τὸν Ἐμφύλιο, γιὰ νὰ «ἐπιπλεύσουν» σὲ μιὰ σύνθετη καὶ βλακώδη ἀμερικαναστάθεια τῆς βαθύτατα συντηρητικῆς δυτικῆς ἡμιβαρβαρίας!.. Μά, οὔτε τότε ἔνοιαζε κανέναν ἂν ἡ «Ψωροκώσταινα» θὰ λεγόταν «Κωστοψώραινα» ἢ «Ψωρογιώργαινα»! Μιὰ παλλαϊκὴ στεγνότατη καὶ στυγνότατη, ἀπόλυτη ἀδιαφορία, περιτύλιγε τοὺς συνταγματαρχοπιθήκους σ’ ὅ,τι ἔλεγαν ἢ ἔ-πρατταν, κι ἂν εἶχαν κουκούτσι μυαλό, θ’ ἀνησυχοῦσαν τὰ μάλα, ἀντὶ νὰ τρίβουν τὰ ὀπίσθιά τους στὶς δερμάτινες καρέκλες τους, ἐναβρυνόμενοι, γιὰ τὸ «ἀναίμακτον» τοῦ πραξικοπήματός τουςκ’ ἑρμηνεύοντας σὰν ἀποδοχή τους, τὴν ἀποδοκιμαστικὴ καθολικὴ λαϊκὴ βδελυγμία!

Φυσικὰ θὰ εἶχαν περιπέσει στὸν κάδο καί τῆς προσωπικῆς μου λήθης τὰ ὄζοντα αὐτὰ πολιτικὰ σκουπίδια, ἂν δὲν τύχαινε νὰ ὑπηρετῶ τότε τὴν θητεία μου, ὡς σμηνίας, ὑπεύθυνος Δικαστικοῦ, στὴν 30 ὴ Διοίκηση Ἀεροπορικοῦ Ὑλικοῦ, στὸ Φάληρο.

Τὸ πάγιο πρόγραμμα προέβλεπε, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τυχὸν ταραχῶν σ’ ἐκλογές, τὴν πλήρη ἑτοιμότητα μιᾶς διμοιρίας σμηνιτῶν, μ’ ἐπικεφαλῆς ἕνα μόνιμο ἀνθυπασπιστὴ καὶ δύο ἔφεδρους σμηνίες. Ἐντὸς πέντε λεπτῶν, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἐδίδετο σῆμα συναγερμοῦ ἔπρεπε ἡ διμοιρία, μὲ πλήρεις ἐξαρτύσεις, ἀτομικὸ ὁπλισμό, ξηρὰ τροφὴ τεσσάρων ἡμερῶν καὶ δύο ὁπλοπολυβόλα,νὰ βρίσκωνται στὰ φορτηγά, μ’ ἀναμμένη μηχανὴ στὴν εἴσοδο τῆς Μονάδας!..

Ὁ πτέραρχος Χριστόδουλος Μέγγουλης, προφανῶς γιὰ νάχῃ τὸ κεφάλι του ἥσυχο, μ’ ἐπέλεξε ὡς ἕνα τῶν σμηνιῶν! Οἱ σμηνῖτες ὅμως ποὺ ὑπηρετοῦσαν ἦσαν ἐλάχιστοι καὶ ἰδιαιτέρως χαμηλοῦ μορφωτικοῦ ἐπιπέδου! Χρησίμευαν μόνο σ’ ἄμεσες βοηθητικὲς ὑπηρεσίες καὶ δὲν εἶχαν καμμιὰ ἐπιχειρησιακὴ  ἑτοιμότητα. Οὔτε τὸ Μ1 ποὺ εἶχαν χρεωθῆ δὲν γνώριζαν ποῦ τὸ εἶχαν ἀποθηκεύσει!..

Ἡ 30ὴ Δ.Α.Υ. ἦταν ἐπανδρωμένη ἀπὸ ἀνώτερους κι ἀνώτατους, ἐξειδικευμένους, μόνιμους ἀξιωματικοὺς κ’ ἐφέδρους πανεπιστημιακοῦ ἐπιπέδου, γιὰ ν’ ἀνταποκριθῇ στὶς ἀνάγκες τῶν προδια-γραφῶν παντὸς ἀεροπορικοῦ ὑλικοῦ. Ὁ πολιτικὸς μηχανικὸς κι ἀργότερα νομάρχης Πειραιὰ καὶ βουλευτής, Εὐτύχης Κοντομάρης, ὁ δημοσιογράφος Παῦλος Τσίμας, τὸ διευθυντικὸ στέλεχος τῆς Marfin Ἀλέκος Δημητρακόπουλος, ὁ μετὰ δήμαρχος Σύρου, ἀξέχαστος, Μᾶρκος Φρέρης, ὁ μετὰ δήμαρχος Δάφνης Μάριος Δανέζης, ὁ ἀρχιτέκτων καὶ ἐπιχειρηματίας Γιάννης Κουνέλης, ὁ πολιτικὸς μηχανικὸς Κώστας Σάλτας,διευθυντικὸ στέλεχος τῶν Βωξιτῶν Σκαλιστήρη, ὁ καθηγητὴς γυμναστικῆς Μᾶρκος Ρηγοῦτσος, ὁ πολιτικὸς μηχανικὸς Γεώργιος Σερμπετζόγλου, ὁπολιτικὸς μηχανικὸς Βασίλης Ροζάκης, ὁ ἐφοριακὸς Βασίλης Ἄνθιμος, ὁ φιλόλογος Γεώργιος Κοσμᾶς καὶ πολλοὶ ἄλλοι.

Οἱ λίγοι σμηνῖτες, ὅμως, ἦσαν, οἱ περισσότεροι, λαϊκὰ παιδιά,χειρωνακτικῶν κυρίως ἐπαγγελμάτων, οἰκοδόμοι, σιδερᾶδες, ἀνειδίκευτοι ἐργάτες. Ποὺ ὅταν τοὺς παρακαλέσαμε νὰ βροῦν τὰ ὅ-πλα τους, ἀφ’ ἑνὸς ἔψαχναν μὲ τὶς ὧρες κι ἀφ’ ἑτέρου μᾶς τρόμαξαν, ὅταν ξαναδοκίμαζαν νὰ τὰ γεμίσουν, μήπως γίνῃ ἀτύχημα καὶ μᾶςφυτέψουν, ἀπὸ λάθος, καμμιὰ σφαῖρα!..

Ἡ ζέστη ἦταν ἀφόρητη. Τὰ τὸλ στὴ μοῖρα ἔβραζαν σὰ φοῦρνοι. Λίγο λίγο ἄρχισαν νὰ χαλαρώνουν. Ἀκούμπησαν σὲ μι’ ἄκρη τὰ ὅπλα, ἔβγαλαν τὶς ἐξαρτύσεις, ξεκουμπώθηκαν, πέταξαν γκέττες κι ἀρβύλες καὶ σ’ ἕνα τέταρτο, καθὼς κανείς μας δὲν ἔκανε παρατήρηση, κυκλοφοροῦσαν μὲ σαγιονάρες, ἀντάλλασσαν ἀνέκδοτα, ἄρχισαν ποδοσφαιρικά. Ἕνα ἀληθινὸ ρεμπὲτ ἀσκέρι!.. Καὶ σιγὰ τώρα τὸ δημοψήφισμα τῆς δικτατορίας! Καμμία σχέση. Ποιός ἐνδιαφερόταν καὶ ποιός ἠσχολεῖτο! Οὔτε ἐγνώριζαν κὰν τὸ λόγο!..Φοβηθήκαμε. Διότι ἂν ἔδιναν κάποιο, ἔστω γι’ ἄσκηση, συναγερμό, ἐμᾶς τοὺς τρεῖς θὰ τιμωροῦσαν κι ὄχι τοὺς σμηνῖτες! Συνεννοηθήκαμε. Ἀποφασίσαμε νὰ τοὺς ἀφήσουμε ἄλλη μιὰ ὧρα χαλαρά, καὶ μετὰ νὰ δώσουμε ἐμεῖς συναγερμό, καταδεικνύοντας τήν, ἀπολύτως σίγουρη, ἀβελτηρία τους, γιὰ νὰ τοὺς συμμαζέψουμε κάπως, φέρνοντάς τους στὸ φιλότιμο.

Ἀνακατωθήκαμε μαζί τους, βγάλαμε κ’ ἐμεῖς τὶς ἐξαρτύσεις, μπήκαμε στὴν ἀνεκδοτολογία καὶ τὴν πάσης φύσεως σαχλαμάρα τῆς ζέστης, τῆς ραστώνης καὶ τοῦ ἱδρώτα! Μερικοί, παίρνοντας θάρρος, ἔφτασαν νὰ μείνουν μόνο μὲ τὰ σώβρακα!..

Καὶ τὴν προσυμφωνημένη στιγμὴ δώσαμε συναγερμὸ χρονομετρῶντας!..

Ἐπηκολούθησε πανδαιμόνιο. Οὔτε ἤξερα ποιός ἔκανε τί. Ἀλλὰ σὲ τρία,ἀντὶ πέντε, λεπτά, αὐτὸ τὸ ἄθλιο συνονθύλευμα, κανονικότατα ντυμένο, μὲ πλήρεις ἐξαρτύσεις, ὅπλα, πολυβόλα, ξηρὰ τροφή,βρέθηκε στὴ θέση του, μέσα στὰ φορτηγὰ νὰ μαρσάρουν ἕτοιμα στὴν πύλη!..

Δώσαμε λήξη συναγερμοῦ. Παρακάλεσα βιαστικὰ τοὺς ἄλλους δύο νὰ μὲ καλύψουν γιὰ λίγο κ’ ἔφυγα τρέχοντας νὰ κλειδωθῶ στὸ γραφεῖο μου στὸ Δικαστικό. Δὲν μποροῦσα νὰ συγκρατήσω τὰ δάκρυά μου, ποὺ σύντομα ἔγιναν λυγμοί: Γιὰ τοὺς δύο θείους μου ποὺ δὲν πρόλαβα καλά-καλὰ νὰ γνωρίσω: Τοὺς ἔφεδρους ἀξιωματικούς, τὸν Δημήτριο Λαΐτσα καὶ τὸν ἐπιστήθιο φίλο τοῦ Μίκη Θεοδωράκη Δημήτριο Καρλῆ, τὸν φαντάο μου, ὅπως μικρὸ παιδὶ, τὸν φώναζα, ποὺ σκοτώθηκαν περὶ τὸ τέλος τοῦ Ἐμφυλίου· γιὰ τοὺς ἄμοιρους Πέρσες τοῦ Ξέρξη στὶς Θερμοπῦλες, στὸ Μαραθῶνα, στὴ Σαλαμῖνα· γιὰ τὸν Κλεῖτο κι ὅσους χάθηκαν ὣς τὸν Ὕφαση τοῦ Ἀλέξανδρου· γιὰ τὴ ...νίλα τοῦ Δράμαλη· τοὺς Ἰταλοὺς στὴν Ἀλβανία τοῦ ’40· τοὺς Γάλλους ποὺ ἀνήρτησαν ἐπιγραφὲς στὰ γαλλοϊταλικὰ σύνορα: «Ἕλληνες σταματήστε! Ἀπὸ δῶ ἀρχίζουν τὰ σύνορα τῆς Γαλλίας!..»· γιὰ τοὺς Γερμανοὺς στὴν Κρήτη, στὸ Ροῦπελ!..

Μὲ ἀπερίγραπτη δυσκολία προσπάθησα νὰ συνέλθω. Ἔπλυνα τὸ πρόσωπό μου, σκουπίστηκα καὶ γύρισα. Μὲ ρώτησαν τί μοῦ συμβαίνει κι ἂν εἶμαι καλά. Τίποτα, εἶπα, ἕνα οἰκογενειακὸ θέμα ποὺ διευθετήθηκε, δικαιολογήθηκα.

Εἶχε πιὰ δροσίσει. Οἱ σμηνῖτες εἶχαν ἐπιστρέψει στὸ χαβαλέ τους! Παρήγγειλαν σουβλάκια μπίρες. Συνέχιζαν τ’ ἀνέκδοτα καὶ σκοτώνονταν ποιός θὰ μὲ κεράσῃ...

Ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερα, κάθε ποὺ θυμᾶμαι τὸ περιστατικό, ἀναρωτιέμαι τί, ἀλήθεια, δὲν γνώριζαν ὅσοι ἀντιμετώπισαν τὴν ἑλληνικὴ παραφορά; Καὶ καλὰ ἐμεῖς! Δὲν γνωρίζουμε ποτὲ τὸν ἑαυτό μας! Εὐτυχῶς ἴσως, γιατὶ ἂν τὸν γνωρίζαμε, μπορεῖ καὶ νὰ μὴ τὸν εἴμαστε! Ἀλλὰ οἱ ἄλλοι; Πανίσχυρα ἔθνη, κράτη, πολιτισμοί, στρατηγοὶ καὶ στρατοὶ πάνοπλοι, μηχανὲς ἀκατάβλητες πυρός, δὲν ἀντελήφθησαν δυόμισυ χιλιάδες χρόνια τί, διάβολο, συμβαίνει; Καὶ σήμερα; Μὲ τόση ἐπιστήμη, τεχνολογία; Σήμερα ποὺ ἐντοπίστηκε καὶ τὸ σωματίδιο τοῦ θεοῦ ἀκόμα, μὲ τόσες ἀναλύσεις πολιτικἐς, οἰκονομικές, ψυχολογικές,μὲ τόσους ψυχιάτρους καὶ ψυχαναλυτές, παντοῦ σ’ ὅλο τὸν κόσμο, δὲν ἔγινε ἀκόμη ἀντιληπτὸπόσο ἐπικίνδυνο εἶναι νὰ παίζουν, ἄσκεφτα, μὲ τὴ φωτιά;!.

Ἀντὶ νὰ μᾶς δείχνουν παγκοσμίως, ὡς ὑπευθύνους τῆς δικῆς τους μαύρης τρύπας καὶ παντοειδοῦς κουρελαρίας, ψυχολογικῆς, οἰκονομικῆς, πολιτικῆς, πολιτιστικῆς, πολιτισμικῆς καὶ βιολογικῆς ἀκόμα, ἀπόλυτης κρίσης, ἀνεπάρκειας κι ἀνικανότητας, δὲν φροντίζουν γρήγορα-γρήγορα καὶ μουλωχτά, νὰ χουμπώξουν-ἀποσοβήσουν ὁποιοδήποτε – καὶ δὴ οἰκονομικό – ἑλληνικὸ «πρόβλημα» καὶ νὰ ἐπιληφθοῦν τῶν ὅποιων δο-μικῶν καὶ πολιτισμικῶν δικῶν τους, ἀπὸ Ἀμερικῆς μέχρι Κίνας, μαζὶ μὲ συμπούρμπουλη τὴν Εὐρώπη καὶ τὴ γερμανοολλανδοσκανδιναυικὴ σνομπαρία τῆς πεντάρας καὶ τῆς καρπαζιᾶς.

Ἂς προσέξουν, ὅσο εἶναι καιρός, μήπως ἀντὶ γι’ ἀνταγωνιστηκότητα καὶἐμποροοικονομικὰ κόλπα τοῦ made in… ξυπνήσουν μὲ καρφιτσωμένη στὴν πύλη τοῦ Βραδεμβούργου τους, ὄχι τὴ σοβιετικὴ σφυροδρέπανη παντιέρα, τὴ γαλλικὴ τρικολόρε, τὴν ἀγγλικὴ τῆς Κοινοπολιτείας ἢ τὴν ἀμερικάνικη ἀστερόεσσα, ἀλλὰ τήν, δικῆς τους, βαυαρικῆς ἐπιρροῆς, γαλανόλευκη! Ἂς μὴ τοὺς ξεγελοῦν τὰ ντόπια μορμολύκεια ποὺ παριστάνουν τοὺς ἡγέτες, τοὺς ὑπουργούς, τὶς ἀντιπολιτεύσεις, τοὺς οἰκονομολόγους, τοὺς τραπεζίτες τοὺς ἐπαΐοντες. Εἶναι ἁπλῶς ἐξουσιαστικὰ ξεροκούραδα σὰν τὰ δικά τους (ἂν καὶ πολὺ καλύτερης στόφφας)!..

Ὁ κίνδυνός τους ὅμως εἶναι ὁ συναγερμός! Ποὺ θὰ ξυπνήσῃ αὐτό, ναί, τὸ ρεμπέτ ἀσκέρι, ὄχι πλέον γιὰ ποδοσφαιρικὰ κύπελλα καὶ λοιπὰ κουραφέξαλα,ἀλλὰ γιὰ τὴν πραγματικὴ ἐπίλυση τοῦ παγκόσμιου προβλήματος.

Ὁ κίνδυνος, ποὺ δὲν βλέπουν, εἶναι ὁ ...Τυρταῖος!..

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ
Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Γιὰν’ ἀληθέψῃ ὁ λόγος ποὺ

γυρίζοντας στὰ τρίστρατα

λέγαν κεῖνοι οἱ παλιοί τραγουδιστές,

μὲ τὰ μακρυά τους γένεια ν’ ἀνεμίζουνε σὰν ἅρπες:

Ἀκόμα τούτ’ τὴν Ἄνοιξη, ραγιᾶδες, ραγιᾶδες!..

Τάσος Λειβαδίτης