Τὸ ἀπε Χθὲς... Κων. Μάστρακας

Roy Lichtenstein

Ἡ ἐπανάληψη ἄλλοτε εἶν’ εὐχάριστη, ἄλλοτε κουραστική, ἄλλοτε χρήσιμη, ἄλλοτε  ἀναποτελεσματική. Ἐξαρτᾶται. Ποίου πράγματος ἐπανάληψη, πότε, ἀπὸ ποιόν καὶ γιὰ ποιό σκοπό!.. Ἡ συννεφιασμένη Κυριακὴ τοῦ Τσιτσάνη, ὅσες φορὲς κι ἂν ἀκουστῇ συνεπαίρνει πάντα, ὅπου κι ἂν εἴμαστε, ὅποια ἐποχή, ὅποια μέρα τῆς ἑβδομάδας, ποὺ γίνεται ἀμέσως Κυριακὴ  καὶ συννεφιάζει ἀπότομα, ὅση εὐδία κι ἂν ὑπάρχῃ!..

Ἀλλ’ ἀναλογισθεῖτε τί θὰ λέγατε ἂν σᾶς «καλοῦσα», «ὅλους μαζί, ἑνωμένους», νά«...γυρίσουμε σελίδα»!.. Πέστε μου, δὲν θὰ σκεφτόσαστε ἀμέσως: Νά ἄλλος ἕνας ψεύτης.

Τὸ ἐρώτημα εἶναι πῶς αὐτὲς τὶς ἀνοησίες, κι ἄλλες χειρότερες, ἐπαναλαμβάνουν μονίμως οἱ πολιτικοὶ πάσης τάσεως ἢ ὑπερτάσεως, χωρὶς νὰ φοβοῦνται καθόλου ὅτι δυσαρεστοῦν καὶ κουράζουν ἄχρηστα κι ἀναποτελεσματικὰ τοὺς πάντες καὶ ἰδιαίτερα τοὺς ἴδιους τοὺς ψηφοφόρους τους, ἀποσπῶντες τὸν εὔλογο ἀρνητικώτατο χαρακτηρισμό δι’ ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πάσαν τὴν κομματικήν τους συντροφίαν.

Ἄλλη μιὰ τερατώδης ἀντίφαση καὶ τραγικώτατο ψεῦδος εἶναι ἡ, καὶ βαρυγδούπως «ἐπιστημονικά» «θωρακισμένη» ἄποψη ὅτι «τὸ κράτος ἔχει συνέχεια καὶ συνέπεια»!.. Ὅποιος διαβάζει (ὄχι κὰν μελετᾶ) Ἱστορία, ἀντιλαμβάνεται εὐκολώτατα ὅτι Κράτος, δηλαδὴ Δύναμη, ὑπῆρξε διαιωνίως καὶ ὑπὸ οἱοδήποτε πολιτικὸ μόρφωμα, μιὰ ὀλιγάριθμη πάντα ἐξουσιαστικὴ κλίκα, χωρὶς ποτὲ καμμία συνέχεια ἢ συνέπεια πρὸς τὴν προηγούμενή της, τὴν ὁποία βεβαίως ἀνέτρεπε, αἱματηρὰ ἢ ὄχι, ἐπικρατούσα. Συνεχῶς ἐξουσιάζεται ὁ πολίτης. Ἂν αὐτὸ ἐννοοῦν,τότε ναί, ὑπάρχει καί συνέπεια!..

Ἀλλὰ κι ὅσοι ἔζησαν καὶ ζοῦν, εἶναι οἱ ἴδιοι μάρτυρες τῆς ὅποιας μεταπολεμικῆς πολιτειακῆς, συνταγματικῆς ἢ κοινοβουλευτικῆς ἐναλλαγῆς μας. Ἡ ὁποία οὐδέποτε τήρησε,ἔστω τὰ προσχήματα συνέπειας καὶ συνέχειας, θέλωντας ἀκριβῶς νὰ νοηματίσῃ τὴν κατάληψητῆς Ἐξουσίας, ὡς, δῆθεν «τομή», καὶ μάλιστα μοναδική (!!!) τῶν πολιτικῶν πραγμάτων.

Καὶ τί «σήμαινε» ἢ ὑποδήλωνε, ἔστω, ἡ ἐξαγγελθεῖσα, προεκλογικά, καί, τάχα, μηδέποτε συντελεσθεῖσα, περιβόητη «ἐπανίδρυση τοῦ Κράτους»; Μήπως ἐσήμαινε ...συνέχεια καὶ συνέπεια; ἢ τὴν χονδροειδέστατη, ἀνενδοίαστη κι ἀπροσχημάτιστη ἐπανεγκατάσταση στὶς καίριες θέσεις τῆς Διοίκησης, τοῦ Στρατοῦ καὶ τῆς Δικαιοσύνης τῶν κομματικῶν ἐγκαθέτων τοῦ «νικήσαντος» ἀντὶ τῶν ὁμοίων τοῦ «ἡττηθέντος» ἀντιπάλου;Ἡ μόνη συνέπεια ὑπῆρξε ἡ ἀπρόσκωπτος νομὴ τῶν ἐξουσιαστικῶν λαφύρων τῶν ἀκινδύνων ἐκπεπτωκότων, ἀπὸ τοὺς ἰσχυρούς, ποὺ ἐλάμβαναν πρόνοια γιὰ τὴ δική τους ἐπερχόμενη ἔκπτωση, μ’ ἐλάχιστες, ἀδικώτατες κιόλας, ἐξαιρέσεις.

Κι ἂς μὴ νομισθῇ πὼς αὐτὰ συνέβαιναν ἄλλοτε, σὲ καιροὺς ρευστούς, πρὶν ἀπὸ ἑκατονταετίες, ὅπου δὲν εἶχαν κατασταλάξει τὰ κράτη καὶ τὰ σύνορα, κι ἀλλοῦ, μακριά, πάντως ὄχι στὴν πολιτισμένη Δύση, ἢ ἔστω μόνο στὴ δική μας, ἄμοιρη, χώρα.

Ὑπῆρξαν ἄνθρωποι, μές στὸν εἰκοστὸ αἰῶνα, πού, χωρὶς νὰ φύγουν ἀπ’ τὸ χωριό τους, στὴν καρδιὰ τῆς πολιτισμένης Εὐρώπης, ἄλλαξαν, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς τους πέντε ὑπηκοότητες!.. (Βλ. τὸ ὑπὸ ἔκδοση, ἀπὸ τοὺς andy’s publishers, βιβλίο τοῦ Κωνσταντίνου Λούλη: Ἡ ὑφήλιος ἐπὶ χάρτου, Ἡ ἱστορικὴ ἐξέλιξη τῶν κρατῶν τῆς γῆς καὶ ἡ πλανητικὴ «οἰκοφονία», σελ. 79). Ἡ μόνη συνέχεια καὶ συνέπεια εἶναι ἡ, ἄνευ προσχημάτων, συνεπῶς συνεχὴς ἐναλλαγὴ Ἐξουσίας καὶ ἡ χρησιμοποίηση-ἐκμετάλλευση τῶν ἀφελῶν ἐθνικῶν, θρησκευτικῶν, πολιτικῶν πεποιθήσεων, πρὸς ἀνατροπή, ἐπικράτηση, διατήρηση τῆς ἑκάστοτε ληστρικῆς ὁμάδας. Ἡ ὁποία εἶναι ἀνελέητη, ἀδίστακτη, ἄπληστη, ἀνικανοποίητη, αἱμοσταγὴς καὶ οὐδεμία σχέση ἔχει μ’ ὅ,τι καπηλεύεται γιὰ νὰ ἐπικρατήσῃ.

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὴν ὅποια, ἐντὸς οἱασδήποτε «κοινοβουλευτικῆς» «δημοκρατίας» ἐπιλογὴ «κομμάτων». Ὁ ἀρχηγίσκος τοῦ ρεμπέτ ἀσκεριοῦ τῶν πλιατσικολόγων, ποὺ παριστάνουν τό ...κόμμα, μαζὶ μὲ δυό-τρεῖς δικούς του, πείθει ὅτι θὰ ...μοιράσῃ τὰ λάφυρα τῆς ἐξουσίας καὶ ἐπιβαίνει αὐτῆς μέχρι τὴν ἀπογοήτευση τῶν ὑπολοίπων καὶ τὴν ἀνάδειξη ἄλλου, δῆθεν «νέου» ἀσκεριοῦ!..

Ἂς μὴ νομισθοῦν ἀναρχικὲς θεωρίες αὐτά. Σὲ κάθε σοβαρὸ πόνημα Συνταγματικοῦ Δικαίου ἢ Ἱστορίας τοῦ Δικαίου, διαλαμβάνονται, μὲ «ἐπιστημονικό» ὗφος, ὀξύτερα. Ὀξύτατα δὲ περιέχουν οἱ τίτλοι τῶν καθημερινῶν ἐφημερίδων τῆς τελευταίας δεκαετίας καί, ἤδη, ὁ ...Κορυδαλλός.

Ὁ ἑκάστοτε πρωθυπουργίσκος, μόλις ἀναρριχηθῇ κ’ ἐγκατασταθῇ, καλεῖ τὸ λαὸ «νὰ ...γυρίσῃ σελίδα» καὶ τὸ ἴδιο κάνει κι ὁ ἀρχηγίσκος τῆς ὅποιας «ἀξιωματικῆς», κι όλας ἀντιπολίτευσης, ὥστε νὰ τὸν ἐκλέξουν αὐτὸν ἀντὶ τοῦ ἄλλου, γιὰ νὰ φέρῃ τήν, μονίμως βρωμερὴ κι ἀνάλλαγη, «ἀλλαγή»!.. Ἂς ἀφήσουμε δὲ τήν … «βαθειὰ συγκίνηση» ὅλων αὐτῶν μόλις «νικήσουν», δηλαδὴ ἐπιβοῦν τοῦ ἐξουσιαστικοῦ ὀχήματος, ὁπότε γίνονται ἀμέσως κι αὐτομάτως «πρωθυπουργοὶ ὅλων τῶν πολιτῶν»!.. Ἀναρωτιέμαι τί ἦσαν, ἄραγε, μέχρι καὶ τὴνπαραμονὴ τῶν ἐκλογῶν; Ὑποψήφιοι πρωθυπουργοὶ τοῦ μισοῦ λαοῦ;.. Καὶ ποῖον, λοιπόν, «ἐχθρό» «ἐνί-κησαν»; Τὸν ὑπόλοιπο, καὶ πλέον, λαό; Αὐτός δὲν τοὺς κατεψή-φισε; Μὲ ποιό, «δημοκρατικό» τάχα, δικαίωμα αὐτοχαρακτηρίζωνται ὡς ...τοιοῦτοι «ὅλων τῶν πολιτῶν»; Ἐνῶ εἶναι πάντοτε πρωθυπουργοὶ τῆς μείζονος ἀριθμητικῆς μειοψηφίας, κατά τά, συνεπὴ πρὸς τὴν πολιτική ἀπάτη, μαγειρέματα τῶν ἐκλογικῶν τους «νόμων», ποὺ συναγωνίζονται σὲ πλῆθος καὶ ληστρικότητα τὰ ἑκάστοτε, καὶ πρὸ κρίσεως, ἰσχύοντα φορολογικά;..

Καὶ «διερωτῶνται» ἢ κόπτονται οἱ ἄλλοι, «δημοκρατικά» ἐπίσης, αὐτοδιωρισμένοι «ἐκπρόσωποι» τῆς κενῆς γνώμης γιατί, τάχα ἔχουν «ξύλινο λόγο» οἱ πολιτικοί, ἐνῶ ὁ παντελῶς ἀγράμματος κι ἀνερμάτιστος δικός τους «διανθίζεται» ἀπό, μὴν τὰ ρωτᾶς πόσο, πρωτότυπες ἐκφράσεις, σάν: «τὰ συνήθη ὑποζύγια», «τοὺς γνωστούς-ἀγνώστους», «τοὺς συνήθεις ὑπόπτους», «τὸ ὅριο τῆς φτώχειας», «τοὺς συνταξιούχους», «τοὺς δημοσίους ὑπαλλή-λους», «τοὺς πολύτεκνους», «τοὺς ἐλεύθερους ἐπαγγελματίες», «τὸ συνδικαλιστικὸ κίνημα», «τη μεσαία τάξη», «τὸ πολιτικὸ σύστημα, ποὺ πάσχει!», «τοὺς τραπεζίτες», «τὴν ἀνακεφαλαίωση», «τὸ κούρεμα τῶν ὁμολόγων καὶ τοῦ χρέους», «τὴν πίεση», «τὴ διαπραγμάτευση ἢ ἐπαναδιαπραγμάτευση», «τὶς κόκκινες γραμμές», «τὴν πολιτικὴ λύση», «τὸ ὅτι ἡ Δημοκρατία δὲν ἔχει ἀδιέξοδα», «τὸ ρατσισμὸ καὶ τὴν ξενοφοβία», «τὴν ἀξιόπιστη ἢ φερέγγυα λύση», «τὸφῶς στὸ τοῦνελ», «τὴ διαφάνεια», «τὴ διαπλοκή», «τὴν κάθαρση», «τὴ φοροδιαφυγή», «τὸ δίκαιο φορολογικὸ σύστημα», «τὴν ἀνάκαμψη», «τὴν ἀνάπτυξη» καὶ πλῆθος ἀφόρητα κουραστικώτατων ἄλλων. Μένουν ἀποσβωλομένες οἱ συνειδήσεις, ὅσων ἔχουν τὴ δυνατότητα μιᾶς σκέψης ἐποπτικῆς κι οὐσιαστικῆς, μιᾶς εὐθυκρισίας ψύχραιμης κι ἀπεξαρτημένης ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ μέγγενη. Ὅσες συνειδήσεις μποροῦν νὰ βλέπουν πέραν τῆς προσωπικῆς οἰκονομικῆς τους συρρίκνωσης.

Μιλῶ γιὰ κείνους ποὺ ποτὲ δὲν «ἐπένδυσαν» τὰ «κεφάλαιά» τους στό ...κεφάλαιο,μικρὸ ἢ μεγάλο. Ποτὲ δὲν ἀκολούθησαν τὸ δρόμο τῆς γνώσεως γιὰ ἐκταμίευση πλούτου, ποτὲ δὲν συνέδεσαν τὴν παροχὴ μὲ τὴν ἀντιπαροχή, ποτὲ δὲν τσιγγουνεύτηκαν τὴ χάρη καὶ τὴ δωρεά. Ποτὲ δὲ νοιάστηκαν νὰ νοιώσουν «ἔξυπνοι» κ’ «ἐπιτυχημένοι» «καταφέρνοντας» νὰ ξεγελάσουν κ’ «οἰκονομήσουν» ὁ,τιδήποτε παρ’ ἀξίαν. Ποτὲ δὲ σκέφθηκαν νὰ πλουτίσουν ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς συνέπειες ποὺ σκορποῦν! Πάν-τοτε τὴν ἀλήθειαν ὁμιλοῦντες -πλήν χωρὶς μῖσος γιὰ τοὺς ψευδομένους!..

Νομίζεται ὅτι εἶναι πολὺ λίγοι, ἐλάχιστοι, ἀριθμὸς ἀσήμαντος μπρὸς στὰ πλήθη. Κι ὅμως, δὲν εἶναι ἁπλῶς πολλοί, δὲν εἶναι πάμπολλοι, εἶναι πλέον ὅ λ ο ι!.. Μιὰ ἄτυπη παμψηφία ἐκείνων ποὺ ἤδη γ ν ω ρ ί ζ ο υ ν. Ὅ,τι ὅλοι οἱ παλιάτσοι πιστεύουν πὼς ἀγνοοῦν!.. Γι’ αὐτὸ καὶ συνεχίζουν νὰ μεταδίδουν, ὡς αὐτονόητο, τὸν τυποποιημένο κι ὁμογενοποιημένο τρόπο«ἔκφρασης», «σκέψης» καὶ «προβληματισμοῦ» τους. Σ’ ὅλα τὰ κανάλια, τὶς πρωϊνές, μεσημεριανές, ἀπογευματινές, νυχτερινὲς ἐκπομπὲς καὶ «συζητήσεις» τους, στὶς βραδυνὲς«εἰδήσεις», στὶς καθημερινὲς ἐφημερίδες μὲ τὶς λαχανιασμένες πολυδωρο-ἄδωρες παχυλότατες καὶ γιὰ πέταμα κυριακάτικες ἐκδόσεις, στὶς ἀτελεύτητες «διαφημίσεις» τοῦ κενοῦ καὶ τοῦ τίποτά τους, ποὺ κανοναρχοῦν ἀκόμα ἕναν παρωχημένο, ἀδύνατο πλέον καὶ γι’ αὐτὸ ἀπαγορευτικὸ κι ἀπαγορευμένο ἀδιέξοδο καταναλωτισμό, μὲ τὴν φρούδη ἐλπίδα μιᾶς «ἀνάκαμψης» ἢ«ἀνασύστασης» τῆς κραιπάλης πάλι γιὰ τοὺς «ἔξυπνους» τῶν καιρῶν, ποὺ μποροῦν λοιπὸν νὰ ἐκμεταλλευθοῦν «καινοτόμα» τὴν κρίση καὶ ν’ ἁρπάξουν μιὰ δῆθεν κυκλοφοροῦσα «νέα» εὐκαιρία ξανὰ πλουτισμοῦ!..

Δὲν ἰσχυρίζομαι ὅτι αὐτὴ ἡ βορβορώδης ἰλὺς ἔχει ἡμερομηνία λήξεως, κατὰ τὸν τυποποιημένο τρόφιμο θάνατό μας. Εἶναι προφανέστατο ὅτι ἔχει λήξει, ἐδῶ καὶ καιρό, καὶ ἁπλῶς ζοῦμε σὲ μιὰ ὄζουσα χωματερή, πανελλήνια, πανευρωπαϊκὴ καὶ παγκόσμια, ἂν ἐξαιρέσῃ κανεὶς χῶρες στὴν Ἀφρική καὶ τὴν Ἀνατολία, ὅπου ἡ, ἀπ’ αἰώνων, ἀποικιακὰ ἐπιβεβλημένη πολιτισμικὴ ὑστέριση, ἐξακολουθεῖ ἀτυχῶς.

Ἐπέρχεται μιὰ παταγώδης, ἐκκωφαντικὴ Ἀνατροπή. Δὲν ὑπάρχει ἱστορικὸ προηγούμενο τοῦ μέλλοντός μας! Θὰ μποροῦσε κανείς, ἀναλογικά, νὰ θυμηθῇ τοὺς τελευταίους χρόνους τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ὅταν κεραυνικὰ ἐξαπλώνονταν κ’ ἐπικρατοῦσε ὁ Χριστιανισμός, ὄχι σὰ θρησκεία ἀλλὰ σὰν πολιτισμικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀνατροπὴ τοῦ Χθές. Ἢ τὴ Γαλλικὴ καὶ τὴν Μπολσεβικικὴ Ἐπανάσταση. Ἀλλά, προσέξτε: Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐκμεταλλεύθηκε τὴ νέα πραγματικότητα, προσεχώρησε σ’ αὐτὴν κ’ ἐγκαθίδρυσε Ἐξουσία ξανά, ποὺ ἐπέζησε μιὰ χιλιετία μέχρι τὴν Ὀθωμανικὴ ἐπέλαση! Στὴ Γαλλία ἡ ἡγεμονία ἀπὸ τὸ Λουδοβῖκο ΙΔ΄ πέρασε στὸν Ροβεσπιέρο γιὰ νὰ καταλήξῃ στὴν παλινόρθωση ὄχι τῆς βασιλείας ἀλλὰ τοῦ Ναπολέοντα! Καὶ στὴ Ρωσία μπορεῖ νὰ δολοφονήθηκε ὁ Τσάρος,ἀλλὰ μετὰ τὴ σύντομη διάβαση τοῦ Λένιν ἐπεκράτησε ὁ αἱματηρὸς Στάλιν καὶ οἱ ὁλοένα θλιβερώτεροι διάδοχοί του, μέχρι τὴν πτώση τοῦ συρμάτινου Παραπετάσματος τοῦ ἀνύπαρκτου σοσιαλισμοῦ.

Σήμερα; : Οἱ κρατικὲς ἐξουσίες, παγκοσμίως, συνεχῶς καὶ ὁλοπλεύρως ἀποδυναμούμενες, καταρρέουν. Ὡς δῆθεν «ἡγέτες» ἀναρριχῶνται ἄνθρωποι τυχαῖοι, χωρὶςπροσόντα ἢ στόφα ἀνάλογη κ’ ἐναλλάσσονται ταχύτατα, ἀφοῦ εἶν’ ἀπολύτως ἀναλώσιμοι κ’ ἐντελῶς περιωρισμένης χρήσεως. Οἱ μεγάλες συσσωρεύσεις κεφαλαίων ἔχουν χάσει τὰ δύο ἰσχυρότατα ἐρείσματά τους, ὅπως δὲν τὸ προέβλεπαν: τὶς ἐξουσίες καὶ τὸν καταναλωτισμό!..

Καὶ παραμένουν παγωμένες καὶ περιδεεῖς γιὰ τὸ μέλλον, περιοριζόμενες σ’ ἀνόητες κι αὐτοκαταστροφικὲς βαθμολογικὲς ὑποβαθμίσεις κρατικῶν οἰκονομιῶν, εἰσπράττοντας τὰ ἐπίχειρα τῆς ἀχαλίνωτης ἀπρονοησίας τους: κρίση, ἀστάθεια, ὕφεση, συρρίκνωση, φτώχεια, ἀντικαταναλωτισμό. Οἱ φτωχοὶ ὑποφέρουν, βασανίζονται, πεθαίνουν. Ὅσοι νόμιζαν πὼς πλούτισαν ἀνακαλύπτουν τὴ φτώχεια τους, οἱ πλούσιοι χάνουν τὸν πλοῦτο τους ταχύτερα ἀπ’ὅσο πίστευαν. Καὶ ἤδη καλοῦνται νὰ πληρώσουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν. Ἀπομειώνοντες τὸ καλὰ φυλαγμένο «ἔχει» τους. Τὸ δῆθεν «ἀήττητο» καί τῶν οἰκονομικῶν συμφερόντων ὑποχωρεῖ.

Τὸ μόνο ποὺ ἀνεβαίνει σταθερὰ καὶ ραγδαῖα εἶναι ἡ πλήρης     σ υ ν ε ί δ η σ η ὅλων αὐτῶν. Ποὺ εἶναι ἡ μόνη διέξοδος καὶ λύση. Καμμία θρησκεία δὲν σώζει. Καμμία πολιτικὴ κατεύθυνση δὲν ἐξασφαλίζει εὐημερία. Κανεὶς λαὸς δὲν εἶναι περιούσιος. Καμμία χώρα δὲ μένει ἀπυρόβλητη. Κανεὶς πλοῦτος δὲν παρέχει ἀσφάλεια. Τὸ μόνο ποὺ εἶναι ἀπρόσιτο, ἀπολύτως προφυλαγμένο, ἀπροσπέλαστο, ἀκαταμάχητο, ἀνεκνίκητο, ἀναπαλλοτρίωτο, ἀσφαλὲς κι ἄρα πολύτιμο εἶναι ἡ προσωπικὴ συνείδηση καὶ ἡ διαρκὴς ἀνέλιξη καὶ καλλιέργειά της.

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ τῆς πρώτης αὐτοσυνειδησίας μέχρι τὴν τελικὴ κατάλυσή της καὶ τὸν βιολογικό θάνατο.

Ἡ συνείδηση πάμφωτη σὰν καλοκαίρι! Ἀναφωνεῖ ὁ Ἐλύτης.

Αὐτὴ τὴν πάμφωτη συνείδηση μποροῦμε ν’ ἀναδείξουμε μέσα μας καὶ νὰ καλλιεργήσουμε. Δὲν ἀπαιτοῦνται ἰδιαίτερες προϋποθέσεις, οὔτε χρῆμα. Οἱ διαβασμένοι συνεχίζουμε νὰ διαβάζουμε προσεχτικώτερα. Οἱ ἐργαζόμενοι περιφρουροῦμε τὴν ποιότητα τῆς ἐργασίας μας, οἱ χωρὶς ἐργασία ἐκμεταλλευόμαστε τὸ χρόνο μας, μὴ ἀφήνοντάς τον νὰ παρέρχεται μὲ ἀδρανὴ ἀναμονή. Καὶ πρὸ παντός: συνειδητοποιοῦμε τί πράγματι συμβαίνει γύρω μας καὶ τί παρίσταται ὡς συμβαῖνον. Ποιό εἶναι τὸ ἀληθὲς καὶ ποιό τὸ ψευδεπίγραφο. Ἐπινοοῦμε τρόπους, ἀνοίγουμε δρόμους, δημιουργοῦμε προϋποθέσεις σκέψης καὶ δράσης ἀποτελεσματικῆς, λυσιτελοῦς.

Ἂς ἀφήσουμε τοὺς νομίζοντες ὅτι «ἡγοῦνται» νὰ τὸ νομίζουν. Ὁμοίως καὶ τοὺς νομίζοντες ὅτι θὰ ἡγηθοῦν. Ἂς ἡγοῦνται, ἐπιτέλους, ἢ ἂς ἡγηθοῦν τοῦ τίποτα. «Ὑπάρχει κ’ ἕνα δικαίωμα ἀγνοίας, ἀγνόησέ τους», λέει ὁ ἀξέχαστος Τάκης Παυλοστάθης (Ποιήματα καὶΠεζά, Ἀθ. 2006, Νεφέλη, σελ. 440). Ἂς τοὺς ἀφήσουμε νὰ «γυρίζουν» τὴν κατασαλιωμένη σελίδα τοῦ χιλιοειπωμένου κι ἀκατάπιωτου παραμυθιοῦ τους καὶ νὰ παριστάνουν, τάχα τὸ «αὔριο». Κάτι παραπάνω: Ἂς τοὺς πείσωμε ὅτι τούς ...πιστεύουμε κιόλας!.. Αὐτοὺς καὶ τοὺς porte-parole τους, ἀπὸ τὴ διπλανή μας πόρτα ὣς τή, δῆθεν ὑπερτάτη, ἐπίδοξη ...πλανηταρχία.

Ὅ,τι κι ἂν κάνουν, ὅποιες «ἀποφάσεις» κι ἂν πάρουν ἢ δὲν πάρουν …ἀναποφασίζοντες, εἶναι τὸ τυμπανιαῖο καὶ ὄζον πτῶμα τῶν ἐξουσιῶν, τῶν κρατῶν, τῶν θρησκειῶν, τῶν πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν θεωριῶν, ἑνὸς παρωχημένου κι ὁλοκληρωτικὰ ἀποτυχημένου τρόπου θεώρησης τῶν πραγμάτων. Εἶναι τὰ διαρκῶς, σὰν τοὺς πάγους τῶν πόλων, κατακρημνιζόμενα ἐρείπια ἑνὸςκόσμου ποὺ χάνεται παρερχόμενος ἀνεπιστρεπτί. Εἶναι, ὅ,τι κι ἂν λένε, τὸ Χθές. Ἕνα Χθὲς ἀπεΧθές, ἀπεχθέστατο, βρωμερώτατο. Ὅσο κι ἂν προσπαθοῦν νὰ μᾶς παρασύρουν, δὲν ἔχουμε καμμία σχέση μαζί τους.

Συνειδητοποιοῦμε ὅσο μποροῦμε πιὸ δημιουργικὰ τὸ Σήμερα, προετοιμάζοντας ἕνα λαμπρότατο Αὔριο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ

Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Μὲ τὰ κόκκινα πανάκια

τὰ γελοῦνε τὰ παιδάκια!

Παροιμία