Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Τό τέρας... Φαίδρος Μπαρλάς



Το γαθόν, τό γενναο, τό πανάσχημο Τέρας,
πού καθυβρίζεται μέ σκαιότητα στίς ταινίες το
Χόλλυγουντ,
τό Τέρας
που μεροληπτε ναντίον του τό κοινόν,
τό Τέρας, «πού κερδίζει τάς μάχας
καί χάνει» – πάντα –«τόν πόλεμον»,
ἄ! τό Τέρας, πς θάθελα νά τό σώζω,
πεμβαίνοντας τήν τελευταίαν στιγμήν,
μέ
ποιοδήποτε πλον
–τό ξίφος, τήν σφενδόνην, τό δηλητήριον –
θρυμματίζοντας μέ να ρόπαλο
τόν φακό το
περατέρ!..


Φαίδρος Μπαρλάς

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Ο φόβος...Κική Δημουλά



Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.


Κική Δημουλά

Έτυχε να 'ναι τα χρόνια δίσεχτα... Γ. Σεφέρης

Abigail Barker




Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν.
Έτυχε να 'ναι τα χρόνια δίσεχτα
, πολέμοι, χαλασμοί, ξενιτεμοί
[…]

Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα 

γυμνώσεις.

Γιώργος Σεφέρης

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Ιωάννης Καποδίστριας


λα'ι'κου ζωγράφου
Στη μνήμη του Ιωάννη Καποδίστρια που δολοφονήθηκε σαν σήμερα το 1831...

Εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα,ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν.

Εάν ο Θεός μεθ' ημών ουδείς καθ' ημών.

Απέκαμα! Αλλ’ όμως θα παραμείνω στη χαλάστρα, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου και ας κινδυνεύσω να χαθώ… 


Θα μιλήσει η αρκούδα... Jorge Bucay

Henri Matisse



Μια μέρα, ο τσάρος ανακάλυψε ότι ένα από τα κουμπιά της αγαπημένης του ζακέτας είχε κοπεί.
Ο τσάρος ήταν ιδιότροπος, αυταρχικός και σκληρός (όπως όλοι όσοι εμπλέκονται για πολύ καιρό με την εξουσία). Έτσι, οργισμένος εξαιτίας της απουσίας του κουμπιού, έστειλε να βρουν τον ράφτη και διέταξε να αποκεφαλιστεί την επόμενη μέρα από τον μπαλτά του δήμιου.
Κανείς δεν αντιμιλούσε στον αυτοκράτορα ολόκληρης της Ρωσίας, έτσι ο φρουρός πήγε μέχρι το σπίτι του ράφτη και, τραβώντας τον μέσα από τα χέρια της οικογένειάς του, τον πήγε στο μπουντρούμι του παλατιού για να περιμένει εκεί τον θάνατό του.
Το ηλιοβασίλεμα, όταν ο δεσμοφύλακας οδήγησε το ράφτη στο τελευταίο του δείπνο, αυτός τίναξε το κεφάλι και μουρμούρισε:
“Kαημένε τσάρε”.
Ο φρουρός δεν μπόρεσε να κρατήσει τα γέλια του.
Καημένε τσάρε; Καημένος είσαι εσύ. Το κεφάλι σου θα βρίσκεται αρκετά μακριά από το σώμα σου, αύριο κιόλας”.
“Εσύ δεν καταλαβαίνεις” είπε ο ράφτης. “Τι είναι πιο σημαντικό απ’ όλα για τον τσάρο μας;”
“Πιο σημαντικό απ’ όλα;” απάντησε ο φρουρός. “Δεν ξέρω. Ο λαός του”.
“Μην είσαι χαζός. Λέω κάτι πραγματικά σημαντικό γι’ αυτόν”.
“Η γυναίκα του;”
“Πιο σημαντικό!”
“Τα διαμάντια!” προσπάθησε να μαντέψει ο δεσμοφύλακας.
“Τι είναι αυτό που ενδιαφέρει τον τσάρο πιο πολύ απ’ όλα στον κόσμο;”
“Το βρήκα! Η αρκούδα του!”
“Αυτό. Η αρκούδα του”.
¨Και;¨
“Αύριο, όταν ο δήμιος θα έχει τελειώσει μαζί μου, ο τσάρος θα έχει χάσει την μοναδική ευκαιρία που είχε να κάνει την αρκούδα του να μιλήσει”.
“Εσύ είσαι εκπαιδευτής για αρκούδες;”
“Ένα παλιό οικογενειακό μυστικό…” είπε ο ράφτης.
“Καημένε τσάρε…”
Θέλοντας να κερδίσει την εύνοια του τσάρου, ο φτωχός φρουρός έτρεξε να διηγηθεί στον άρχοντα την ανακάλυψή του.
Ο ράφτης μπορούσε να μάθει στις αρκούδες να μιλάνε!
Ο τσάρος ξετρελάθηκε. Έστειλε να βρουν αμέσως τον ράφτη και, όταν τον είχε μπροστά του, τον διέταξε:
“Μάθε στην αρκούδα μου τη γλώσσα μας!”
Ο ράφτης έσκυψε το κεφάλι.
“Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, μεγαλειότατε, αλλά το να μάθεις σε μια αρκούδα να μιλάει είναι μια επίπονη εργασία και απαιτεί χρόνο… Δυστυχώς, ο χρόνος είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο”.
“Πόσο χρόνο θα πάρει η εκπαίδευση;” ρώτησε ο τσάρος.
“Εξαρτάται από την ευφυΐα της αρκούδας…”
“Η αρκούδα είναι πολύ ευφυής!” διέκοψε ο τσάρος. “Στην πραγματικότητα είναι η πιο ευφυής αρκούδα της Ρωσίας”.
“Ωραία. Αν η αρκούδα είναι ευφυής… κι έχει όρεξη για μάθηση… εγώ νομίζω… ότι τα μαθήματα θα διαρκέσουν… θα διαρκέσουν… όχι λιγότερο από… δύο χρόνια!”
Ο τσάρος έμεινε για μια στιγμή σκεφτικός.
¨Ωραία. Η ποινή σου θα αναβληθεί για δύο χρόνια, όσο θα εκπαιδεύεις την αρκούδα. Αύριο αρχίζεις!” διέταξε.
“Μεγαλειότατε” είπε ο ράφτης, “αν εσύ με στείλεις στο δήμιο για να μου πάρει το κεφάλι, αύριο θα είμαι νεκρός και η οικογένειά μου θα επινοήσει τρόπους για να επιβιώσει. Αλλά, αν μου μετατρέψεις την ποινή, δεν θα έχω πια χρόνο για να αφιερώσω στην αρκούδα σου… Θα πρέπει να δουλεύω σαν ράφτης για να συντηρώ την οικογένειά μου…”
“Αυτό δεν είναι πρόβλημα” είπε ο τσάρος. “Από σήμερα και για δύο χρόνια, εσύ και η οικογένειά σου θα βρίσκεστε υπό τη βασιλική προστασία. Θα σας παρέχεται ενδυμασία, διατροφή και εκπαίδευση από τα λεφτά του τσάρου, και κανείς δεν θα σας αρνηθεί τίποτα απ’ όσα χρειάζεστε ή επιθυμείτε. Αλλά… αν σε δύο χρόνια η αρκούδα δε μιλάει… θα μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή που σκέφτηκες αυτή την πρόταση. Θα εύχεσαι να σε είχε σκοτώσει ο δήμιος… Καταλαβαίνεις, έτσι;”
“Μάλιστα, μεγαλειότατε”.
“Ωραία. Φρουροί!” φώναξε ο τσάρος. “Να οδηγηθεί ο ράφτης στο σπίτι του με την άμαξα της Αυλής. Δώστε του δύο σακούλες χρυσάφι, φαγητό και δώρα για τα παιδιά του. Τώρα. Έξω!”
Ο ράφτης, υποκλινόμενος και περπατώντας προς τα πίσω, άρχισε να αποσύρεται μουρμουρίζοντας ευχαριστίες.
“Μην ξεχνάς ράφτη” του είπε ο τσάρος σημαδεύοντάς τον με το δάχτυλο. “Αν σε δύο χρόνια η αρκούδα δε μιλάει…”.
Ενώ όλοι στο σπίτι έκλαιγαν για το χαμό του πατέρα της οικογένειας, ο ράφτης εμφανίστηκε στο σπίτι με την άμαξα του τσάρου χαμογελαστός, ευτυχισμένος και φέρνοντας δώρα σε όλους.
Η γυναίκα του ράφτη  δεν πίστευε στα μάτια της. Ο άντρας της, ο οποίος λίγες ώρες πριν είχε οδηγηθεί στο δήμιο, επέστρεφε τώρα πανηγυρίζοντας, νικητής και πλούσιος…
Όταν έμειναν μόνοι, της διηγήθηκε τα γεγονότα.
Είσαι τρελός!” φώναξε η γυναίκα. “Να μάθεις την αρκούδα του τσάρου να μιλάει! Εσύ, που ούτε καν έχεις δει αρκούδα από κοντά. Είσαι τρελός. Να μάθεις μια αρκούδα να μιλάει… Τρελός, είσαι τρελός…”
“Ηρέμησε, γυναίκα, ηρέμησε. Κοίτα, θα μου έκοβαν το κεφάλι αύριο την αυγή, και τώρα έχω δύο χρόνια. Σε δύο χρόνια μπορεί να συμβούν τόσα πράγματα…
“Σε δύο χρόνια”
συνέχισε ο ράφτης, “μπορεί να πεθάνει ο τσάρος… μπορεί να πεθάνω εγώ… αλλά το πιο σημαντικό… μπορεί να μιλάει η αρκούδα!”
Jorge Bucay , Ιστορίες να Σκεφτείς

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Ο μαύρος κόκορας... Μίλτος Σαχτούρης

Patrick Caulfield


Γέλασε
ο μαύρος κόκορας
όταν του είπαν
πως θα τον σφάξουν
όταν όμως ήρθε η ώρα
η κακή του ώρα
έκλαψε ο μαύρος κόκορας
έκλαψε ο μαύρος κόκορας


 Μίλτος Σαχτούρης, Ανάποδα γυρίσαν τα ρολόγια, εκδ. Κέδρος 1998

Τὸ ἀπε Χθὲς... Κων. Μάστρακας

Roy Lichtenstein


πανάληψη λλοτε εν’ εχάριστη, λλοτε κουραστική, λλοτε χρήσιμη, λλοτε  ναποτελεσματική. ξαρτται. Ποίου πράγματος πανάληψη, πότε, π ποιόν κα γι ποιό σκοπό!.. συννεφιασμένη Κυριακ το Τσιτσάνη, σες φορς κι ν κουστ συνεπαίρνει πάντα, που κι ν εμαστε, ποια ποχή, ποια μέρα τς βδομάδας, πο γίνεται μέσως Κυριακ  κα συννεφιάζει πότομα, ση εδία κι ν πάρχ!..
λλ’ ναλογισθετε τί θ λέγατε ν σς «καλοσα», «λους μαζί, νωμένους», νά«...γυρίσουμε σελίδα»!.. Πέστε μου, δν θ σκεφτόσαστε μέσως: Νά λλος νας ψεύτης.
Τ ρώτημα εναι πς ατς τς νοησίες, κι λλες χειρότερες, παναλαμβάνουν μονίμως ο πολιτικο πάσης τάσεως περτάσεως, χωρς ν φοβονται καθόλου τι δυσαρεστον κα κουράζουν χρηστα κι ναποτελεσματικ τος πάντες κα διαίτερα τος διους τος ψηφοφόρους τους, ποσπντες τν ελογο ρνητικώτατο χαρακτηρισμό δι’ αυτος κα λλήλους κα πάσαν τν κομματικήν τους συντροφίαν.
λλη μι τερατώδης ντίφαση κα τραγικώτατο ψεδος εναι , κα βαρυγδούπως «πιστημονικά» «θωρακισμένη» ποψη τι «τ κράτος χει συνέχεια κα συνέπεια»!.. ποιος διαβάζει (χι κν μελετ) στορία, ντιλαμβάνεται εκολώτατα τι Κράτος, δηλαδ Δύναμη, πρξε διαιωνίως κα π οοδήποτε πολιτικ μόρφωμα, μι λιγάριθμη πάντα ξουσιαστικκλίκα, χωρς ποτ καμμία συνέχεια συνέπεια πρς τν προηγούμενή της, τν ποία βεβαίως νέτρεπε, αματηρ χι, πικρατούσα. Συνεχς ξουσιάζεται πολίτης. ν ατ ννοον,τότε ναί, πάρχει καί συνέπεια!..
λλ κι σοι ζησαν κα ζον, εναι ο διοι μάρτυρες τς ποιας μεταπολεμικς πολιτειακς, συνταγματικς κοινοβουλευτικς ναλλαγς μας. ποία οδέποτε τήρησε,στω τ προσχήματα συνέπειας κα συνέχειας, θέλωντας κριβς ν νοηματίσ τν κατάληψητς ξουσίας, ς, δθεν «τομή», κα μάλιστα μοναδική (!!!) τν πολιτικν πραγμάτων.
Κα τί «σήμαινε» ποδήλωνε, στω, ξαγγελθεσα, προεκλογικά, καί, τάχα, μηδέποτε συντελεσθεσα, περιβόητη «πανίδρυση το Κράτους»; Μήπως σήμαινε ...συνέχεια κα συνέπεια; τν χονδροειδέστατη, νενδοίαστη κι προσχημάτιστη πανεγκατάσταση στς καίριες θέσεις τς Διοίκησης, το Στρατο κα τς Δικαιοσύνης τν κομματικν γκαθέτων το «νικήσαντος» ντ τν μοίων το «ττηθέντος» ντιπάλου; μόνη συνέπεια πρξε πρόσκωπτος νομ τν ξουσιαστικν λαφύρων τν κινδύνων κπεπτωκότων, π τος σχυρούς, πο λάμβαναν πρόνοια γι τ δική τους περχόμενη κπτωση, μ’ λάχιστες, δικώτατες κιόλας, ξαιρέσεις.
Κι ς μ νομισθ πς ατ συνέβαιναν λλοτε, σ καιρος ρευστούς, πρν πὸ ἑκατονταετίες, που δν εχαν κατασταλάξει τ κράτη κα τ σύνορα, κι λλο, μακριά, πάντως χι στν πολιτισμένη Δύση, στω μόνο στ δική μας, μοιρη, χώρα.
πρξαν νθρωποι, μές στν εκοστ αἰῶνα, πού, χωρς ν φύγουν π’ τ χωριό τους, στν καρδι τς πολιτισμένης Ερώπης, λλαξαν, κατ τ διάρκεια τς ζως τους πέντε πηκοότητες!.. (Βλ. τ π κδοση, π τος andy’s publishers, βιβλίο το Κωνσταντίνου Λούλη: φήλιος π χάρτου, στορικ ξέλιξη τν κρατν τς γς κα πλανητικ «οκοφονία», σελ. 79). μόνη συνέχεια κα συνέπεια εναι , νευ προσχημάτων, συνεπς συνεχς ναλλαγὴ Ἐξουσίας κα χρησιμοποίηση-κμετάλλευση τν φελν θνικν, θρησκευτικν, πολιτικν πεποιθήσεων, πρς νατροπή, πικράτηση, διατήρηση τς κάστοτε ληστρικς μάδας. Ἡ ὁποία εναι νελέητη, δίστακτη, πληστη, νικανοποίητη, αμοσταγς κα οδεμία σχέση χει μ’ ,τι καπηλεύεται γι ν πικρατήσ.
Τ διο συμβαίνει κα στν ποια, ντς οασδήποτε «κοινοβουλευτικς» «δημοκρατίας» πιλογ «κομμάτων». ρχηγίσκος το ρεμπέτ σκεριο τν πλιατσικολόγων, πο παριστάνουν τό ...κόμμα, μαζ μ δυό-τρες δικούς του, πείθει τι θ ...μοιράσ τ λάφυρα τς ξουσίας κα πιβαίνει ατς μέχρι τν πογοήτευση τν πολοίπων κα τν νάδειξη λλου, δθεν «νέου» σκεριο!..
ς μ νομισθον ναρχικς θεωρίες ατά. Σ κάθε σοβαρ πόνημα ΣυνταγματικοΔικαίου στορίας το Δικαίου, διαλαμβάνονται, μ «πιστημονικό» φος, ξύτερα. ξύτατα δ περιέχουν ο τίτλοι τν καθημερινν φημερίδων τς τελευταίας δεκαετίας καί, δη, ...Κορυδαλλός.
κάστοτε πρωθυπουργίσκος, μόλις ναρριχηθ κ’ γκατασταθ, καλε τ λα«ν ...γυρίσ σελίδα» κα τ διο κάνει κι ρχηγίσκος τς ποιας «ξιωματικς», κι όλας ντιπολίτευσης, στε ν τν κλέξουν ατν ντ το λλου, γι ν φέρ τήν, μονίμως βρωμερ κι νάλλαγη, «λλαγή»!.. ς φήσουμε δ τήν … «βαθει συγκίνηση» λων ατν μόλις «νικήσουν», δηλαδ πιβον το ξουσιαστικο χήματος, πότε γίνονται μέσως κι ατομάτως «πρωθυπουργο λων τν πολιτν»!.. ναρωτιέμαι τί σαν, ραγε, μέχρι κα τνπαραμον τν κλογν; ποψήφιοι πρωθυπουργο το μισο λαο;.. Κα ποον, λοιπόν, «χθρό» «νί-κησαν»; Τν πόλοιπο, κα πλέον, λαό; Ατός δν τος κατεψή-φισε; Μ ποιό, «δημοκρατικό» τάχα, δικαίωμα ατοχαρακτηρίζωνται ς ...τοιοτοι «λων τν πολιτν»; ν εναι πάντοτε πρωθυπουργο τς μείζονος ριθμητικς μειοψηφίας, κατά τά, συνεπ πρς τν πολιτική πάτη, μαγειρέματα τν κλογικν τους «νόμων», πο συναγωνίζονται σ πλθος καληστρικότητα τ κάστοτε, κα πρ κρίσεως, σχύοντα φορολογικά;..
Κα «διερωτνται» κόπτονται ο λλοι, «δημοκρατικά» πίσης, ατοδιωρισμένοι «κπρόσωποι» τς κενς γνώμης γιατί, τάχα χουν «ξύλινο λόγο» ο πολιτικοί, ν παντελς γράμματος κι νερμάτιστος δικός τους «διανθίζεται» πό, μν τ ρωτς πόσο, πρωτότυπες κφράσεις, σάν: «τ συνήθη ποζύγια», «τος γνωστούς-γνώστους», «τος συνήθεις πόπτους», «τ ριο τς φτώχειας», «τος συνταξιούχους», «τος δημοσίους παλλή-λους», «τος πολύτεκνους», «τος λεύθερους παγγελματίες», «τ συνδικαλιστικ κίνημα», «τη μεσαία τάξη», «τ πολιτικ σύστημα, πο πάσχει!», «τος τραπεζίτες», «τν νακεφαλαίωση», «τ κούρεμα τν μολόγων κα το χρέους», «τν πίεση», «τ διαπραγμάτευση παναδιαπραγμάτευση», «τς κόκκινες γραμμές», «τν πολιτικ λύση», «τ τι Δημοκρατία δν χει διέξοδα», «τ ρατσισμ κα τν ξενοφοβία», «τν ξιόπιστη φερέγγυα λύση», «τφς στ τονελ», «τ διαφάνεια», «τ διαπλοκή», «τν κάθαρση», «τ φοροδιαφυγή», «τ δίκαιο φορολογικ σύστημα», «τν νάκαμψη», «τν νάπτυξη» κα πλθος φόρητα κουραστικώτατων λλων. Μένουν ποσβωλομένες ο συνειδήσεις, σων χουν τ δυνατότητα μις σκέψης ποπτικς κι οσιαστικς, μις εθυκρισίας ψύχραιμης κι πεξαρτημένης π τν οκονομικμέγγενη. σες συνειδήσεις μπορον ν βλέπουν πέραν τς προσωπικς οκονομικς τους συρρίκνωσης.
Μιλ γι κείνους πο ποτ δν «πένδυσαν» τ «κεφάλαιά» τους στό ...κεφάλαιο,μικρ μεγάλο. Ποτ δν κολούθησαν τ δρόμο τς γνώσεως γι κταμίευση πλούτου, ποτδν συνέδεσαν τν παροχ μ τν ντιπαροχή, ποτ δν τσιγγουνεύτηκαν τ χάρη κα τδωρεά. Ποτ δ νοιάστηκαν ν νοιώσουν «ξυπνοι» κ’ «πιτυχημένοι» «καταφέρνοντας» νξεγελάσουν κ’ «οκονομήσουν» ,τιδήποτε παρ’ ξίαν. Ποτ δ σκέφθηκαν ν πλουτίσουν διαφορντας γι τς συνέπειες πο σκορπον! Πάν-τοτε τν λήθειαν μιλοντες -πλήν χωρς μσος γι τος ψευδομένους!..
Νομίζεται τι εναι πολ λίγοι, λάχιστοι, ριθμς σήμαντος μπρς στ πλήθη. Κι μως, δν εναι πλς πολλοί, δν εναι πάμπολλοι, εναι πλέον λ ο ι!.. Μι τυπη παμψηφία κείνων πο δη γ ν ω ρ ί ζ ο υ ν. ,τι λοι ο παλιάτσοι πιστεύουν πς γνοον!.. Γι’ ατκα συνεχίζουν ν μεταδίδουν, ς ατονόητο, τν τυποποιημένο κι μογενοποιημένο τρόπο«κφρασης», «σκέψης» κα «προβληματισμο» τους. Σ’ λα τ κανάλια, τς πρωϊνές, μεσημεριανές, πογευματινές, νυχτερινς κπομπς κα «συζητήσεις» τους, στς βραδυνς«εδήσεις», στς καθημερινς φημερίδες μ τς λαχανιασμένες πολυδωρο-δωρες παχυλότατες κα γι πέταμα κυριακάτικες κδόσεις, στς τελεύτητες «διαφημίσεις» το κενο κα το τίποτά τους, πο κανοναρχον κόμα ναν παρωχημένο, δύνατο πλέον κα γι’ ατ παγορευτικ κι παγορευμένο διέξοδο καταναλωτισμό, μ τν φρούδη λπίδα μις «νάκαμψης» «νασύστασης» τς κραιπάλης πάλι γι τος «ξυπνους» τν καιρν, πο μπορον λοιπν ν κμεταλλευθον «καινοτόμα» τν κρίση κα ν’ ρπάξουν μι δθεν κυκλοφοροσα «νέα» εκαιρία ξαν πλουτισμο!..
Δν σχυρίζομαι τι ατ βορβορώδης λς χει μερομηνία λήξεως, κατ τν τυποποιημένο τρόφιμο θάνατό μας. Εναι προφανέστατο τι χει λήξει, δ κα καιρό, κα πλς ζομε σ μι ζουσα χωματερή, πανελλήνια, πανευρωπαϊκ κα παγκόσμια, ν ξαιρέσκανες χρες στν φρική κα τν νατολία, που , π’ αώνων, ποικιακ πιβεβλημένη πολιτισμικ στέριση, ξακολουθε τυχς.
πέρχεται μι παταγώδης, κκωφαντικ νατροπή. Δν πάρχει στορικπροηγούμενο το μέλλοντός μας! Θ μποροσε κανείς, ναλογικά, ν θυμηθ τος τελευταίους χρόνους τς Ρωμαϊκς Ατοκρατορίας, ταν κεραυνικ ξαπλώνονταν κ’ πικρατοσε Χριστιανισμός, χι σ θρησκεία λλ σν πολιτισμικ κα κοινωνικ νατροπ τοΧθές. τ Γαλλικ κα τν Μπολσεβικικ πανάσταση. λλά, προσέξτε: Μέγας Κωνσταντνος κμεταλλεύθηκε τ νέα πραγματικότητα, προσεχώρησε σ’ ατν κ’ γκαθίδρυσε ξουσία ξανά, πο πέζησε μι χιλιετία μέχρι τν θωμανικ πέλαση! Στ Γαλλία ἡ ἡγεμονία π τ Λουδοβκο ΙΔ΄ πέρασε στν Ροβεσπιέρο γι ν καταλήξ στν παλινόρθωση χι τς βασιλείας λλ το Ναπολέοντα! Κα στ Ρωσία μπορε ν δολοφονήθηκε Τσάρος,λλ μετ τ σύντομη διάβαση το Λένιν πεκράτησε αματηρς Στάλιν κα ο λοένα θλιβερώτεροι διάδοχοί του, μέχρι τν πτώση το συρμάτινου Παραπετάσματος τοῦ ἀνύπαρκτου σοσιαλισμο.
Σήμερα; : Ο κρατικς ξουσίες, παγκοσμίως, συνεχς κα λοπλεύρως ποδυναμούμενες, καταρρέουν. ς δθεν «γέτες» ναρριχνται νθρωποι τυχαοι, χωρςπροσόντα στόφα νάλογη κ’ ναλλάσσονται ταχύτατα, φο εν’ πολύτως ναλώσιμοι κ’ ντελς περιωρισμένης χρήσεως. Ο μεγάλες συσσωρεύσεις κεφαλαίων χουν χάσει τ δύο σχυρότατα ρείσματά τους, πως δν τ προέβλεπαν: τς ξουσίες κα τν καταναλωτισμό!..
Κα παραμένουν παγωμένες κα περιδεες γι τ μέλλον, περιοριζόμενες σ’ νόητες κι ατοκαταστροφικς βαθμολογικς ποβαθμίσεις κρατικν οκονομιν, εσπράττοντας τὰ ἐπίχειρα τς χαλίνωτης προνοησίας τους: κρίση, στάθεια, φεση, συρρίκνωση, φτώχεια, ντικαταναλωτισμό. Ο φτωχο ποφέρουν, βασανίζονται, πεθαίνουν. σοι νόμιζαν πς πλούτισαν νακαλύπτουν τ φτώχεια τους, ο πλούσιοι χάνουν τν πλοτο τους ταχύτερα π’σο πίστευαν. Κα δη καλονται ν πληρώσουν ατο πο χουν. πομειώνοντες τ καλφυλαγμένο «χει» τους. Τ δθεν «ήττητο» καί τν οκονομικν συμφερόντων ποχωρε.
Τ μόνο πο νεβαίνει σταθερ κα ραγδαα εναι πλήρης     σ υ ν ε ί δ η σ η λων ατν. Πο εναι μόνη διέξοδος κα λύση. Καμμία θρησκεία δν σώζει. Καμμία πολιτικκατεύθυνση δν ξασφαλίζει εημερία. Κανες λας δν εναι περιούσιος. Καμμία χώρα δμένει πυρόβλητη. Κανες πλοτος δν παρέχει σφάλεια. Τ μόνο πο εναι πρόσιτο, πολύτως προφυλαγμένο, προσπέλαστο, καταμάχητο, νεκνίκητο, ναπαλλοτρίωτο, σφαλς κι ρα πολύτιμο εναι προσωπικ συνείδηση κα διαρκς νέλιξη κα καλλιέργειά της.
π τ στιγμ τς πρώτης ατοσυνειδησίας μέχρι τν τελικ κατάλυσή της κα τν βιολογικό θάνατο.
συνείδηση πάμφωτη σν καλοκαίρι! ναφωνε λύτης.
Ατ τν πάμφωτη συνείδηση μπορομε ν’ ναδείξουμε μέσα μας κα ν καλλιεργήσουμε. Δν παιτονται διαίτερες προϋποθέσεις, οτε χρμα. Ο διαβασμένοι συνεχίζουμε ν διαβάζουμε προσεχτικώτερα. Ο ργαζόμενοι περιφρουρομε τν ποιότητα τς ργασίας μας, ο χωρς ργασία κμεταλλευόμαστε τ χρόνο μας, μ φήνοντάς τον ν παρέρχεται μ δραν ναμονή. Κα πρ παντός: συνειδητοποιομε τί πράγματι συμβαίνει γύρω μας κα τί παρίσταται ς συμβανον. Ποιό εναι τ ληθς κα ποιό τ ψευδεπίγραφο. πινοομε τρόπους, νοίγουμε δρόμους, δημιουργομε προϋποθέσεις σκέψης κα δράσης ποτελεσματικς, λυσιτελος.
ς φήσουμε τος νομίζοντες τι «γονται» ν τ νομίζουν. μοίως κα τος νομίζοντες τι θ γηθον. ς γονται, πιτέλους, ς γηθον το τίποτα. «πάρχει κ’ να δικαίωμα γνοίας, γνόησέ τους», λέει ξέχαστος Τάκης Παυλοστάθης (Ποιήματα καΠεζά, θ. 2006, Νεφέλη, σελ. 440). ς τος φήσουμε ν «γυρίζουν» τν κατασαλιωμένη σελίδα το χιλιοειπωμένου κι κατάπιωτου παραμυθιο τους κα ν παριστάνουν, τάχα τ«αριο». Κάτι παραπάνω: ς τος πείσωμε τι τούς ...πιστεύουμε κιόλας!.. Ατος κα τος porte-parole τους, π τ διπλανή μας πόρτα ς τή, δθεν περτάτη, πίδοξη ...πλανηταρχία.
,τι κι ν κάνουν, ποιες «ποφάσεις» κι ν πάρουν δν πάρουν …ναποφασίζοντες, εἶναι τὸ τυμπανιαῖο καὶ ὄζον πτῶμα τῶν ἐξουσιῶν, τῶν κρατῶν, τῶν θρησκειῶν, τῶν πολιτικῶν καὶ οἰκονομικῶν θεωριῶν, ἑνὸς παρωχημένου κι ὁλοκληρωτικὰ ἀποτυχημένου τρόπου θεώρησης τῶν πραγμάτων. Εναι τ διαρκς, σν τος πάγους τν πόλων, κατακρημνιζόμενα ρείπια νςκόσμου πο χάνεται παρερχόμενος νεπιστρεπτί. Εναι, ,τι κι ν λένε, τ Χθές. να Χθς πεΧθές, πεχθέστατο, βρωμερώτατο. σο κι ν προσπαθον ν μς παρασύρουν, δν χουμε καμμία σχέση μαζί τους.
Συνειδητοποιοῦμε ὅσο μποροῦμε πιὸ δημιουργικὰ τὸ Σήμερα, προετοιμάζοντας ἕνα λαμπρότατο Αὔριο.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΑΣ
Διορθώσεις ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Μ τ κόκκινα πανάκια
τ γελονε τ παιδάκια!
Παροιμία